Αφιέρωμα στη μαθητική παρέλαση της 28ης …

Από τον Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου, Πολιτικό Μηχανικό

Συσχετίζοντας το αισιόδοξο θέαμα της μαθητικής παρέλασης με τα γκρίζα τεκταινόμενα των πολιτικών γεγονότων στα Βάγια όπου βρέθηκα και παρακολούθησα, συνειρμικά πήγα στις δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παπούλια κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, για να παραστεί στις εκδηλώσεις με ευκαιρία του τριπλού εορτασμού (28ης Οκτωβρίου, απελευθέρωσης της συμπρωτεύουσας και Πολιούχου της Αγίου Δημητρίου), πού κορυφώθηκαν με τη στρατιωτική παρέλαση. Συμπύκνωσε όλα στην άκρως επίκαιρη, εύστοχη και ευθύβολη δήλωσή του, απόσπασμα της οποίας εξ αντιγραφής σας μεταφέρω:« ...Στις ιδιαίτερα δύσκολες συγκυρίες της εποχής που έχουν να κάνουν με τη διεθνή οικονομική κρίση, την επισιτιστική κρίση, την περιβαλλοντική, την ενεργειακή καθώς και τις γεωπολιτικές διενέξεις που θέτουν σε δοκιμασία την παγκόσμια σταθερότητα και ειρήνη, αυτό που καταδεικνύεται τον τελευταίο καιρό είναι η πτώση ενός συγκεκριμένου πολιτισμικού προτύπου, η ιδεολογική απονομιμοποίηση ενός τρόπου ανάπτυξης της οικονομίας, λειτουργίας της κοινωνίας…. Οφείλουμε, λοιπόν, όλοι μας, στην προοπτική ενός αναγκαίου και εφικτού καλύτερου κόσμου, να αφουγκραστούμε τα μηνύματα των επερχόμενων, να αναζητήσουμε τη βαθύτερη ουσία των κρίσεων και να συναισθανθούμε τις ανησυχίες όλων εκείνων που πλήττονται άμεσα από αυτές. Έτσι, ώστε, να διασφαλίσουμε τις αξίες εκείνες που θα οικοδομούν μια δημοκρατία προσανατολισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά…».

Όμως η σημερινή κυβέρνηση ως αιτία των δεινών επικαλείται αποκλειστικά τη διεθνή οικονομική κρίση. Η δικαιολογία όμως είναι ατυχής, απαράδεκτη, αστήρικτη και υποτιμητική της νοημοσύνης μας γιατί η δυσμενής εγχώρια σημερινή κατάσταση είναι αναπόδραστο και μαθηματικά βέβαιο αποτέλεσμα πολύ συγκεκριμένων πολιτικών και επί πλέον – το χειρότερο- μη αναστρέψιμο με χειρισμούς της στους οποίους επιμένει και αρκείται. Στο όνομα της οικονομικής μεγέθυνσης, της άναρχης και στρεβλής ανάπτυξης - παρ΄ ότι δεν θέλω να εγκλωβίζομαι στα τοπικά- πρόσφατα: 1) Ξεσήκωσε τα Βάγια (με το εργοστάσιο παραγωγής Η/Ε από Φ/Α) και τώρα αναστατώνει για το ίδιο θέμα την αγροτική κοινωνία του Δομοκού.

2) Ταλαιπωρεί και ξοδεύει τους συνδημότες μας (με το επιμολυσμένο από 6σθενές πόσιμο νερό), εν ονόματι των μεγάλων πολυεθνικών τραστ (ειρήσθω εν παρόδω το γνωστό τραγούδι νομίζω του Μάνου Λοιζου…ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι΄ ο Φράνς…ο Μπράουν, ο Φίσερ, ο Κράφτ….κλπ). Σταδιακά δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά, αυτή πού είδαμε να παρελαύνει σήμερα ευσταλής, ευσταθής, αεράτη, άλκιμη, στιβαρή, σφριγηλή, με αρμονική διάπλαση , με όνειρα στις αποσκευές της και ελπίδες στους γονείς της που την καμάρωνε και την χειροκροτούσε. Όμως τα δικαιώματά της λίγα, χωρίς αισιόδοξη προοπτική, με εργασιακή διάρκεια από 3 έως και 18 μήνες (stage), ενοικιαζόμενη, delivery, χωρίς άδειες, ανασφάλιστη, χωρίς διακοπές, χωρίς ένσημα με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Έτσι βρίσκω πολύ σωστό αυτό πού έπιασε το μάτι μου γραμμένο σε ένα πλακάτ στα προπύλαια του Πανεπιστημίου πριν μερικές ημέρες στην Αθήνα: «..στην Ελλάδα η νεότητα θεωρείται ελάττωμα που πρέπει να ξεριζωθεί..» Είναι άκρως αναποτελεσματική και επί ματαίω, η εργώδης , αγωνιώδης και επίπονη προσπάθεια που καταβάλει ο κυβερνών πλην όμως φθίνων νεοφιλελευθερισμός να μας πείσει ότι αυτό αποτελεί φυσικό εποχιακό φαινόμενο για το οποίο έχει δήθεν στη φαρέτρα του μεθόδους θεραπείας και θα δρομολογήσει άμεσα αποτελεσματικές λύσεις. Ο καθένας θα ευχόταν, αλλά είναι δυνατό όταν στο τρίγωνο Σουφλιά, Αλογοσκούφη, Πετραλιά καταγράφονται αγεφύρωτες και τραγελαφικές διαφωνίες όσο αφορά την πολιτική μεθοδολογία αντιμετώπισης της κρίσης; Αυτή η κυβέρνηση είναι ανακόλουθη αν όχι επικίνδυνη. Πριν 4 εβδομάδες εκθείαζαν την ελεύθερη αγορά και έλεγαν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την ελληνική οικονομία. Όμως ενώ λιμοκτονούν δημόσια παιδεία και δημόσια υγεία ξαφνικά χαρίζουν το 11% του ΑΕΠ στους τραπεζίτες ή αλλιώς 28 δισ. Ας αφήσουμε τα επιδόματα θέρμανσης, ανεργίας και τις διαρθρωτικές αυξήσεις στους χαμηλόμισθους. Δυστυχώς ένα πολιτικό σύστημα που απαξιώνεται και σαπίζει στη διαπλοκή και τη διαφθορά συμπαρασύρει και βουλιάζει τους νέους ανθρώπους και συνολικά τη κοινωνία. Προς πού το πάει η κυβέρνηση της Ν.Δ. για τους νέους, για τους εργαζόμενους, για τις γυναίκες, δεν ήρθε τώρα ... ως κεραυνός εν αιθρία … όπως τολμά να επικαλείται με την πτώση των διεθνών χρηματιστηρίων και την κατάρρευση τραπεζικών κολοσσών. Άρχισε με το άρθρο 16 που έγινε για όλο τον κόσμο λάβαρο αγώνα και κορυφώθηκε την περασμένη άνοιξη με έκτρωμα του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που πριν καλά- καλά στεγνώσει η μελάνη ψιθυρίζουν τροποποιήσεις…. Ακούμε από τα χείλη κυβερνητικών παραγόντων και από τα χείλη εκπροσώπων του ΣΕΒ ότι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ ή τις τράπεζες, αποτελούν «ρετιρέ», (λέξη του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1987) γιατί έχουν κατοχυρώσει υψηλούς μισθούς και μεγάλες συνταξιοδοτικές παροχές στα 65 τους. Η πραγματικότητα τους διαψεύδει και η εικόνα είναι η εξής: Στη ΔΕΗ οι νεοδιοριζόμενοι έχουν μισθό 716 ευρώ. Επίσης κανείς εργαζόμενος με προϋπηρεσία ως 15 έτη δεν παίρνει μισθό πάνω από 1.200 ευρώ το μήνα. Στις τράπεζες, παρά τα τεράστια κέρδη τους τα τελευταία χρόνια, που σχετίζονται και με την χωρίς όρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, οι βασικές αποδοχές ξεκινούν σήμερα για ένα πρωτοδιοριζόμενο πτυχιούχο ΑΕΙ από 800 ευρώ, που ελπίζει σε διπλασιασμό τους μετά από 35 χρόνια εργασίας. Στα ΕΛ.ΤΑ. οι έκτακτοι αμείβονται με 680 ευρώ καθαρές αποδοχές, εργαζόμενοι (τακτικοί) με 10 χρόνια προϋπηρεσία αμείβονται με περίπου 1.150 ευρώ και με 25 χρόνια προϋπηρεσία με 1.480 ευρώ. Είναι αντιληπτό λοιπόν γιατί αυτοί οι εργαζόμενοι δεν ανεβαίνουν στα ρετιρέ, αλλά μετά βίας νοικιάζουν ένα μικρό φτηνό δυάρι και διστάζουν να φτιάξουν οικογένεια. Θα αποτελούσε ασυγχώρητη υπεκφυγή μου αν παρακάμψω το γεγονός ότι υπάρχουν «ρετιρέ». Αυτά όμως λέγονται τράπεζες, golden boys, μεγαλοεπιχειρηματίες, ιδιοκτήτες super market, χρυσοκάνθαροι managers, διοικητές δημοσίων οργανισμών, εφοπλιστές και γιατί όχι ύστερα από την επικαιρότητα του σκανδάλου του Βατοπεδίου η ίδια η Εκκλησία ..

Η νέα γενιά των «400, 500,... 700» ευρώ, αλλά και οι άνθρωποι που πλησιάζουν τη σύνταξη και παίρνουν ίδιους μισθούς, πρέπει να προσπαθήσουν την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης και να αλλάξουν τους συσχετισμούς με την οργανωμένη δράση. Οι σεμνοί και ταπεινοί σωτήρες μας τελείωσαν…. Οι προκλήσεις των καιρών είναι μπροστά μας και απαιτούν τη ενεργό συμμετοχή μας. Η 28η /10/ 1940 ως μια από τις κορυφαίες στιγμές ανάδειξης του πατριωτισμού του λαού μας, σ΄ αυτό το ζοφερό περιβάλλον όπου η νεοφιλελεύθερη πολιτική περιθωριοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια του λαού, εγγεγραμμένη σε νέες συντεταγμένες ας αποτελέσει διαχρονικό σημείο αναφοράς και διαπαιδαγώγησης των νεότερων .