Από thiva-press
Εκδήλωση με θέμα «Θηβαϊκά Δρώμενα σε Αρχαίους και Σύγχρονους Καιρούς» πραγματοποίησε στο συνεδριακό κέντρο Θήβας, με εισηγητή τον Αρχαιολόγο Θεόδωρο Σπυρόπουλο, ο Σύλλογος Πολιτιστικής Ανάπτυξης Θήβας «ΛΑΪΟΣ».
«Το περιεχόμενο της σύζευξης, των δρώμενων της αρχαιότητας και του σήμερα, είναι συγχρόνως και αντίθεση. Στην αρχαιότητα είχαμε μια πόλη των Θηβών η οποία ακτινοβολούσε από δημιουργικότητα και πολιτισμό και σήμερα έχω την αίσθηση ότι η πόλη δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν στην αρχαιότητα» είπε σε δηλώσεις του ο κ. Σπυρόπουλος και συνεχίζει «στην απώτερη αρχαιότητα η Θήβα έχει να παρουσιάσει μερικά έξοχα μνημεία που την κατατάσσουν στην πρώτη σειρά των μεγάλων αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδος. Η δόξα της συνέχισε και στους μεταγενέστερους χρόνους έτσι ώστε ο ένας κύκλος από τους κύκλους των τραγικών της αρχαιότητας να είναι ο θηβαϊκός που τροφοδότησε την Αττική τραγωδία».
Ο κ. Σπυρόπουλος στη συνέχεια αναφερόμενος στην σημερινή κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων της Θήβας τόνισε ότι «αισθάνεται κανείς πικρία για την εικόνα που παρουσιάζουν τα μνημεία μας, πάνω στα οποία αποτυπώθηκε το μεγαλείο και η λαμπρή περιπέτεια του Ελληνισμού στη Θήβα. Της αξίζει μια καλύτερη τύχη και αν η δική μου παρουσία σήμερα εδώ έχει την δυνατότητα να συμβάλλει στην αφύπνιση των πολιτών ώστε να δώσουμε ξανά στη Θήβα τον προορισμό της, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος» είπε χαρακτηριστικά.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ
Παράλληλα ο αρχαιολόγος αναφέρθηκε, μετά από ερώτηση δημοσιογράφου, και στην πρόταση του ιδρύματος Πάκαρντ να προχωρήσει σε ανασκαφές. Ο κ. Σπυρόπουλος έκανε αναφορά στον δάσκαλο του κ. Μαρινάτο που την δεκαετία του 70 τον παρακίνησε, όπως λέει χαρακτηριστικά, να κάνει ένα σχέδιο προσδιορισμού του ανακτορικού συγκροτήματος του Καδμείου. «Στόχος ήταν να σωθεί το ανάκτορο από την οικοπεδοποίηση, διότι την εποχή εκείνη που ήταν η δικτατορία, είχε προταθεί από κάποιους φορείς της πόλης να κτιστεί στην θέση της δημοτικής αγοράς η Λέσχη των Αξιωματικών και στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο να κατασκευαστούν πολυκατοικίες και τα αρχαία να μείνουν στα υπόγεια. Ευτυχώς η πρόταση αυτή δεν πέρασε και η δική μας πρόταση ήταν να απαλλοτριωθούν αυτά τα δύο οικοδομικά τετράγωνα ώστε να δημιουργηθεί ένας πνεύμονας οικιστικός και πολιτιστικός ο οποίος θα προστατεύσει και θα αναδείξει το Ανάκτορο. Χαίρομαι που υπάρχει ένας φορέας που θέλει να συνεχίσει τις ανασκαφές αυτές που καθυστέρησαν πολλά χρόνια. Η απαλλοτρίωση έγινε για να αναδειχθεί το Ανάκτορο του Κάδμου και αυτό δεν μπορεί να μετατίθεται συνεχώς για το απώτερο μέλλον. Πρέπει να γίνει τώρα».
ΑΜΦΕΙΟΝ ΚΑΙ ΠΥΡΑΜΙΔΑ
Ο κ. Σπυρόπουλος μίλησε όπως ήταν φυσικό και για τον λόφο του Αμφείου εκεί που όπως υποστηρίζει ο ίδιος βρίσκεται η πυραμίδα των Θηβών. «Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η τύχη του μνημείου. Περί της τύχης και της μορφής του Μνημείου υπέβαλλα διατριβή επί υφηγεσία στο μεγαλύτερο πνευματικό ίδρυμα της χώρας μας, το πανεπιστήμιο Αθηνών, που εγκρίθηκε ομοφώνως. Σήμερα υπάρχουν διαπρεπής επιστήμονες, όπως ο κ. Ράμπαχ που είναι μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και ανασκαφέας ενός τύμβου στην Ολυμπία, που χαρακτηρίζουν το Αμφείον… Πυραμίδα. Και από την εξωτερική του μορφή ότι είναι βαθμιδωτό συμφωνούν άπαντες. Είναι λυπηρό ότι ο σημερινός έφορος αρχαιοτήτων κ. Αραβαντινός, στο συνέδριο που έγινε πέρυσι στο Ούντινε, δεν είχε το θάρρος να κρατήσει την σειρά ομιλίας σύμφωνα με το πρόγραμμα. Για να αποφύγει την κριτική εναντίον του άλλαξε την σειρά και μίλησε μετά από εμένα. Εκεί όμως, όταν εμφανίζεται στα Διεθνή συνέδρια, φοβάται να πει ότι το μνημείο δεν υπάρχει. Εκεί λέει ακριβώς τα αντίθετα. Όταν εκεί υποστηρίζει ότι στον χώρο του Μουσείου βρήκε ένα μνημείο με πλινθοκατασκευή το οποίο είναι όμοιο με εκείνο που ανακάλυψα εγώ στην κορυφή του λόφου του Αμφείου, αφήνω την κρίση σε εσάς».
Που είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα για την Πυραμίδα του Αμφείου….;
Τι βρήκε ο Α. Κεραμόπουλος, που έσκαψε από την ανατολική πλευρά του λόφου, την οποία έκοψε ο παλιός εθνικός δρόμος Αθήνας – Λαμίας; Στο πάνω μέρος είναι ο τύμβος , από κάτω είναι μια ζώνη με λευκό χρώμα , μετά το κάτω τμήμα του λόφου και μετά ο δρόμος που οδηγούσε προς την πλατεία.
Ο Α. Κεραμόπουλος και αργότερα κάποιος άλλος αρχαιολόγος ερεύνησε την κορυφή του λόφου, αλλά και οι δυο δεν ευτύχησαν να βρουν ένα ταφικό μνημείο.
Ο Παυσανίας όμως, αντιγράφοντας την τοπική παράδοση λέει πως εκεί υπάρχει κοινός τάφος για τον Ζύθο και τον Αμφίωνα.
Ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος ξεκίνησε δοκιμαστικά κι έπεσε πάνω στον τον τάφο. Πρόκειται για έναν τεράστιο κιβωτιόσχημος τάφος, τον μεγαλύτερο στον Ελλαδικό χώρο, που μέσα είχε δυο αποθέτες, που αντιστοιχούν σε δυο νεκρούς. Μέσα στον τάφο και λίγο έξω από αυτόν βρήκαν 4 χρυσά κοσμήματα και άλλα μικρά κομματάκια από χρυσό διάκοσμο, τα οποία δεν ήσαν στη θέση τους, γιατί ο τάφος ήταν κλεμμένος.
Σκάβοντας με την ομάδα του (8 – 10 άτομα από την Θήβα), από το κέντρο του τύμβου, κατέβηκαν ένα πηγάδι 20 μέτρων και ανακάλυψαν ότι όλος ο λόφος του Αμφείου δεξιά και αριστερά ήταν κομμένος σε καταπληκτικές γαλαρίες ύψος 5 μ. και πλάτος 1,5 μ. , ενώ συνέχεια εύρισκαν κόχες. Τις γαλαρίες είχε δει και ο Α. Κεραμόπουλος όταν κόπηκε ο δρόμος, . Αρχαιολογικό δελτίο 3/1917, σελ. 388, αλλά θεωρούσε πως ήσαν υδραγωγείο. Σκάβοντας και διατρέχοντας όλες τις γαλαρίες έφτασαν στην ΒΑ πλευρά, όπου άκουγαν τα βήματα των περαστικών απ’ έξω. «Πρόθεσή μας ήταν να ρίξουμε το μικρό χωμάτινο χώρισμα που υπήρχε , ώστε να βγούμε στον δρόμο και να συνεχίσουμε ευκολότερα από το να κατεβαίνουμε διαρκώς με ανεμόσκαλα από το πηγάδι, αλλά δεν προλάβαμε. Μετατέθηκα ξαφνικά και το πηγάδι γέμισε τσιμέντο…» συνεχίζοντας την περιγραφή ο Θ. Σπυρόπουλος.
Οι αρχαιολόγοι τότε αιφνιδιάστηκαν για να παραδεχθούν ότι το μνημείο είναι ενιαίο κι έτσι άρχισε η πρώτη κριτική και ο πόλεμος για την χρονολόγησή του. Για τον λόγο αυτό δε, ήρθε στην Θήβα ο 80χρονος Γερμανός καθηγητής της Βιέννης Φριτς Σταινμάγιερ, ο οποίος δέχτηκε τα πάντα, πλην όμως ζήτησε από τον Θ. Σπυρόπουλο να κατεβάσει την χρονολογία. «Μα αν κατεβάσω την χρονολογία τότε χάνει την αξία του το μνημείο το οποίο δεν βρίσκεται στην ουρά της εξέλιξης αλλά στην κορυφή αφού είναι το αρχαιότερο τυμβοειδές μνημείο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» είχε απαντήσει τότε ο Έλληνας Αρχαιολόγος..
Σήμερα 30 χρόνια μετά τις αξιολογήσεις του Θ. Σπυρόπουλου, ουδείς στην διεθνή βιβλιογραφία αμφισβητεί ότι το Αμφείο χρονολογείται το 2.500 π.χ, ότι τα χρυσά κοσμήματα και τα ευρήματα ανήκουν σε μια εποχή που συμπορεύεται με την παράδοση και ότι πρόκειται για τον διπλό τάφο των Ζύθου και Αμφίωνα. Οι αντιρρήσεις που υπάρχουν, αφορούν την πυραμίδα και είναι λίγες. Μερικοί δε από τους διαπρεπέστερους σήμερα αρχαιολόγους του κόσμου, όπως η Ζανέτ Φορσέ, ο Μαράν, ο Ράμπαχ (ανασκαφέας της Ολυμπίας) μιλούν για τον μεγαλύτερο τύμβο της Ελλάδας που έχει τη μορφή γήινης πυραμίδας: το Αμφείο «Οι αντιδρώντες έχουν την εντύπωση ότι παλιότερα στην Ελλάδα κατοικούσαν μόνο τσοπάνηδες και ψαράδες. Δηλαδή, ενώ στον περίγυρο μας υπήρχαν υψηλοί πολιτισμοί (Μεσοποταμία, Τροία Αίγυπτος, Κρήτη) η Ελλάδα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αυτό γιατί έτσι αρέσει σε εκείνους που έπρεπε να εντάξουν τους ινδοευρωπαίους σε κάποια χρονολογία και μια από αυτές είναι το Αμφείο, το οποίο όμως τους διαψεύδει, αφού είναι αρχαιότερο από τις τυμβοχωήσεις που υποτίθεται πως συνδέονται με την εισβολή ινδοευρωπαίων στην Ελλάδα. Και για να στηρίξουν τις θεωρίες τους έφτασαν στο σημείο να πουν πως ο πολιτισμός στην Ελλάδα αρχίζει με την Μυκηναϊκή εποχή το 1600 π.χ και ότι τον δημιούργησαν αυτοί που ήρθαν από Ουγγαρία, Αφγανιστάν κ.α. Παραμύθια της Χαλιμάς, που δυστυχώς τα διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μας» επεσήμανε ο Θ. Σπυρόπουλος,, προσθέτοντας: «Όχι κύριοι. Θα αναστραφεί αυτή η πορεία είτε το θέλετε είτε όχι. Θα καταλάβετε ότι στην Ελλάδα από το 2.500 π.χ μέχρι το 1750 π.χ υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική ανάπτυξη που δεν ξανάγινε ποτέ. Όλη η Μεσογειακή ζώνη έχει επηρεαστεί από τον ελληνικό πολιτισμό. Και η ίδια η Αίγυπτος στην υιοθέτηση του πυραμιδικού σχήματος ακολουθεί την Ελλάδα. Και απόδειξη δεν αποτελεί μόνο το περίοπτο μεγαλόπρεπο ασύγκριτο μνημείο του Αμφείου.
Θέτουμε υπό την κρίση της πόλης και των επιστημόνων το θέμα: Δέχεστε αυτά που περιγράφω ότι είδα, δέχεστε μήπως ότι είναι υδραγωγείο κατά τον Κεραμόπουλο ή μήπως πως αποτελεί φυσικό φαινόμενο;
Ότι και να δέχεστε, αξίζει τον κόπο να διαθέσουμε ένα μεροκάματο για να αφαιρέσουμε αυτό το μικρό παραπέτασμα του χώματος και να μπούμε μέσα
Δηλώνω πως αν μπούμε μέσα, θα ανακαλύψουμε πως εκεί θα χωρέσει ολόκληρη η πόλη και είναι κρίμα να μας στερούν αυτή τη δυνατότητα".
9 σχόλια:
Ο Ινδοευρωπαϊσμός είναι ένα μεγάλο επιστημονικό παραμύθι, που στηρίζεται στη γλωσσική συγκριτική κι όχι σε αρχαιολογικά κι ανθρωπολογικά ευρήματα. Έχει απορριφθεί από πολλούς επιστήμονες, αλλά υποστηρίζεται από τον σιωνισμό, απ’ όπου και χρηματοδοτείται, για να υποτιμηθεί ο πελασγικός πολιτισμός και να μειωθεί η χρονική διάρκεια του ευρύτερου ελληνικού πολιτισμού.
Οι νομάδες-τσοπάνηδες Εβραίοι δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν αξιόλογο πολιτισμό. Μιας και ήθελαν να παρουσιαστούν σαν ο “εκλεκτός λαός” του Θεού, απ’ όπου ξεκίνησε όλος ο κόσμος, έπρεπε να εφευρεθεί μια θεωρία, που να υποβιβάσει την ιστορική πραγματικότητα. Έτσι εφευρέθηκε το παραμύθι του Ινδοευρωπαϊσμού, κι αποσιωπήθηκαν οι μαρτυρίες για τον Ηρακλή, τον Διόνυσο κ.α. που είχαν επισκεφτεί και επηρεάσει τους Ινδούς και τις χώρες της Ασίας.
Αυτά δεν τα λέει ο Λιακόπουλος, αλλά τα μαρτυρούν τα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.
Σήμερα δεν υπάρχει η δυνατότητα να γράψω περισσότερα, γιατί βρίσκομαι πολλά χιλιόμετρα μακριά. Τη Δευτέρα θα επανέλθω με περισσότερα…
Ευχαριστώ τον διαχειριστή του blog που εισάκουσε την προτροπή μου και παρουσίασε το θέμα της ομιλίας του κ. Σπυρόπουλου.
Απλή μεταφορά από google:
ΦΟΙΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
15.000 χρόνια πριν και πλέον, κάποιοι λαοί που ζούσαν στις κοιλάδες της Μεσογείου ανέπτυξαν μεγάλο πολιτισμο που μετέδωσαν στους γύρω λαούς μέχρι της Παγχαία και την Ινδία.
Αυτό επιβεβαιώνεται στο γαλλικό σπήλαιο Λασκώ, όπου βρέθηκαν βραχογραφίες που χρονολογούνται στο 13.000π.Χ., μία από τις οποίες είχε το συλλαβόγραμμα WA της γραμμικής Β.
Νεώτεροι γλωσσολόγοι απορρίπτουν κατηγορηματικά τις θεωρίες περί φοινικισμού και ινδοευρωπαϊσμού, καθώς αποδεικνύεται ότι οι ελληνικές γραμμικές γραφές είναι προκατακλυσμιαίες.
Ποιος ο λόγος λοιπόν που γνωστοί καθηγητές συνεχίζουν να επιμένουν διδάσκοντας αυτήν την απάτη; Από πού τάχα υποκινούμενοι και γιατί αν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν, κόπτονται κ' υποστηρίζουν τέτοια αισχρά ψεύδη που προκατασκευάστηκαν με υποχθόνιους σκοπούς;
Φοινικισμός σημαίνει ότι τα γράμματα της αλφαβήτου οι Έλληνες τα πήραν από τους Φοίνικες.
Ινδοευρωπαϊσμός σημαίνει ότι οι Έλληνες κ' άλλοι λαοί της Μεσογείου κατάγονται από μια μυστηριώδη Ινδική φυλή που ανέβηκε στην Ευρώπη, η οποία όμως δεν προσδιορίζεται συγκεκριμένα, επειδή υπήρχαν ελληνικές λέξεις που συναντώνται στην Σανσκριτική, στην αρχαία Περσική και στην Λατινική γλώσσα. Πρόκειται για δύο πελώρια ψεύδη που στη συνέχεια θα αποκαλυφθούν μέσα από αρχαίες πηγές και νεώτερα στοιχεία. Θεωρείται αξιολύπητο δε ότι, σύγχρονες διατριβές, μελέτες και εγκυκλοπαίδειες σιγά σιγά αποστασιοποιούνται από αυτό το ανιστόρητο ψεύδος, χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες στα διάφορα Πανεπιστήμια, εξακολουθούν να διδάσκονται το σκανδαλώδες αυτό “δόγμα” και να παπαγαλίζουν ότι “τα
γράμματα τα πήραμε από τους Φοίνικες” και ότι “καταγόμαστε από την Ινδοευρωπαϊκή φυλή”.
Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε τα ψεύδη αυτά – τα οποία υποστηρίζονται και από κάποιους μεγαλοεφοπλιστές, οι οποίοι ενισχύουν οικονομικώς, ή χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες κάποιων
πανεπιστημιακών – που όχι μόνο αδικού τον Ελληνισμό με την ανιδιοτελή προσφορά του στο
πνεύμα και τον πολιτισμό, αλλά ενισχύουν και την εντύπωση ότι βαίνουμε προς εκλατινοποίηση
της Ελληνικής γλώσσας.
Μόλις η θεωρία της Βαβέλ, η κύρια έκπρόσωπος του Αφροκεντρισμού, άρχισε να ξεφτίζει,
βιάστηκαν κάποιοι ...επιστήμονες να διατυπώσουν μια πιο ...επιστημονική θεωρία, την ινδο-
ευρωπαϊκή, όρος που επινοήθηκε από κάποιον Άγγλο δικαστή στην Ινδία.
Οι ινδοευρωπαϊστές πήραν κάποιες λέξεις με κοινές ρίζες που συναντώνται στην Ελληνική,
την Λατινική και την Σανσκριτική, σχημάτισαν γλωσσικό τύπο και επινόησαν μια φυλή, τους
ινδοευρωπαίους, οι οποίοι δεν άφησαν πίσω τους ούτε κάποιο έγγραφο του πολιτισμού τους,
ούτε ένα σκελετικό κατάλοιπο της φυγής τους, ούτε ένα κτίριο, ούτε ένα αγγείο, ούτε ένα
συλλαβικό ή αλφαβητικό μνημείο, ούτε κάποια επιγραφή. Απολύτως τίποτα.
Ποια είναι άραγε αυτή η μυστηριώδης ινδοευρωπαϊκή φυλή, σύμφωνα με την οποία ο Έλληνας
που υποτίθεται ότι κατάγεται από τη φυλή αυτή, πρέπει να εξηγήσει πώς πηγαίνοντας στην
Ινδία έγινε μελαμψός και πώς ο μελαμψός Ινδός ερχόμενος στην Ελλάδα έγινε λευκός!
Ορίστε λοιπόν η ινδοευρωπαϊκή απάτη, η οποία στηρίχθηκε χωρίς καμία σκέψη σε ένα κοινό
γλωσσικό ιδίωμα που μιλιόταν σε μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, με επίκεντρο την Με-
σόγειο και ειδικότερα την Ελλάδα. Ήταν η πανμήτηρ γλώσσα που μιλούσε και έγραφε η Αρία
μεσογειακή και ειδικότερα η Αιγαία φυλή, η οποία εξακτινώθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις
κατά το μέτρο τήξεως των πάγων και βελτιώσεως των κλιματολογικών συνθηκών, σύμφωνα
με τις επιστημονικές μαρτυρίες του καθηγητού της Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ.
Ηλία Μαριολάκου, ο οποίος βεβαιώνει με στοιχεία βεβαίως και άλλων συνεργατών καθώς και ξένων καθηγητών, ότι στο Αιγαίο επικρατούσαν σταθερές θερμοκρασίες 19 βαθμών Κελσίου
πριν από 18.000 έως 7.000 χρόνια. Όπως είναι γνωστό η Μεσόγειος ήταν γη που βρισκόταν
μεταξύ δύο μεγάλων ενδοχωρικών λιμνών, αλλά λόγω τήξεως των πάγων στο τέλος της Βουρμίου
περιόδου, αυτή η γη κατεκλύσθη από τα ύδατα και σχηματήσθηκε η θαλάσσια λεκάνη της
Μεσογείου.
Τότε λοιπόν, πριν από 25.000 – 15.000 χρόνια έγινε η μεγάλη “γλωσσική επανάσταση”,
που συνέπεσε με την ανακάλυψη συστηματικής γραφής. Αδιάψευστη μαρτυρία αποτελούν
οι περίφημες βραχογραφίες του σπηλαίου Λασκώ. Βρέθηκαν εκεί θαυμάσιες αναπαραστάσεις
ζώων με λαμπρά χρώματα, όπως βουβάλων, αλόγων κ.α. Σε μία από τις παραστάσεις αυτές
που απεικονίζει ίππο, έχει ζωγραφισθεί το ελληνικό συλλαβόγραμμα ή ιδεόγραμμα με ηχητική
αξία WA, σύμφωνα με το συλλαβάριο του Ventris. Και αφού η χρονολόγηση της εν λόγω
σπηλαιογραφίας μας μεταφέρει στην 13η χιλιετία π.Χ., δικαιούμεθα να πούμε με βεβαιότητα
ότι η γέννηση της γραφής, που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως παλαιοελληνική, αρχίζει
τουλάχιστον την εποχή εκείνη. Ίσως σ' αυτή τη συγκλονιστική διαπίστωση οφείλεται η διάδοση
ότι οι βραχογραφίες του σπηλαίου Λασκώ είναι δήθεν πλαστές.
Η σπηλαιογραφία αυτή, αποδεικνύει ότι η εξάπλωση των Ελλήνων σ' εκείνες τις περιοχές
ήταν γεγονός όπως ακριβώς αναφέρεται στις μυθολογικές παραδόσεις. Ο μύθος του Ηρακλή
και οι κατακτήσεις του στην Ιβηρική χερσόνησο αποτελούν απόηχο εκείνων των εποχών.
Το λάθος των ινδοευρωπαϊστών έγκειται τόσο στο ατυχές γεγονός της ονομασίας και στο ότι
δεν λαμβάνουν υπ' όψη τους τα ιδεογράμματα και τα συλλαβικά ευρήματα, αλλά μόνο τις
αλφαβητικές γραφές. Είναι δηλαδή σαν να λέμε ότι η λέξη “ανθρωπολογία” προέρχεται από
τη λέξη “αντροπόλοτζι” επειδή έτσι γράφεται η λέξη στην αγγλική anthropology.
Παρά τις οφθαλμοφανείς αυτές αντιφάσεις ο ινδοευρωπαϊσμός εξακολουθεί να στηρίζεται
πάνω στην αμάθεια των πολλών και στη διδασκαλία αδρώς αμοιβομένων καθηγητών.
Ο φοινικισμός είναι αλληλένδετος με τον ινδοευρωπαϊσμό αφού και οι δυο εκπορεύονται
από τα ίδια ανθελληνικά κέντρα. Μέχρι το 1900 πιστευόταν ότι το ελληνικό Α προέρχεται
από το φοινικικό άλεφ, που σημαίνει βόδι και εγράφετο πλαγίως για να θυμίζει κεφαλή βοδιού.
Όμως αυτή η πεποίθηση ανετράπη από σειρά νεώτερων γλωσσολόγων (ντε Ρουζέ, Χαλεβύ,
Γκριμ, Ντέλις, Νέεκ), οι οποίοι κατέρριψαν τη θεωρία αυτή που διετύπωσαν ύποπτοι ξένοι και ανθέλληνες. Νεώτεροι ακόμη γλωσσολόγοι απέδειξαν ότι οι Φοίνικες ενεπνεύσθησαν τα
ψηφία του αλφαβήτου τους από τα λεγόμενα “συλλαβικά” και “αρκαδοκυπριακά” ψηφία.
Ο Γάλλος σοφός Ντυσσώ υπεστήριξε ότι όχι οι Έλληνες από τους Φοίνικες, αλλά οι Φοίνικες
από τους Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητό τους και ότι ακόμη – όπως ερμηνεύει τον Πλούταρχο-
οι Βοιωτοί έδωσαν πρώτοι με το τοποθετημένο πλαγίως άλφα το υποτυπώδες σχήμα κεφαλής
βοδιού. Η θεωρία του Ντυσσώ έκανε πάταγο στην εποχή της. Έρχεται στη συνέχεια ο πολύς
Έβανς (1919) και αποδεικνύει ότι μητέρα του φοινικικού αλφαβήτου ήταν η κυπριακή γραφή.
Το σημιτικό αλφάβητο δημιουργήθηκε σε εποχή κατά την οποία ο φοινικικός πολιτισμός δεν ήταν άλλος από έναν εκφυλισμένο μινωικό και μυκηναϊκό πολιτισμό, ήτοι μετά το 900π.Χ.
οπότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι φοίνικες. Προ του 1000π.Χ. δεν υπήρχαν φοίνικες.
Υπήρχαν οι Πελασγοί, Λέλεγες, Τελχίνες, Φρύγες, Κρήτες και Κύπριοι, που ήταν πανάρχαια
προϊστορικά φύλα.
Όλη η ανθελληνική θεωρία στηρίχθηκε σε μια περικοπή του Ηροδότου (βιβλίο Δ, 258) όπου
αναφέρει ακρίτως (ως εμοί δοκέειν=όπως εγώ νομίζω) ότι οι Έλληνες παρέλαβαν τα γράμματα
από τους Φοίνικες. Αλλά ο Ηρόδοτος απατήθηκε σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Διόδωρος ο
Σικελιώτης. Ο Ηρόδοτος δεν μας λέει τι γράμματα χρησιμοποιούσαν οι Ίωνες πριν από τον
Κάδμο, διαπιστώνει όμως ότι είχε δει Κάδμια γράμματα στην Θήβα της Βοιωτίας, που τα πιο πολλά ήταν ίδια με τα ιωνικά: “Τα πολλά όμοια εόντα τοίσι Ιωνικοίσι” = τα πιο πολλά ήταν όμοια με τα ιωνικά. Δεν μας λέει δηλαδή ο Ηρόδοτος, ότι τα Ιωνικά γράμματα ήταν
όμοια με τα Φοινικικά αλλά το αντίστροφο, ότι δηλαδή τα φοινικικά γράμματα έμοιαζαν με
τα Ελληνικά. Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι κονιορτοποιεί την θεωρία του φοινικισμού.
Στον “Κριτία” και στον “Τίμαιο” του Πλάτωνος, γηραιός Αιγύπτιος ιερέας, συνομιλώντας με τον Σόλωνα, τον πληροφορεί ότι οι Αθηναίοι είναι παλαιότεροι κατά 1000χρόνια από τους Αιγύπτιους και είχαν αναπτύξει ένα θαυμάσιο πολιτισμό και γραφή περί το 9500π.Χ., αλλά
λόγω ενός μεγάλου κατακλυσμού όλα τα γραπτά κείμενα χάθηκαν και σώθηκαν μόνο όσα είχαν
μεταφερθεί προηγουμένως στην Αίγυπτο. Έτσι οι Αθηναίοι δεν θυμούνται τίποτα.
Υπό το φως της μαρτυρίας αυτής, προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά των λεξικών
της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, τα οποία σαφώς μιλούν περί παλαιότερων ελληνικών γραμ-
μάτων, τα οποία επανέφερε ο Κάδμος εκ Φοινίκης. Συγκεκριμένα το “Μέγα λεξικό της Ελ-
ληνικής γλώσσης του Henry G. Lidell και Robert Scott, στο λήμμα “Κάδμος” αναφέρει τα εξής:
“Κάδμος, υιός του Φοινίκης βασιλέως Αγήνορος αδελφός δε της Ευρώπης θεμελιωτής των εν Βοιωτία Θηβών. Η διήγησις αυτή είναι των μεθ' Ομήρου χρόνων διότι κατά τα εν Οδυσ.
Λ 262 ο Αμφίων και ο Ζήθος ήσαν οι κτήτορες αυτής. Ο Κάδμος λέγεται ότι ήνεγκεν εκ Φοι-
νίκης το παλαιόν ελληνικόν αλφάβητον εκ δέκα έξ γραμμάτων, οπότε ταύτα εκλήθησαν Καδμήια
ή φοινικικά γράμματα (Ηρόδοτος 5.58,59). Ταύτα βραδύτερον ηυξήθησαν τη προσθήκη άλλων
οκτώ γραμμάτων καλουμένων Ιωνικών, η, ω, θ, φ, χ, ζ, ξ, ψ”.
Ώστε οι Έλληνες είχαν προ του Κάδμου 16 γράμματα του παλαιού αλφαβήτου των, που
υπαινίσσεται ο Αιγύπτιος ιερέας στο Σόλωνα, τα οποία επανέφερε ο Κάδμος στην Ελλάδα.
Γι' αυτό ήταν όμοια με τα Ιωνικά. Τα ίδια περίπου αναφέρει και το λεξικό της Αρχαίας Ελ-
ληνικής γλώσσης του Ι. Σταματάκου. Τα ίδια και με περισσότερες λεπτομέρειες αναφέρει το
λεξικό και το Νεώτερο Εγκυκλοπαιδικό λεξικό “Ήλιος” Ιω. Πασά. Αλλά και η εγκυκλοπαίδεια
“Δομή” (τόμος Α σελ.13) αναφέρει ότι “ κάποιοι επιστήμονες δεν αποκλείουν την περίπτωση
να ήταν το φοινικικό σύμβολο (το άλεφ που σημαίνει βόδι) τύπος παλαιοτέρας ελληνικής γραφής από την οποία οι Φοίνικες διαμόρφωσαν το δικό τους.
Ακόμη νεώτεροι γλωσσολόγοι, οι Ίαν Μόρις και Μπάρμπυ Πάουελ στο βιβλίο τους “A
new companion of Homer” αναφέρουν μεταξύ άλλων τα εξής: σελ. 7: “Η γραμμική γραφή
Β εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα γύρω στο 1400π.Χ. Οι Ελληνιστές κραυγάζουν μερικές φορές
ότι είναι αταίριαστο το γράψιμο για να καταχωρίσουν την Ελληνική σημειώνοντας ότι η Γραμμική
Β χρησιμοποιεί μόνο καταλόγους και λογαριασμούς, ενώ η αλφαβητική γραφή παρουσιάσθηκε
μετά τον Όμηρο. Τέτοιες συγκρίσεις είναι ανιστόρητες. Στην πραγματικότητα το συλλαβάριο
του Αιγαίου απεικονίζει με καταπληκτική ακρίβεια την φωνολογία του ελληνικού λόγου.
Η ανακάλυψη της φωνητικής γραφής είναι αναπόσπαστο ελληνικό κατόρθωμα”.
Σελ. 25:
“Η σημιτική γραφή και το ελληνικό αλφάβητο είναι λειτουργικώς ανόμοια συστήματα με ξεχωριστές καταγωγές”.
Σελ. 29:
“Το ελληνικό αλφάβητο ήταν ένα τελείως διαφορετικό είδος γραφής. Ακόμη και όταν ο αναγ-
νώστης δεν γνωρίζει το νόημα, μπορεί να προφέρει τις λέξεις. Το Κυπριακό συλλαβάριο που
παρουσιάσθηκε αργότερα, ανήκει στην ίδια παράδοση με τη Γραμμική Β και εχρησιμοποιείτο
δίπλα- δίπλα με το ελληνικό αλφαβητάριο στην Κύπρο ακόμη και μετά το 800π.Χ.”.
Παρά τις ηχηρές αυτές ανακαλύψεις ο φοινικισμός ζει και βασιλεύει στα ελληνικά πανε-
πιστήμια.
Πώς όμως το ελληνικό αλφάβητο χάθηκε από την Ελλάδα και μεταφέρθηκε στη Φοινίκη;
Την απάντηση δίνει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στο Ε βιβλίο του και συγκεκριμένα αναφέρει
(βιβλίο Ε 57,3,4,5):
“3.Όταν αργότερα έγινε κατακλυσμός στους Έλληνες κι απ' την νεροποντή χάθηκαν οι περισ-
σότεροι άνθρωποι, μαζί μ' αυτούς χάθηκαν και τα γραπτά μνημεία(σ.σ. τα οποία προηγουμένως
είχε μεταφέρει ο Ακτίς στην Αίγυπτο, όταν ίδρυσε την Ηλιούπολη).
4.Κι απ' αυτόν τον λόγο οι Αιγύπτιοι βρήκαν την ευκαιρία και ιδιοποιήθηκαν την γνώση της
Αστρονομίας και, καθώς οι Έλληνες από άγνοια δεν μπορούσαν πλέον να επικαλεσθούν
γραπτές μαρτυρίες, επικράτησε η γνώμη ότι αυτοί πρώτοι ανακάλυψαν τ' αστέρια.
5.Κατά τον ίδιο τρόπο κι οι Αθηναίοι, που έχτισαν στην Αίγυπτο μια πόλη που ονομαζόταν Σάις,
δοκίμαζαν την ίδια άγνοια λόγω του κατακλυσμού. Γι' αυτούς τους λόγους πολλές γενεές
αργότερα ο Κάδμος ο γιος του Αγήνορος, θεωρήθηκε ότι ήταν ο πρώτος που έφερε τα
γράμματα από την Φοινίκη στην Ελλάδα. Κι από τότε πιστεύθηκε ότι οι Έλληνες στα
κατοπινά χρόνια έκαναν πάντα και κάποια συμπληρωματική ανακάλυψη των γεγονότων,
αφού πλήρης άγνοια κατείχε όλους τους Έλληνες”.
Υπάρχει και μια ακόμη πιο συντριπτική απάντηση του Διόδωρου Σικελιώτου στο ίδιο βιβλίο
Ε 74 όπου αναφέρει τα εξής:
“Τώρα και μια απάντηση σ' αυτούς που λένε ότι εφευρέτες των γραμμάτων είναι οι Σύροι, από τους οποίους έμαθαν οι Φοίνικες και τα παρέδωσαν στους Έλληνες. Πρόκειται γι' αυτούς
που έπλευσαν μαζί με τον Κάδμο στην Ευρώπη και γι' αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα
φοινικικά. Λέμε, λοιπόν, σ' αυτόν ότι οι Φοίνικες δεν ήταν οι πρώτοι που επινόησαν τα γράμματα,
αλλά απλώς άλλαξαν τη μορφή των γραμμάτων και η πλειοψηφία των ανθρώπων χρησιμο-
ποίησε αυτόν τον τύπο γραμμάτων και γι' αυτό ονομάστηκαν “Φοινικικά”. Στις Μούσες δόθηκε
από τον πατέρα τους η εφεύρεση των γραμμάτων και ο συνδυασμός των λέξεων σαν λει-
τουργία της ποιήσεως”.
Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια, την οποία συστηματικά αγνοούν κάποιοι πανεπιστημιακοί
και συνεχίζουν αυτή την σκευωρία που επιτέλους επιβάλλεται και πρέπει να σταματήσει.
Κ. Δούκας, περ. ΙΧΩΡ,
Η Ινδοευρωπαϊκή θεωρία έχει ζωή δυο αιώνων και ξεκίνησε ως συγκριτική γλωσσολογική υπόθεση, αλλά στην πορεία προέκυψε να διδάσκεται και να εξαπλώνεται ως ιστορική αλήθεια. Απ αλλού δηλαδή ξεκίνησε και αλλού κατέληξε αγνοώντας εντελώς τις αρχαίες παραδόσεις των λαών. Οι υποστηριχτές της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας δημιούργησαν ένα φάντασμα και προσπαθούν με κάθε θυσία να αποδείξουν ότι είναι πλάσμα με σάρκα και οστά. επειδή όμως πρώτα δημιούργησαν το δεδομένο και ύστερα βάλθηκαν να βρουν αποδείξεις δεν είναι διατεθειμένοι να δουν τίποτε άλλο πέρα απ αυτό που θέλουν να αποδείξουν.
Η γλωσσική έννοια "ινδοευρωπαίοι" δεν εφευρέθη από την μια ημέρα στην άλλη. Ο πρώτος που ασχολήθηκε με την καταγωγή των εθνών ήταν ο Τζόζεφ Σκάλιγκερ (1540-1609). Αυτός προσπάθησε να διαιρέσει τις γλώσσες της Ευρώπης σε τέσσερις κύριες ομάδες τις οποίες διαχώρισε βασιζόμενος στην λέξη που χρησιμοποιούσαν οι Ευρωπαίοι για να ονομάσουν το Θεό. Ακολούθησε το 1767 ο Τζέιμς Πάρσονς με την δημοσίευση μιας μελέτης στην οποία προσπάθησε να εξιχνίαση την προέλευση των αρχαίων λαών της Ευρώπης. Εγκλωβίστηκε όμως σε κείμενα μοναχών του Μεσαίωνα και στις γενεαλογίες της "βίβλου" και εκ τούτου κινήθηκε αποκλειστικά εντός αυτού του πλαισίου.
Παραδοσιακά ως εφευρέτης της έννοιας των "ινδοευρωπαίων" θεωρείται ο Σερ Γουίλιαμ Τζόουνς. Ο Τζόουνς κατά το έτος 1796 ήταν αρχιδικαστής στην Ινδία ιδρυτής της Βασιλικής Ασιατικής Εταιρείας και κατείχε την επιστήμη της γλωσσολογίας. Αλλά και αυτός επηρεάστηκε από την μυθολογία της "Παλαιάς Διαθήκης" και ανεζήτησε όπως και ο Πάρσονς την ανθρώπινη κοιτίδα στις γραφές και διετύπωσε την άποψη ότι η τρεις κλάδοι της ανθρωπότητας μετά τα γεγονότα του κατακλυσμού όπως τα περιγράφει η βίβλος προήλθαν από το Ιράν αφού εκεί κοντά στο όρος Αραράτ είχε σταθεί η κιβωτός του Νώε. Τέλος ο όρος "Ινδοευρωπαίοι" είναι μια εφεύρεση του Τόμας Γιανγκ το έτος 1813 και κάπως έτσι έχουμε και τον πρώτο "εθνοτικό" προσδιορισμό.
Μέχρι το 1813 λοιπόν που πλάθεται ο όρος "ινδοευρωπαίοι" στην ουσία οι επιστήμονες όχι μόνο δεν έχουν καταλήξει πουθενά (μήπως έχουν καταλήξει και σήμερα) αλλά θέλησαν να αποκαταστήσουν και την πρώτη ινδοευρωπαϊκή μορφή των λέξεων μέσα από την σύγκριση των γλωσσών που τις είχαν βαπτίσει ινδοευρωπαϊκές. Έτσι για παράδειγμα η Ελληνική λέξης (άγρη) στα Σανσκριτικά είναι (ajras) στα Λατινικά (ager) και στα Γοτθικά είναι (akrs). Και ενώ λοιπόν υπάρχει η ομολογία ότι η υποτιθέμενη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα (δεν επιβεβαιώνεται στην πραγματικότητα από καμία γραπτή πηγή). Από βουβά φαντάσματα απέκτησαν και γλώσσα. Οι προτεινόμενες κοιτίδες διαφέρουν. Οι γλωσσολόγοι του 19ου αιώνα τοποθετούν την καταγωγή των ινδοευρωπαίων στα Ιμαλάια η στο Ινδόκνους. Άλλος μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της λίμνης Αράλης. Ο βρετανός εθνολόγος και φιλόλογος Ρόμπερτ Γκόρντον Λαθαμ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια εκτός της Ελλάδος. Ο Βόλφγκανγκ Σμίνη στην Βαλτική. Ο Κόλιν Ρένφριου στην Μικρά Ασία. Ο Ιγόρ Ντιάκονοφ προτείνει τα Βαλκάνια και αυτός αλλά αποκλείει κατηγορηματικά την Ελλάδα.
Ο Τόμας Γκαμκερελιτζέ στην Ανατολική Τουρκία. Ο Γιοχάνες Σμιτ στην Μεσοποταμία. Ο A.H Sayce το 1880 έγραφε "η Άρια οικογένεια γλωσσών είναι Ασιατικής προελεύσεως." Ο ίδιος το 1890 έγραφε "η Άρια οικογένεια γλωσσών ήταν Ευρωπαϊκής προελεύσεως" ενώ το 1927 έγραφε "η μέχρι τώρα εξέτασης των γεγονότων μου έχει δημιουργήσει την πεποίθησιν ότι οι Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες ανεπτύχθησαν εις την Μικράν Ασία". Γενικά ο καθένας προτείνει και από κάτι. Ένα ΑΛΑΛΟΥΜ! Στην Ελλάδα μας λένε ότι οι πρώτοι ινδοευρωπαίοι έφθασαν μεταξύ 2200 και 1600 π.Χ.
Οι "ινδοευρωπαϊστες" στερούνται ιστορικών τεκμηριώσεων για τα όσα υποστηρίζουν σε σχέση με τους Έλληνες. Δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη προελληνικών φύλλων. Είναι αδιανόητο να ομιλεί κανείς περί "ινδοευρωπαίων" αλλά να μην γνωρίζει πότε έζησαν, σε ποιες χώρες. Αλλά και να μην έχουμε ένα δείγμα του πολιτισμού τους.
Προσέξτε: Για όλα τα παραπάνω, δεν υπάρχει ούτε μία γραπτή απόδειξη!
Μια απάντηση εκ μέρους μου το μόνο που θα έκανε ίσος να ήταν ότι θα έδινε αφορμή για ανούσιες και άνευ περιεχομένου αντέγκλησης. Αυτό όμως που θα κάνω είναι να αφήσω τους ίδιους τους προγόνους αλλά και σύγχρονους μας να απαντήσουν μέσα από τα κείμενα τους.
Ποιος άλλος έχει πει για την πατρίδα του τόσο ωραίο εγκώμιο όσο ο Ευριπίδης; Στ' αλήθεια, λαός που δεν ήρθε απ' αλλού αλλά γεννηθήκαμε αυτόχθονες... (Πλούταρχος - Περί Φυγής 604D-Ε,13) ...στην χώρα αυτή κατοικούμε χωρίς να διώξουμε άλλους ούτε την βρήκαμε έρημη ούτε μαζευτήκαμε εδώ πέρα ανάκατα από διάφορα έθνη. Είναι τόσο ωραία και γνήσια λέγω η καταγωγή μας, ώστε εκεί που γεννηθήκαμε εκεί και κατοικούμε χωρίς καμιά διακοπή γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου… (Ισοκράτης - Πανηγυρικός 24-25) …Του Θησέα το πατρικό γένος φτάνει ως τον Ερεχθέα Και τους πρώτους αυτόχθονες..( Πλούταρχος - Βίοι Παράλληλοι - Θησευς - 3) … Η ιστορική αλήθεια δεν κρύβεται για πολύ. Ότι και να γίνει η αρχαιολογική σκαπάνη θα την φέρει κάποια στιγμή στο φως… (Καθ. Αρχαιολογίας Μανόλης Ανδρόνικος) … Από την εποχή που μιλούσε ο Όμηρος ως τα σήμερα μιλούμε ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα (Γεώργιος Σεφέρης). … Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου… (Οδυσσέας Ελύτης).
"Οι πρόγονοι των σημερινών Ευρωπαίων κατοίκησαν την ήπειρο σε τρία μεγάλα κύματα. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι κατάγονται από γυναίκες της Ανώτερης Παλαιολιθικής, κυνηγούς - τροφο-συλλέκτριες , που έζησαν πριν 11.000 ως 14.000 χρόνια. γύρω στο 10% έχουν ακόμα παλαιότερη καταγωγή ,που ανάγεται στην αρχική κατοίκιση της Ευρώπης πριν 50.000 χρόνια. Η πιο πρόσφατη ομάδα ήρθε από την ανατολική Μεσόγειο πριν 8.000 χρόνια, αφού διέσχισε την κεντρική Ευρώπη η ακολούθησε τις ακτές της Μεσογείου. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν γεωργοί, αποτελούν δε μόλις το 20% της γενετικής δεξαμενής της Ευρώπης…" (National Geographic. Ελληνική Έκδοση, Τόμος 3, Νο. 4, Οκτώβριος 1999, σελ 125-127).
Η παραπάνω διαπίστωση των γενετιστών πετάει στον κάλαθο των αχρήστων, ως έχει, την "ινδοευρωπαϊκή" θεωρία. Διότι δείχνει και υποστηρίζει ότι οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, σε ποσοστό 80% κατάγονται από προγόνους που κατοικούσαν στην ίδια ήπειρο τουλάχιστον πριν από το 9.000 π.χ. Ένα μόλις 20 % κατάγεται από εκείνους που εισέβαλλαν ως τελευταίο μεταναστευτικό κύμα, περίπου στα 6.000 π.Χ., προερχόμενοι από την ανατολική Μεσόγειο και αυτοί είναι κατά 1.500 έτη παλαιότεροι από τους πρώτους υποτιθέμενους Ινδοευρωπαίους, οι οποίοι κάνουν πρεμιέρα, σύμφωνα με τον Μάλορυ, το 4.500 π.χ. ο Μπράιαν Σάικς καθηγητής της Γενετικής στο Ινστιτούτο Μοριακής Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ερευνώντας και αυτός το μιτοχονδριακό DNA, ώστε να εντοπίσει την καταγωγή των σημερινών Ευρωπαίων, δίνει τις παρακάτω χρονολογίες και χώρες καταγωγής.
Ελλάδα 45.000 χρόνια
Καύκασος 25.000 χρόνια
Πυρηναία 20.000 χρόνια
Τοσκάνη 17.000 χρόνια
Χώρα των Βάσκων 17.000 χρόνια
Β. Ιταλία 15.000 χρόνια
Κοιλάδα του Ευφράτη 10.000 χρόνια.
Θα μπορούσα ν' αναφερθώ σε εκατοντάδες γραπτές αναφορές αλλά πιστεύω ότι αυτό θα κούραζε και δεν θα εξυπηρετούσε το σκοπό αυτού του άρθρου.
Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα ρυάκι που
μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους
Γαλάζιους διαδρόμους
Συναντήσω αγγέλους
Θα τους μιλήσω ΕΛΛΗΝΙΚΑ , επειδή
Δεν ξέρουν γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους, με μουσική…
Νικηφόρος Βρεττάκος
Χθές, παίρνοντας αφορμή από την ανάρτηση, για να σας δείξω την μεγάλη φάρσα, που λέγεται “Ινδοευρωπαϊσμός”, κατέβασα από το google κάποιες πληροφορίες, τις οποίες παρέθεσα στο 2ο σχόλιο.
Σήμερα θα σας δώσω κάποια στοιχεία από μια δική μου έρευνα. Θα σας δώσω σε δύο συνέχειες κάποια αποσπάσματα. Σήμερα για τους δήθεν Ινδοευρωπαίους κι αύριο για τα Φοινικικά γράμματα.
ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ
Σαν ερευνητές και αποκωδικοποιητές των μεστών σοφίας μύθων της παράδοσής μας, έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο παραμύθια παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού, το παραμύθι των ‘‘φοινικικών γραμμάτων’’ και το παραμύθι του ‘‘ινδοευρωπαϊσμού’’, που βασίζονται σε αυθαιρεσίες και θεωρίες χωρίς επιχειρήματα και επιστημονική βάση.
Θα προσπαθήσουμε με επιχειρήματα, που αντλούμε από τα γραπτά των προγόνων μας αλλά και τα αρχαιολογικά ευρήματα, να ανατρέψουμε αυτά τα δύο παραμύθια, που δυστυχώς διδάσκονται και τα ελληνόπουλα στα σχολεία μας.
Ας ξεκινήσουμε από τους ‘‘ινδοευρωπαίους’’.
Το 1786 ο άγγλος δικαστής στη Βεγγάλη της Ινδίας William Jones, συστηματοποιώντας τις μελέτες για τις τρεις αρχαίες γλώσσες Ελληνικά, Λατινικά και Σανσκριτικά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι γλώσσες αυτές προέρχονται από μία κοινή πηγή. Αργότερα κι άλλοι μελετητές, ειδικοί και μη, επιβεβαίωσαν τα συμπεράσματα του Jones, ώσπου το 1813 ο Άγγλος Τ.Yung πρότεινε αυτή η ομογλωσσία να πάρει την ονομασία ‘‘ινδοευρωπαϊκή’’, με το σκεπτικό πως αυτές οι γλώσσες μιλιούνται από τις Ινδίες μέχρι την Ευρώπη. Η συγκριτική όμως γλωσσολογία, έρχεται σε αντίθεση με τα αποτελέσματα των ερευνών των αρχαιολόγων και των ανθρωπολόγων. Ενώ είναι αναμφισβήτητη η γλωσσολογική ομοιότητα της Ελληνικής- Λατινικής- Σανσκριτικής, είναι όμως πασιφανής και κραυγαλέα η ανθρωπολογική ανομοιότητα των Ινδών- Ελλήνων- Ιταλών - Γερμανών κ.λ.π. Πώς μπορεί λοιπόν να εξηγηθεί επιστημονικά η ομοιότητα στη γλώσσα και η ταυτόχρονη ανομοιότητα στη φυλή;
Ο C. Renfrew λέει πως το μεγαλύτερο μέρος της σύγχυσης της « ινδοευρωπαϊκής υπόθεσης » οφείλεται στο γεγονός ότι η γλωσσολογία καλλιεργεί την απόλυτη άποψη ότι το λεξιλόγιο μιας γλώσσας παρέχει με ασφάλεια κάθε ιστορική πληροφορία για την ύπαρξη του πολιτισμού και της γεωγραφικής θέσης ενός λαού. Έτσι αν δεχτούμε ότι μόνον οι φιλολογικές ή γλωσσολογικές μαρτυρίες αρκούν για την εξαγωγή ιστορικών συμπερασμάτων, τότε οδηγούμαστε σε παράλογα συμπεράσματα, .όπως λ.χ. : « Επειδή στη Λατινική υπάρχουν οι όροι ‘‘disco’’ και “tabacum’’, υπάρχει το ενδεχόμενο οι Λατίνοι να πήγαιναν …στις ντισκοτέκ ή να…κάπνιζαν ». Σε τέτοιου είδους παραλογισμούς μπορούν να οδηγηθούν όσοι απολυτοποιούν κάποια επί μέρους συμπεράσματα, μη λαμβάνοντας υπόψη τους και τα πορίσματα των άλλων συναφών επιστημών, που είναι απαραίτητα για να είναι πλήρης και σαφής η ιστορική ανασύνθεση του παρελθόντος. Επομένως στον ίδιο παραλογισμό οδηγεί η σύγκριση ανισόχρονων γλωσσών, όπως η Μυκηνα•ι•κή-Ελληνική, η Λατινική, η Σανσκριτική, η Γοτθική κ.λ.π.
Την εποχή που οι υποτιθέμενοι Ινδοευρωπαίοι βρίσκονταν στις ουγγρικές πεδιάδες ή στις ρωσικές στέππες, στον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου ήκμαζε ο Νεολιθικός Πολιτισμός του Σέσκλου, του Διμηνίου κ.λ.π. Στην 7η χιλιετία π.χ. εντοπίζεται η αρχαιότερη ναυσιπλοΐα του κόσμου στη διαδρομή Φράγχθι Αργολίδος-Μήλος για τη μεταφορά του οψιδιανού (* ). Ενώ έχουμε μαρτυρίες για το νεολιθικό πολιτισμό του Ελλαδικού χώρου, αρχαιολογικά επιβεβαιωμένο, με την αρχαιότερη γραπτή κεραμεική της Ελάτειας ( ασφαλής ραδιοχρονολόγηση στο 6290_+110 π.χ. ), κανένα εύρημα δεν πιστοποιεί την παρουσία των ‘‘Ινδοευρωπαίων’’ στις κοιτίδες του Βορρά. Έτσι δίκαια ο Δ. Θεοχάρης γράφει : « Η Ελλάδα είναι ο τόπος, όπου δρα εξακολουθητικά η αρχαιότερη πολιτιστική παράδοση του κόσμου ».
Δεν υπάρχει καμία ιστορική πηγή, που να κάνει λόγο για τους ‘‘Ινδοευρωπαίους’’, ενώ όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, κι εδώ υπάρχουν γραπτές ιστορικές πηγές, δέχονται την αυτοχθονία των Ελληνικών φύλων στον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου.
Στην ‘‘Ιστορία του Ελληνικού Έθνους’’ τ.Α’, σελ.9 διαβάζουμε : «Όπως σήμερα θεωρείται αυτονόητη η ενσωμάτωση στην Ελληνική Ιστορία του Κρητομυκηναϊκού κόσμου, έτσι αύριο θα αποδεχθούν όλοι μιαν αλήθεια, που από τώρα διαφαίνεται, ότι δηλαδή στην Προϊστορία έχουν τεθεί οι βασικές καταβολές του Ελληνικού Έθνους και τα κύρια συστατικά του Ελληνικού Πνεύματος ».
Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα από προηγούμενο άρθρο μας σχετικά με την καταγωγή του Αιγυπτιακού πολιτισμού:
[[ Aν η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη ιστορία, έχει όμως μεγαλύτερη προϊστορία και οι διάφοροι πολιτισμοί της υδρογείου γονιμοποιήθηκαν από τον προϊστορικό πολιτισμό των Ελλήνων ‘‘Διογενών’’.
Είναι γεγονός ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας, από τα πανάρχαια προϊστορικά χρόνια μέχρι την πρωτοβυζαντινή περίοδο, θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους όχι μόνον των ηρώων της Μινωικής και Μυκηναϊκής εποχής αλλά και των Διογενών “θεών’’, που έζησαν πριν τους κατακλυσμούς και ήσαν οι γενάρχες τους. Αν στηριχθούμε στις αναφορές του Ησίοδου, του Όμηρου, του Πλάτωνα, του Απολλόδωρου, του Διόδωρου του Σικελιώτη, με ανασύνθεση του ‘‘ιστορικού κατάλογου’’ της αρχαιοελληνικής παράδοσης έχουμε :
Α ) Γενιά του Ουρανού… Ουρανίωνες θεοί…Κύκλωπες
Β ) Γενιά του Κρόνου…Τιτάνες…‘‘χρύσεον’’ γένος των πρώτων ανθρώπων
Γ ) Γενιά του Δία…οι Ολύμπιοι Διογενείς…οικουμενικός πολιτισμός του Δία
Το ‘‘αργύρεον’’ γένος των ανθρώπων καταστρέφεται από τον κατακλυσμό του
Ωγύγου…‘‘Χάλκεον’’ γένος.
Δ ) Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα…Το ‘‘χάλκεον’’ γένος των ανθρώπων αφανίζεται.
Οπισθοδρόμηση του πολιτισμού σε ‘‘νεολιθικές’’συνθήκες.
Ε ) Ηρωική εποχή των ‘‘Ημιθέων’’…Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Περίοδος…
Αργοναυτική εκστρατεία…Ηρακλής και Θησέας.
ΣΤ ) Επιστροφή των Ηρακλειδών…Δωριείς…‘‘Σιδήρεον’’ γένος.
Εμφύλιοι πόλεμοι…Κλασική εποχή. ]]
Τα πρόσωπα που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν είναι φανταστικά! Ο Πορφύριος στο βιβλίο του ‘‘Βίος Πυθαγόρου’’ αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας είχε γράψει και το επίγραμμα πάνω στον τάφο του Δία στο Ιδαίο Άντρο της Κρήτης : « Ώδε θανών κείται Ζαν,ον Δία κικλήσκουσιν ». O Πλούταρχος αναφέρει ότι ο τάφος του Διονύσου υπήρχε στους Δελφούς , που τον έδειχναν, ενώ ο Παυσανίας μιλάει για τον τάφο του Δευκαλίωνα κοντά στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Συνεπώς οι πρόγονοί μας πίστευαν ως πραγματικό αυτό τον προκατακλυσμιαίο πολιτισμό μέχρι την επικράτηση του Χριστιανισμού. Ο Μ. Αλέξανδρος εξηγούσε την εκστρατεία του σαν ιχνηλάτηση των ταξιδιών του Ηρακλή και του Διόνυσου στις Ινδίες και το Ίμαον όρος (τα Ιμαλάϊα). O Στράβων αναφέρει την παράδοση, ότι τρεις φορές ήρθαν στην Ινδία ξένοι : ο Ηρακλής, ο Διόνυσος και οι Μακεδόνες. Είναι γνωστές οι αναφορές του Αρριανού για την πόλη Νύσσα, που είχε ιδρύσει ο Διόνυσος ( την υπαρκτή τότε πόλη Νύσσα, το σημερινό Νανεχετάρ) που συνάντησαν οι άνδρες του Μ.Αλέξανδρου κατά την προέλασή τους στην Ινδία. Ο Αρριανός επίσης στην ‘‘Ινδική’’ του μας λέει για το πώς οι ίδιοι οι Ινδοί εξιστορούσαν τον εκπολιτισμό τους από τον Διόνυσο. Ο Στράβων μας αναφέρει για τα ιερά, που ο Ηρακλής έχτισε στις δύο πλευρές του Γιβραλτάρ, που τότε τα καλούσαν Ηράκλειες Στήλες, καθώς και στα Γάδειρα. Η αρχαιολόγος Ειρ. Μπουρδάκου στο βιβλίο της ‘‘ Ηρακλής, ο εξερευνητής του αρχαίου κόσμου’’, με επιχειρήματα κι αποδείξεις υποστηρίζει πως ο Ηρακλής κάνοντας τους άθλους του ταξίδεψε σε όλη την υδρόγειο, φτάνοντας ακόμη και στην Αμερική!
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας ποτέ δεν αμφισβήτησαν τους κατακλυσμούς και τους προκατακλυσμιαίους ήρωες, ενώ βαθιά ήταν η πεποίθησή τους για την αυτοχθονία τους. Γίνεται πλέον φανερό πως οι κοινή ρίζα πολλών λέξεων και η ομοιότητα Ελληνικής και Σανσκριτικής οφείλεται στο εκπολιτιστικό έργο του Ηρακλή και του Διόνυσου, που έφτασαν μέχρι την κοιλάδα του Ινδού, για το οποίο συνηγορούν αρχαιολογικά ευρήματα, στα οποία γίνονται φανερές οι ομοιότητες με τα ευρήματα στον ελλαδικό χώρο κι όχι στην χωρίς αποδείξεις αμφίβολη ‘‘Ινδοευρωπαϊκή φυλή’’.
Δυστυχώς η άρχουσα τάξη, και στην εποχή μας η ‘‘ Νέα Τάξη’’, προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να παραποιήσει την ιστορία για δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς. Γινόμαστε μάρτυρες τα τελευταία χρόνια των ψευδών γεγονότων, που χαλκεύονται, για την προώθηση των ανόμων συμφερόντων αυτών, που έντεχνα κρύβονται πίσω από τις κυβερνήσεις της ‘‘υπερδύναμης’’, και δεν είναι άλλοι από αυτούς που διαφεντεύουν το διεθνές κεφάλαιο, το οποίο απόλυτα ελέγχουν οι Σιωνιστές. Για να φανεί η ανωτερότητα της φυλής τους, έχουν επιβάλλει με τα φερέφωνά τους τη διαστρέβλωση της ιστορίας ή αποσιωπούν τα πραγματικά γεγονότα. Είναι προφανές πως αντίπαλος των σκοταδιστικών σχεδίων τους είναι η χώρα όπου καλλιεργήθηκε το κάλλος και η γνώση, η χώρα όπου υμνήθηκε η ελευθερία και το φως, η Ελλάδα.
Στις μέρες μας, δεν έχουμε τον Εβραϊκής καταγωγής μεγιστάνα του πλούτου Σόρρο, που χρηματοδοτεί τους Σκοπιανούς, στην παραχάραξη της ιστορίας της Μακεδονίας; Πόσα και πόσα ιστορικά αναληθή ακούγονται; Και με θράσος μας οδηγούν στο δικαστήριο της Χάγης!
Ακούσιος αρωγός αυτής της πολεμικής τακτικής γίνεται πολλές φορές και η εκκλησία μας, από την εποχή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων μέχρι την εποχή μας. Έτσι, στην αντιγραφή των κειμένων στους Βυζαντινούς χρόνους, έγιναν παραποιήσεις ή παραλήψεις, για να καταδειχθεί πως το Ισραήλ και γενικότερα η περιοχή της Ανατολής είναι η κοιτίδα του ανθρώπου και του πολιτισμού, καθώς και για να δώσουν χρονική προτεραιότητα στις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι πολύ αποκαλυπτικός ο Ευσέβειος Καισαρείας στα ‘‘Χρονικά’’ του : « Ευρών τε παρ’ Εβραίοις διαφόρους των χρόνων αποδώσεις, την μεν πλεονάζουσαν, την δε ελλείπουσαν, ου την εμαυτώ κεχρησμένη, λόγω δε την πλήθουσα ήρπασα, την δε ενδέουσα μετήλθον…». Παρατηρείται, λοιπόν, το φαινόμενο του ‘‘συγχρονισμού’’ του Αβραάμ με τον Ίναχο και του Μωυσή με τον Κέκροπα.. Με την πλαστογραφία αυτή προσπαθούν να μας πείσουν, ακόμη και σήμερα, πως οι ‘‘ Εβραίοι προπάτορές’’ μας προηγούνται χρονολογικά των κατοίκων αυτής της χώρας, όπου έχουμε την τιμή να γεννηθούμε. Όμως οι ανθρωπολογικές ανακαλύψεις του Δρ. Άρη Πουλιανού στα Πετράλωνα της Χαλκιδικής, με τον Αρχάνθρωπο, που έζησε σ’ αυτό τον χώρο το 700.000 π.χ.,
τίναξαν στον αέρα ‘‘ της Χαλιμάς τα παραμύθια’’, με όλη τη σημασία της λέξης, για τους ‘‘προπάτορες’’ Σημίτες. Και το τραγικό είναι, πως η κυβέρνηση της Ελλάδας, που τρώει τα παιδιά της, δεν αναγνωρίζει αυτά τα ευρήματα, για να μη δυσαρεστήσει τους ‘‘Εβραίους φίλους’’(;) της, ενώ τα αναγνωρίζει ο Δρ. Ληκ, που ανακάλυψε την περίφημη ‘‘Λούση’’ στην Αφρική!
Θα κλείσουμε αυτό το σχόλιο με μια ακόμη αναφορά. Όταν μια ομάδα Ελλήνων ζήτησε να δει τον Χριστό, Εκείνος χάρηκε και είπε : « Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου ». Υπάρχει όμως και συνέχεια, πολύ αποκαλυπτική, που δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια, γιατί αφαιρέθηκε από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, το 325 μ.Χ. (λογοκρισία ακόμη και στα λόγια του Κυρίου !). H συνέχεια των λόγων του Χριστού είναι : « Μόνη γαρ η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην ». Αυτά τα λόγια διέσωσε ο Φίλωνας, Αλεξανδρινός φιλόσοφος, που έζησε την εποχή του Ιησού, και ήταν γνώστης ενός μεγάλου μέρους της διδασκαλίας Του. Επιβεβαίωση έχουμε από τον καθηγητή πανεπιστημίου Ε.Πρόκο, που ερευνώντας το 1974 στην βιβλιοθήκη του Βατικανού ανακάλυψε πως η φράση:
« μόνη γαρ η Ελλάς ανθρωπογονεί…» συμπεριλαμβανόταν στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Από το στόμα του Χριστού βγαίνει ότι η Ελλάδα είναι η πηγή του πανανθρώπινου πολιτισμού και πως προέρχεται από την σπορά θεϊκού γόνου στη Γη!
---------------------------------
(* ). Οψιδιανός λίθος: φυσική ύαλος, ηφαιστειακής προέλευσης. Ο οψιδιανός συνδέεται με ηφαιστειακά πετρώματα κι αποτελεί το ανώτερο τμήμα των ρυολιθικών ρευμάτων λάβας. Έχει μαύρο στιλπνό χρώμα, που οφείλεται κυρίως σε άφθονους, πυκνά διατεταγμένους κρυσταλλίτες, που ο αριθμός τους είναι τόσος μεγάλος, ώστε το ορυκτό να είναι αδιαφανές.
Στην Ελλάδα οψιδιανός υπάρχει στη Σαντορίνη, στη Κω, στη Νίσυρο, στη Μήλο κι αλλού. Χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή λεπίδων και αιχμών όπλων ήδη από τη Μεσολιθική εποχή, ίσως και νωρίτερα.
-----------------------------
ΚΑΔΜΟΣ – ΦΟΙΝΙΚΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Θα προσπαθήσουμε σήμερα ν΄ ανατρέψουμε το δεύτερο παραμύθι, αυτό που αναφέρεται στο «φοινικικό αλφάβητο».
* Ο Κάδμος συνδέθηκε με μια πολύ σημαντική μεταρρύθμιση του Ελληνικού αλφαβήτου. Το συλλαβικό αλφάβητο έγινε φθογγικό. Αυτή η αλλαγή ήταν αναγκαία γιατί η κωδικοποίηση των φθόγγων της γλώσσας δημιούργησε ένα εύχρηστο και ικανό αλφάβητο να καλύψει τόσο τις γλωσσικές όσο και τις φωνητικές ανάγκες του λαού, δημιουργώντας μια γλώσσα πλαστική κι ανάγλυφη! Οι Έλληνες για να τιμήσουν τον ήρωα, που φρόντισε για τη διάδοση των νέων γραμμάτων, ονόμασαν τα γράμματα αυτά ‘‘καδμήια’’.
Στο περιοδικό ‘‘Δαυλός’’, τεύχος 182, διαβάζουμε :
Η ρίζα του ονόματος Κάδμος είναι ‘‘κάδμ-’’ και απαντάται στο ρήμα ‘‘ καίνυμι’’(=εξέχω, υπερτερώ, διακρίνομαι) , που στον παρακείμενο είναι κέκαδμαι ή κέκασμαι. Ο Η.Λ.Τσατσόμοιρος στο βιβλίο του ‘‘ Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας’’ αποκωδικοποιεί το ‘‘ΚΑΔΜΟΣ’’ ως « ο κάλλιστος (K) των ανδρών (A), ο δεικνύων (Δ) την Διός σοφία ( μήτιν : M ) δια των Μουσών σ΄ όλη την οικουμένη (O), ο σημαίνων ( Σ ) δια σημείων ορατών ( γραφής ) και όχι δια λόγων : ΚΑΔΜΟΣ ».
Στα Σημιτικά η ρίζα kadm- σημαίνει : εμπρός, πριν, ανατολή.
Το όνομα του Κάδμου το έδιναν σ’ ένα βράχο στα παράλια της Νότιας Ιλλυρίας καθώς και σε ένα παραπόταμο του Θυάμιδος ( Καλαμά) . Επίσης δινόταν σ’ ένα βουνό και σε ένα ποτάμι στα σύνορα της Καρίας με τη Λυδία και τη Φρυγία.
Το όνομα ‘‘ Φοίνικες’’ έχει θέμα , που απαντάται στην Ελληνική : φοινός σημαίνει ‘‘βαθυκόκκινος’’. Στην ‘‘ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους’’ διαβάζουμε : « Την ίδια ρίζα έχει το εθνικό Φοινατοί, που έφερε ένα ηπειρωτικό φύλο. Δόθηκε από τους Έλληνες στο λαό που κατοικούσε εκεί, επειδή επιδιδόταν στη βαφή υφασμάτων με ένα βαθύ κόκκινο χρώμα, το ‘‘φοινόν’’». Επίσης το όνομα ‘‘Φοινίκι’’ ή ‘‘Φοινίκη’’ διατηρείται σήμερα σε δύο χωριά της Ηπείρου, το ένα βρίσκεται κοντά στους Αγ.Σαράντα της Β. Ηπείρου και το άλλο κοντά στους Φιλιάτες του Νομού Θεσπρωτίας. Στο χωριό αυτό υπάρχει η παράδοση, που το συσχετίζει με το πρώτο και οι κάτοικοι προέρχονται από την ίδια εστία. Να σημειώσουμε εδώ ότι το χωριό της Θεσπρωτίας βρίσκεται δίπλα στον ποταμό του Θυάμιδος, που λεγόταν παλιά ‘‘Κάδμος’’. Συνεχίζουμε διαβάζοντας από την ‘‘Ιστορία του Ελληνικού Έθνους’’: « Η Φοινίκη του Κάδμου δεν ήταν η χώρα των Σημιτών Φοινίκων, αλλά η Φοινίκη της Ηπείρου, που δεν απέχει άλλωστε πολύ από τον Κάδμο τον παραπόταμο του Καλαμά ( από εκεί κατάγονται οι Φοίνικες της Βοιωτίας) ».
Ο αδελφός του Κάδμου Φοίνικας, αναφέρει η μυθολογία, πήγε σε άλλη χώρα, όπου ίδρυσε τη Φοινίκη. Δεν επέστρεψε στην πατρίδα τους. Επομένως πώς μπορεί η καταγωγή τους να είναι η Φοινίκη της Ασίας, εφόσον ήθελαν, επί πλέον, ν’ αποφύγουν την οργή του πατέρα τους;
Το όνομα του πατέρα τους, Αγήνωρ ( Αγήνωρας ), πιθανόν να σημαίνει ο “άγαν ανήρ” ( ο πολύ άντρας, ο πέραν του δέοντος ) ή ο “άγων ανήρ” ( ο ηγέτης= βασιλιάς ), καθώς επίσης κι αυτόν που “άγει νω Ρα” ( αυτός που ηγείται σύμφωνα με το νου και τη θέληση του Ρα=θεού ). Το όνομα της γιαγιά τους Λιβύης προέρχεται από την ελληνική λέξη λίβυον ( άγριος λωτός ), από το φυτό που ευδοκιμεί σ’ αυτή τη χώρα. Τα ονόματα αυτά είναι καθαρά ελληνικά.
Μετά τη φυγή από τη Θήβα, το ζεύγος Κάδμος- Αρμονία, καταλήγει στην Ιλλυρία, όπου γεννιέται και ο γιος τους Ιλλυριός. Τι το πιο φυσικό, στο τέλος του βίου του κάποιος να θέλει να επιστρέψει στον τόπο της γέννησής του; Επομένως η Φοινίκη δεν είναι σημιτική, αλλά καθαρά ελληνική περιοχή, κι έχει σχέση με την Ιλλυρία. Ενισχυτικό αυτού είναι οι πήλινες πινακίδες με ελληνική γραμμική γραφή Β’, που εκτός από την Πύλο, τις Μυκήνες, τη Θήβα, την Κεφαλονιά, βρέθηκαν και στη Φοινίκη της Ιλλυρίας. ( Κι αν κάνουμε λίγη υπομονή, πιστεύουμε, θα αποκαλυφτούν είδη ελληνικής γραφής και βορειότερα στην Βαλκανική, αλλά και σε όλη την ευρύτερη περιοχή, όπου ζούσαν δήθεν οι ινδοευρωπαίοι, δηλ. όπου εξαπλώθηκαν οι Έλληνες Πελασγοί!)
Έτσι βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα : Ο Κάδμος και οι Φοίνικές του κατάγονται από τη Φοινίκη της Ηπείρου και το όνομά του σημαίνει « ο λαμπρός εξέχων άνδρας, που έδειξε την Μήτιν του Διός στην Οικουμένη δια της γραφής ».
Ο κ. Γ.Κατσιμπάρδης, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υφυπουργόσ, στο βιβλίο του ‘‘ Υπάρχει και η Βουθόη’’, αναφέρει πως ο Κάδμος όταν εγκαταστάθηκε στην Ιλλυρία, φεύγοντας από τη Θήβα, ίδρυσε την πόλη Βουθόη, δημιουργώντας έναν νέο πολιτισμό σ’ αυτή την περιοχή. Η Βουθόη ταυτίζεται με τη σημερινή Budua ή Budve. Να σημειωθεί, επίσης, πως στην ίδια περιοχή, την Φοινίκη της Ηπείρου, υπάρχει και μια άλλη πόλη, που ονομάζεται Βουθρωτό, από την εποχή του χαλκού, που δεν μπορεί κάποιος να πει με σιγουριά αν έχει σχέση με την Βουθόη.
Σε ανάρτηση προ ημερών στο blog, με τίτλο ‘‘ Οι Αιγύπτιοι Θεοί ήσαν Έλληνες και τα Ιερά τους Ελληνικά’’, με στοιχεία που αντλήσαμε από τα γραπτά των προγόνων μας, υποστηρίζουμε την άποψη ότι πριν τον κατακλυσμό, ομάδες ανθρώπων με πολλές γνώσεις έφυγαν από την χώρα μας και αποίκησαν την Αίγυπτο. Επειδή έχει πολύ μεγάλη σημασία, ας θυμηθούμε τα λόγια του Αιγυπτίου ιερέα των μυστηρίων προς τον Σόλωνα ( τον ένα από τους επτά σοφούς), όπως μας τα μεταφέρει ο Πλάτωνας στο βιβλίο του με τίτλο ‘‘Τίμαιος’’ : «…Υπάρχει στην Αίγυπτο, στο Δέλτα, εκεί που χωρίζεται στην κορυφή του το ρεύμα του Νείλου, μια περιοχή που λέγεται Σα•ι•τική. Μεγαλύτερη πολιτεία αυτής της περιοχής είναι η Σα•ί•ς, από την οποία καταγόταν ο βασιλιάς Άμασις. Σύμφωνα με ’κείνους, ιδρυτής της πόλης ήταν μια θεά, που στα Αιγυπτιακά ονομαζόταν Νήιθ και όπως οι ίδιοι λένε, Αθηνά στα Ελληνικά. Οι κάτοικοί της αγαπούν πολύ τους Αθηναίους και ισχυρίζονται ότι, κατά κάποιο τρόπο, είναι συγγενείς τους…Εσείς θυμάστε μόνο έναν κατακλυσμό, αν και προηγουμένως έγιναν πολλοί. Δεν ξέρετε επίσης, ότι στη δική σας χώρα γεννήθηκε το πιο όμορφο κι ευγενικό ανθρώπινο είδος…Κάποτε, Σόλωνα, πριν γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός, αυτή, που σήμερα είναι η πολιτεία των Αθηναίων, ήταν πολύ γενναία στον πόλεμο και εξαιρετικά ευνομούμενη από κάθε άποψη. Λέγεται μάλιστα ότι εκεί έγιναν τα πιο σημαντικά έργα και τα καλύτερα πολιτεύματα απ’ όσα τώρα έχουμε ακούσει πως υπήρξαν στον κόσμο…Η διάρκεια του πολιτισμού μας, όπως λένε τα ιερά μας βιβλία, είναι οκτώ χιλιάδες χρόνια. Θα σου μιλήσω λοιπόν με συντομία για τους νόμους και τα υπέροχα έργα των συμπολιτών σου, που έζησαν πριν από εννέα χιλιάδες χρόνια…»
Ο μεγάλος κατακλυσμός είναι ο ‘‘ κατακλυσμός του Δευκαλίωνα’’, που είναι μεταγενέστερος του ‘‘κατακλυσμού του Ωγύγου’’. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η Θήβα υπήρξε πριν απ’ αυτόν τον κατακλυσμό. Έτσι οι Θήβες της Αιγύπτου, πιθανόν, να ιδρύθηκαν από αποίκους Θηβαίους. Όπως μαρτυρούν τα γραπτά των προγόνων μας πολλές ονομαστές πόλεις της χώρας αυτής ιδρύθηκαν από Έλληνες. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει : « Εις Αίγυπτον ο Ρόδιος έκτισε την Ηλιούπολιν οι δ’ Αιγύπτιοι έμαθον παρ’ αυτού τα περί την αστρολογίαν θεωρήματα, ύστερον δε παρά τοις Έλλησιν γενομένου κατακλυσμού… τα δια των γραμμάτων υπομνήματα συνέβη φθαρήναι ». Η Ερμούπολη ιδρύθηκε προς τιμή του Ερμή. Ακόμη και η ονομασία ‘‘Αίγυπτος’’ είναι Ελληνική, και σημαίνει η χώρα που είναι « υπτίως του Αιγαίου ». Με την Αίγυπτο μυθικά συνδέεται η Ιώ από το Άργος.
Ας δούμε τώρα και τον μύθο της Ιούς, που ήταν προγιαγιά της Ευρώπης και του Κάδμου:
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΙΩΣ
Η Ιώ ήταν κόρη του Ίναχου και της νύμφης Μελίας ή της Αργείας. Για άλλους ήταν κόρη του Πείρασου ή του Πείρανθου, ενώ για άλλους του Ίασου, που ήταν γιος του Άργου, και της Ισμήνης, της θυγατέρας του Ασωπού.
Είχε αφιερωθεί στην υπηρεσία της θεάς, που μοιραζόταν τη συζυγική κλίνη στα ουράνια δώματα των παλατιών του Όλυμπου με τον βασιλιά του κόσμου, της Ήρας. Ήταν η Ιώ ευσεβέστατη ιέρεια στο ναό της Ήρας. Εκεί τη συνάντησε ο Δίας και η πανέμορφη ιέρεια έκανε την μεγάλη καρδιά του, που μπορούσε να χωρέσει τον έρωτα όλων των γυναικών είτε ήσαν θεές είτε θνητές, να σκιρτήσει από πόθο. Αδάμαστος έρωτας τον συνεπήρε και βάλθηκε να γευτεί τα ανέγγιχτα κάλλη της παρθένας. Μα και η Ιναχιάδα Ιώ γοητεύτηκε από το μεγαλείο του παντοδύναμου εραστή κι ενέδωσε στον έρωτά του. Την περιέβαλε με ομίχλη ο νεφεληγερέτης Δίας κι έσμιξε μαζί της ζώντας έναν παράφορο έρωτα.
Η ουράνια σύζυγός του κατάλαβε την απιστία και έδωσε τη θεϊκή εντολή να εξανεμιστεί η αντάρα κι έτσι τους έπιασε πάνω στο ξέφρενο μεθύσι του έρωτα. Τότε ο Δίας για να προφυλάξει της ερωμένη του, λίγο πριν διαλυθεί για τα καλά η ομίχλη, την μεταμόρφωσε σε μια κάτασπρη αγελάδα. Ορκίστηκε στη εξοργισμένη αλλά και ζηλότυπη γυναίκα του πως δεν θα ξαναπήγαινε μαζί της. Μα η θεά ήξερε τα χουνέρια του άστατου άντρα της και ζήτησε να της δωρίσει τη χιονάτη δαμάλα, της οποίας τη φύλαξη ανέθεσε στον πανόπτη Άργο, που’ χε τα εκατό μάτια σ’ όλο το σώμα και δε του ξέφευγε τίποτα. Αυτός την έδεσε σε μια ελιά σ’ ένα ιερό άλσος και καθώς δεν ήξερε τι θα πει ύπνος, στιγμή δεν την άφηνε από τα μάτια του. Η άτυχη Ιώ ήθελε ν’ απλώσει ικευτικά τα χέρια της, μα χέρια δεν είχε, να φωνάξει τον πόνο της, μα ανθρώπινη φωνή δεν έβγαινε από τα χείλη της. Παραπονιάρικο μόνο μουκάνισμα ξεστόμιζε και γι αυτό ο τόπος ονομάστηκε Μυκήνες ( από τον μυκηθμό) και μεγάλη θλίψη την κατείχε. Ο αίτιος της συμφοράς της, ο ερωτιάρης Δίας, τη λυπήθηκε και ζήτησε από το γιό του Ερμή να την κλέψει. Ο γοργοπόδαρος θεός, ντυμένος βοσκός, στη στιγμή έφτασε στο τόπο, που η θλιμμένη δαμάλα ανόρεχτη αναστέναζε ξαπλωμένη πάνω στο τρυφερό χορτάρι. Με το σουραύλι του βάλθηκε να παίζει ποιμενικούς σκοπούς, κι έτσι αποκοίμισε τον εκατόφθαλμο φύλακα. Μετά με το κυρτό σπαθί του έκοψε σύρριζα το κεφάλι του Άργου και τον γκρέμισε από το βράχο, απ’ όπου επόπτευε την Ιώ. Από τότε ο φτεροπόδαρος θεός πήρε το όνομα Αργεϊφόντης, δηλ. ο φονιάς του Άργου. Η Κρόνια Ήρα πήρε, αργότερα, τα μάτια του νεκρού φύλακα και στόλισε μ’ αυτά την πανέμορφη ουρά του ιερού της πτηνού, του παγωνιού.
Η μάνητα όμως για την Ιώ δεν έλεγε να σταματήσει και τότε έστειλε οίστρο κατά της κόρης, δηλ. μια βοïδόμυγα, που με το φοβερό της τσίμπημα δεν άφηνε σε ησυχία την καημένη Ιώ-αγελάδα. Μανιασμένη η “οιστρηλατηθείσα” Ιώ έτρεχε από τόπο σε τόπο κι αναπαμό δεν είχε γιατί το ενοχλητικό έντομο την ακολουθούσε παντού. Πέρασε το πέλαγο που ήταν δυτικά από τον τόπο, όπου κατοικούσε στην Πελοπόννησο, κι από τότε το ονόμασαν Ιόνιο πέλαγος, από το πέρασμα της αγαπημένης του τρανότερου θεού. Μετά πορεύτηκε στην Ιλλυρία, όπου η βοïδόμυγα την αγκύλωνε συνέχεια προκαλώντας ανυπόφορο πόνο στο τρυφερό κορμί, και στη συνέχεια ανέβηκε στον Αίμο. Τα τσιμπήματα την καίγαν σαν πυρωμένο σίδερο και γι’ αυτό κατέβηκε στη Θράκη. Μετά πέρασε τη θάλασσα ανατολικά της Θράκης κι έφτασε στην Κριμαία. Από τότε τη θάλασσα αυτή την είπαν Βόσπορο, από το πέρασμα της βοϊδόμορφης Ιούς.
Η περιπλάνηση συνεχίστηκε στη Σκυθία, έφτασε ως τους Χάλυβες, που δούλευαν το σίδερο και αργότερα έφτασε στον Καύκασο, όπου σ’ ένα βράχο ήταν αλυσοδεμένος ο Προμηθέας, τιμωρημένος από το Δία, γιατί έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και τη χάρισε στους ανθρώπους. Ο Τιτάνας της προμάντεψε πως μονάχα στην Αίγυπτο θα ‘βρισκε την ησυχία της. Πριν φτάσει στη χώρα του Νείλου πέρασε από τη χώρα όπου ζούσαν οι Αμαζόνες, αντάμωσε τις Γοργόνες, είδε ακόμα και τους μονόφθαλμους Αριμασπούς. Κατεβαίνοντας για την Αίγυπτο πέρασε από τη Δωδώνη, όπου οι ιερές βελανιδιές με το θρόϊσμά τους της είπαν πως είναι η τιμημένη γυναίκα του Δία. Μετά από πολλά βάσανα και κακουχίες έφτασε επιτέλους στην Αίγυπτο, όπου στις όχθες του Νείλου ο Δίας έδωσε στην αγαπημένη του την πρότερη πανωραία ανθρώπινη μορφή της. Τότε την άγγισε τρυφερά κι απ’ αυτό το άγγιγμα έμεινε έγκυος κι έφερε στον κόσμο το γιο της Έπαφο.
Ακόμα όμως δεν είχε εξατμιστεί η μάνητα της απατημένης Ήρας. Γι’ αυτό έβαλε τους Κουρήτες να κλέψουν το βρέφος της Ιούς, που ‘λεγε πως βρήκε τη γαλήνη της, και την έβαλε σε νέα βάσανα. Η δύστυχη μάνα άρχισε πάλι την περιπλάνησή της από τόπο σε τόπο αναζητώντας το σπλάχνο της. Ο βασιλιάς των θεών, ο βροντορίχτης Δίας, σαν έμαθε τη νέα συμφορά της αγαπημένης του, θύμωσε και ρίχνοντας με οργή τους κεραυνούς του σκότωσε τους Κουρήτες. Τέλος, μετά από πολύ αγωνιώδες ψάξιμο, βρήκε η βασανισμένη μάνα το μοναχοπαίδι της στη Συρία, στη πόλη Βύβλο, όπου το ανέτρεφε η βασίλισσα.
Ευτυχισμένη γύρισε και πάλι στην Αίγυπτο, όπου παντρεύτηκε το βασιλιά της χώρας Τηλέγονο. Εκεί τη λάτρεψαν σαν θεά και την είπαν Ίσιδα. Ο γιος της, από τον Δία, Έπαφος διαδέχτηκε τον Τηλέγονο στο θρόνο, και πήρε για γυναίκα του την θυγατέρα του Νείλου, τη Μέμφιδα, που για να την τιμήσει έκτισε μια ονομαστή πόλη με το όνομά της. Αυτό το ζευγάρι απόκτησε κόρη τη Λιβύη, που την ερωτεύτηκε ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, κι από το ζευγάρωμά τους γεννήθηκαν οι δίδυμοι Αγήνορας, ο πατέρας του Κάδμου και της Ευρώπης, και ο Βήλος. Τα δύο παιδιά πήραν διαφορετικούς δρόμους, μα οι γιοι τους έμελλε να σφραγίσουν την εξέλιξη στον Ελλαδικό χώρο. Ο Αγήνορας ήρθε κι εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Ασίας, στα παράλια της Μεσογείου, απέναντι από την Κύπρο, όπου ίδρυσε δικό του βασίλειο. Γιος του Βήλου ήταν ο Δαναός, που αφού βασίλεψε πρώτα στη Λιβύη, μετά με τις κόρες του ήρθε στο Άργος και συνέχισε τη δυναστεία που κρατούσε από τον πατέρα της Ιούς, τον Ίναχο. Έτσι έχουμε μια μεγάλη κι ένδοξη ανακύκλωση ηρώων και γεγονότων.
Mπορούμε να υποστηρίξουμε πως το όνομα ‘‘Τηλέγονος’’ είναι Ελληνικό ( Τηλε-γόνος ) και σημαίνει «μακρινός απόγονος » Έλλήνων αποίκων σ’ αυτή τη χώρα.
Ο γιος του Αγήνορα, Κάδμος, στα ιερά των Θηβών της Αιγύπτου, κοντά στους συγγενείς του, μας λέει ο Π.Ροδάκης στο βοβλίο του ‘‘Τα Καβείρια Μυστήρια’’, έμαθε τα Ελληνικά γράμματα και μυήθηκε στα Ελληνικά μυστήρια!
Θεμελιώδες ερώτημα : - Για ποιο Φοίνικα- βασιλόπουλο μιλάμε, και ποιά ‘‘ Φοινικικά γράμματα μας έφερε ο Κάδμος;
Αν όμως δεχτούμε την Αιγυπτιακή προέλευση, και πάλι καταλήγουμε στην Ελληνική καταγωγή τόσο του Κάδμου όσο και των γραμμάτων, γιατί ο γενάρχης είναι και ο θεμελιωτής του πολιτισμού μιας χώρας, διδάσκοντας τους υπηκόους του κι όχι διδασκόμενος απ’ αυτούς.
Από την αρχαιότητα οι Έλληνες έδιναν ονόματα στο νέο τόπο, όπου εγκαθίσταντο, που είχαν σχέση με τον τόπο της προέλευσής τους. Η πόλη, λοιπόν, που ίδρυσε στη Βοιωτία, είχε το ίδιο όνομα με την πόλη, απ’ όπου ξεκίνησε, τις Θήβες της Αιγύπτου, που πιθανόν να αποικήθηκαν από Θηβαίους, πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγου. Έχουμε δηλαδή μια ανακύκλωση!
Ας πάμε τώρα στο ‘‘Φοινικικό έθνος’’. Ο γενάρχης των Φοινίκων, ήταν ο Φοίνιξ, ο αδελφός του Κάδμου, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, που εγκαταστάθηκε εκεί κατά την αναζήτηση της αδελφής του της Ευρώπης.
Παρατηρούμε πως όλη η οικογένεια του Αγήνορα φέρει Ελληνικά ονόματα κι όχι Σημιτικά, ενώ η περιοχή έλαβε το όνομα του Φοίνικα, δηλαδή δεν ονομαζόταν έτσι στην εποχή του Κάδμου.
Εξάλλου ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, στην Ιστορική Βιβλιοθήκη, φέρει τον Κάδμο να κατάγεται από τις Θήβες της Αιγύπτου.
Ο Ηρόδοτος ( “ Ευτέρπη’’) γράφει ότι : « από του Διονύσου, γιού της Σεμέλης και κόρης του Κάδμου, μέχρις εμού παρήλθαν 1600 χρόνια ». Aν προσθέσουμε και την χρονολογία γέννησης του συγγραφέα, το 484 π.χ., αναγόμαστε στο 2100 π.χ. σαν εποχή που έζησε ο Κάδμος.
Ο Κάδμος παντρεύτηκε την Αρμονία, που φέρεται σαν αδελφή του Δαρδάνου, ο οποίος κατά τα λεγόμενα του Ομήρου ( Ιλιάδα, ραψ.Υ ) και του Διόδωρου του Σικελιώτου, ήταν γενάρχης των Τρώων. Από την εποχή του Δάρδάνου μέχρι την εποχή του ήρωα των Τρώων, του Έκτορα, μεσολάβησαν επτά γενεές. Συνεπώς Δάρδανος και Αρμονία έζησαν περίπου 230 χρόνια πριν τον Τρωϊκό πόλεμο δηλαδή περί το 1600π.χ.
Αυτή την εποχή όμως η Φοινίκη βρισκόταν υπό την ισχύ της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος δε κλυδωνιζόταν από τις αλλεπάλληλες επιδρομές Ασιατικών φυλών-νομάδων, ενώ από τον 18ο αιώνα π.χ. γνώρισε την εισβολή των Υξώς. Συνεπώς ήταν αναμενόμενο ομάδες κατοίκων, πιεζόμενοι από τα βαρβαρικά αυτά φύλα να μεταναστεύσουν προς άλλες περιοχές. Ο Κάδμος, κι αυτή είναι πολύ πιθανότερη εκδοχή από την Φοινικική, ίσως ξεκίνησε από τις Θήβες της Αιγύπτου παλιννοστώντας στη γη των προγόνων του. Γιατί που αλλού θα μπορούσε να πάει, από τον τόπο που ήταν οι ρίζες του;
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι με μια εργασία-έρευνα ο κ. Κ.Κουτρουβέλης, τοπογράφος-μηχανικός, ταξίαρχος της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, που στηρίζεται σε τοπογραφικά και αστρονομικά δεδομένα, υποστηρίζει πως ο Τρωϊκός πόλεμος άρχισε το 3087π.χ.
Ανατρέχοντας στην εγκυκλοπαίδεια ‘‘ Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα’’ για να αντλήσουμε πληροφορίες για τους Φοίνικες,, πουθενά δεν βρήκαμε στοιχεία για τον πολιτισμό και τα γράμματα αυτού του λαού. Εντύπωση δε μας έκαναν τα ακόλουθα που γράφει στον 60ο τόμο : « Σ.Σ. Ας σημειωθεί καταληκτικά ότι σαφής χαρακτήρας ‘‘φοινικικού πολιτισμού’’ δεν υπάρχει και ότι η ακμή τους οφειλόταν στην εμπορική τους δραστηριότητα που βασιζόταν σε ευρύ δίκτυο εμπορείων». Ένας λαός χωρίς πολιτιστικά στοιχεία, θα μπορούσε να έχει γράμματα; Για να γράψει τί ;
Ένα αρχαιολογικό εύρημα από ξύλο, η πινακίδα του Δισπηλιού, που διατηρήθηκε λόγω των ειδικών συνθηκών, που επικρατούν στην περιοχή, χρονολογήθηκε με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα C14 και ανάγεται στο 5250 π.χ., έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα υποστηρίζουμε περί της αρχαιότατης ελληνικής γραφής, αφού οι ειδικοί αποφάνθηκαν πως τα σημεία που είναι γραμμένα πάνω της αποτελούν στοιχείο και απόδειξη για την ύπαρξη γραφής στην Ελλάδα από το 5250 π.χ. τουλάχιστον.
Ας έρθουμε τώρα στα ‘‘ φοινικικά γράμματα ’’.
Με τα όσα αναφέραμε δεν πρέπει να υπάρχουν, πλέον, αντιρρήσεις για την Ελληνική καταγωγή των λεγομένων φοινικικών γραμμάτων. Όμως θα παραθέσουμε κι άλλα στοιχεία.
Στο λεξικό Σούδα, στο λήμμα “Φοινικικά γράμματα”, είχε γραφεί : « Λυδοί και Ίωνες από Φοίνικος του Αγήνορος του ευρόντος ( εδώ έχουμε την αντίφαση πως τα γράμματα είναι του Φοίνικα κι όχι του Κάδμου ). Εις αυτούς αντιλέγουν οι Κρήτες ότι ευρέθησαν από την συνήθεια να γράφουν σε πέταλα φοινίκων. Ο Σκάμνων δε εις την δευτέραν των Ευρημάτων, από την Φοινίκην ωνομάσθησαν την του Ακταίωνος. Λέγεται ότι αυτός στερούμενος αρρένων, απέκτησε θυγατέρας Άγλαυρον, Έρσην, Πάνδροσον και Φοινίκην, η οποία απέθανε παρθένος. Δι’ αυτό ωνόμασεν ο Ακταίων και Φοινικικά τα γράμματα, επιθυμών να περιποιήση τιμήν εις την θυγατέρα του ».
Ο Φλάβιος Ιώσηπος στο βιβλίο του ‘‘Κατ’ Απίωνος’’, αφού πρώτα μιλάει για τους Αιγυπτίους, τους Χαλδαίους και τους Φοίνικες, στο 2ο κεφ., 10η παρ. αναφέρει τα ακόλουθα : « Τον δε περί την Ελλάδα τόπον μύριαι μεν φθοραί κατέσχον εξαλείφουσαι την μνήμην των γεγονότων, αεί δε καινούς καθιστάμενοι βίους, του παντός ενόμιζον άρχειν έκαστος τον αφ’ εαυτών ». Αν και με ανθελληνικές θέσεις στον βίο του, παραδέχεται ο Ιώσηπος τον προκατακλυσμιαίο πολιτισμό των Ελλήνων και την χρονολογική προτεραιότητα των Ελληνικών φύλων, εφόσον έμμεσα, πλην σαφώς, αναφέρεται στους τρεις κατακλυσμούς, που μόνο η Ελληνική παράδοση διασώζει, αυτούς του Ωγύγου , του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνα. Να μη ξεχνάμε πως οι Ισραηλίτες, που θέλουν να παρουσιάζονται ως οι απόγονοι του πρώτου ανθρώπου, που έπλασε ο Θεός, του Αδάμ, και περιούσιος λαός του Θεού, αναφέρουν μόνον έναν κατακλυσμό, αυτόν του Νώε, που ταυτίζεται με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Με υπολογισμούς που έγιναν, τοποθετείται ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα περίπου στα 9500 π.χ.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, αναφερόμενος στο θέμα της προέλευσης της γραφής, αποσαφηνίζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα : « Γράμματα μεν γε πρώτος Ορφεύς εξήνεγκεν παρά Μουσών μαθών », ενώ αλλού αναφέρει : « ταις δε Μούσαις δοθήναι παρά του πατρός την των γραμμάτων εύρεσιν ». O Προμηθέας, κατά τον Αισχύλο, λέει : « εξηύρον αυτοίς γραμμάτων τε συνθέσεις ».
Στο λεξικό του Σου•ί•δα διαβάζουμε : « Παλαμήδης Ναυπλίου και Κλυμένης Αργείος εποποιός, ήν δε ούτος ανεψιός του βασιλέως Αγαμέμνονος προς μητρός, έσχε δε ευφυώς προς τε φιλοσοφίαν και ποητικήν και ευρετής γέγονε του ζ στοιχείου και του θ και του φ και του χ, ψήφων τε και πεσσών και κύβων και μέτρων και σταθμών ». Άλλο ένα επιχείρημα για να γκρεμιστεί ο μύθος του φοινικικού αλφαβήτου, γιατί αν πήραμε όλα τα σύμφωνα από τους Φοίνικες, πως πρόσθεσε ο Παλαμήδης τα σύμφωνα ζ,θ,φ και χ; Επομένως οι Έλληνες γνώριζαν τα γράμματα από την Μυκηναϊκή εποχή, που υποτίθεται πως χρησιμοποιούσαν μόνο την ‘‘Γραμμική Β’’.
Ο Αρθούρος Έβανς, που εξέτασε χαράγματα κυρίως πάνω σε σφραγίδες, μας μιλάει για την ύπαρξη γραφής στην Κρήτη στην ‘‘Παλαιοανακτορική εποχή’’, περί το 1900 π.χ. Αυτή τη γραφή ο ίδιος ονόμασε ‘‘Προφοινικική’’. Στο βιβλίο του ‘‘Scripta Minoa’’ δημοσίευσε 135 στοιχεία, από τα οποία τα 11 απεικόνιζαν καθαρά γράμματα του κλασικού ελληνικού αλφαβήτου. Στη ‘‘Γραμμική Α’’, που χρονολογείται στη ‘‘Νεοανακτορική εποχή’’, περί το 1700 π.χ., εμφανίζονται 20 στοιχεία από τα 24 στοιχεία της κλασικής αλφαβητικής γραφής των χρόνων του Περικλή.
Ο Τάκιτος μας αναφέρει : «Κάποιοι αποδίδουν στον Κέκροπα τον Αθηναίο και στο Λίνο τον Θηβαίο και κατά τους Τρωικούς χρόνους στον Παλαμήδη τον Αργείο δεκαέξι τύπους γραμμάτων », ενώ ο Απολλόδωρος , στο 3ο βιβλίο του διασώζει , αναφερόμενος στη Φιλομήλα (* ), που ο Τηρέας της έκοψε την γλώσσα για να μη μιλήσει, και η οποία ήταν αδελφή του Ερεχθέα και της Πρόκνης τα ακόλουθα : « η δε υφήνασα εν πέπλω γράμματα δια τούτων εμήνυσε Πρόκνη τας ιδίας συμφοράς », όπου φαίνεται η αρχαιότητα της γραφής μας.
Ο Ηρόδοτος, στο βιβλίο του ‘‘Τερψιχόρη’’, γράφει : « Είδα κι εγώ ο ίδιος τα γράμματα της εποχής του Κάδμου στο ιερό του Απόλλωνος του Ισμινίου στας Θήβας αυτάς των Βοιωτών σε τρεις τρίποδες σκαλισμένα, τα περισσότερα των οποίων ήταν όμοια με τα γνωστά σήμερα Ιωνικά ».
Στην Αμερικ. Εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα ‘‘ αλφάβητο’’, διαβάζουμε : « Ο Έβανς διετύπωσε την άποψη ότι η Κρήτη ήτο η πατρίς των προγόνων του αλφαβήτου. Υπεστήριξεν ότι η γραφή εκομίσθη εκ Κρήτης εις Παλαιστίνην υπό των Φιλισταίων, εξ αυτών δε εδανείσθησαν ταύτην οι Φοίνικες θαλασσοπόροι έμποροι… ». Να θυμίσουμε εδώ πως οι Φιλισταίοι δεν είναι οι βάρβαροι, όπως τους παρουσιάζει η Π.Διαθήκη, αλλά πολιτισμένοι Έλληνες-Κρήτες, άποικοι στη Μέση Ανατολή, που δίδαξαν τη γραφή στους αμόρφωτους βοσκούς της Παλαιστίνης.
Η Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, που κυκλοφορούσε πριν από χρόνια, αναφέρει: « Στα 1940-50 διατυπώθηκε η υπόθεση ότι από την Κρητική γραφή προήλθαν το Φοινικικό και το Ελληνικό αλφάβητο ».
Ο Robert Graves, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στο βιβλίο του ‘‘Οι Ελληνικοί Μύθοι’’, αναφέρει : « Τα πέντε φωνήεντα του πρώτου αλφαβήτου και τα σύμφωνα Β και Τ τα επινόησαν οι τρεις Μοίρες ή, μερικοί λένε, η Ιώ, η αδελφή του Φορωνέα. Ο Παλαμήδης, ο γιος του Ναύπλιου, επινόησε τα υπόλοιπα έντεκα σύμφωνα, και ο Ερμής μετέβαλε τους ήχους σε χαρακτήρες χρησιμοποιώντας σχήματα σφήνας επειδή οι γερανοί πετούν σε σχηματισμούς σφήνας, και μετέφερε το σύστημα από την Ελλάδα στην Αίγυπτο. Αυτό ήταν το πελασγικό αλφάβητο, που ο Κάδμος αργότερα το ξανάφερε στη Βοιωτία και που ο Εύανδρος από την Αρκαδία το εισήγαγε στην Ιταλία...»
O διαπρεπής αρχαιολόγος Σπ. Μαρινάτος, στο σύγγραμμά του ‘‘Αρχαίος Κρητικός Πολιτισμός, σημειώνει: « 25 αιώνες π.χ. αποδεικνύεται πως γινόταν χρήση γραφής στην Κρήτη. Έχουν ανακαλυφθεί δε και μινωικές επιγραφές, γραμμένες με μελάνη, η δε μελάνη προϋποθέτει ένα είδος χαρτιού ή τέλος πάντων κάτι ανάλογο. Δεν επινόησαν βέβαια οι Κρητικοί την μελάνη για να γράψουν με αυτή σε λίγα αγγεία…»
Ο ονομαστός Άγγλος αρχαιολόγος Αρθ. Έβανς λέει : « Η γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής », ο Βλαδίμηρος Γκεωγκίεφ, Βούλγαρος ακαδημαϊκός και γλωσσολόγος: « η φοινικική γραφή είναι κρητικής καταγωγής », ο Dussaud : « δεν είναι οι Έλληνες που παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, αλλά οι Φοίνικες από τους Έλληνες », ενώ ο Γερμανός πανεπ/κός καθηγητής της κλασικής φιλολογίας Θεοδ. Μπίρτ : « Είναι μύθος το ότι οι Φοίνικες επινόησαν το αλφάβητο »!!!
Η τελευταία παράγραφος δίνει την απάντηση στους ‘‘φοινικιστές’’! Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε άλλα επιχειρήματα…Το μόνο ελαφρυντικό, που μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ίσως να συμπυκνώνεται στα λόγια του Lods : « Χάρις στις προσπάθειες του ερευνητή Ντασσώ αποδείχτηκε, πως το Ελληνικό αρχαϊκό αλφάβητο παρουσιάζει ορισμένους χαρακτήρες, που είναι παλαιότεροι από αυτούς της στήλης του Μεσά. Το φαινόμενο αυτό εξηγείται μόνον ,αν οι Έλληνες δίδαξαν το αλφάβητό τους στους Φοίνικες…Στη συνέχεια οι Φοίνικες, που γίναν θαλασσοκράτορες, εκμεταλλευόμενοι τη διάλυση του Κρητομυκηναϊκού κράτους διέδωσαν σ’ ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη το φθογγικό αλφάβητο…».
Θα σας παραθέσουμε ακόμη ένα στοιχείο, που θα καταδείξει την ελληνική κι όχι την φοινικική προέλευση του Καδμείων γραμμάτων. Αν ήταν ξενόφερτο, θα αποτελούσε ένα ψυχρό εργαλείο γραφής. Όμως η σειρά των γραμμάτων και ο τρόπος εκφώνησής τους συνθέτουν μια δυναμική προσευχή- επίκληση. Το αλφάβητο αποτελεί μια ακολουθία συμβόλων και παράλληλα μια αριθμητική ακολουθία, γιατί το κάθε γράμμα παριστάνει κι έναν αριθμό. Έτσι τα γράμματα φανερώνουν, αλλά ταυτόχρονα κρύβουν αντιστοιχίες και αναλογίες της αρμονίας που επικρατεί στη φύση και σε ολόκληρο το Σύμπαν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα φωνήεντα εξασφαλίζουν την κίνηση και τη δράση, ενώ τα σύμφωνα την οριοθέτηση και την πέδηση. Η κατάλληλη εναλλαγή συμφώνων και φωνηέντων σε μια λέξη ή σε ένα όνομα, εκφράζουν κοσμιότητα, τάξη, συμμετρία.
Ο Πλάτωνας στον “Κρατύλο” καταπιάνεται με το βαθύτερο νόημα των ονομάτων και την συγκεκριμένη σημασία τους. Στο έργο αυτό η γλώσσα παρομοιάζεται με τη μορφή εκείνη της έκφρασης διαμέσου χειρονομιών και νευμάτων, που χρησιμοποιούν οι κωφάλαλοι. Έτσι με τη γλώσσα προσπαθούμε α’ αναπαραστήσουμε, σν να χρησιμοποιούμε χειρονομίες ήχων, την ουσία των πραγμάτων και να την εκφράσουμε με υλικό τα γράμματα και τις συλλαβές. Η επιλογή των γραμμάτων φαίνεται πως έχει γίνει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αποδίδει την φύση και τον χαρακτήρα του πράγματος ή της έννοιας, που αποδίδεται με το αντίστοιχο όνομα.
Όταν αναζητούμε να αποδώσουμε τα παραπάνω, θα πρέπει να επινοήσουμε και τα κατάλληλα υλικά- γράμματα. Δεν μπορεί με ξένα υλικά ο αρχιτέκτονας να φτιάξει ένα αριστούργημα. Θα πρέπει να σμιλευτούν από την αρχή και με τις κατάλληλες διαστάσεις οι κίονες, οι αψίδες κι ότι άλλο θα χαρακτηρίσει την ταυτότητα του έργου. Ένας ξένος κίονας δεν μπορεί να ταιριάσει, κι αν ακόμη χρησιμοποιηθεί θα πρέπει να κοπεί ή μα βάλουμε προσθήκη, πράγμα άσχημο στην αισθητική του κτίσματος. Έτσι η μουσικότητα και η γλαφυρότητα της ελληνικής γλώσσας δεν θα μπορούσε να στηριχθεί σε ξενόφερτα γράμματα, παρά έπρεπε να επινοηθούν από τους αρχιτέκτονές της, δηλ. τους ίδιους τους Έλληνες. Τα γράμματα δεν είναι τυχαία, αλλά το καθένα έχει την σημασία του. Ας παρακολουθήσουμε την σκέψη του μεγάλου Αθηναίου σοφού Σωκράτη, παραθέτοντας την μετάφραση του κειμένου: « Το γράμμα “ρω”, όπως είπα, φάνηκε στον ονοματοδότη πως ήταν αποτελεσματικό μέσο για δήλωση της μετακίνησης· το χρησιμοποιεί άλλωστε σε πολλά σημεία σχετικά· κατ’ αρχάς στο ίδιο το “ρέω” και στη “ροή” μ’ αυτό μιμείται την κίνηση, μετά στη λέξη “τρόμος” και στο “τρέχω” και σε ανάλογες εκφράσεις, όπως “κρούειν”, “θραύειν”, “ερείκειν”, “θρύπτειν”, “κερματίζειν”, “ρυμβείν”· όλα αυτά τα ονόματα τα σχηματίζει με το “ρω”. Όπως νομίζω, παρατήρησε ότι η γλώσσα, όταν προφέρει το “ρω”, ελάχιστα στέκεται στο γράμμα τούτο αλλά κυρίως κινείται. Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποίησε τόσο πολύ το γράμμα στα ονόματα τούτα. Το “γιώτα” χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να περάσουν διαμέσου όλων των όντων. Γι’ αυτό και το “ιέναι” και το “ίεσθαι” ( ρίχνομαι ) τα μιμείται με το γιώτα· επίσης με το “φι” και το “ψι”, το “σίγμα” και το “ζήτα”, επειδή όταν τα προφέρουμε δημιουργούμε αέρα, έχει ονομάσει με τα γράμματα αυτά όλα τα τέτοιου είδους πράγματα, όπως το “ψυχρόν” και το “ζέον” και το “σείεσθαι” και σε κάθε περίπτωση τον σεισμό. Όταν μάλιστα θέλει να μιμηθεί το φύσημα, αυτά τα γράμματα φαίνεται ότι χρησιμοποιεί ο νομοθέτης. Επειδή με το “δέλτα” η γλώσσα πιέζεται ενώ με το “ταυ” αντιστέκεται, φαίνεται ότι θεώρησε τη δύναμή τους χρήσιμη για τη δήλωση του “δεσμού” και της “στάσεως”. Παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο “λάμδα”, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει το “λείον” και το ίδιο το “γλίσχρον” και το “γλυκύ” και το “γλοιώδες”. Και όταν παρατήρησε την προς τα μέσα κατεύθυνση της φωνής με το “νι”, ονόμασε με τούτο το “ένδον” και το “εντός”, σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες. To “άλφα” πάλι το έβαλε στο “μέγα” και το “ήτα” στο “μήκος”, επειδή είναι γράμματα μακρά. Στο “γογγύλο” ( στρογγυλό ), επειδή χρειαζόταν το ο, αυτό πιο πολύ χρησιμοποίησε. Και στα άλλα ονόματα έτσι φαίνεται ότι σκέφτηκε, και με τις συλλαβές και τα γράμματα για καθένα από τα όντα ο νομοθέτης σχηματίζει το γλωσσικό σημείο και το όνομα. Από αυτά, στη συνέχεια, συνθέτει τα υπόλοιπα ονόματα, μιμούμενος αυτά με τα ίδια στοιχεία. » (Πλάτωνος “Κρατύλος”, 426 d- 427c )
Όπως ο ζωγράφος για ν’ αποδώσει κάποιο αντικείμενο χρησιμοποιεί τα κατάλληλα χρώματα, με ανάλογο τρόπο χρησιμοποιεί τα γράμματα, με τη δυναμική και τη δονητική τους αξία, για ν’ αποδώσει το όνομα. Με αυτή τη δονητική, εννοιολογική και δυναμική τους αξία τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, όταν εκφωνηθούν κατάλληλα, συνθέτουν μια προσευχή – επίκληση. Πώς γίνεται, όμως αυτό;
Αν πάρουμε τα σημερινά 24 γράμματα και προσθέσουμε και το αρχαϊκό στίγμα, έχουμε:
AΛΦΑ- ΒΗΤΑ- ΓΑΜΑ- ΔΕΛΤΑ- ΕΨΙΛΟΝ- ΣΤΙΓΜΑ- ΖΗΤΑ- ΗΤΑ- ΘΗΤΑ- ΙΩΤΑ- ΚΑΠΠΑ-
ΛΑΜΒΔΑ- ΜΙ- ΝΙ-ΞΙ- ΟΜΙΚΡΟΝ- ΠΙ- ΡΟ- ΣΙΓΜΑ- ΤΑΥ- ΥΨΙΛΟΝ- ΦΙ- ΧΙ- ΨΙ- ΩΜΕΓΑ. Αποκωδικοποιώντας, στη συνέχεια, σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, καταλήγουμε στην ακόλουθη σειρά:
“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ Ε ΨΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ
ΚΑΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)ΨΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”
Μετά προσθέτουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα, που παραλείπονται, οπότε αναδύεται μια θαυμάσια κοσμογονική προσευχή- επίκληση, που απευθύνεται στην πηγή του φωτός και είναι η ακόλουθη:
« ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! « Αλ, φα, βη τα Γα!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ. Άμα δε Έλ, τα εψ ιλών.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, Στη ίγμα (ίνα) ζη τα, η τα,
ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα.
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) (Ίνα) μη νύξ η, ό μικρόν (εστί), πυρός δε
ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)!» ίγμα ταφή εψ ιλών, φύ(οι) Ψυχή, ό μέγα (εστί)!.»
Ας δούμε τώρα την σημασία των λέξεων της αλφαβητικής προσευχής και στη συνέχεια( δίπλα )θα παραθέσουμε την ελεύθερη απόδοσή της:
Αλ= ο νοητός ήλιος Αλ, εσύ που είσαι το φως
Φά-ος= το φως έλα στη Γη!
Βη= προστακτική του ρήματος βαίνω ( βαδίζω, Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου
έρχομαι) στην ιλύ που ψήνεται ( που βρίσκεται
Τα= δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις την σε κατάσταση αναβρασμού)
Γα= Γη ( δωρικός τύπος) Ας γίνει καταστάλαγμα ( μια ξηρά )
Άμα= (επίρρημα) συγχρόνως για να μπορέσουν
Ελ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
Εψ= ρήμα έψομαο, εψ-ημένος- ψημένος και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ιλών= ιλύς ( ουσιαστικό), λάσπη, πηλός Ας μην επικρατήσει η νύχτα,
Στη= προστακτική του ρήματος ίστημι που είναι το μικρόν και κινδυνέψει
Ίγμα= καταστάλαγμα, απόσταγμα να ταφεί ( να σβήσει, να χαθεί) το καταστά-
Ζη= προστακτική του ρήματος ζω λαγμα του πυρός
Η= προστακτική του ρήματος ειμί, είμαι μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
Θη= προστακτική του ρήματος τίθημι,θέτω κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή,
Ιώτα= τα Ιώγα, τα Εγώ που είναι το μέγιστο,
Παλλάν= ρήμα πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) το σημαντικότερο όλων!
Επίθετο παλλάς (= πάλλουσα,
περιστρεφόμενη), όπως Παλλάς Αθηνά
Δα = άλλος τύπος της Γα, Γης ( παράβαλε: Δαμήτηρ> Δημήτηρ> Δήμητρα = Μητέρα Γη )
Νύξ = (ουσ.) νύχτα
Ό = (αναφ.) το οποίο
Φύ(οι) = ευκτική του ρήματος φύω ( = φυτρώνω, αναπτύσσομαι) ($e)
Κάποιοι άλλοι ερμηνευτές χρησιμοποιούν και τα 27 γράμματα, εκφωνώντας τα φωνήεντα Ε,Υ,Ο,Ω σαν φθόγγους ( οι ονομασίες των γραμμάτων έψιλον, ύψιλον, όμικρον και ωμέγα είναι μεταγενέστερες και έγιναν από τους Βυζαντινούς ). Στην περίπτωση αυτή αντιμετωπίζεται κάπως διαφορετικά η εκφώνηση της προσευχής, με παραπλήσιο όμως νόημα:
ΑΛ ΦΑΒΗΤΑ ΓΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ Ε. ΣΤΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ ΗΤΑ ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ(ΤΑ) ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ, (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ(Ι), Ο ΠΟΥ(Ρ) ΚΟ(Π) ΠΑΤΡΟΣ ΣΙΓΜΑΤΑ ΦΥ, ΨΥΧΗ, Ω ΣΑΜΠΙ.
Απόδοση: « Δύναμη του φανερού φωτός ενήργησε επάνω στη Γη,
με φανερή δύναμη διάγε, κέντρισε, χορήγησε τη Ζωή
με διπλή καθοδική ενέργεια,
ώστε να γίνει θεατή, αντιληπτή,
όπως φωτίζει ο πραγματικός Ήλιος αστέρας
από ψηλά προς τη Γη και εμάς
να δονήσει και να δομήσει τα φυσικά μας σώματα
και την ορατή μας φύση με εξέχοντα νου και νόμο
μακριά από τη νύχτα της Γης
στο δεκτικό χώρο του ουρανού.
Πυρ, που κατοικεί ο ( παγκόσμιος ) Νους
κάλπασε από τον ( ουράνιο ) πατέρα- Νου
με ροή κάθε ουσίας γέμισε τη γήινη υπόστασή μας
να συλλέξουμε ενέργεια και γνώση
να γίνουμε ένα με τη γνώση, να γίνουμε ένα με το φως,
να εξυψωθούμε από το χώμα, από τη γη
να γίνουμε ένα με την ( παγκόσμια ) Ψυχή, την πύρινη ενέργεια
να περιληφθούμε στον ουράνιο χώρο
και να καλπάσουμε, να γίνουμε ένα με το φως. »
-------------------------
(* ). Φιλομήλα: ήταν θυγατέρα του βασιλιά της Αττικής Πανδίονα και της Ζευξίππης. Η αδελφή της Πρόκνη ήταν γυναίκα του Τηρέα, βασιλιά της Θράκης, από τον οποίο απόχτησε ένα γιο, τον Ίτυ. Ο Τηρέας, κάποτε επισκέφτηκε το πεθερό του, είδε τη Φιλομήλα και κυριεύτηκε από ερωτικό πάθος για την κουνιάδα του. Ζήτησε να πάρει τη Φιλομήλα στη Θράκη να δει την αδελφή της και στο δρόμο τη βίασε. Για να μη μαρτυρήσει η άτυχη γυναίκα σε κανένα τις ανόσιες πράξεις του, της έκοψε τη γλώσσα. Μετά την έκρυψε σ’ ένα απόμερο δώμα στην άκρη του παλατιού. Όμως αυτή βρήκε τρόπο για να διηγηθεί το πάθημά της στην αδελφή της Πρόκνη, στην οποία έστειλε ένα πέπλο, όπου εξιστορούσε τις πράξεις του άντρα της. Εκείνη έτρεξε και βρήκε την αδελφή της και μετά αγανακτισμένη σκότωσε το ίδιο της το παιδί, κι αφού το τεμάχισε το μαγείρεψε παραθέτοντας δείπνο στον άντρα της με τις σάρκες του. Καταλαβαίνοντας το ανοσιούργημα ο Τηρέας άρχισε να καταδιώκει τις δύο αδελφές κι έφτασαν μέχρι τους πρόποδες του Παρνασσού. Εκεί με θεϊκή επέμβαση η Πρόκνη μεταμορφώθηκε σε αηδόνι, η Φιλομήλα σε χελιδόνι και ο Τηρέας σε τσαλαπετεινό.
----------------------------------
Σχετικά με το “Αμφείο”, έχω να προσθέσω κάποια στοιχεία, τα οποία έχω συγκεντρώσει. Όλα αυτά παραθέτονται σαν σχόλια, καθώς και όσα διαβάσατε παραπάνω, σε βιβλίο, που ελπίζω ν΄ αξιωθώ να εκδόσω σύντομα.
* Τα δυο αδέλφια Αμφίονας και Ζήθος, οι Θηβαίοι Διόσκουροι, θάφτηκαν σε ένα κοινό μνήμα, που βρίσκεται στο βόρειο μέρος της Καδμείας, ακριβώς έξω από τις “ Βορραίες Πύλες ”, σε ένα τύμβο, όπου κατά τον Παυσανία ( “ Βοιωτικά ” 17.4 ) « γης χώμα εστίν ου μέγα ». Αυτό το μνημείο είναι γνωστό σε λίγους σήμερα με το όνομα “ Aμφείον ”ή “ Άμφιον ”, όπως το ονόμαζαν οι πρόγονοί μας, « και αγαγόντες επί το Αμφείον θέσται εκέλευον τα όπλα » ( Ξενοφώντος Ελληνικά, 5,48 ), « Ο δε Αρχίας καλέσας τον Θεόκριτον και τω Λυσανορίδα προσαγαγών ιδία λαλεί πολύν χρόνον εκνεύσας της οδού μικρόν υπό το Άμφιον » ( Πλουτάρχου, Περί του Σωκράτους δαιμονίου, 4 ).
Aς αφήσουμε τον Παυσανία να μας διηγηθεί την περιήγησή του ( Βοιωτικά, κεφ. 17, 2-7) :
« Η πυρά των παιδιών του Αμφίονα απέχει από τους τάφους μισό περίπου στάδιο. Η στάχτη από την πυρά διατηρείται ακόμη(*1). Δύο λίθινα αγάλματα της Αθηνάς, της επονομαζόμενης ζωστηρίας(*2) λένε πως τα αφιέρωσε ο Αμφιτρύων, γιατί σ’ αυτό το μέρος είχε φορέσει τα όπλα ο Αμφιτρύων, όταν επρόκειτο ν’ αντιταχθεί κατά των Ευβοέων και του Χαλκώδοντα (*3). Το να φορέσει κανείς τα όπλα οι παλιοί το έλεγαν ζώσασθαι. Όταν ο Όμηρος παρουσιάζει τον Αγαμέμνονα να μοιάζει στη “ζώνη” με τον Άρη, λένε, πως αναφέρεται στην ομοιότητα του οπλισμού τους.
Ο κοινός τάφος του Ζύθου και του Αμφίονα είναι ένας σωρός χώματος, όχι μεγάλος. Οι κάτοικοι της Φωκικής Τιθορέας θέλουν να κλέψουν χώμα απ’ αυτόν, όταν ο ήλιος περνάει δια του αστερισμού του ταύρου. Αν τότε πάρουν απ’ αυτόν χώμα και μ’ αυτό περιβάλλουν τον τάφο της Αντιόπης, η χώρα των Τιθορέων θα γίνει εύφορη, ενώ η χώρα των Θηβαίων θα είναι λιγότερο εύφορη. Γι’αυτό οι Θηβαίοι κατά το χρονικό τούτο διάστημα φρουρούν τον τάφο. Οι δύο πόλεις το πίστεψαν αυτό εξ αφορμής των χρησμών του Βάκι, όπου αναφέρονται τα εξής:
“Αλλ’ όταν κάποιος από την Τιθορέα κάνει για τον Αμφίονα και το Ζήθο
χοές εξιλαστήριες και ευχές,
τότε που η δύναμη του λαμπρού ήλιου ζεσταίνει τον ταύρο,
φυλάξου από κακό όχι μικρό
που επέρχεται στην πόλη, γιατί οι καρποί φθίνουν σ’ αυτή,
αν πάρουν χώμα και το φέρουν στον τάφο του Φώκου”.
Το ονομάζει “τάφο του Φώκου” ο Βάκις για τον εξής λόγο: Η σύζυγος του Λύκου τιμούσε περισσότερο από όλους τους θεούς το Διόνυσο. Όταν αυτή έπαθε ό,τι αναφέρουν οι παραδόσεις, ο Διόνυσος αγανάκτησε κατά της Αντιόπης. Κάποια μνησικακία συνοδεύει πάντα τις από μέρους των θεών υπερβολικές τιμωρίες. Λένε πως η Αντιόπη τρελάθηκε και, μέσα στην παραφροσύνη της, πλανώνταν σ’ όλη την Ελλάδα, ώσπου ο Φώκος, ο γιος του Ορνυτίωνα, γιου του Σισύφου, τη συνάντησε και τη νυμφεύτηκε, αφού τη γιάτρεψε. Γι’ αυτό έχει γίνει κοινός τάφος για την Αντιόπη και το Φώκο. Οι παρά τον τάφο του Αμφίονα λίθοι που έχουν χρησιμοποιηθεί και που δεν είναι με επιμέλεια δουλεμένοι, λένε πως είναι οι βράχοι που ακολούθησαν το άσμα του Αμφίονα. Παρόμοια λέγονται και για τον Ορφέα, πως δηλαδή τον ακολουθούσαν τα θηρία, όταν κιθαρωδούσε».
Ο τύμβος των Αμφίονα και Ζήθου ανακαλύφθηκε και ανασκάφτηκε κατά τα έτη 1971-73 από τον αρχαιολόγο Θεόδωρο Σπυρόπουλο, στον λόφο που βρίσκεται πίσω από το σημερινό Αρχαιολογικό Μουσείο, προς το βόρειο τμήμα της πόλης. ( Θ.Σπυρόπουλος, “ Αμφείον : Έρευνα και Μελέτη του Μνημείου του Αμφείου Θηβών ”, 1981 ). To πιο σημαντικό στον τύμβο του Αμφείου έγκειται στο γεγονός πως είναι το μοναδικό κτίσμα στην Ελλάδα με σχήμα κλιμακωτής πυραμίδας, ανάλογο με αυτήν του Ζοζέρ στην Αίγυπτο, που αποτελεί το αριστούργημα του Ιμχοτέμπ.
Το μνημείο αυτό ανάγεται στην προμυκηναική- πρωτοελλαδική περίοδο, ενώ ο κιβωτιόσχημος τάφος στην κορυφή του λόφου ανάγεται στην Μεσοελλαδική εποχή. Δηλαδή το Αμφείο είναι ένα πανάρχαιο μνημείο, σύγχρονο των Αιγυπτιακών βαθμιδωτών πυραμίδων της 5ης και 6ης Δυναστείας ( 2500-2000 π.χ.).
Όπως αναφέρει ο ίδιος ο αρχαιολόγος, που ανέσκαψε τον λόφο, στο περιοδικό “ Τρίτο Μάτι ”, για την τοποθεσία και την ονοματοθεσία του λόφου υπήρχαν βάσιμες και ασφαλείς καταγραφές της αρχαίας παράδοσης. Οι τραγικοί μας ποιητές του 5ου και 4ου π.χ. αιώνα, που η θεματογραφία των δραματικών τους έργων υπήρξε ο “ Θηβαικός Κύκλος ”, όπως ήταν αναγκαίο τοπογράφησαν τις θέσεις των φυσικών και μνημειακών αναφορών τους, στα πλαίσια των οποίων εξελίχθηκε η δράση των ηρώων των τραγωδιών τους. Ο Αισχύλος, όπως προκύπτει από την τραγωδία “ Επτά επί Θήβας ”, κάνει μια λαμπρή αναφορά αλλά και περιγραφή για τα φυσικά ορόσημα της Θηβαικής ακρόπολης, της περίφημης Καδμείας, επίσης περιγράφει και τις πύλες του τείχους. Όλοι οι μελετητές της Θηβαικής μνημειακής τοπογραφίας, όπως ο Fabricius, o Willamowitz και ιδιαίτερα ο Αντ. Κεραμόπουλος, συμφωνούν στην τοπογραφική θέση του Αμφείου, δηλαδή πως είναι ο λόφος που βρίσκεται βόρεια της Καδμείας. Απ’ αυτήν τον χωρίζει ένας αυχένας, που ήταν βαθύτερος αρχικά, όμως ρηχότερος σήμερα λόγω προσχώσεων. Ο Αισχύλος ( “ Επτά επί Θήβας”, 526 ) γράφει:
« Τον δε πέμπτον αυ, λέγω
πέμπταισι προσταχθέντα βορραίαις πύλας
τύμβον κατ’ αυτόν διογενούς Αμφίονος ».
Είναι προφανές πως “ αι Βορραιαί Πύλαι ”, που αναφέρει ο Αισχύλος, μόνο στο βόρειο άκρο της ωοειδούς Καδμείας μπορούν να τοποθετηθούν, η οποία μάλιστα σ’ αυτό το άκρο στενεύει. Απέναντι απ’ αυτές τις πύλες υπάρχει μόνον ο λόφος και ο τύμβος των Διογενών αδελφών, που φέρει το όνομα “ Αμφείον ”. Γύρω απ’ αυτό το λόφο απλώνεται η εύφορη Θηβαική πεδιάδα, το αρχαίο “Αόνιον Πεδίον ”. O Αισχύλος επίσης αναφέρει το ταφικό μνημείο ως μετέωρο, δηλαδή σαν υψηλό ορόσημο. Στην τραγωδία “ Ικέτιδες ”, 662, γράφει :
« Αρμάτων δ’ οχήματα ( ορώ )
ένερθε σεμνών μνημάτων Αμφίονος ».
Ο Ευριπίδης ιστορεί πως ο Παρθενοπαίος για να παρατάξει τον στρατό του προ των πυλών της Καδμείας, αυτών που λέγονται “ Βορραίες ” ή “ Ωγύγιες Πύλες ”, παρέκαμψε τον λόφο με το μνήμα του Ζήθου ( Ευριπίδου “ Φοίνισσαι, 145 ) : « αμφί μνήμα Ζήθου περά ». Σχετική είναι και η αναφορά του Παυσανία : « Ζήθω δε και Αμφίονι εν κοινώ Γης χώμα έστιν ου μέγα ». Έτσι ο περιηγητής του 2ου μ.Χ. αιώνα αναπαράγει την παράδοση που θέλει τους Θηβαίους Διόσκουρους να έχουν ταφεί στο ίδιο μνήμα, αλλά περιγράφει και τον τύμβο, που επισκέφθηκε.
Τον κοινό τάφο αποκάλυψε ο Θ.Σπυρόπουλος κατά την περίοδο 1970-1973, οπότε η μυθολογική παράδοση ενός σεπτού και σημαντικού μνημείου του προϊστορικού πολιτισμού της πατρίδας μας, αποδείχτηκε πέρα για πέρα ακριβής. Ο τύμβος, που κάλυπτε τον κοινό τάφο, αποδείχτηκε πως δεν ήταν απλά χώμα. Ήταν μια κατασκευή σε σχήμα κόλουρου κώνου, φτιαγμένη με πλίνθους, όπου στο βόρειο τμήμα της είχε γίνει ο κιβωτιόσχημος τάφος των δυο ηρώων. Ανακαλύφτηκε μια μνημειώδης ταφική εγκατάσταση με πελώρια καλυπτήρια πλάκα και διπλή πόρτα στη βόρεια πλευρά της.
Ο τάφος δεν ήταν ανέπαφος, αλλά συλημένος. Σ’ αυτόν βρέθηκαν διασκορπισμένα σκελετικά λείψανα και τρία χρυσά κοσμήματα κρινοπαπύρων ύψους 33mm ( χιλιοστών ), με διπλή αντιθετική σπείρα στη βάση των ανθήρων και στέλεχος που κατέληγε σε θηλιά ανάρτησης. Σίγουρα θα υπήρχαν περισσότερα τμήματα από ένα ή δύο περιδέραια, τα οποία αναδέίκνυαν το βασιλικό και ιερατικό αξίωμα των Διοσκούρων. Τα χρυσά κοσμήματα, από τα ωραιότερα του Ελληνικού χώρου, και τα άλλα ευρήματα του τάφου ( σκύφος, σαλτσιέρα ) χρονολογούν την κατασκευή του τάφου και του τύμβου, που τον καλύπτει, κατά τους πρωτοελλαδικούς ΙΙ χρόνους, δηλαδή κατά την περίοδο 2700-2400 π.χ.
Οι κλιτύες του λόφου του Αμφείου έχουν διαμορφωθεί τεχνητά σε επάλληλα κωνικά άνδηρα, ώστε το όλο μνημείο να αποκτήσει κλιμακωτή μορφή πυραμίδας με τέσσερις βαθμίδες, με στόχο να είναι ορατό από μακριά ( τηλεφανές ). Ο λόφος, λοιπόν, είχε λαξευτεί ώστε να πάρει το τρίβαθμο σχήμα, στην κορυφή του οποίου χτίστηκε ο τύμβος με τον κοινό τάφο του Αμφίονα και του Ζήθου. Είναι εμφανέστατοι οι περίδρομοι ( διάδρομοι ) σε κάθε βαθμίδα ακόμη και σήμερα, που όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί το μνημείο ώστε να γίνει σκουπιδότοπος, αλλά τμήματα του λόφου έχουν παραχωρηθεί, ώστε να γίνουν παιδικός σταθμός, παιδική χαρά, πνευματικό κέντρο ( παλιά ΔΕΗ ) και χώρος αποθήκευσης υλικού για την συγκέντρωση των απορριμμάτων του δήμου. Οι κώνοι μετρήθηκαν, και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ύψος τους, γιατί ο κάτω κώνος έχει διπλάσιο ύψος από τον ανώτερό του!
Τύμβος : 2,20 m
Πρώτος κώνος : 4,40 m
Δεύτερος κώνος : 8,80 m
Τρίτος κώνος : 17, 60 m.
Μέσα στο Αμφείο ο Θ. Σπυρόπουλος ανακάλυψε ένα καταπληκτικό, πανάρχαιο σύστημα από φρεάτια, στοές, κλίμακες και κόγχες. Στη βάση του λόφου υπάρχει το βραχώδες σώμα του λόφου, όπου από τον Κεραμόπουλο είχαν βρεθεί προμυκηναικά όστρακα αγγείων, μετά είναι το “ λευκάζον στρώμα γης ” και τελευταίος ο τύμβος.
O λόφος έχει ψαμμολιθική σύσταση και γίνεται εύκολα η λάξευση. Στο εσωτερικό του οι σήραγγες διατηρήθηκαν σε άριστη κατάσταση, σε βάθος πάνω από 20m.Η πρόσβαση στο εσωτερικό γίνεται βασικά από ένα κατακόρυφο φρέαρ, που αποκαλύφτηκε στην περίμετρο του πλίνθινου τύμβου, στα βόρεια του μεγάλου τάφου, που υπάρχει στην κορυφή. Το φρέαρ έχει διάμετρο περίπου 1m. Υπάρχει και δεύτερο φρέαρ στη δυτική πλευρά, ελαφρώς κεκλιμένο, που πιθανώς να εξυπηρετούσε στον φωτισμό του εσωτερικού χώρου και στον εξαερισμό, κάτι που συμβαίνει και στα υπόγεια αιγυπτιακά μνημεία. Το όλο έργο είναι περίτεχνο κι επιμελές. Οι σήραγγες διατρέχουν το εσωτερικό του λόφου σε ευθύγραμμα τμήματα, που σε ορθές γωνίες σχηματίζουν μια μαιανδροειδή σχάρα σε όλο το εσωτερικό του λόφου. Το ύψος των σηράγγων είναι 5m , το πλάτος τους 1,80m και η οροφή τους είναι σε σχήμα καμάρας. Στο βράχο έχουν ανοιχτεί αμφίπλευρα κόγχες ύψους 2,5m, καμαρωτές στο πάνω μέρος τους.
Δυστυχώς κι εδώ συνέβη αυτό που ο σοφός λαός μας έχει συνοψίσει στη φράση « η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της »! Ας ακούσουμε το παράπονο του ίδιου του ερευνητή αρχαιολόγου :
« Αλλά δυστυχώς δεν μας άφησαν! Ούτε καν προλάβαμε να διατρέξουμε όλες τις υπόγειες σήραγγες, να τις σχεδιάσουμε και να τις φωτογραφίσουμε…Το περίτεχνο αυτό πλέγμα δεν ερευνήθηκε, διότι ο υπογράφων ανασκαφέας μετατέθηκε από την έδρα του το έτος 1973…Παρ’ ότι η έρευνα του Αμφείου έμεινε ημιτελής, το φρέαρ κλείστηκε με τσιμέντο…».
Φίλε αναγνώστη, οι Έλληνες στο όνομα αλλά ανθέλληνες πνευματικά για μια ακόμη φορά προσπάθησαν να διαγράψουν ένα σημαντικότατο ταφικό μνημείο, που καταδεικνύει πως η μυθολογία μας δεν είναι παραμύθια που διηγούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους, αλλά η πραγματική μας ιστορία, όπως μας την παραδίδει η παράδοσή μας! Τα ευρήματα και τα στοιχεία του Αμφείου υπήρξαν αρκετά για να τεκμηριώσουν την ερμηνεία του ως ταφικού βαθμιδωτού μνημείου της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού, της εποχής 2600-2400 π.χ., δηλαδή αρχαιότερου από την Μεγάλη Πυραμίδα! Έτσι ανατρέπονταν τα σχέδια αυτών που θέλουν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό να προέρχεται από τον ανατολικό και τον Αιγυπτιακό. Μερικά κυβικά τσιμέντο έλυσαν το πρόβλημα…και δεν διατάραξαν τις ισορροπίες… Όμως το ψέμα και η απάτη έως πότε θα επικρατήσουν; Δεν είναι μακριά ο καιρός που το σκοτάδι της πλάνης θα σκορπιστεί και θ’άρθει η αυγή όπου το “ Απολλώνειο Φως ” της αλήθειας θα λάμψει…
* Το εσωτερικό του Αμφείου εξυπηρετούσε μια ταφική οικονομία και πρακτική. Η περίτεχνη διαδρομή των σηράγγων μπορεί να ερμηνευθεί σαν ένα τέχνασμα παραπλάνησης των τυμβωρύχων. Υπάρχει μεγάλη ομοιότητα με τα αιγυπτιακά ταφικά μνημεία του Αρχαίου και Μέσου Βασιλείου, στα οποία υπάρχουν επίσης σήραγγες, κλίμακες και κόγχες, όπως και στο Αμφείο.
Σύμφωνα με την παράδοση οι κάτοικοι της Τιθορέας στην Φωκίδα έπαιρναν κρυφά χώμα από το Αμφείον, όταν ο ήλιος περνούσε από τον αστερισμό του Ταύρου ( Μάιος ). Ο Παυσανίας αναφέρει ( “Βοιωτικά”, 17.4 ) : « επειδάν τον εν τω ουρανώ ταύρον ο ήλιος διεξίη ». Οι Τιθορείς παίρνοντας κρυφά χώμα από το Αμφείο, το έφερναν στο μνήμα της Αντιόπης, της μητέρας των Θηβαίων Διοσκούρων, κι έτσι η χώρα τους γινόταν πιο εύφορη, ενώ μειωνόταν η ευφορία της Θηβαικής γης.
Υπήρχε και χρησμός του Βάκιδος, ενός μάντη των αρχαικών χρόνων από την Αρκαδία, σύμφωνα με τον οποίο οι Θηβαίοι έπρεπε να φυλάνε το ταφικό μνημείο από τους Τιθορείς. Έτσι, όπως αναφέρει ο Παυσανίας : « Επί τούτω φρουράν οι Θηβαίοι τότε έχουσι του μνήματος ». Γι’ αυτή την “κλοπή” ο Παυσανίας χρησιμοποίησε το ρήμα “ υφαιρείσθαι”, γράφοντας χαρακτηριστικά : « Υφαιρείσθαι δ’ εθέλουσιν απ’ αυτού της γης οι Τιθορέαν την εν τη Φωκίδι έχοντες ». Αυτή η “υφαίρεση” υποδηλώνει πως έπαιρναν το χώμα από το εσωτερικό, δηλαδή υπήρχαν σήραγγες.
Η βαθμιδωτή πυραμίδα του Αμφείου συνδέεται με ένα αστρονομικό φαινόμενο, την είσοδο του ήλιου στον αστερισμό του Ταύρου. Αυτός ο αστερισμός πήρε το όνομά του Ταύρος, γιατί απεικονίζει τον ταύρο στον οποίο μεταμορφώθηκε ο Δίας, όταν άρπαξε την Ευρώπη, την αδελφή του Κάδμου, που υπήρξε ο θείος ιδρυτής της Θήβας. Να σημειώσουμε εδώ πως ο αστερισμός του Ταύρου βρίσκεται δίπλα στον αστερισμό του Ωρίωνα, που οποίου γεωμετρική προβολή αποτελούν οι πυραμίδες της Γκίζας στην Αίγυπτο.
Υπάρχει, επομένως, ένα σαφέστατο γεωδαιτικό χαρακτηριστικό του προσανατολισμού του Αμφείου. Προσανατολισμένη είναι και η σήραγγα που οδηγεί στον υπόγειο ταφικό θάλαμο, έχοντας την κατεύθυνση Ν-Β, δηλαδή προς τον Πολικό Αστέρα.
* Ο Παυσανίας τοποθετεί στις ανατολικές υπώρειες του λόφου του Αμφείου τις πυρές των Νιοβίδων. Αυτές οι “ πυρές ” αναφέρονται σε καύσεις εναγισμάτων και βρίσκονται κοντά στον κοινό τάφο του Αμφίονα και του Ζήθου. Εξάλλου, σύμφωνα με την παράδοσή μας, που αλλού θα μπορούσαν να βρίσκονται, παρά κοντά στους τάφους των συγγενών τους; Νιοβίδες ήσαν τα άτυχα παιδιά του Αμφίονα και της Νιόβης, που σκοτώθηκαν από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, εξαιτίας της καυχησιολογίας της μητέρας τους. Ο αρχαίος περιηγητής γράφει :
« Θηβαίοις δε ενταύθα και τα μνήματα πεποίηνται των Αμφίονος παίδων, χωρίς μεν των αρρένων, ιδία δε τοις παρθένοις…Απέχει δε η πυρά των Αμφίονος παίδων ήμισυ σταδίου μάλιστα από των τάφων. Μένει δε τέφρα και ες τόδε η από της πυράς ».
Είναι προφανές πως οι Θηβαίοι όχι μόνον έδειχναν σεβασμό προς τα μνημεία του ηρωικού τους παρελθόντος, αλλά οι τοποθεσίες αυτές αποτέλεσαν για τους κατοίκους της πόλης τόπους λατρείας και θυσιών.
----------------------------------------------------------
(*1) Εκτός από τους τάφους των παιδιών του Αμφίονα και της Νιόβης, των Νιοβιδών, τους οποίους ο Παυσανίας αναφέρει στο κεφ. 16, 7, ( οι Θηβαίοι έχουν εδώ και τάφους των παιδιών του Αμφίονα, χωριστά για τα’ αγόρια κι έναν ιδιαίτερο για τα κορίτσια), διατηρούσαν στη Θήβα ως ιερό κατάλοιπο την πυρά από την καύση τους, η οποία απείχε από τους τάφους 80-90m.
(*2) Aπό το επίθετο αυτό προκύπτει πως οι Θηβαίοι τιμούσαν την Αθηνά ως προστάτη τους στη μάχη. Ίσως να ήταν χαρακτηριστική η λατρεία της Παλλάδας στην περιοχή, όπου εμφανιζόταν ως προστάτρια στον πόλεμο, γιατί και στην Τανάγρα υπήρχε κοινό ιερό της θεάς με τον πατέρα της, τον Δία μαχανέα, δηλ. τον Δία σωτήρα, που μηχανευόταν τρόπους σωτηρίας. Από την Τανάγρα είναι γνωστός λίθινος πίνακας με την αναθηματική επιγραφή : «Διός μαχανέος, Αθανάς ζωστειρίας».
(*3) Ο Αμφιτρύων, σύζυγος της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλή, έκανε τον πόλεμο με τους Άβαντες της Εύβοιας, που είχαν βασιλιά τον Χαλκώδοντα, με σκοπό να απαλλάξει τη Θήβα από το φόρο υποτέλειας προς αυτούς. Στη μάχη σκοτώθηκε ο Χαλκώδων και ο τάφος του ήταν στο δρόμο Θήβας- Χαλκίδας, πριν το Άρμα και τη Μυκαλησσό.
------------------------------------------
Πραγματικά είναι να απορεί κανείς για το τι «παίζεται» γύρω από την καταγωγή και την προέλευση των Ελλήνων…
Το θέμα πολύ γλαφυρά και ανάγλυφα σκιαγραφεί ο «ΔΑΜΩΝ» και φωτίζει πολλές πτυχές, με το φως της γνώσης του περί της ιστορικής ταυτοποίησης αλλά και των γραπτών των αρχαιοελλήνων συγγραφέων και ιστορικών, ξεκινώντας από τα «έργα και τις ημέρες» και αναφέροντας πολύ σημαντικά στοιχεία για την γλωσσολογική μας ταυτότητα…
Και με μια απλή ανάγνωση αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, τι σχεδιασμοί παραχάραξης έχουν επισυμβεί, τι σενάρια έχουν οικοδομηθεί ανά τους αιώνες και πόσο η ιστορική αλήθεια παραμένει ζητούμενο…
Και όσο κανείς να μην θέλει να δει στο βάθος συνωμοσιολογικά σενάρια να εξυφαίνονται και «αόρατους» εχθρούς ή και «ορατούς» όπως η εκάστοτε εβραϊκή προπαγάνδα που οδήγησε και σε λάθος δρόμο στο παρελθόν και στη γενοκτονία τους, δεν μπορεί να απεμπολεί την «ελληνική ματιά» και τις αναφορές από τη «γένεση του Κόσμου» και τη μετεξέλιξή του…
Το έτος 1995 ο γνωστός καθηγητής Θεοχάρης της Ακαδημίας Αθηνών, σε συνεργασία με το εργαστήριο Πυρηνικής χρονολόγησης του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και του Εργαστηρίου Αρχαιομετρίας του "ΕΚΕΦΕ-Δημόκριτος" χρησιμοποίησαν τη μέθοδο της «οπτικής θερμοφωταύγειας», για να χρονολογήσουν την πυραμίδα του Ελληνικού. Το Υπουργείο Πολιτισμού για να είναι σίγουρο για την εγκυρότητα της νέας μεθόδου χρονολόγησης ζήτησε από τον καθηγητή να χρονολογήσει πρώτα ένα γνωστό μνημείο εξ ου και επιλέχτηκαν οι Μυκήνες.
Το αποτέλεσμα που έδωσε η χρονολόγηση συμφώνησε με την ήδη γνωστή χρονολογία των Μυκηνών και το Υπουργείο έδωσε το «πράσινο φως» για την χρονολόγηση και της πυραμίδας. Τα αποτελέσματα αυτά αποδεικνύουν ότι η πυραμίδα του Ελληνικού προηγείται κατά 100 τουλάχιστον έτη της πρώτης Αιγυπτιακής πυραμίδας του Ζοζέρ (2620 π.χ.) και είναι κατά 170 τουλάχιστον έτη αρχαιότερη της πυραμίδας του Χέοπος (2550 π.χ.)…
Το αποτέλεσμα; Το Υπουργείο απαγόρευσε στην Ακαδημία την χρονολόγηση πυραμίδων ενώ άλλος καθηγητής της Ακαδημίας Αθηνών «εξυπηρετώντας» τα σχέδια του Υπουργείου, δήλωσε ότι η πυραμίδα είναι του 4ου π.χ αιώνα γιατί τότε σύμφωνα με τις επίσημες "θεωρίες" οι Έλληνες ήρθαν σε «επαφή» με τους Αιγυπτίους και θα «έμαθαν» την κατασκευή τους έτσι απλά !!!
Τώρα για το «ΑΜΦΙΕΙΟΝ ΘΗΒΑΣ», όταν ένα φαινόμενο παρατηρείται μόνο μια φορά τότε μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως τυχαίο, στην περίπτωση των ελληνικών πυραμίδων, μάλλον δεν συμβαίνει αυτό…
Ο καθηγητής Θεόδωρος Σπυρόπουλος όντας κρατικός λειτουργός καθότι έφορος αρχαιοτήτων Λακωνίας και προηγουμένως επιμελητής έφορος των Θηβών έχει με τις ανακαλύψεις του «γυρίσει τον κόσμο ανάποδα» και ίσως κάποιοι «ενοχλούνται»…
Αν όμως δεν ήταν ο Ανδρόνικος, ο Μαρινάτος, ο Έβανς με μια από τις ανακαλύψεις του την ομηρική «ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΑ», πόλη χτισμένη σε μορφή πυραμίδας στο κέντρο μιας λίμνης, τι θα γνωρίζαμε;;
Αν και απίστευτα ενδιαφέρον το θέμα της «Λακεδαίμονος» η αποκάλυψη και ανακάλυψη της πυραμίδας του ΑΜΦΕΙΟΥ στην Θήβα που προηγείται χρονολογικά έχει ύψιστο ενδιαφέρον…
Ερωτήματα γεννώνται μεγάλα για το ποιος τελικά είναι υπόλογος για τον «ανιστόρητο σκοταδισμό», την απόκρυψη της ιστορικής πραγματικότητας και τη διαστρέβλωση…
Ένα χιλιόμετρο πριν την πυραμίδα του Ελληνικού στην Αργολίδα στην τοποθεσία «ΚΕΦΑΛΑΡΙ», τα πανάρχαια Μινυακά αρδευτικά έργα (φράγματα, καταβόθρες και τεχνητές σπηλιές-φρεάτια) που κανείς δεν ξέρει το τέλος και εκμεταλλεύονται την ροή του ποταμού που βγαίνει στην επιφάνεια ακριβώς στα «ριζά» του λόφου.
Τα αρδευτικά έργα σχετίζονται και με την πυραμίδα που είναι σε πολύ κοντινή απόσταση και είναι εντυπωσιακότατα. οι Μινύες που γνωρίζουμε αρκετά σήμερα χάρη και στον καθηγητή Σπυρόπουλο, είχαν διαμορφώσει όλη την γύρω περιοχή με αρδευτικά έργα και βεβαίως ακριβής χρονολόγηση των έργων δεν έχει γίνει αλλά οι Μινύες πρωθύστεροι των Μυκηναίων και Μινωϊτών αλλά σίγουρα έδρασαν την 4η π.χ χιλιετία.
Αντ΄ αυτού το ζήτημα ήταν, να σταματήσει η χρονολόγηση των ελληνικών πυραμίδων, να αλλάξουν «θέση» στον καθηγητή Σπυρόπουλο όταν ανακάλυψε στην Θήβα το ΑΜΦΙΕΙΟ ή να «παρεμποδίζουν» διαχρονικά τις ανασκαφές στη «ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΑ»....
** Συνειρμικά θυμηθείτε τα έξοχα «ΚΩΠΑΙΔΙΚΑ» έργα των Μινύων, υπόδειγμα προϊστορικής υδραυλικής τεχνικής από τη σύλληψη μέχρι και την εκτέλεση, τις σήραγγες, τις καταβόθρες, θυμηθείτε το Τηνέριο Πεδίο και το μύθο της «ΣΦΙΓΓΑΣ» και τον Οιδίποδα, τις καταβόθρες της «ΔΑΥΛΩΣΗΣ» και την καταβόθρα του Βαρυκού που όμως έκλεισε πριν χρόνια και διοχέτευε τα νερά κάτω από τον «Φαγά» στο Λικέρι και έτσι χιλιάδες χρόνια μετά το ίδιο πρόβλημα «κατακλυσμού» από τα όμβρια του κάμπου εξακολουθεί να υπάρχει…
Και προσθέστε στα παραπάνω συνειρμικά και το ΑΜΦΙΕΙΟ της Θήβας…
Μήπως τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους;
Και όταν δεν υπάρχουν «αξιόπιστα» ανασκαφικά ευρήματα, γιατί έτσι τόθελε η μοίρα και οι επελθούσες μεγάλες γεωλογικές μεταβολές όπως συμβαίνει την ευρύτερη περιοχή των Βαγίων – θυμηθείτε την Ογχηστό με τις Αμφικτιονίες, το Φοινίκειο όρος δηλαδή τον Φαγά, τον κατάμεστο από φοίνικες, τα εναπομείναντα ιερά της αρχαίας Ογχηστού που κατέγραψε ο Παυσανίας στα «ΒΟΙΩΤΙΚΑ» αιώνες μετά στο «Μαζαράκι» ή «Παζαράκι»…
Τι γνωρίζουμε; από λίγα έως και σχεδόν τίποτα…
Αλλά όταν χαρισματικοί επιστήμονες επιχειρούν να αναδείξουν το ιστορικό μας γίγνεσθαι και βρίσκονται «προ απροόπτων» και μιας διαρκούς κωλυσιεργίας και μίας άκρατης γραφειοκρατίας τότε οι συμπτώσεις είναι πολλές…
Και υποδηλώνουν «μη ενδιαφέρον» και ίσως μια προσπάθεια αποφυγής της ιστορικής ταυτοποίησης περιόδων, κατοίκων και έργων, μέσα από μια πρωτόγνωρη αποδεικτική διαδικασία που μάλλον ανατρέπει αρκετά…
Ποιοι λοιπόν φοβούνται;;
Και για ποιους λόγους;;
Και για των λόγων το αληθές ας ρίξουν όσοι έχουν λίγο χρόνο στα γραπτά του Σπυρόπουλου, του Θεοχάρη στα «ΒΟΙΩΤΙΚΑ» του Παυσανία αλλά και στις άλλες πηγές που αναφέρει ο Δάμ-ων…
Θα εκπλαγούν ευχάριστα…
Και ελπίζουμε αγαπητέ Δάμω-να στην επί οθόνης συνέχεια του θέματος…
…………………………………………………………………………………………{Από τάδε έφη: «SFIGGA» }
Πελασγικός πολιτισμός,Αμφείο,Γλώσσα
Επιστήμες,Φιλοσοφία,Πλάτωνας,Αριστοτέλης,
....................
Μπασιάκος
Εφραίμ
....................
....................
Τσαραμπάρης Δήμαρχος
Λαίδη υπερσύμβουλος
Μακ Ο πρόεδρος
Αντιπολίτευση ??????
....................
....................
Τί έγινε ρε παιδιά???
ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ
ΟΡΓΙΣΜΕΝΕ, ζαλίστηκες; Να σου φέρω "δραμαμίνη"; Είπαμε να διαβάσεις αυτά τα ωραία πράγματα και να καταλαγιάσει η οργή σου...
Αν πελάγωσες, να πούμε στον σχολιαστή να σου κάνει κανένα φιλικό ιδιαίτερο...Δεν ανήκει σ' αυτούς που κάνουν ακριβά ιδιαίτερα. Αυτά τα γράφουν κάποιοι που βλέπουν εφιάλτες πως θα τους πάρει την εξουσία...Αλλά, όπως κατάλαβες, ο δαμ-ων έχει άλλα ενδιαφέροντα...
ΟΡΓΙΣΜΕΝΕ, ζαλίστηκες; Να σου φέρω "δραμαμίνη"; Είπαμε να διαβάσεις αυτά τα ωραία πράγματα και να καταλαγιάσει η οργή σου...
Αν πελάγωσες, να πούμε στον σχολιαστή να σου κάνει κανένα φιλικό ιδιαίτερο...Δεν ανήκει σ' αυτούς που κάνουν ακριβά ιδιαίτερα. Αυτά τα γράφουν κάποιοι που βλέπουν εφιάλτες πως θα τους πάρει την εξουσία...Αλλά, όπως κατάλαβες, ο δαμ-ων έχει άλλα ενδιαφέροντα...
Δημοσίευση σχολίου