Το πολύπαθο «Ολυμπιακό ιδεώδες»…

Από SFIGGA

Σε λίγες μέρες οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2008 θα περάσουν στο παρελθόν και στην αθλητική ιστορία. Μια γεύση όμως πικρή βρίσκεται στα χείλη όλων των Ελλήνων … Μια γεύση πικρή που ξεκίνησε με την ομάδα της άρσης βαρών και τη «μαζική της ντόπα» που σήμαινε και Ολυμπιακό «αποκλεισμό» και που «επιτηδείως» το θέμα αφέθηκε να «υποβαθμιστεί» και να θεωρηθεί ως ευκαιρία να υπάρξουν κρατικές «νομοθετικές πρωτοβουλίες και ρυθμίσεις», που θα βγάλουν το ντόπινγκ έξω από τους στίβους …
Σαν να μην είχαν διδαχτεί οι πάσης φύσεως «αρμόδιοι», τίποτα απολύτως, από τα τραγελαφικά διαμειφθέντα το 2004, με «φυσικούς πρωταγωνιστές» κορυφαίους Έλληνες αθλητές και τους προπονητές τους …
«Αιθεροβάμονες» άραγε ή «αγνωστικιστές» και «υποκριτές»;
«Σκηνοθετημένα» τροχαία και «κρυφτούλι» με την αρμόδια Επιτροπή της ΔΟΕ, η Ελλάδα ως διοργανώτρια χώρα στο στόχαστρο από τότε, οι αθλητές μας σε «στενή» παρακολούθηση…
Και τι δεν ακούστηκε και τι δεν καταγγέλθηκε στον διαδραμόντα χρόνο…
Για «σκευάσματα και παρασκευάσματα», που δίνονται στους αθλητές και τα οποία απειλούν την ίδια τους τη ζωή…
Άραγε οι κάθε λογής υπεύθυνοι του αθλητισμού, στο αρμόδιο Υπουργείο Πολιτισμού, τον ΣΕΓΑΣ, τις Ομοσπονδίες «ήξεραν» αλλά δεν «γνώριζαν» τους τρόπους αντιμετώπισης, «ήθελαν» αλλά δεν «μπορούσαν» ή τελικά τα όποια «παρα-αθλητικά» κυκλώματα και οι έμποροι της «ντόπας» αποδεικνύονται πιο δυνατοί και ευφυέστεροι αλλά και πλήρως «διαπλεκόμενοι οριζοντίως και καθέτως» με το αθλητικό κύκλωμα;
Και αισίως φτάσαμε στον Αύγουστο του 2008, όπου άρχισαν «τα όργανα» και Έλληνες αθλητές, άρχισαν να παίρνουν την άγουσα και το δρόμο της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, μιας και το «Σπίτι του Πουλιού» στο Πεκίνο αποδείχθηκε «αφιλόξενο»…
Αποδίδοντας τα θετικά τους δείγματα στην «Μ3» σε πιθανά λάθη, στη σύγχυση ακόμη και στην «υστεροβουλία» της ΔΟΕ και των ελεγκτικών της μηχανισμών…
Και ας, οι αναλύσεις των δειγμάτων, που έγιναν σε άρτια επιστημονικά εργαστήρια όπως της Κολωνίας, της Ιαπωνίας τους διαψεύδουν…
Οι Έλληνες όμως κατά «τα ειωθότα», αγωνίζονταν πάντα για το φιλότιμο, τότε οι Ολυμπιακοί αγώνες καλλιεργούσαν σε μεγάλο βαθμό την προσωπική υπεροχή, το αθλητικό ήθος, την ευγενή άμιλλα, τον πόθο για τη νίκη και την προσωπική δόξα, με μοναδικό έπαθλο ένα κότινο-απλό στεφάνι- ελιάς, που ήταν όμως ένα βραβείο και μία υψίστη τιμή, αποτέλεσμα μιας σκληρής σχεδόν βασανιστικής άσκησης, γεμάτη αγώνες, στερήσεις και μόχθους ζωής.
Το στεφάνι της ελιάς το διαχρονικό αυτό έπαθλο για τους Ολυμπιονίκες, γι’ αυτούς που κατακτούσαν τη νίκη, σήμαινε κοινωνική καταξίωση, αξιοπρέπεια, ήθος, τιμή και δόξα για την πατρίδα τους, για τους προγόνους, για τους γονιούς και για τα παιδιά τους. Ο Ολυμπιονίκης ήταν πρόσωπο ιερό, γιατί η Ολυμπιακή νίκη εδραιωνόταν από την ανυπέρβλητη ηθική της αξία, μιας και είχε περιεχόμενο θρησκευτικό, ηθικό και πνευματικό. Ο Ολυμπισμός και ο αθλητισμός γεννήθηκαν στην Αρχαία Ολυμπία σαν μια αγνή ιδέα, σαν λατρεία, έγιναν πράξεις ζωής, πραγματικότητα, και ο αθλητισμός με τη σειρά του δημιούργησε έναν καινούριο πολιτισμό, που κυριάρχησε στον αρχαίο κόσμο και εξακολουθεί και σήμερα να μεταφέρει με την Ολυμπιακή Φλόγα και την Ολυμπιακή Εκεχειρία, μηνύματα ειρήνης, πολιτισμού, ηθικής και άμιλλας, μέσα από το Ολυμπιακό ιδεώδες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Η Ολυμπιακή ιδέα οδήγησε το ανθρώπινο γένος στην καλλιέργεια του Ολυμπιακού ιδεώδους, η μικρή Ελλάδα της αρχαιότητας έγινε ένας κόσμος ολόκληρος, ένας κόσμος απέραντος. Μόνο από τα αρχαία κείμενα είναι δυνατόν να αντιληφθούμε το μεγαλείο της Ολυμπιακής ιδέας, του Ολυμπισμού και κυρίως της Ολυμπιακής Νίκης και φυσικά μπορούμε να τη συγκρίνουμε με την όποια «Ολυμπιακή νίκη του σήμερα».
Σήμερα η νίκη αποτελεί μάλλον επαγγελματικό κατόρθωμα με υψηλές αμοιβές, χωρίς το ανάλογο «ηθικό και πνευματικό» περιεχόμενο, ενώ η νίκη σβήνει σχεδόν μαζί με τα χειροκροτήματα, που ακούγονται κατά την απονομή του επάθλου, με την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου της χώρας καταγωγής του Ολυμπιονίκη. Ο Ολυμπιονίκης της Αρχαίας Ολυμπίας γινόταν σχεδόν «ιερό» πρόσωπο και οι τιμές που του επιφύλασσαν για τη νίκη του, ήταν τιμές ημίθεου και η δόξα και η τιμή στόλιζαν στο διηνεκές τη γενιά του.
Η Αρχαία Ολυμπία και κυρίως οι ανά τέσσερα χρόνια Ολυμπιακοί Αγώνες, δίδαξαν και διδάσκουν στους ανθρώπους, ότι οι αγώνες δεν ήταν απλές μηχανικές σωματικές ενέργειες, ή επίδειξη σωματικής δύναμης, αλλά ήταν λειτουργίες που απαιτούσαν τη συνδυασμένη και απόλυτη συνεργασία ψυχής, πνεύματος και σώματος, για να δημιουργηθεί το ωραίο και να επιτευχθεί μέσα από την άμιλλα και το «ευ αγωνίζεσθαι», η πολυπόθητη Ολυμπιακή νίκη.
Από την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, από τα κρητικά «Ταυροκαθάψια», μέχρι το Παγκράτιο και τους μουσικούς αγώνες, από τις «Ζάππειες» Ολυμπιάδες και τη νίκη του Σπύρου Λούη, μόνο χρήσιμα συμπεράσματα αντλούμε αλλά και διαχρονικά διδάγματα, για τη μορφή που θα πρέπει να έχουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, αυτό το Παγκόσμιο αθλητικό προσκλητήριο.
Από μέρους μας δεν έχουμε παρά να απευθύνουμε την εξής προτροπή, προς όλους εκείνους που "βοήθησαν" και "βοηθούν" στην αλλοτρίωση της ευγενούς άμιλλας και του αθλητικού πνεύματος, ένα μήνυμα που προέρχεται από τα βάθη της πολύχρονης αλλά πάντα επίκαιρης ιστορίας μας:
"Τόν 'Ολυμπίασι αγώνα αρετής είναι και ουκ χρημάτων". [Παυσανίας Ε 21,7]. Ελπίζοντας έτσι να φθάσουμε ξανά στο επίπεδο των αρχαίων προγόνων μας, ώστε να είμαστε σε θέση να επευφημούμε τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων με την εύηχη ολυμπιακή ιαχή: "τήνελλα καλλίνικε" (εύγε ένδοξε νικητή)…
Έτσι ώστε, στους σημερινούς «διαταραγμένους Ολυμπιακούς καιρούς», να αντιληφθούμε τι ακριβώς επιβραβεύουμε;
Τον καλύτερα ντοπαρισμένο αθλητή ή τον αθλητή που πέρασε όλα τα αντιντόπινγκ τεστ χωρίς να «τον αντιληφθούν»; Τον υγιή τελικά αθλητισμό, θα τον επιβραβεύσει κανείς;