Από «Τάδε έφη SFIGGA»
{Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Αλεξανδρινή Τέχνη", Γ' , 8-9, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1929. Το χειρόγραφο σώζεται σήμερα στο αρχείο του Γ. Θ. Καρυωτάκη. Είναι καθαρογραμμένο με μελάνι από τη μια όψη ενός φύλλου 31Χ21 εκ}.
«Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος …
Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία…
Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες.
Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις.
Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία...
Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια.
Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω το άρωμά τους.
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.
Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνηση, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα …
Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.
Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας…»
Εξάλλου το πρώτο βήμα της αχαριστίας είναι να αναζητάς τα «κίνητρα του ευεργέτη» έλεγε ο Π. Μπουάστ.
Και έτσι αντί για μια ζωή γεμάτη με αγάπη, ειλικρίνεια ελπίδα, ομορφιά, ο σύγχρονος άνθρωπος άρχισε να ζει μια ζωή μίζερη και γεμάτη από εντάσεις γεμάτη από υστεροβουλία και να διακατέχεται από αισθήματα αδυσώπητου ανταγωνισμού αντεκδίκησης, αντιζηλίας και κυρίως αχαριστίας ...
Δημιουργώντας ένα γόρδιο δεσμό αχαριστίας που θα παραμείνει μάλλον «άλυτος», αφού οι πολλές ανθρώπινες αδυναμίας και απαξίες τον θέλουν «άλυτο» …
Ίσως γιατί και η «αντεστραμένη» πλευρά του «καλώς» εννοούμενου συμφέροντος, είναι η εκμετάλλευση και ιδίως εκεί όπου το ατομικό συμφέρον γίνεται πρόθεση, αυτοσκοπός και ιδιοτέλεια, χωρίς συναισθηματισμούς και τις επιβαλλόμενες αγνές ανθρώπινες προθέσεις, συνύπαρξης κι ουσιαστικής επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο, που αντιμετωπίζεται σαν το αντικείμενο της «απομύζησης» μόνον, επιδεικνύεται η χειρότερης μορφής φιλαυτία και δολιότητα αλλά και η μέγιστη αχαριστία …
Οδηγώντας σε έναν αξεπέραστο φαύλο κύκλο αλλοτρίωσης των κοινωνικών σχέσεων και λογιστικής αποτίμησής τους, μιας και κρατούνται όσες έχουν «κέρδος» ή αυτές από τις οποίες δεν θα υπάρχουν «ζημιές» και όχι αυτές που επιβάλλει ο δείκτης του πολιτισμού και η κοινωνική δεοντολογία και όπου το μόνο ζητούμενο προς «κεφαλαιοποίηση» είναι η «μεγιστοποίησης» της αχαριστίας …
1 σχόλιο:
Αυτός ο σπόρος της Αχαριστίας και εύκολα φυτρώνει και εύκολα πολλαπλασιάζεται, GFIGGA μου. Απλώνεται παντού σαν τα ζιζάνια και σκεπάζει τα ευγενή φυτά, πνίγοντάς τα.
Καλλιεργείται και συντηρείται από την απληστία μας και την ανηθικότητά μας. Το καλύτερο λίπασμα για την αχαριστία είναι η ημιμάθειά μας, η λανθασμένη κρίση, η ανοχή μας στην τάση να επιπλέουν οι φελλοί. Αυτοί είναι που σαν τις μέλισσες βοηθούν να γονιμοποιηθούν τα άνθη της αχαριστίας και να γεμίσει η κοινωνία μας με τους καρπούς της.
Το καλύτερο ζιζανιοκτόνο είναι η σωστή παιδεία, που λείπει, δυστυχώς, από την Ελληνική πραγματικότητα. Έτσι, φευ, οι αχάριστοι και οι φαύλοι θα επικρατούν και θα δρουν παρασιτικά μέχρι ν' αφαιρέσουν κάθε ικμάδα από την ήδη άχαρη ζωή μας.
Θα προσθέσω κι εγώ ένα κείμενο, που έχει σαν θέμα την αχαριστία. Είναι απόσπασμα από το ποίημα του Μιχ. Ρέλλου με τίτλο “Ο μεγάλος Δεσμώτης”. Αναφέρεται στην αχαριστία που συνάντησε ο μεγάλος ευεργέτης της ανθρωπότητας, ο Προμηθέας. Αυτός που με τη φωτιά του έφερε τη γνώση στους ανθρώπους:
ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ
Το γοργό βήμα του τον έφερε σύντομα σε μια μεγάλη πολιτεία.
Άρχισε να ξαναβλέπει ανθρώπους,
θνητούς ανθρώπους που ζουν ασταμάτητα μέσα στην ταπεινότητα,
τη μικρότητα, την απελπισία και την άγνοια...
Κοντοστάθηκε στην είσοδο της πόλης
και άρχισε να αναρωτιέται αν τον ξέρουν,
αν τον αναγνωρίζουν όλοι αυτοί οι θνητοί,
αν θυμούνται... αυτός πλέον ήταν κάτι παραπάνω από άνθρωπος,
ήταν ημίθεος,
είχε υπερβεί, επιτέλους, τα όρια του εαυτού του,
είχε αναμετρηθεί με τους θεούς
και - το σπουδαιότερο - είχε νικήσει!
Κανείς, όμως, δεν τον κοίταξε,
κανείς δεν πρόσεχε το κουρασμένο κορμί του,
κανείς δεν αισθανότανε τη ματωμένη ανάσα του...
τη μεγάλη πληγή του σώματος και της ψυχής του...
Όλοι γύρω του έμοιαζαν κλεισμένοι στον εαυτό τους,
κουρασμένα όντα μιάς υποτακτικής ζωής.
"Είμαι ο Προμηθέας, δεν με αναγνωρίζετε;"
φώναξε ο ήρωας στον κόσμο γύρω του.
"Είμαι αυτός που σας έδωσε τη φωτιά και το φως,
τη ζεστασιά και την αλήθεια,
αυτός που τά 'βαλε με τη θεία θέληση και νίκησα,
με ακούτε; Νίκησα!"
Όλοι τον άκουσαν ανατριχιάζοντας.
Μόνο για μια στιγμή βγήκαν από την απαίσια
και συνεχή μοναξιά του κορμιού τους
κοιτάζοντας με μάτια χαμένα τον υπεράνθρωπο!
Δεν χρειάστηκαν πάνω από μια στιγμή
για να σκεφθούν και να καταλάβουν.
Αμέσως χλόμιασαν και δεν είπαν λέξη.
Όλων τα πρόσωπα ζάρωσαν από τον φόβο,
μερικοί άρχισαν να τρέχουν,
άλλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους
. Το νέο διαδόθηκε με μια κραυγή παντού,
σ' όλη την πολιτεία, σ' άρχοντες και υπηκόους.
Χρειάστηκε μια στιγμή για να καταλάβουν
και λίγη ώρα για να χαθούν όλοι
- κλεισμένοι στα σπίτια τους -
μην τύχει και μολυνθούν από την προσπάθεια του Προμηθέα.
Αντιτάχτηκε στους θεούς!
Τι κι αν ευνόησε, αν ευεργέτησε τους ανθρώπους;
Έπρεπε να τιμωρηθεί και τιμωρήθηκε.
"Μακριά απ' τον Προμηθέα", ήταν μια κραυγή που απλώθηκε παντού.
"Η αχαριστία του ανθρώπου"! ψέλλισε ο Προμηθέας
και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.
Ήταν πλέον μόνος.
Κανένας δεν κυκλοφορούσε πια στους δρόμους...
Δημοσίευση σχολίου