Περιμένατε να αναλάβουμε την ευθύνη για την αναστάτωση με τα απολυτήρια; Γιατί πότε την αναλάβαμε στο παρελθόν;

“ Ούτις”

Κι ήμουνα, που λέτε συντρόφια μου, αραγμένος πίσω από τη γραφειάρα μου- ούτε ο Ομπάμα δεν έχει τέτοιο, καθότι αυτούνος είναι καπιταλιστής, ενώ εμείς είμαστε αριστεροί κι έχουμε σούπερ καπιταλιστικά γούστα, του κερατά που λέει ο λόγος- βυθισμένος στην ακριβή δερμάτινη πολυθρόνα μου και τον είχα πάρει λιγουλάκι. Μην πάει, ρε μινάρες, το μυαλό σας στο πονηρό. Τον ύπνο εννοώ. Γιατί όπως είναι γνωστό έχω αδυναμία σε δύο πράγματα: το καλό φαγητό και στον αναζωογονητικό ύπνο. Και επειδή με αναζωογονεί, όπου βρίσκω ευκαιρία τον παίρνω τον υπνάκο μου. Στα έδρανα της βουλής, στο κάθισμα της καφετέριας, στην πολυθρόνα του υπουργείου, στο κάθισμα του υπουργικού συμβουλίου αφήνομαι στην αγκαλιά του Μορφέως, βεβαίως, βεβαίως.

Και πάνω που τον είχα πάρει- το τονίζω, ρε χλεμίτζουρες, τον ύπνο- κι έβλεπα ένα θαυμάσιο όνειρο, πως είχα, λέει, ένα καλοψημένο γουρουνόπουλο μπροστά μου, με μια πετσούλα μούρλια, ακούω ένα τοκ- τοκ. Τι στο Βελζεβούλη, λέω- καθότι ως γνωστό τοις πάσι εμείς οι αριστεροί είμαστε άθεοι, (τώρα γιατί; μη με ρωτάτε, ούτε κι εμείς ξέρουμε, έτσι από παράδοση) πότε πρόλαβα και ρεύτηκα; Γιατί ούτε καν το μισό χοιρίδιο δεν είχα προκάνει να χλαπακιάσω, ούτε κοκα- κόλα είχα πιεί. Μπορεί αυτό το βαθυκόκκινο υγρό να είναι αμερικάνικο, αλλά το αγαπάω, γιατί με ανακουφίζει πολλαπλά. Απανωτά ξαναματακούω και δεύτερο τοκ- τοκ. Ανοίγω το ένα βλέφαρο- το άλλο ερμητικά κλειστό για να μη χάσω την επαφή με τη μεγάλη μου αγάπη- κι ακούω και τρίτο τοκ- τοκ. Ε ρε, π@ύστη μου, λέω, κι άφησα στο μέση το γουρουνόπουλο. Ανοίγω και το άλλο βλέφαρο και από το στόμα μου βγαίνει κάτι μεταξύ χασμουρητού και «εμπρός». Κάπως έτσι: «Αααεεαααα, ομπρόςςςςςς».

Η συνέχεια >>> VagiaBlog