O Φοίνικας (Phoenix) της NASA στον πλανήτη Άρη ... (animation)
1 σχόλιο:
Ανώνυμος
είπε...
Να ευχαριστήσουμε τον φίλο, που μας παρουσίασε το βιντεάκι. Μικρό σε διάρκεια, αλλά μεγάλο σε παρουσίαση επιτεύγματος. Υπάρχουν μερικά θέματα, που μας βγάζουν από την μίζερη καθημερινότητα και μας δίνουν μια δόση αισιοδοξίας. Που μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να κάνει πολλά, αρκεί να ξεφύγει από τα δεσμά της εωσφορικής του συμπεριφοράς. Χαίρομαι και επικροτώ την παρουσίαση τέτοιων θεμάτων. Θεμάτων που πλαταίνουν τη σκέψη, που την κάνουν να απογειώνεται. Και προτρέπεω κάθε φιλομαθή κι ανήσυχο συμπολίτη μας να παρουσιάζει θέματα, τα οποία να κάνουν τη σκέψη ν' αναριγεί, να συγκλονίζεται και να παράγει γνώση. Όταν ο άνθρωπος πριν από αμνημόνευτα χρόνια έχασε την μακαριότητα του "νήπιου" στον λεγόμενο παράδεισο, και έπεσε στο μεγάλο Κοσμικό Σχολείο της Γης, το έκανε γιατί γεύτηκε τον καρπό από το "δέντρο της γνώσης". Επομένως, βρισκόμαστε σ' αυτόν τον πλανήτη για να παράγουμε και να καλλιεργήσουμε τη γνώση. Τη γνώση που μπορεί να δοθεί κι απ' αυτό το blog. Για τις δικές μου παρουσιάσεις, άλλοι θα κρίνουν. Εγώ θα κρίνω τον μεστό και βαθυστόχαστο λόγο κάποιων άλλων και θα τους πω: εύγε! Λ.χ. συγκλονίστηκα από τους Τρώες. Δεν ήταν μόνο το καβαφικό ποίημα, αλλά η σύνδεση με την σημερινή εποχή! Κι όταν κάποτε έκανε κάποιες μέρες να γράψει ο(η) εκλεκτός φίλος(η), αν κι άγνωστός(η) μου, τον(ην) αναζήτησα. Γιατί στην άνυδρη εποχή μας έχουμε την ανάγκη λίγης δροσιάς! Δροσιάς που δίνεται από ένα καλό ανάγνωσμα, από μια καλή κουβέντα! ...Και έχουν γίνει στο blog πολλές κι ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις... Η ζωή δεν είναι καλός μεζές, καλό κρασί και καλό πήδημα. Ωραία αυτά, δεν τους λέμε όχι, μα είναι για το σώμα. Που στο τέλος το τρώνε τα σκουλήκια... Μα έχουμε και κάτι άλλο, που δεν το τρώνε τα σκουλήκια, και το οποίο τρέφεται με "γνώση". Τη γνώση αναζητάει η αβόλευτη ψυχή, γι' αυτήν αγωνιά... Αναρωτιέμαι, ο κάθε ανώνυμος που σκέφτεται με το κάτω κεφάλι, μπορεί να λοιδωρεί όσους σκέφτονται με το πάνω κεφάλι; Και στο κάτω- κάτω της γραφής με ποιο δικαίωμα θα πάρει μια προκρούστεια κλίνη και θα κόψει- με βάση τη δική του "μικρότητα"- τα πόδια αυτών που έχουν πετάξει πνευματικό μπόϊ; Γιατί πρέπει ο άλλος να είναι σώνει και καλά προσγειωμένος; Και το φίδι είναι προσγειωμένο- έρπει μάλιστα- μα δεν έχει τη δυνατότητα του αετού, που μπορεί να περπατάει στη γη, να γανζώνεται στο βράχο για σιγουριά, αλλά και να ψηλοπετάει γνωρίζοντας περισσότερο "κόσμο" από το φίδι... Στη φύση υπάρχουν τα φίδια, υπάρχουν και οι αετοί, υπάρχει ο Όλυμπος υπάρχει και ο Φαγάς. Υπάρχει αυτός που κοιτάζει τη γη, υπάρχει κι αυτός που κοιτάζει λίγο πιο ψηλά. Η φύση όλα κι όλους τους χρειάζεται. Όλα κι όλοι είναι ΠΑΙΔΙΑ της. Για το κάθε τι, για τον καθένα μας χαίρεται και λέει:"ούτος εστιν ο υιος μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα". [[ Έτσι, που λες αγαπητέ μου φίλε, χθεσινέ ανώνυμε 6.40. Γιατί τίποτα δε μας χωρίζει...Κύτταρα της ανθρωπότητας είμαστε...Μπορείς να με πιάσεις;]]
1 σχόλιο:
Να ευχαριστήσουμε τον φίλο, που μας παρουσίασε το βιντεάκι. Μικρό σε διάρκεια, αλλά μεγάλο σε παρουσίαση επιτεύγματος.
Υπάρχουν μερικά θέματα, που μας βγάζουν από την μίζερη καθημερινότητα και μας δίνουν μια δόση αισιοδοξίας. Που μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να κάνει πολλά, αρκεί να ξεφύγει από τα δεσμά της εωσφορικής του συμπεριφοράς.
Χαίρομαι και επικροτώ την παρουσίαση τέτοιων θεμάτων. Θεμάτων που πλαταίνουν τη σκέψη, που την κάνουν να απογειώνεται. Και προτρέπεω κάθε φιλομαθή κι ανήσυχο συμπολίτη μας να παρουσιάζει θέματα, τα οποία να κάνουν τη σκέψη ν' αναριγεί, να συγκλονίζεται και να παράγει γνώση.
Όταν ο άνθρωπος πριν από αμνημόνευτα χρόνια έχασε την μακαριότητα του "νήπιου" στον λεγόμενο παράδεισο, και έπεσε στο μεγάλο Κοσμικό Σχολείο της Γης, το έκανε γιατί γεύτηκε τον καρπό από το "δέντρο της γνώσης".
Επομένως, βρισκόμαστε σ' αυτόν τον πλανήτη για να παράγουμε και να καλλιεργήσουμε τη γνώση. Τη γνώση που μπορεί να δοθεί κι απ' αυτό το blog. Για τις δικές μου παρουσιάσεις, άλλοι θα κρίνουν. Εγώ θα κρίνω τον μεστό και βαθυστόχαστο λόγο κάποιων άλλων και θα τους πω: εύγε! Λ.χ. συγκλονίστηκα από τους Τρώες. Δεν ήταν μόνο το καβαφικό ποίημα, αλλά η σύνδεση με την σημερινή εποχή! Κι όταν κάποτε έκανε κάποιες μέρες να γράψει ο(η) εκλεκτός φίλος(η), αν κι άγνωστός(η) μου, τον(ην) αναζήτησα. Γιατί στην άνυδρη εποχή μας έχουμε την ανάγκη λίγης δροσιάς! Δροσιάς που δίνεται από ένα καλό ανάγνωσμα, από μια καλή κουβέντα!
...Και έχουν γίνει στο blog πολλές κι ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις...
Η ζωή δεν είναι καλός μεζές, καλό κρασί και καλό πήδημα. Ωραία αυτά, δεν τους λέμε όχι, μα είναι για το σώμα. Που στο τέλος το τρώνε τα σκουλήκια...
Μα έχουμε και κάτι άλλο, που δεν το τρώνε τα σκουλήκια, και το οποίο τρέφεται με "γνώση". Τη γνώση αναζητάει η αβόλευτη ψυχή, γι' αυτήν αγωνιά...
Αναρωτιέμαι, ο κάθε ανώνυμος που σκέφτεται με το κάτω κεφάλι, μπορεί να λοιδωρεί όσους σκέφτονται με το πάνω κεφάλι; Και στο κάτω- κάτω της γραφής με ποιο δικαίωμα θα πάρει μια προκρούστεια κλίνη και θα κόψει- με βάση τη δική του "μικρότητα"- τα πόδια αυτών που έχουν πετάξει πνευματικό μπόϊ; Γιατί πρέπει ο άλλος να είναι σώνει και καλά προσγειωμένος; Και το φίδι είναι προσγειωμένο- έρπει μάλιστα- μα δεν έχει τη δυνατότητα του αετού, που μπορεί να περπατάει στη γη, να γανζώνεται στο βράχο για σιγουριά, αλλά και να ψηλοπετάει γνωρίζοντας περισσότερο "κόσμο" από το φίδι...
Στη φύση υπάρχουν τα φίδια, υπάρχουν και οι αετοί, υπάρχει ο Όλυμπος υπάρχει και ο Φαγάς. Υπάρχει αυτός που κοιτάζει τη γη, υπάρχει κι αυτός που κοιτάζει λίγο πιο ψηλά. Η φύση όλα κι όλους τους χρειάζεται. Όλα κι όλοι είναι ΠΑΙΔΙΑ της. Για το κάθε τι, για τον καθένα μας χαίρεται και λέει:"ούτος εστιν ο υιος μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα".
[[ Έτσι, που λες αγαπητέ μου φίλε, χθεσινέ ανώνυμε 6.40. Γιατί τίποτα δε μας χωρίζει...Κύτταρα της ανθρωπότητας είμαστε...Μπορείς να με πιάσεις;]]
Δημοσίευση σχολίου