[[ δαμ- ων ]]
Σε πολλούς κήπους την άνοιξη ανθεί ένα εντυπωσιακό λουλούδι, η αμαρυλλίδα. Είναι σαν μεγάλος κρίνος. Την συναντάμε σε διάφορα χρώματα, με επικρατέστερο το κόκκινο. Το λουλούδι αυτό οι αρχαίοι Έλληνες το συνέδεσαν με έναν μύθο, τον μύθο της Αμαρυλλίδας και του Αλταίονα.
Σύμφωνα με την παράδοσή μας η Αμαρυλλίδα ήταν μια πολύ όμορφη, αλλά συνάμα και ντροπαλή βοσκοπούλα. Η καρδιά της σκίρτησε μόλις είδε τον Αλταίονα. Ο Αλταίονας ήταν ένας βοσκός, που είχε άδεια καρδιά για έρωτα. Ήταν το ίδιο όμορφος με τον Απόλλωνα και δυνατός σαν τον Ηρακλή. Ήταν φυσικό ένας τέτοιος άντρας να κάνει την καρδιά της ωραίας Αμαρυλλίδας να χτυπήσει από έρωτα. Του κάκου όμως, όσο όμορφη κι αν ήταν. Η άδεια καρδιά του Αλταίονα δεν έπαιρνε εμπρός. Έτσι κανένα ενδιαφέρον δεν έδειχνε για την ερωτευμένη κόρη. Ο παγωμένος για έρωτα βοσκός καθόλου δεν συγκινήθηκε από τη γοητεία της βοσκοπούλας. Το μόνο που παρακάλαγε ήταν να του προσφέρουν ένα τόσο όμορφο λουλούδι, που όμοιό του να μην υπήρχε σε ολάκαιρη τη γη.
Η άτυχη νέα, που μέρα με τη μέρα κυριευόταν από μεγαλύτερο έρωτα για τον ασυγκίνητο Αλταίονα, δεν είχε άλλη λύση, από το συμβουλευτεί τον Φοίβο. Πήρε, λοιπόν, το δρόμο για το μαντείο των Δελφών, όπου ρώτησε με ποιο τρόπο θα έκανε τον ψυχρό Αλταίονα να την προσέξει και ν’ ανταποκριθεί στον έρωτά της. Το μήνυμα που πήρε από το θεό της μαντικής ήταν κάπως παράξενο. Της είπαν πως πρέπει να φορέσει ένα κάτασπρο φόρεμα και να σταθεί για τριάντα νύχτες στην πόρτα του όμορφου βοσκού. Μ’ ένα χρυσό βέλος να τρυπήσει το δέρμα πάνω από το μέρος της καρδιάς και με το αίμα της να ποτίσει τη γη. Επίσης με το αίμα της να γράψει το όνομά της στην πόρτα του νέου που αγαπούσε παράφορα.
Η συνέχεια >> VAGIAblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου