"Δεν υπάρχουν αδύνατα πράγματα αλλά αδύναμοι άνθρωποι"

Από τάδε έφη:"SFIGGA"

"Δεν υπάρχουν αδύνατα πράγματα αλλά αδύναμοι άνθρωποι",  {Jorge Angel Livraga}

Αταραξία, παθητικότητα, πνευματική ακινησία, έλλειψη ενδιαφέροντος για τα εγκόσμια και την υπαρκτή και οδυνηρή (νεοελληνική) πραγματικότητα... 

Κάποιος, πολύ επιφανειακά, θα μπορούσε να θεωρήσει την όποια αυτή αταραξία σαν ατολμία και τελικά "μοιρολατρία"...

Και ο άνθρωπος πως θα πετύχει τον πρωταρχικό του στόχο, να γίνει δηλαδή ευτυχισμένος αν δεν γνωρίζει την φύση της ζωής και ειδικά το πώς να ζει;

Ένας όμως "ρεαλιστής" άνθρωπος αντιλαμβάνεται, ότι η πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητα ιδανική και ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε, αν όχι ποτέ, όπως θα επιθυμούσε να είναι...

Είναι εφήμερα και μεταβλητά, η ζωή είναι αβέβαιη, «τα πάντα υπόκεινται στο θάνατο και τη λεηλασία». 

Και ποια είναι αυτά τα στοιχεία του ανθρώπου που υπόκεινται στον "θάνατο και την φθορά";

Οι κατώτερες παρορμήσεις, αυτές που τώρα ονομάζονται "φυσιολογικές" δεν αποτελούν την ανθρώπινη φύση. 

Η ανθρώπινη φύση "ριζώνει" στο νου και είναι αυτό που την διακρίνει από τα άλλα "εγκόσμια βασίλεια". 

Ο άξονας του ψυχολογικού μας συστήματος είναι ο ψυχισμός και μπορεί να "θολώνει" το νου. 

Ο μοναδικός τρόπος να ελέγχεται ο φυσικός (έδρα των ενστίκτων) και ψυχολογικός (έδρα των συναισθήσεων) άξονας είναι αυτός, μέσω της "βούλησης μας και του νου μας". 

Η βούληση δίνει τη δύναμη και ο νους δίνει τη δυνατότητα της διάκρισης "για να μπαίνουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση"... 

Ο σωστός χειρισμός των συναισθημάτων (πχ φόβος, επιθυμία, ηδονή, αρμονία, δυσαρμονία κλπ) έχει σαν αποτέλεσμα τη "γαλήνια ευτυχία". 

Δεν διαχωρίζεται από την αρετή και δεν είναι συγκινησιακή ή αισθησιακή ευτυχία, αλλά εστιάζεται στα "ανώτερα στοιχεία" του ανθρώπου δηλαδή από το νου και πάνω.

Ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγει κανείς το "χτύπημα των παθών του", είναι να τα γνωρίσει, επειδή τότε, η συναισθηματική σύγκρουση, χάνει δύναμη μπροστά στην "ψυχρότητα" της λογικής ανάλυσης. 

Αναλύοντας την αιτία των παθών μας και το λόγο που έχουμε τα συγκεκριμένα πάθη, αναπτύσσουμε την εσωτερική ικανότητα να παρατηρούμε τον εαυτό μας, κι εν συνεχεία να τον γνωρίσουμε και να τον "ελέγχουμε"...

Ίσως γιαυτό έχουμε την ανάγκη, εκείνης της "στωικής αταραξίας" που πηγάζει από την βεβαιότητα ό,τι το κακό υπάρχει σαν ένα μέσο για να οδηγήσει τον άνθρωπο στο καλό και όλη η ζωή είναι μια "διαρκής εξάσκηση", ακόμη και στα πιο μικρά και πιο καθημερινά πράγματα, για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος τα "όρια" του. 

Χρησιμοποιώντας την αρχή ότι "όταν συμβεί κάτι κακό, υπάρχει και κάτι χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί" κι έτσι δεν θα είναι απροετοίμαστος για ότι κι αν του συμβεί ούτε θα αιφνιδιαστεί αλλά θα το αντιμετωπίζει πάντα με "μέτρο και ηρεμία". 

Η "αυτάρκεια" μια άλλη "αρχή", που ξεκίνησε από τους Κυνικούς και υιοθετήθηκε και από τους Στωικούς, προκύπτει από την αξιολόγηση "του τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο για τον άνθρωπο που θέλει να δώσει την ενέργειά του σ΄ αυτό που είναι καθήκον του" αλλά και για να μην εξαρτάται η πνευματική του εξέλιξη και η ευτυχία (μόνον) από τα υλικά αγαθά.

Να φτάσει εν τέλει στο "ιδανικό" εκείνο σημείο, όπου να μην εξαρτάται η ψυχική του ηρεμία, μόνο από τον εξωτερικό περίγυρο. 

Χαρακτηριστικό (κλασσικό) παράδειγμα, ο Μάρκος Αυρήλιος, που όταν έγινε αυτοκράτορας της Ρώμης, συνέχισε να διατηρεί τις παλιές του συνήθειες σαν πολίτης, αλλά επιπλέον, δεν κοιμόταν στο κρεβάτι του αλλά στο πάτωμα.

Όταν λοιπόν οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν "ευθύνες" και δημόσια "αξιώματα" στην κοινωνία και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να την κάνουν καλύτερη από τη θέση που ήταν, τότε το καλύτερο που θα μπορούσαν να προσφέρουν είναι να απομακρυνθούν αναγνωρίζοντας και τα λάθη τους και όχι μεταθέτοντας τις ευθύνες σε τρίτους και ανακαλύπτοντας συνομωσιολογικά και υποχθόνια σενάρια, υποκινούμενοι από την έσχατη ανάγκη να διασώσουν θέσεις και αξιώματα...

Μιας και πίσω από αυτά υποκρύπτονται πρόδηλοι στόχοι, που έχουν να κάνουν με τα πάσης φύσεως και μορφής "υλικά αγαθά" και ατομικά οφελήματα...

Των οποίων η αναφορά και μόνο- χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των ημερών που διάγουμε- προκαλεί ίλιγγο στον κοινό θνητό, στο μικροσυνταξιούχο, στο μισθωτό, στον άνεργο που ακούν για πολυτελή σπίτια, επαύλεις "μετά πισινών", πυργόσπιτα, εξοχικά, χρηματικά διαθέσιμα... 

Πόσο δε μάλλον, όταν η ακραιφνής φιλοσοφία του "καπιταλιστικού ιδεώδους" έχει επενδυθεί και με το "θρησκευτικό μανδύα" της αγιορείτικης "έμπνευσης" και "παραλλαγής" real estate ανταλαγής ακινήτων και της χρηματοοικονομικής τους αξιοποίησης...

Συμπεριφορές πρωτόγνωρες και ανοίκειες, πρακτικές που προκαλούν και δημιουργούν (επονείδιστους) συνειρμούς για διαπλοκή και διαφθορά πολιτικών και των ταγών της θρησκευτικής α-κτημοσύνης και της εγκόσμιας πενίας που υποτίθεται υποβάλλονται νυχθημερόν στην Αθωνική Πολιτεία...

«Να μάθεις να υπακούς. 

Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερό του ρυθμό είναι λεύτερος. 

Νοιώθω στην καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και 

τις πίκρες της ζωής. 

Μα αγωνίζουμε να τις υποτάξω σ΄ ένα ρυθμό ανώτερο 

από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου. 

Στο ρυθμό του Σύμπαντου 

που ανηφορίζει...»

Νικ. Καζαντζάκης 

Αν αναρωτηθούμε λοιπόν τι είναι εκείνο που αξίζει να κάνουμε σήμερα, για να είναι καλύτερο το αύριο, ίσως η απάντηση είναι γνωστή: "το καθήκον μας"... 

Και το καθήκον μας στην εποχή της σημερινής ανομίας προϋποθέτει ενεργούς και συνειδητοποιημένους πολίτες το μόνο "φράγμα" στην πνευματική υποβάθμιση, στην κοινωνική απαξίωση, στις πράξεις και παραλείψεις των κυβερνώντων που απεμπολούν δικαιώματα και συνταγματικές ελευθερίες, σ΄ όσους με νομικούς ακροβατισμούς και "Εξεταστικές δήθεν Επιτροπές" επιχειρούν να διαφυλάξουν από τις ποινικές ευθύνες τους "παραπλανηθέντες" Υπουργούς, Υφυπουργούς κοκ.

Και εν τέλει οι έχοντες την ευθύνη εφαρμογής των νόμων μήπως μετατρέπονται εκουσίως ή ακουσίως σε "ψυχρούς εκτελεστές" τους και γίνονται οι "δήμιοι" των κοινωνικά αδυνάτων; μήπως οι υπηρέτες του "δημοσίου συμφέροντος" έχουν ξεχάσει αυτό το πρώτιστο καθήκον τους και έχουν γίνει ευάλωτοι στις "τοκογλυφικές" απαιτήσεις των ισχυροτέρων; 

Και η αντίσταση των ενεργών πολιτών, πρέπει ως βασική συνισταμένη, να έχει την καταπολέμηση πρώτα απ΄όλα της ανομίας, που σαν την Λερναία Ύδρα γεννάει σαν "κεφαλές", τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τον χρηματισμό, την ελαστική εφαρμογή των νόμων... 

Μήπως εκείνη η παλιά και ίσως άγνωστη για τους πολλούς σημερινούς νεολαίους, πρόταξη τήρησης των συνταγματικών επιταγών της γενιάς του 1-1-4, που εναπόκεινταν στον "πατριωτισμό" των Ελλήνων δείχνει και πάλι το δρόμο;

Μήπως τελικά ο πατριωτισμός παραμένει το ύψιστο "συλλογικό καθήκον" και η μόνη γραμμή άμυνας και αντίστασης, μπροστά στα κλιμακούμενα προτόγνωρα φαινόμενα συναλλαγής και συνδιαλλαγής "παραπολιτικών" και "παραθρησκευτικών" κέντρων που οδηγούν και τους εισαγγελικούς λειτουργούς να παραιτούνται; 

Ναι μεν αλλά... 

Γιατί η χαλαρότητα, η αδιαφορία, η ψευδεπίγραφη και πρόσκαιρη υλική ευδαιμονία, ο "ωχαδελφισμός", κάνουν συνήθως τον πολίτη παθητικό ακροατή και παθητικό αναγνώστη και τον "ευνουχίζουν" ιδεολογικά και πνευματικά...

Τον καθιστούν αυτό που ακριβώς επιθυμούν οι εκάστοτε "διαχειριζόμενοι" τα κοινά: άβουλο και παθητικό δέκτη, που απολαμβάνει τις δήθεν "μικροχαρές" της ζωής, δίνοντας τους όμως την ευκαιρία μέσα από την ατολμία του και ίσως την απραξία του, να "παίζουν" τα παιχνίδια τους, πίσω από την πλάτη του...

Γιαυτό λοιπόν και η πρώτη "εξέγερση" που πρέπει να γίνει, είναι η "εξέγερση κατά του καναπέ του", της τηλεοπτικής ίντριγκας και της κατευθυνόμενης δημοσιογραφικής παραφιλολογίας & συγκάλυψης των πραγματικών περιστατικών και των κάθε φύσης εμπλεκομένων στα νεοελληνικά σκάνδαλα...

Ο νεοέλληνας αξίζει καλύτερη τύχη ...