Ιφιγένεια και Ορέστης

[[ δαμ- ων ]]

Γ΄ μέρος

Έτσι φτάσαμε στην αναγνώριση των δύο αδελφών. Ας δούμε τη συνέχεια του μύθου:

[[ Μόλις ο Πυλάδης πήρε το γράμμα της Ιφιγένειας στο χέρι του, τίποτα δεν τον εμπόδιζε να το παραδώσει αμέσως στον παραλήπτη του. Ήταν εκεί, μπροστά τους. Ο συγκινημένος Ορέστης μετά χαράς πήρε το αναπάντεχο γράμμα, κι άνοιξε την αγκαλιά του να σφίξει τη χαμένη αδελφή του. Αυτή νόμισε πως οι ξένοι θέλουν να την πλανέψουν και γι’ αυτό ζήτησε ξέχωρες λεπτομέρειες να μάθει μέσα απ’ το παλάτι. Αφού πια βεβαιώθηκε πως είχε εμπρός της τον αγαπημένο της αδελφό, το στερνοπαίδι των Ατρειδών, τον Ορέστη, με δάκρυα στα μάτια έπεσαν τα αδέλφια το ένα στην αγκαλιά του άλλου. Κι ως έκλαψαν από χαρά, ώρα πολλή αγκαλισμένοι, θα ήταν άδικο να χαθούν.

Ο Ορέστης φανέρωσε στην Ιφιγένεια το σκοπό του ταξιδιού. Η χαρά της συνάντησης έσμιξε με την έγνοια του αδελφού. Τώρα έπρεπε να σκαρφιστεί τρόπο να βγάλει από τη χώρα τον αδελφό, και συνάμα της θεάς το ουρανόσταλτο ξόανο. Μα κι αυτηνής μεγάλος ήταν ο πόθος του νόστου. Δεν βάσταγε άλλο να ζει στη βαρβαρική γη.

Και το θηλυκό μυαλό πολλά γεννοβολάει…γι’ άλλους πρεπούμενα και γι’ άλλους άπρεπα. Έτσι σχέδιο να εξαπατήσει το ρήγα κατάστρωσε κι έβαλε σ’ εφαρμογή. Στο βασιλιά Θόα είπε το ξόανο κουνήθηκε από το βάθρο του κι η θεά έσφαλε τα μάτια να μη δει τους μιαρούς φονιάδες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ένας είχε ακουμπήσει της θεάς το άγαλμα μολύνοντάς το. Γι’ αυτό έπρεπε σε μακρινό ακρογιάλι να βρεθεί για τον εξαγνισμό και τα τελέσματα κατά πως η θεά τα όριζε. Οι ξένοι με αλμυρό νερό έπρεπε να ραντιστούν, και το κύμα να ξεπλύνει τα κρίματά τους. Η ίδια κουβαλώντας το ξύλινο άγαλμα στην απόμακρη θάλασσα με νερό θα έδιωχνε απ’ αυτό το μίασμα. Ο ρήγας ήταν ανάγκη στο ναό να καθίσει και με φωτιά να κάνει καθαρμό, ώστε όλα να ήσαν έτοιμα μετά για τη θυσία.

Η συνέχεια >>> VAGIAblog