Δυο παραμύθια, που ίσως μας κάνουν να δούμε το μυστήριο του θανάτου διαφορετικά…

[[ δαμ- ων ]]

Πολλοί από εμάς παγώνουν στο άκουσμα του θανάτου. Η λέξη “θάνατος” τους κάνει να σφίγγει η καρδιά τους και κάποιες φορές να παραλύουν. Πραγματικά, ο θάνατος είναι ένα θέμα που απευχόμαστε και που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε στο κοντινό μας περιβάλλον. Πολύ περισσότερο στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Ο πόνος που νιώσαμε στον χαμό αγαπημένων μας προσώπων, μας έχει δημιουργήσει μια απέχθεια για τον θάνατο. Κι όμως, θα έπρεπε να τον αντιμετωπίζουμε σαν ένα απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο. Γιατί το μόνο σίγουρο από τη στιγμή που κάποιος έρχεται στον κόσμο, είναι ότι και θα φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να πετύχει στη ζωή, μπορεί και ν’ αποτύχει. Μπορεί να αποκτήσει χρήματα και περιουσία, μπορεί και να μην αποκτήσει. Μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια και να φέρει στον κόσμο παιδιά, μπορεί και όχι. Μπορεί να κάνει ταξίδια και να γνωρίσει πολλούς τόπους κι ανθρώπους, μπορεί και να μην φύγει από τον τόπο του. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα σβήσει κάποτε το καντήλι της ζωής του! Πως θα έρθει ο θάνατος, γιατί κανείς δεν είναι αθάνατος.

Στο θέμα του θανάτου και η ίδια η εκκλησία μας έχει δώσει τραγικές διαστάσεις. Στην εξόδια ακολουθία υπάρχουν πολλά απολυτίκια, τα οποία, αντί να προκαλέσουν παρηγοριά κι ελπίδα, επιφέρουν τον τρόμο. Ακούμε: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή, χωριζομένη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν!Προς τους Αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει∙ προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα…» Κι όμως! Η ψυχή όταν φεύγει από το σώμα και αγαλλίαση νιώθει και βοηθούς έχει, που την βοηθούν να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Να συνηθίσει στη νέα διάσταση, όπου πηγαίνει. Υπάρχουν χιλιάδες μαρτυρίες από βιώματα των απλών ανθρώπων, που έζησαν το ψυχορράγημα συγγενών τους. Αναφέρουν ότι ο «υπό αναχώρηση» μιλάει για αποθανόντα συγγενικά πρόσωπα, που «ήρθαν να τον βοηθήσουν να φύγει». Κι αν οι εν ζωή συγγενείς τον εμποδίσουν να «φύγει», παραπονείται γιατί τον «γύρισαν πίσω», αφού «εκεί που πήγαινε» ήταν τόσο καλά… Υπάρχουν και οι περιγραφές των ανθρώπων που «έφυγαν» για λίγο, αλλά επανήλθαν, όπως η περιγραφή φίλου μου που «έφυγε» με ανακοπή καρδιάς και «επανήλθε» με απινιδωτή (ηλεκτρικό σόκ). Δεκάδες βιβλία κάνουν τις ίδιες αναφορές. Η ψυχή νιώθει αγαλλίαση όταν φεύγει από το φυσικό επίπεδο, ενώ πνευματικές οντότητες, όπως άγγελοι, πνευματικοί δάσκαλοι, αγαπημένοι φίλοι και συγγενείς, που έχουν ήδη πεθάνει, τους συμπαραστέκουν στην μετάσταση στη νέα πραγματικότητα…

Η συνέχεια >>> VAGIAblog