Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Συνωμότησε το σύμπαν εναντίον μας. Όχι όπως στα παραμύθια-που καιρός για τέτοια- που όλα συνωμοτούν για να βρει η κόρη τον καλό της, αλλά για να μας επιστρέψει, με το αζημίωτο, το αντίτιμο της αλαζονείας μας.
Διατροφικές βόμβες, περίοδος παρατεταμένης ξηρασίας, όπως προφητικά προβλέπει η Σφίγγα, -περιμένοντας καρτερικά την έκπτωση του Ανθρώπου που ο ξυπόλητος με τα πρησμένα πόδια, γκρεμίζοντάς την, τόλμησε να βάλει στο θρόνο της- άνοδος της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, λιώσιμο των πάγων στους πόλους, καταστροφικοί τυφώνες, φονικά τσουνάμι και από κοντά η ακρίβεια και η καθήλωση των μισθών να καταδικάζουν το 20% των νοικοκυριών στη φτώχεια και άλλα τόσα στην ανασφάλεια, το πετρέλαιο να καλπάζει ασταμάτητα και οι μίζες της Siemens στα μεγάλα κόμματα συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα .
Λες και ξαμολήθηκαν οι μύριοι δαίμονες της κόλασης και απειλούν να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Εφιαλτικές εικόνες της Αποκάλυψης θυμίζουν τα παραπάνω. Γεμίζουν μελάνι τα καλαμάρια των εσχατολόγων, όπου γης, για να κάνουν λόγο για το τέλος, για τη συντέλεια του κόσμου.
Και σαν δεν έφταναν όλα αυτά να σου και ο υδράργυρος ! Όλο και πιο νωρίς κάθε χρονιά, να δείχνει τα δόντια του, απειλώντας να μετατρέψει το καλοκαιράκι- το αγαπημένο των παιδιών- από ευλογία σε κατάρα.
Όλα αυτά στο μέσο των πανελληνίων εξετάσεων. Την ώρα που οι εκπαιδευμένοι από μικρή ηλικία έφηβοι, κοντυλοχτυπιούνται για μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση. Γιατί από μικρούς τους εκπαιδεύαμε για να μπουν στον κόσμο των μεγάλων.
Φροντίσαμε να τους μπάσουμε από νωρίς στο φρενήρη ρυθμό της ζωής –σαν καθαρόαιμα ιπποδρομιακής κούρσας να αυξάνουν συνέχεια ταχύτητα- να κυνηγάνε τη ζωή χωρίς η σοφία να μας έχει διδάξει πως στον αγώνα με το χρόνο νικητής είναι ο δεύτερος. Τους πονηρέψαμε στερώντας τους την αθωότητα για να ξεμπερδεύουμε με τις τύψεις μας, προσπαθήσαμε να διαγράψουμε από το ημερολόγιο της ζωής τους την εφηβεία ως περιττή κι αν δεν το καταφέραμε προσπαθήσαμε να την προσπεράσουν. Σαν καλοί γονείς τους μπουκώσαμε με δυο τρεις ξένες γλώσσες, με γνώσεις ηλεκτρονικού Η/Υ-γιατί όλα χρειάζονται, βρε παιδί μου, στη ζωή - αλλά δεν τους μάθαμε να συλ-λα-βί-ζουν τη ζωή. Βιαστικά τους την διαβάσαμε. Δεν τους μάθαμε, πανάθεμά μας, τι θα πει ζωή. Ηττηθήκαμε και κρύψαμε από τα μάτια τους την ήττα μας, αφού πρώτα τη βαφτίσαμε ντροπή. Ληστέψαμε τα μάτια μας για να εξαγοράσουμε τη σιωπή μας. "Γι' αυτό σου λέω Μαρία/να το θυμάσαι/ θα 'ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν τους γονείς τους/Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά-/τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω/ κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά/ ″ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ " (Κ. Γώγου)
Όλα αυτά που δεν μπορέσαμε ή δεν βρήκαμε το θάρρος να τους πούμε ας αφήσουμε μια έφηβη, που θα μείνει για πάντα έφηβη, να τα πει .
... ΑΡΓΟΣ ΧΟΡΟΣ
Διατροφικές βόμβες, περίοδος παρατεταμένης ξηρασίας, όπως προφητικά προβλέπει η Σφίγγα, -περιμένοντας καρτερικά την έκπτωση του Ανθρώπου που ο ξυπόλητος με τα πρησμένα πόδια, γκρεμίζοντάς την, τόλμησε να βάλει στο θρόνο της- άνοδος της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, λιώσιμο των πάγων στους πόλους, καταστροφικοί τυφώνες, φονικά τσουνάμι και από κοντά η ακρίβεια και η καθήλωση των μισθών να καταδικάζουν το 20% των νοικοκυριών στη φτώχεια και άλλα τόσα στην ανασφάλεια, το πετρέλαιο να καλπάζει ασταμάτητα και οι μίζες της Siemens στα μεγάλα κόμματα συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα .
Λες και ξαμολήθηκαν οι μύριοι δαίμονες της κόλασης και απειλούν να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Εφιαλτικές εικόνες της Αποκάλυψης θυμίζουν τα παραπάνω. Γεμίζουν μελάνι τα καλαμάρια των εσχατολόγων, όπου γης, για να κάνουν λόγο για το τέλος, για τη συντέλεια του κόσμου.
Και σαν δεν έφταναν όλα αυτά να σου και ο υδράργυρος ! Όλο και πιο νωρίς κάθε χρονιά, να δείχνει τα δόντια του, απειλώντας να μετατρέψει το καλοκαιράκι- το αγαπημένο των παιδιών- από ευλογία σε κατάρα.
Όλα αυτά στο μέσο των πανελληνίων εξετάσεων. Την ώρα που οι εκπαιδευμένοι από μικρή ηλικία έφηβοι, κοντυλοχτυπιούνται για μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση. Γιατί από μικρούς τους εκπαιδεύαμε για να μπουν στον κόσμο των μεγάλων.
Φροντίσαμε να τους μπάσουμε από νωρίς στο φρενήρη ρυθμό της ζωής –σαν καθαρόαιμα ιπποδρομιακής κούρσας να αυξάνουν συνέχεια ταχύτητα- να κυνηγάνε τη ζωή χωρίς η σοφία να μας έχει διδάξει πως στον αγώνα με το χρόνο νικητής είναι ο δεύτερος. Τους πονηρέψαμε στερώντας τους την αθωότητα για να ξεμπερδεύουμε με τις τύψεις μας, προσπαθήσαμε να διαγράψουμε από το ημερολόγιο της ζωής τους την εφηβεία ως περιττή κι αν δεν το καταφέραμε προσπαθήσαμε να την προσπεράσουν. Σαν καλοί γονείς τους μπουκώσαμε με δυο τρεις ξένες γλώσσες, με γνώσεις ηλεκτρονικού Η/Υ-γιατί όλα χρειάζονται, βρε παιδί μου, στη ζωή - αλλά δεν τους μάθαμε να συλ-λα-βί-ζουν τη ζωή. Βιαστικά τους την διαβάσαμε. Δεν τους μάθαμε, πανάθεμά μας, τι θα πει ζωή. Ηττηθήκαμε και κρύψαμε από τα μάτια τους την ήττα μας, αφού πρώτα τη βαφτίσαμε ντροπή. Ληστέψαμε τα μάτια μας για να εξαγοράσουμε τη σιωπή μας. "Γι' αυτό σου λέω Μαρία/να το θυμάσαι/ θα 'ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν τους γονείς τους/Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά-/τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω/ κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά/ ″ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ " (Κ. Γώγου)
Όλα αυτά που δεν μπορέσαμε ή δεν βρήκαμε το θάρρος να τους πούμε ας αφήσουμε μια έφηβη, που θα μείνει για πάντα έφηβη, να τα πει .
... ΑΡΓΟΣ ΧΟΡΟΣ
Έχεις σταματήσει ποτέ να κοιτάξεις τα παιδιά που παίζουν;
Ή να ακούσεις τον ήχο της βροχής που πέφτει στη γη;
Ή να κοιτάξεις την τρελή κούρσα μιας πεταλούδας;
Ή να παρατηρήσεις τον ήλιο που χάνεται μέσα στη νύχτα;
Χαμήλωσε ταχύτητα Μην χορεύεις τόσο γρήγορα
Ο χρόνος είναι λίγος
Η μουσική δεν θα διαρκέσει για πάντα
Περνάς κάθε σου μέρα στα γρήγορα;
Όταν ρωτάς κάποιον “τι κάνεις”
ακούς ποτέ σου την απάντηση;
Στο τέλος της ημέρας
ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου
με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό σου;
Καλά θα κάνεις να κόψεις ταχύτητα.
Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Ο χρόνος είναι λίγος.
Η μουσική δε θα διαρκέσει για πάντα
Είπες ποτέ στο παιδί σου
«θα το κάνουμε αύριο»
χωρίς να προσέξεις μέσα στη βιασύνη σου
την απογοήτευσή του;
Έχεις χάσει ποτέ σου
έναν καλό φίλο
μόνο και μόνο επειδή δεν έβρισκες το χρόνο
να του τηλεφωνήσεις;
Καλά θα κάνεις να κόψεις ταχύτητα.
Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Ο χρόνος είναι λίγος.
Η μουσική δε θα διαρκέσει για πάντα.
Όταν αγχώνεσαι και τρέχεις όλη τη μέρα
Είναι σα να έχεις ένα δώρο που δεν το άνοιξες ποτέ…
Και που το πέταξες
Η ζωή δεν είναι μια κούρσα ταχύτητας
Ζήσε χαλαρά.
Άκου τη μουσική.
(Αυτό το ποίημα γράφτηκε από μια έφηβη που πάσχει από καρκίνο και δημοσιεύθηκε στο Internet. Για την αντιγραφή Istoploos)
2 σχόλια:
"Aναζητούν στα 18 τους τη χαμένη αθωότητα»...
Έτος γέννησης 1990.
Ο Lennon ήταν ήδη νεκρός και για τον Elvis δεν έψαχνε πια κανείς.
Ο Νίκος δεν ξέρει κανέναν απ’ τους δυο τους.
Μέχρι πριν από πέντε μέρες, ούτε και η λέξη «ροπές» ήξερε πως θα πει «απόψεις». Εκείνος ξέρει τις «ροπές της αδράνειας», τη «σταθερά διάσπασης του ισότοπου», τους «κεντροβαρικούς άξονες»...
«Αφού αυτά μου έμαθαν», κάνει. Ο Νίκος, σηκώνει τους ώμους όπως στέκεται μπρος στα κάγκελα του 21ου λυκείου της Γκράβας.
Είναι δεκαοχτώ χρονών, και μοιάζει δεκαπέντε. Ο Αλέξης Τσίπρας τού φαίνεται «αρκετά μεγάλος», τον Γιώργο Παπανδρέου δε σκέφτηκε ποτέ να τον συγκρίνει με τον πατέρα του, ούτε τον Κώστα Καραμανλή με τον θείο του.
Η χούντα είναι γι’ αυτόν ό,τι είναι για μένα η Μικρασιατική Καταστροφή: κάτι δοξασμένες ιστορίες του παππού του.
Από τότε που ήμουν εγώ στη θέση του Νίκου, έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια. Εμένα δε μου φαίνονται και πολλά. Αλλά ο Νίκος ήταν τότε τριών ετών.
«Έκανα ό,τι μπορούσα», λέει. «19,6 έβγαλα στο πρώτο εξάμηνο!». Σα να προσπαθεί να με πείσει πως του αξίζει να περάσει.
«Τους έδωσα ολόκληρη τη χρονιά που ήμουν δεκαοκτώ χρονών. Κάτι δεν πρέπει να αξίζει αυτό;». «Αξίζει να το μετανιώσεις στα τριάντα σου!», πετιέται μια κοπέλα από δίπλα. Ο Νίκος αυτό δεν το βρίσκει καθόλου αστείο. Στης ενηλικίωσης το μυστήριο τέμπο, τα πιο ασήμαντα πράγματα μοιάζουν κεφαλαιώδη. Ένα κορίτσι δίπλα μου κλαίει γοερά για τ’ «αντιγόνα» που δεν έγραψε.
Ένας νεαρός παραπέρα κρατάει ένα βιβλίο Βιολογίας φαγωμένο σαν την Αγία Γραφή του πιο πιστού απ’ τους πιστούς.
Στραμμένος στο γκρι ντουβάρι, ψάχνει για λάθη στις σελίδες, μουρμουρίζοντας κάτι για «ποώδη» και «βακτήρια» - σαν παράξενη προσευχή. Αντί για «Αμήν!» στο τέλος, ένας αναστεναγμός.
«Δεκαοχτώ», λέει απογοητευμένος. Δε μιλάει για τα χρόνια του. Για τον βαθμό του μιλάει. «Δε σου φτάνει;», λέω. Με κοιτάζει σαν να τον κοροϊδεύω. «Είμαι απ’ τους κατάδικους της τελευταίας τάξης», μου εξηγεί. «Θέλω να γίνω γιατρός... Αλλά μάλλον θα χρειαστώ εγώ γιατρό έτσι όπως πάμε!», λέει.
«Κοιμάσαι, ξυπνάς, διαβάζεις, ξανακοιμάσαι, ξαναξυπνάς, ξαναδιαβάζεις... Την πρώτη μέρα στο σχολείο μπήκε μέσα ένας καθηγητής, και ήμασταν όλοι σαν τα φυτά απ’ το πολύ φροντιστήριο. Οπότε γυρίζει ο τύπος και λέει “ρε σεις... Ζείτε”;. Από εκείνη τη μέρα ακόμη αναρωτιέμαι: ζούμε;».
«Αν σου λέγαν εσένα τώρα να πας σχολείο, πώς θα σου φαινόταν;», κάνει ο Γιώργος. Τα μαλλιά του είναι σχεδόν ξυρισμένα, και το τζιν μαδημένο στα γόνατα. «Να σε ξυπνάνε επτά το πρωί, και να σε βγάζουν έξω ένα τέταρτο κάθε τρεις ώρες, άμα χτυπάει κουδούνι», λέει. «Σαν τι σου μοιάζει αυτό;».
Η Γκράβα, με το τσιμέντο και τα κάγκελα, προδιαθέτει για τέτοιες συζητήσεις.
Ο Γιώργος λέει πως ποτέ δε θα ξαναφήσει τον εαυτό του να νιώθει σαν σε φυλακή. Τον ρωτάω τι θα κάνει, και μου δείχνει τον τοίχο. Στα μαύρα γράμματα του γκράφιτι διαβάζω «άλλο είναι να σκέφτεσαι πως θες κάτι ν’ αλλάξει / κι άλλο αυτήν τη σκέψη σου να την κάνεις πράξη». Ο Γιώργος λέει πως τον Σεπτέμβριο θα φύγει απ’ το σπίτι του και θα μένει με φίλους του. Λέει πως θα γράφει στίχους και θα βγάζει λεφτά.
Και πως όταν μαζέψει αρκετά, θα γυρίσει τον κόσμο. Κι ο τοίχος πίσω απ’ το Γιώργο λέει «στα 18 δεν έχεις τίποτε να χάσεις. Μόνο την αθωότητά σου».
«Aν δεν περάσει, τι θα κάνω δεν ξέρω!»
Έξω από την Γκράβα, μια μητέρα μόνο περιμένει στο πεζούλι. «Μου είπε να μην έρθω, αλλά εγώ δεν μπορούσα», κάνει - σχεδόν σα να απολογείται. Μου εξηγεί πως «τα παιδιά τώρα είναι αλλιώς», πως «από το γυμνάσιο τρέχουν στα μπαρ», πως «όλο στις κοπέλες το ’χουν το μυαλό τους», και κάθε δεύτερη φράση, καταλήγει στο ίδιο: «αν δεν περάσει, τι θα κάνω δεν ξέρω!». Αυτό πρέπει να το έχω ακούσει πάνω από δέκα φορές όταν πια ο γιος της εμφανίζεται. Μετά τρεις ώρες αναμονής, εκείνη τρέχει προς το μέρος του, αλλά ο μικρός ούτε την κοιτάζει. Στο «πώς έγραψες αγόρι μου;», εισπράττει ένα υποτονικό «καλά...». «Δηλαδή;» ρωτάει με αγωνία. «Έλα ρε μάνα!», κάνει το παιδί. «Τι “δηλαδή” και “δηλαδή”; Κι αν σου πω θα καταλάβεις;». Που σημαίνει πως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ...
Της Μαρ. Μαργωμένου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-24/5/2008.
…………………………………………………………………………………………
Οι εξετάσεις υπάρχουν στη ζωή μας, και στη ζωή των νέων, και το κυριότερο, χωρίς εμείς και αυτοί(ποτέ) να τις ζητήσουμε-ζητήσουν...
Από ετών δε πολλών, αποτελούν ως είθισται, το «κομβικό» σημείο της «εξεταστικά κέντρα»…
Για να «διασταυρωθεί» ο βαθμός των γνώσεων τους και να πάρουν άλλοι το διαβατήριο για ΑΕΙ, άλλοι για τα ΑΤΕΙ και άλλοι να πάρουν των «οματιών τους», μιας και θα είναι οι «άτυχοι μη επιτυχόντες», αναζητώντας άλλες εναλλακτικές κατευθύνσεις, άλλοι θα γίνουν φοιτητές εξωτερικού, άλλοι θα πάνε σε επαγγελματικές Σχολές και άλλοι θα πάνε στρατιώτες για να «ξεμπερδεύουν» και με τη θητεία …
Για άλλους νέες και νέες, οι Πανελλήνιες θα είναι η «είσοδος» στο πανεπιστημιακό «όνειρο» και τη φοιτητική «φαντασίωση», η είσοδος στην προσωπική απελευθέρωση, η φυγή από το σπίτι, η ανεξαρτησία, η κοινωνική αποδοχή και η καταξίωση, και, η ευόδωση ενδεχομένως και κάποιων, όχι ανέξοδων, το αντίθετο μάλιστα «χρυσοπληρωμένων» ονείρων των γονιών τους…
Τα «λύτρα» της παραπαιδείας πολλά και οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί δοκιμάζονται σκληρά και επώδυνα, η «δημόσια και δωρεάν παιδεία», απλά και μόνον υπάρχει ως «αξίωμα», για να χαρακτηρίζει την "εγχώρια" πολιτική και τους πολιτικούς που την προτάσσουν στις εξαγγελίες σαν αυτονόητη δέσμευσή τους και για να θυμίζει την πλήρη ασυνέπεια έργων και λόγων…
Το όνειδός (τους)...
Για πολλούς νέες και νέες, η αποτυχία σ΄ αυτές, θα είναι η διάψευση προσδοκιών, το «θάψιμο» του ονείρου, το στοίχημα που δεν κέρδισαν…
Θα τους συνοδεύει σαν «εφιαλτικό όνειρο», που θα (τους) κρατά την αυτοπεποίθηση σε χαμηλά επίπεδα, την αυτοεκτίμησή τους στο "ναδίρ", ίσως τους πιο συναισθηματικούς τους ωθήσει και να τα βάζουν διαρκώς με τον εαυτό τους, για την αποτυχία τους, σε βαθμό υπέρμετρο, ζητώντας απαντήσεις για πράγματα που ίσως νομοτελειακά δεν μπορούν πια να διορθωθούν…
Οι εξετάσεις λοιπόν δεν είναι «μονόδρομος» και δεν πρέπει οι αποτυχίες αυτές να σημαδεύουν ανεξίτηλα και τραυματικά την ψυχή των νέων, δεν χάθηκε ο κόσμος, δεν απαλλοτριώθηκε μονομιάς το δικαίωμά τους στο «όνειρο», στη χαρά, στις καλές πλευρές της ζωής…
Κρινόμαστε δυστυχώς στη χώρα μας και εξεταζόμαστε διαρκώς.
Κάποιες εξετάσεις είναι πιο σημαντικές από άλλες, όταν από αυτές πιστεύουμε ότι κρίνεται το μέλλον μας, οπότε και ανησυχούμε, αγωνιούμε, αγχωνόμαστε…
Μέσω των «εξετάσεων» κρίνονται και οι γνώσεις μας, για να δοθεί μια βεβαίωση, ένας τίτλος κατοχής τους, προσόν για μια καλή βιοποριστική δουλειά, που εν τέλει θα αποκτήσουμε πάλι μέσω εξετάσεων υποθετικά «αδιάβλητων» (ως συνήθως)...
Μέσω εξετάσεων, βέβαια, γιατί οι θέσεις είναι πάντα ολιγάριθμες και οι διεκδικητές τους πάμπολλοι, ενώ θα έπρεπε παραφράζοντας τον ποιητικό λόγο, «να μετρούμε τους ανθρώπους χωρίς εμάς και να μη τους βρίσκουμε σωστούς»...
«Οι εξετάσεις είναι δύσκολες, ακόμη και για τους καλύτερα προετοιμασμένους, γιατί υπάρχουν δυστυχώς πολλοί ανόητοι ανάμεσά μας, που μπορούν να ρωτήσουν περισσότερα πράγματα από όσα και ένας σοφός μπορεί να απαντήσει και το χειρότερο, αυτό εκφράζει το βαθμό δυσκολίας των εξετάσεων», έλεγε ο Charles Caleb Colton…
Για αυτό λοιπόν «εξεταζόμενοι και δοκιμαζόμενοι» νέες και νέες, κουράγιο, εμπιστευθείτε τις δυνάμεις σας και αγωνιστείτε για το «όνειρο στη ζωή», που, ομολογουμένως, δεν περνάει υποχρεωτικά, από κάποια ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα…
Από τάδε έφη: «SFIGGA»
Περυσινό μεν αλλά επίκαιρο και διαχρονικό φοβούμαι:
"Οι τελειόφοιτοι των Ελληνικών Λυκείων τελείωσαν πριν από λίγες μέρες τις εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ Και ΤΕΙ. Κάποιοι θα χαρούν, κάποιοι θα απογοητευθούν και κάποιοι άλλοι πιθανόν να πικρογελάσουν περνώντας σε μια σχολή για την οποία δεν γνωρίζουν πως βρέθηκε στο μηχανογραφικό τους!
Τι κοστίζει όλος αυτός ο αγώνας των μαθητών; Ατελείωτες ώρες διαβάσματος, ειδικά στην τελευταία τάξη. Αυτό είναι καλό! Το κακό είναι ότι το διάβασμα αυτό δεν γίνεται για τη μόρφωση αλλά για την εισαγωγή. Την επομένη μέρα των εξετάσεων, κανένας δεν θυμάται οτιδήποτε από τη διδακταία ύλη.
Τι άλλο κοστίζει; Χρήμα, πολύ χρήμα για φροντιστήρια, βιβλία, μεταφορές κ.α. Κανένας γονιός δε δυσανασχετεί όταν ξοδεύει χρήματα για το μέλλον των παιδιών του, αλλά τουλάχιστον ας μην του λένε ότι η παιδεία στη χώρα μας είναι δωρεάν. Ελάχιστοι μαθητές περνούν χωρίς φροντιστήρια, είναι μια δαπάνη που επιβαρύνει όλα τα ελληνικά νοικοκυριά.
Ερώτημα: Αφού το παρόν σύστημα εισαγωγής έχει τα παραπάνω προβλήματα γιατί επιμένουμε σε αυτό;
Απάντηση: Διότι δεν είναι διαβλητό, και μιας και βρήκαμε κάτι μη διαβλητό στην Ελλάδα το φυλάμε σαν τα μάτια μας.
Φτάνει όμως μόνο αυτό;;;;"
Τάδε έφη "SFIGGA"
Δημοσίευση σχολίου