Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος…

[[ δαμ-ων ]]

Πάγωσαν την περασμένη Πέμπτη τα Βάγια από τη θλιβερή είδηση: δύο νέοι άνθρωποι, δύο φίλοι μας και συγχωριανοί, έφυγαν από κοντά μας. Δύο φιλήσυχα κι εργατικά παιδιά, ο Ανδρέας και ο Νίκος, τόσο αγαπητά σε όλους μας, πήραν το δρόμο για τον Ουρανό. Ο Χάρος, που δεν κοιτάζει χρόνια, κι ούτε νοιάζεται για τον πόνο που σκορπά στο πέρασμά του, βγήκε παγανιά στο δρόμο που συνδέει τη Θήβα με τη Λιβαδειά. Και πήρε στο πέρασμά του τρεις ανθρώπους. Δύο από το χωριό μας κι έναν από την Μακεδονία. Ένας τέταρτος, από το Μαυρομάτι, κινδυνεύει να μείνει ανάπηρος. Και το μεγάλο ερώτημα από τότε πλανάται σε όλη την περιοχή: ΓΙΑΤΙ;
Γιατί αυτή η φοβερή δοκιμασία για τους δικούς τους και ο πόνος για όλους μας; Γιατί η γη και η άσφαλτος να ποτιστούν με αίμα και τόσα δάκρυα;
Η λογική δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Το μυαλό του ανθρώπου είναι σε θέση να μας στείλει με διαστημικά οχήματα στον Άρη, με πυραύλους να βγούμε έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Μπορεί να φτιάξει περίπλοκες μηχανές. Μα στο θέμα του θανάτου σαστίζει. Εκεί δεν μπορεί να δώσει ούτε μια απάντηση. Γιατί το βυτιοφόρο να πέσει πίσω από το τρακτέρ που οδηγούσε ο Νίκος; Κι αν αυτό το γεγονός οφείλεται στην κακιά στιγμή και σε ανθρώπινο λάθος, γιατί το Σύμπαν συνωμότησε μετά από μισή ώρα να χαθεί κι ο Ανδρέας;
Και την Παρασκευή, στο ξόδι τους, με το βαρύ ήχο της φιλαρμονικής και τα σερνάμενα βήματα όλων μας πίσω από τα φέρετρα με τα άψυχα σώματα, ο σπαραγμός των μανάδων και των αδελφών, οι λυγμοί ή το βουβό κλάμα όλων μας καθώς τους συνοδεύαμε στην τελευταία κατοικία τους. Πότε η απελπισία στα λόγια του ψάλτη στην εκκλησία: «Ἐμνήσθην τοῦ Προφήτου βοῶντος• Ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός, καὶ πάλιν κατενόησα ἐν τοῖς μνήμασι καὶ εἶδον τὰ ὀστᾶ τὰ γεγυμνωμένα καὶ εἶπον: Ἄρα τὶς ἐστι, βασιλεύς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός;» και «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον• οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται.». Και άλλοτε η παρηγοριά με τα λόγια του ιερέα: «Μακαρία ἡ ὁδός, ᾗ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως.»
Πολύ μεγάλο θέμα αυτό του θανάτου. Είναι, άραγε, ο θάνατος το τέλος του ανθρώπου;

Η συνέχεια >>> VAGIAblog

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!