Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία...

[[ δαμ- ων ]]

Ήρθαν και τα Χριστούγεννα του 2014. Σε λίγες μέρες το 2014 θα είναι παρελθόν. Η δική μας η γενιά μεγάλωσε με τις ιστορίες και τα παραμύθια. Μαζευόμασταν, τέτοια εποχή, το σούρουπο γύρω από το τζάκι ή τη μαντεμένια ξυλόσομπα και οι μεγαλύτεροι άρχιζαν τις ιστορίες. Κι αυτό κράταγε μέχρι να βαρύνουν τα μάτια από τον ύπνο. Αν ήταν η συντροφιά γύρω από το τζάκι, στα κάρβουνα βάζανε τη σιδηροστιά και το κυκλικό τσίγκο για τις πιταστές. Στο άψε- σβήσε οι νοικοκυρές άνοιγαν τα χοντρά τα φύλλα με το ζυμάρι, που οι άντρες έψηναν πάνω στον πυρωμένο τσίγκο. Γέμιζαν οι κανάτες από το ευωδιαστό κρασί, κάτω από την κάνουλα του μεγάλου βαρελιού που πριν λίγες μέρες είχαν ανοίξει. Από κοντά και οι γαβάθες με τις μισόπικρες σταφιδάτες ελιές που πριν λίγες μέρες έβαλαν να ψηθούν στο χοντρό αλάτι ή οι πράσινες τσακιστές ελιές. Νηστεία είχαμε γιατί περιμέναμε με λαχτάρα να γιορτάσουμε τη γέννηση του Χριστού. Έξω σε περόνιαζε ο Βοριάς ή ο Ζαγαριώτης αγέρας. Μέσα στο σπίτι, όμως, παράδεισος! Η ζέστη του τζακιού και τα αγαθά, που έδωσε η γης: το στάρι, το λάδι, οι ελιές και το κρασί. Τίποτα άλλο δεν ήθελε η ψυχή μας. Λίγη ζέστη, λίγο κρασί με λίγο φαΐ και ζεστές ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις που συντηρούσε η φλόγα από τα κούτσουρα στο τζάκι και η κουβέντα των ανθρώπων!

Αν η συντροφιά μαζευόταν γύρω από την ξυλόσομπα, πάνω στην πυρωμένη μαντεμένια πλάκα ψήναμε κάστανα ή καψαλιάζαμε φέτες από σταρένιο ψωμί, που κόβαμε από το μεγάλο καρβέλι. Και πάλι ελιές και κρασί και πάλι κουβέντα. Γιατί η τηλεόραση, ακόμα και το ραδιόφωνο έλειπαν από τα σπίτια μας. Πολύ περισσότερο τα ίντερνετ, τα φέισμπουκ, τα πλέι στέισιον κι όλα αυτά τα σύγχρονα μηχανήματα με τα συστήματα επικοινωνίας που εκμηδενίζουν τις τοπογραφικές αποστάσεις και αυξάνουν τις αποστάσεις των ανθρώπων! Γύρω από τη φωτιά, λοιπόν, οι ιστορίες δεν είχαν τελειωμό. Ιστορίες για φιλότιμο, για αγώνα να τα βγάλουμε πέρα στη ζωή, για αλληλοβοήθεια, για καλοσύνη, για ήθος. Ιστορίες για Ανθρώπους αλλά και για ανθρωπάκια- ανθρωπάκια όμως που το ‘χαν ντροπή να πουλήσουν την ψυχή τους για κάποιες δραχμές. Ιστορίες που σε έκαναν περήφανο που γεννήθηκες άνθρωπος. Δεν υποστηρίζουμε πως όλοι οι άνθρωποι τότε ήσαν καλοί. Είχαν όμως δώσει πολύ λιγότερο χώρο στο κακό και μάχονταν να έχουν καθαρό το κούτελο. Δεν πουλούσαν τόσο εύκολα ούτε τον συνάνθρωπό τους, ούτε και την ψυχή τους! Διατηρούσαν μέσα τους πολλή ανθρωπιά…

Με μια ιστορία θα ξεκινήσουμε την χριστουγεννιάτικη κουβέντα μας. Μπορεί να είναι φανταστική. Μπορεί να ‘ναι κι αληθινή. Γιατί στο χέρι μας είναι αυτό που οι άλλοι θαρρούν ως φανταστικό, να το κάνουμε αληθινό!

Η συνέχεια >>> VAGIablog