Θεόδωρος Κ. Παπαϊωάννου, Πολιτικός Μηχανικός
Ήταν απεργία και όχι αργία. Για δύο ημέρες όλη η Ελλάδα απεργούσε: μισθωτοί, εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, μηχανικοί, επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι, καταστηματάρχες. ξεσηκώθηκαν. ΄Oλοι οι Ελληνες διαμαρτύρονται. Για την ακρίβεια, το ασφαλιστικό, τους φόρους, τους χαμηλούς μισθούς, τα ένσημα, το περιβάλλον, το νερό, την απαίσια καθημερινότητα που ταλαιπωρεί τον τόπο και τους ανθρώπους. ΄Oλοι έχουν κάτι να προβάλλουν, κάτι να υποδείξουν, κάτι να καταγγείλουν, κάτι να απαιτήσουν.
Είναι σαφές εδώ και καιρό ότι «το καράβι που το λένε Ελλάδα» πλέει ήδη ακυβέρνητο. Χωρίς πυξίδα. Μια κοινωνία χύδην, στην οποία κανείς δεν μπορεί να περιμένει τίποτα.
Πέρα από τα υπόλοιπα, τα μικρά και μεγάλα πρακτικά ζητήματα, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της χώρας, το οποίο -γιατί να το κρύψουμε άλλωστε- αποδεικνύεται καθημερινά αδύναμο, χλωμό, αναποτελεσματικό, λειψό, αμήχανο, δίχως management, χωρίς ηγετική στόφα, τραγικά ανεπαρκές και τελικά κατώτερο των περιστάσεων.
΄Ισως να υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι δυστυχώς η παχυλή μετριότητα.
Το ατομικό συμφέρον υπερισχύει κατά κράτος του δημοσίου και ο αυταρχισμός με μεγάλη δόση αδιαφάνειας οποιασδήποτε δημοκρατικής ευαισθησίας.
Αυτή η χώρα έχει από την ίδρύση της δομικά προβλήματα.
Δημιουργήθηκε ως προτεκτοράτο των Μεγάλων Δυνάμεων πριν από σχεδόν 200 χρόνια και στην ουσία δεν απέκτησε ποτέ την ανεξαρτησία και την αυτάρκειά της.
Σε όλες τις κρίσεις «πάει με κάποιον», ενώ ζει σταθερά υποθηκευμένη, με δανεικά, που μπορεί να μην είναι άμεσα απαιτητά, αλλά δεν είναι κι αγύριστα.
Αυτή η ίδια χώρα έχει ελπίδα να προοδεύσει μόνο αν ευτυχήσει να έχει σοβαρή πολιτική, πνευματική και οικονομική εξουσία .
Σήμερα η φτώχεια ανθρώπων και ιδεών είναι τέτοια που όλα κινούνται με αυτόματο πιλότο και προχωρούν κατά το ατομικό συμφέρον ελαχίστων.
Την ώρα που η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και αναζητά όραμα και κατεύθυνση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντιδρούν με τρόπο που αποδεικνύει μέσα στην αυταρέσκειά τους την εκτεταμένη και χαρακτηριστική ανεπάρκειά τους.
Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου είναι σοβαρό, αλλά η απόλυτη μονοπώλησή του σε επίπεδο πολιτικό, κοινοβουλευτικό και δικαστικό δείχνει τις προτεραιότητες της εγχώριας εξουσίας, που -ως φαίνεται- μόνη έχει καθορίσει τα όριά της.
Για τα υπόλοιπα... τους ζυγούς λύσατε. O καθένας δηλαδή μόνος του. Εκτός από τα πολύ σοβαρά οικονομικά, για τα οποία, έτσι κι αλλιώς, φροντίζουν οι ξένοι.
Ήταν απεργία και όχι αργία. Για δύο ημέρες όλη η Ελλάδα απεργούσε: μισθωτοί, εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, μηχανικοί, επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι, καταστηματάρχες. ξεσηκώθηκαν. ΄Oλοι οι Ελληνες διαμαρτύρονται. Για την ακρίβεια, το ασφαλιστικό, τους φόρους, τους χαμηλούς μισθούς, τα ένσημα, το περιβάλλον, το νερό, την απαίσια καθημερινότητα που ταλαιπωρεί τον τόπο και τους ανθρώπους. ΄Oλοι έχουν κάτι να προβάλλουν, κάτι να υποδείξουν, κάτι να καταγγείλουν, κάτι να απαιτήσουν.
Είναι σαφές εδώ και καιρό ότι «το καράβι που το λένε Ελλάδα» πλέει ήδη ακυβέρνητο. Χωρίς πυξίδα. Μια κοινωνία χύδην, στην οποία κανείς δεν μπορεί να περιμένει τίποτα.
Πέρα από τα υπόλοιπα, τα μικρά και μεγάλα πρακτικά ζητήματα, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της χώρας, το οποίο -γιατί να το κρύψουμε άλλωστε- αποδεικνύεται καθημερινά αδύναμο, χλωμό, αναποτελεσματικό, λειψό, αμήχανο, δίχως management, χωρίς ηγετική στόφα, τραγικά ανεπαρκές και τελικά κατώτερο των περιστάσεων.
΄Ισως να υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι δυστυχώς η παχυλή μετριότητα.
Το ατομικό συμφέρον υπερισχύει κατά κράτος του δημοσίου και ο αυταρχισμός με μεγάλη δόση αδιαφάνειας οποιασδήποτε δημοκρατικής ευαισθησίας.
Αυτή η χώρα έχει από την ίδρύση της δομικά προβλήματα.
Δημιουργήθηκε ως προτεκτοράτο των Μεγάλων Δυνάμεων πριν από σχεδόν 200 χρόνια και στην ουσία δεν απέκτησε ποτέ την ανεξαρτησία και την αυτάρκειά της.
Σε όλες τις κρίσεις «πάει με κάποιον», ενώ ζει σταθερά υποθηκευμένη, με δανεικά, που μπορεί να μην είναι άμεσα απαιτητά, αλλά δεν είναι κι αγύριστα.
Αυτή η ίδια χώρα έχει ελπίδα να προοδεύσει μόνο αν ευτυχήσει να έχει σοβαρή πολιτική, πνευματική και οικονομική εξουσία .
Σήμερα η φτώχεια ανθρώπων και ιδεών είναι τέτοια που όλα κινούνται με αυτόματο πιλότο και προχωρούν κατά το ατομικό συμφέρον ελαχίστων.
Την ώρα που η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και αναζητά όραμα και κατεύθυνση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντιδρούν με τρόπο που αποδεικνύει μέσα στην αυταρέσκειά τους την εκτεταμένη και χαρακτηριστική ανεπάρκειά τους.
Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου είναι σοβαρό, αλλά η απόλυτη μονοπώλησή του σε επίπεδο πολιτικό, κοινοβουλευτικό και δικαστικό δείχνει τις προτεραιότητες της εγχώριας εξουσίας, που -ως φαίνεται- μόνη έχει καθορίσει τα όριά της.
Για τα υπόλοιπα... τους ζυγούς λύσατε. O καθένας δηλαδή μόνος του. Εκτός από τα πολύ σοβαρά οικονομικά, για τα οποία, έτσι κι αλλιώς, φροντίζουν οι ξένοι.
4 σχόλια:
ΚΥΡΙΕ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ :
Σε κάποια παράγραφο του σχολιασμού σας αναφέρατε ο, τι η πατρίδα μας στις ανα αιώνας
κρίσεις πήγαινε με κάποιον.
Εσείς
στις τελευταίες πολιτικές κρίσεις με ποιόν πήγατε ?
Eγώ ενδιαφέρομαι για την ιδιαιτέρα μου πατρίδα τα ΒΑΓΙΑ.
Τώρα αν δεν απατώμαι αντιπολιτεύεσαι φτηνά
και υποκριτικά την νυν Δημ.Αρχή,αφού άλλωστε στο κοντινό παρελθόν και την ψηφισες και την υποστήριξες.
Τώρα γιατί δεν είσαι μαζι με την νύν Δημ.αρχή ?
Εχεις βρεί τάχα και πρόβλημα με το νερό,με τον Πολεοδομικό σχεδιασμό,με τους Χυτά,με όλα
http://environmentfood.blogspot.com
/2008/10/666.html
Υποκλίνομαι μπρος στον εγωισμό σας
άνθρωποι ,μίζεροι,χλωμοί.
Υποκλίνομαι εμπρός στο χαλασμό σας,
άνθρωποι της σκέψης σας φτωχοί.
Υποκλίνομαι εμπρός στο μεγαλείο.
στης κλειστής καρδιάς το πανδοχείο,
Υποκλίνομαι εμπρός στη γενναιοδωρία,
στη μαύρη της ψυχής σας τη κακία.
Υποκλίνομαι όχι από σεβασμό, αλλά έτοιμος να ξεράσω μπροστά στη μικροπρέπεια, στη δήθεν κριτική που γίνεται από ανθρώπους μίζερους με σκοπό να μειωθεί ο “πολιτικός αντίπαλος”. Και είναι πολιτική μιζέρια ο λόγος που αρθρώνουν κάποιοι, πάντα ανώνυμοι, απαντώντας σε επώνυμους ( δηλαδή άγνωστοι στους επισκέπτες του blog, σε γνωστούς ). Ξεχνούν ότι και οι ίδιοι έκαναν πολλά λάθη στη ζωή τους, πως στήριξαν λάθος πολιτικές παρατάξεις, κόμματα που τους πούλησαν, που εξαέρωσαν τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους. Στήριξαν λάθος ανθρώπους, ανθρώπους που είναι της ίδιας συνομοταξίας. Κι από το ταμπούρι της ανωνυμίες εκτοξεύουν τα φαρμακερά τους βέλη σε ανθρώπους που χωρίς ασπίδα, λένε τη γνώμη τους. Γνωρίζοντας άριστα την τέχνη την υποκρισίας, θαρρούν πως όλοι είναι θεραπευτές της ίδιας επιστήμης…
Κι ενώ οι ίδιοι δεν είπαν θαρρετά την άποψή τους, αναλώθηκαν σε πικρόχολα σχόλια. Σε λίγο θα μας θυμίζουν τους λογοκριτές της επάρατης εφταετίας. Θα κόψουν το δικαίωμα έκφρασης στους συμπολίτες τους…
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει λάθη. Αυτά δεν γίνονται εμπόδιο για να λένε τη γνώμη τους για τα επίκαιρα θέματα. Δεν καταπιανόμαστε από μια φράση για να τον θάψουμε…
Ο καθένας μας έχει πίσω του ένα παρελθόν που δεν είναι ολόλευκο. Μα σαν είναι μαχητής και σαν στρατιώτης θέλει να βοηθήσει τον τόπο του, θα τον χρησιμοποιήσουμε. Όσοι πήγαμε στο στρατό γνωρίζουμε πως στην στρατολογία δεν κάνουν διακρίσεις. Όλους, όταν είναι υγιείς, τους ντύνουν στρατιώτες! Η Πρωτοβουλία Πολιτών θέλει στρατιώτες, δεν κοιτάζει τι ψήφισε ο συμπολίτης μας ( αρκεί να αναγνωρίζει τα υπαρκτά προβλήματα και να έχει τη διάθεση να ενώσει τη μικρή του δύναμη με τη δύναμη των άλλων ). Αυτό το κάνουν μόνον κάποιοι μίζεροι…
Γι’ αυτούς αντιγράφω το παρακάτω άρθρο:
ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Υποβλήθηκε στις 2007-04-25 , 12:00 PM
Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια:
Αν ο Προμηθέας που έδωσε τη φωτιά στον άνθρωπο, δηλαδή τον πολιτισμό, άρα τη δυνατότητα λύτρωσης και μαρτύρησε γι’ αυτό, σταυρώθηκε στον Καύκασο, ήταν ο πρώτος Χριστός, δικαίως η ίδια θεωρία ονοματίζει ως δεύτερο τον Σωκράτη. Τον μέγιστο των φιλοσόφων που ξέροντας να αποκαλύπτει το ψέμα και να μην ψεύδεται ο ίδιος ποτέ, αν και διέπρεπε στο να περιτυλίγει τον συνομιλητή του στο δίχτυ των ίδιων του των επιχειρημάτων, που ήρθε κι αυτός να διδάξει στον κόσμο την αλήθεια. Την αβάσταχτη αλήθεια που τον οδήγησε στον κελί και το κώνειο. Προφήτη τον θεωρούν τον Σωκράτη όσοι γνωρίζουν τη διδασκαλία του, την αγιοποίησή του αξιώνουν σχολές θεολογίας. Ας δούμε λοιπόν μια απ’ τις πιο σπουδαίες αλήθειες που δίδασκε ο Σωκράτης και που πάντα πρέπει να θυμόμαστε:
Σε κάθε εποχή, σε κάθε κοινωνικοπολιτικό σύστημα, τα πλήθη προτιμούσαν τον μέσο άνθρωπο, βρίσκοντας ίσως εκεί μια αντανάκλαση του εαυτού τους. Έναν άνθρωπο χωρίς ιδιοτυπίες, όπως είπε αιώνες μετά ο R. Musil, έναν άνθρωπο που επαναπαύεται στους τίτλους που απέσπασε και σέβεται τις ιδέες που του έχουν σερβίρει. Προτιμούν οι κοινωνίες τον κομφορμιστή. Αυτόν που δεν καινοτομεί σε τίποτε. Αυτόν που στηρίζει τις προσωπικές του αξιολογικές κρίσεις πάνω στις γνωστές αξίες. Δεν έχει σημασία που ο επιδέξιος δημόσιος άνδρας, σαν ανεμοδείκτης που γυρίζει ανάλογα με τη φορά του ανέμου, υποτάσσεται σ’ εκείνα που υποβάλει η μάζα, αντί να εμπνέει ο ίδιος και να κατευθύνει. Αρκεί να ξαναβρίσκει ο λαός, ο πολίτης μεμονωμένα, στο πρόσωπο του ηγέτη τους συγκεκριμένους πόθους του και, κατά διαλείμματα, την ανάγκη για ησυχία και τάξη ή τα ξαφνικά παραληρήματά του.
Η επιτυχία του εξασφαλίζει την ανοχή για την τέτοια στάση του, τον κάνει ικανό ν’ αποσπά το θαυμασμό των ανίδεων και τη συνεργασία των επιτήδειων. Την υποστήριξη όλων εκείνων που νιώθουν ευτυχείς, συναντώντας σ’ αυτόν τη δική τους έλλειψη ευθύτητας. Αυτή την αλήθεια ο Σωκράτης τη δίδαξε με τη ζωή και με το θάνατό του.
Χρειάζεται όμως ένα καινούργιο πεδίο βαρύτητας που πρέπει να δημιουργηθεί στα κατάβαθα των συνειδήσεων για να γίνει κατανοητή αυτή η αλήθεια. Πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στο «καλό» και το «ωφέλιμο», ανάμεσα στην «επιτυχία» και την «αξία». Κι αφού απαντήσουμε σ’ αυτά, θα πρέπει να δούμε τι ορίζει την «αξία», σε τι μετριέται η «επιτυχία», τι βελτιώνει το «ωφέλιμο» και πώς το «καλό» εκτιμάται. Υπάρχουν πολλοί επιτυχημένοι πολιτικοί, επαγγελματίες, καλλιτέχνες, δεν είναι όμως όλοι άξιοι. Δεν έχουν αξία κι ακόμη χειρότερα δεν έχουν αξίες. Είναι οι μέσοι άνθρωποι, οι μέτριοι, οι χωρίς ιδιοτυπίες, που βεβαίως σε μια κοινωνία αναξιοκρατίας βρίσκουν τον τρόπο ή τον κληρονομούν, να πορευθούν χωρίς παρεκκλίσεις στην πεπατημένη και να μην προκαλέσουν παρά τη συμπάθεια, ενίοτε και τον οίκτο αυτών που ζητούν την εν λευκώ εξουσιοτότησή τους. Υπάρχουν πολλοί που ωφελούνται από αποφάσεις καθόλου καλές. Όμως αυτοί ωφελούνται. Και μην κρυβόμαστε, υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια βδελυρά, τόσο μικρά που εξαφανίζονται στη σκιά των αφεντικών τους. Ανθρωπάκια άβουλα, ανίκανα ν’ αντιληφθούν ότι υπαίτιοι για τα δεινά τους είναι οι ίδιοι. Ανθρωπάκια μίζερα που στο οξυγόνο της δημιουργίας θα εκραγούν, έχοντας εθίσει τον οργανισμό τους στη μυρωδιά των βρώμικων υπογείων. Ιεροεξεταστές της αλήθειας που θέλουν τετράγωνη τη γη, γιατί σ’ αυτή την αντίληψη έχουν οικοδομήσει τον μικρόκοσμο, σ’ αυτή τη λογική έχουν τοποθετήσει τα δεσμά τους. Και μαζί τα δεσμά των αυτοβούλως εγκλωβισμένων στη μετριότητά τους και των παρασυρόμενων σ’ αυτή. Δύσκολα θα απαντήσει κανείς αν περισσότερο επικίνδυνη είναι η κακία και η μοχθηρότητά τους, ο φθόνος, η υποψία και η εξάρτησή τους ή η βλακεία, η υποκρισία και η άγνοια που συνοδεύουν κάθε τους βήμα, η ανοησία και οι τερατώδες επιθυμίες που βλασταίνουν σε κάθε κίνησή τους. Δύσκολα θα απαντήσει κανείς αν περισσότερο επικίνδυνη είναι η εξουσία του ανάξιου ηγέτη ή οι αυλοκόλακες νεροκουβαλητές του, η «πραιτοριανή φρουρά» ενός σάπιου συστήματος. Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια τόσο μικρά που αν τύχει και σηκώνουν το βλέμμα ψηλά, ζαλίζονται απ’ τη μικρότητά τους. Τόσο μικρόψυχοι, τόσο μικρόνοες, τόσο μικροπρεπείς που καταλήγουν στο τέλος, αφού τους έχουν σιχαθεί όλοι οι άλλοι, να σιχαθούν και ο ένας τον άλλον. Μετά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Το ευτύχημα είναι ότι ετούτος ο τόπος είναι μικρός. Ότι όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Και πως, αν η σκοπιμότητα ή το συμφέρον δεν επιτρέπει σε κάποιους να δουν την πραγματικότητα, αν τυφλώνονται στο φως της αλήθειας και αναζητούν συμπαράσταση στους δήμιους των αξιών, για να κρύψουν σ’ αυτό το θολό συνονθύλευμα των απατηλών συναισθημάτων τη δική τους μικρότητα, σήμερα όλα καταχωρούνται και αρχειοθετούνται. Ακόμη κι αυτοί ή τα παιδιά τους αργότερα, θα ανατρέξουν σ’ αυτό το αρχείο και θ’ αναγνωρίσουν το άδικο ντροπιασμένοι. Ποιος θα ήταν ο Σωκράτης αν δεν ειρωνευόταν τους δικαστές του και αν δραπέτευε, όπως του πρότειναν οι μαθητές του κι όπως μπορούσε να κάνει; Στη δική του περίπτωση βρέθηκε ο Πλάτων να αποκαταστήσει στους αιώνες το δάσκαλό του. Οι σημερινές δομές είναι τέτοιες που δεν χρειάζεται καν ο ερευνητής – ιστορικός του μέλλοντος. Η χλεύη της κοινωνίας περισσεύει, ακόμη κι αν – αλίμονο! – την εκλαμβάνουν ορισμένοι ως κολακεία στα πιο νοσηρά ένστικτά τους. Δεν ψιχαλίζει κύριοι!
Χωρίς καμιά συναίσθηση της μικρότητας και της αλαζονείας, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις επί σειρά ετών επικρίσεις για τη συμπεριφορά τους, χωρίς να προσπαθούν τουλάχιστον να αντιμετωπίσουν τα άγχη που προκύπτουν απ’ τις φιλοδοξίες τους, χωρίς να αναγνωρίζουν την ευθύνη που φέρουν σχεδόν αποκλειστικά για τις αποτυχίες τους, χωρίς να έχουν βρει, με τόσα τεχνάσματα και μεθοδεύσεις, αποδοχή και καταξίωση στο περιβάλλον τους, χωρίς να κατανοούν τις στρεβλώσεις του συστήματος που έχουν δημιουργήσει, χωρίς έστω να εξετάζουν τη ματαιότητα σ’ όλα αυτά, οι μικρούληδες ηγέτες και οι φρουροί της εξουσίας τους, έχοντας χάσει ακόμη και την αυτοεκτίμησή τους, αμύνονται σ’ έναν αόρατο εχθρό κατατρώγοντας τις δικές τους τις σάρκες. Γνωρίζουμε επαρκώς τη ρήχη και μάταιη φύση των σκέψεών τους, τη στενότητα του βλέμματός τους, την ευτέλεια των αισθημάτων τους, τη στρέβλωση των απόψεων και το πλήθος των λαθών τους. Φροντίζουν οι ίδιοι να αυτοεξευτελίζονται. Κομπάρσοι σε μια μαζοχιστική σκηνή παθογένειας. Κακοί ηθοποιοί ψυχοπνευματικής κατάπτωσης. Εκλέγονται όμως οι ηγέτες και συντηρούν την αυλή τους. Σχέση αμφίδρομη, δοχεία συγκοινωνούντα. Ποια ικανοποίηση θα έβρισκε ο μουσικός στις ηχηρές επιδοκιμασίες των ακροατών του, εάν τον πληροφορούσαν ότι το ακροατήριο, με μια – δυο εξαιρέσεις, απαρτίζεται από κωφούς; Έτσι το έθεσε ο Άρθουρ Σοπενχάουερ, μνημονεύοντας τον Βολτέρο και επιδοκιμάζοντας το σχόλιό του: «Η γη βρίθει ανθρώπων που δεν αξίζει να τους μιλάς». Πάντα υπήρχαν άνθρωποι και ανθρωπάκια! Και πάντα θα υπάρχουν. Το έχουμε ξαναπεί: Σημασία έχει πού ο καθένας από ‘μας τοποθετεί τον εαυτό του και πώς υπερασπίζεται αυτή την απόφαση. Είναι το καθ’ ημέραν πολιτεύεσθαι, ο αδιάκοπος αγώνας, η αξιοπρέπεια που πρώτα οι ίδιοι και μετά όλοι οι άλλοι προσδίδουμε ως κύριο γνώρισμα σε ενέργειες απλές ή σύνθετες της ζωής που θέλουμε και με αυτοκυριαρχία. Ο Σωκράτης άλλωστε ήταν που δίδαξε με το παράδειγμά του και τη φιλοσοφία του, να βασιζόμαστε στην εσωτερική μας συνείδηση και όχι στα εξωτερικά σημάδια αποδοχής ή απόρριψης. Καλοδεχούμενη η αποδοχή βεβαίως και έχει σημασία η αναγνώριση, όμως το πραγματικά σημαντικό δεν είναι το πώς φαινόμαστε σε μια ομάδα ανθρώπων και δη μικρών ανθρώπων, αλλά τι γνωρίζουμε ότι είμαστε. Κι αν η εξουσία ανήκει στον ισχυρό, κατά το φυσικό δίκαιο, ποια λογική θα επικαλεστεί για να αρνηθεί στους αδύνατους το δικαίωμα να συνασπιστούν και να γίνουν αυτοί οι ισχυροί; Άρα λοιπόν καμία φρουρά υπερφίαλων στρατευμένων στην μικρότητα της εξουσίας του ισχυρού ηγεμόνα δεν μπορεί να διατηρήσει την φαυλότητα μιας τέτοιας κυριαρχίας. Άρα καμιά εξουσία δεν είναι πάνω απ’ το δίκαιο. Το οποίο όταν υπάρχει, φαίνεται κιόλας. Καμιά υπονόμευση δεν μπορεί να το υποβιβάσει, καμιά απελπισία ενοχής δεν μπορεί να το κρύψει. Μεγάλο φορτίο η αλήθεια. Όσο μεγάλη η χυδαιότητα εκείνων των μικρών ανθρώπων που θέλουν να ισοπεδώσουν τον κόσμο γύρω τους για να είναι όλοι μικροί και να μην τους πληγώνει η συνείδηση της κατωτερότητάς τους. Γιατί την έχουν αυτή τη συνείδηση. Ξέρουν πόσο μικροί και τιποτένιοι είναι. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι πλέον ξέρουν κι οι άλλοι…
[Φ. Μπερίκος]
bleam"Η υποκρισία είναι ένα ψέμα με διάρκεια.
Η υποκρισία αντίθετα με το ψέμα διαθέτει θεατρικότητα.
Στήνει και επινοεί συνεχώς καινούργια σκηνικά
Σπάει το ρεκόρ των παραστάσεων
ενώ το ψέμα αρκείται σε μια μόνο πρεμιέρα.
Με γοητεύει η εκ των προτέρων γνώση μιας υποκρισίας ή ενός ψεύδους.
Ο υποκριτής πρέπει και να έχει ταλέντο ηθοποιού.
Μερικές ερμηνείες του είναι συγλονιστικές
γι'αυτό αποσπά και το χειροκρότημά μας
Τέλος στην ευχαριστήρια υπόκλιση του
αν διαθέτεις οξυτάτη όραση,θα διαπιστώσεις
ότι μας κλείνει πονηρά το μάτι..."
Αντιγραφή από "blog".
Ας δούμε λοιπόν αν έχουμε τις οφειλόμενες αντοχές και κυρίως αν θελγόμαστε από τη γοητεία της "υποκριτικής ανωνυμίας", που "σφάζοντάς τα όλα και μαχαιρώνοντάς τα όλα", στο τέλος δεν θα αφήσει κανέναν "ζωντανό"...
Μήπως τελικά, "αδικούμε πρώτα εαυτόν και μετά αλλήλους", όταν αφορίζουμε μετ΄ευτελείας, κάθε δημόσια παρέμβαση, κάθε δημόσια παράθεση γνώμης και άποψης που αν μη τι άλλο προδίδει "γενναιότητα πνεύματος";
Μήπως η "μικρότητα της ψυχής", μας εκτρέπει εν τέλει από το δημόσιο (ιντερνετικό)σκοπό- στόχο, της καλόβουλης δημόσιας κριτικής και της αντιπαράθεσης με επιχειρήματα και τεκμήρια και αποδείξεις;
Μήπως οι ήσσονες ή μείζονες, "αποχρώσες" όμως ενδείξεις και το κατόπιν αυτών πιθανό και αιτιολογημένο "διαχρονικό μένος", κατά συντοπιτών μας, όπως εν προκειμένω του κ. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, πρέπει να στηρίζεται σε συγκεκριμένα περιστατικά και απτές και προφανείς αποδείξεις;
Ειδάλλως (και) ο σχολιασμός και η εξαγωγή (των) αναγκαίων συμπερασμάτων, θα θυμίζουν "πομφόλυγες"...
Ίσως γιατί τείνουμε να κρίνουμε εμεις, τον ίδιο μας εαυτό, από τα "ιδανικά" μας και τους άλλους, μόνον από τις όποιες πράξεις τους...
Και φυσικά ο μόνος "αλάνθαστος", είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα...
Εξάλλου το να μιλάς για το παρόν και το μέλλον, κοιτάζοντας το παρελθόν και (τα) πιθανά λάθη του, προϋποθέτει ότι οι συνθήκες παραμένουν σταθερές όπως και τα πρόσωπα...
Και κάτι τέτοιο εδώ μάλλον δεν ισχύει...
Ας λοιπόν σταθούμε πρώτα απ΄ όλα στην ειλικρίνεια των προθέσεων του εν λόγω αρθρογράφου, όπως και κάθε άλλου blogger -αρθρογράφου, που "δημοσίως εκτίθεται" και με το λόγο του και με τις σκέψεις του...
Έτσι πραγματώνεται ο ουσιαστικός διάλογος, με "επιχειρήματα και "αντεπιχειρήματα"...
Αν λοιπόν τα έργα, οι ημέρες ή οι πράξεις συγκεκριμένων προσώπων έχουν προκαλέσει ή προκαλούν "ανήκεστες βλάβες" στον τόπο αυτό, τότε ναι, αξίζει και ο δημόσιος ψόγος και η λοιδωρία...
Αρκεί όμως αυτά να αποδεικνύονται...
Από τάδε έφη:"SFIGGA"c
Δημοσίευση σχολίου