Του Δρ. Αστέριου Παντοκράτορα, Καθηγητή της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης
Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να διατυπώσω μερικές σκέψεις για την κατάσταση της παιδείας στη χώρα μας αλλά το ανέβαλα συνεχώς. Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά ώστε αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να προσθέσει κάτι σημαντικό. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να αυξηθούν ο δαπάνες για την παιδεία με στόχο το 5 % του ΑΕΠ, να βελτιωθεί η περιβόητη υλικοτεχνική υποδομή, να υπάρχει επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, να υπάρχουν καλά βιβλία κλπ. Τελικά το αποφάσισα όταν ένας συνάδελφος του Πολυτεχνείου μας κοινοποίησε τα αποτελέσματα της τελευταίας έκθεσης αξιολόγησης των μαθητών που διενεργείται από το διεθνές πρόγραμμα PISA. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτά η δημοκρατία της Τσεχίας, που ξοδεύει ανά μαθητή μόνο το 1/3 των χρημάτων που ξοδεύουν οι ΗΠΑ, παρουσιάζει μια από τις δέκα καλλίτερες επιδόσεις στον κόσμο. Αυτό οφείλεται κυρίως στην ποιότητα των δασκάλων. Αλλά τι σημαίνει καλός δάσκαλος σε όποια βαθμίδα της εκπαίδευσης;
Καλός δάσκαλος είναι αυτός που έχει μεράκι γι αυτό που κάνει, γνωρίζει καλά το αντικείμενο του μαθήματος, αγαπάει και σέβεται του μαθητές του, διδάσκει με παραδείγματα και επιζητεί τον διάλογο, δέχεται τις ερωτήσεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος, αντέχει την αμφισβήτηση ακόμη και την επιθετικότητα του μαθητή, δεν τον ενοχλούν οι παλιές αίθουσες και τα συνθήματα στους τοίχους, δεν κάνει επίδειξη γνώσεων, δεν ειρωνεύεται τους μαθητές, δεν προσπαθεί να καλύψει την ανεπάρκεια του με υπερβολική αυστηρότητα, δηλώνει με ειλικρίνεια την αδυναμία του να απαντήσει σε κάποια ερώτηση, δημιουργεί οικειότητα και φιλία με τους μαθητές, είναι έτοιμος να ασχοληθεί με τα προσωπικά τους προβλήματα, μεταδίδει γνώσεις αλλά και την αγάπη για τη γνώση και καλλιεργεί και οξύνει την κρίση των μαθητών του. Με την αποφοίτηση η επικοινωνία του δασκάλου με τον μαθητή λήγει και ο μαθητής ακολουθεί τον δικό του δρόμο. Καλός δάσκαλος είναι αυτός που επιβιώνει με θετικά συναισθήματα στη μνήμη των μαθητών του. Πόσοι από μας δεν οφείλουμε άραγε την ύπαρξη και την προκοπή μας σε έναν καλό λόγο, σε μια ενέργεια ή στην έντονη επιρροή ενός καλού δασκάλου στη ζωή μας; Και πόσοι από αυτούς τους δασκάλους, που επηρέασαν θετικά τη ζωή μας, δεν έζησαν και έδρασαν σε αντίξοες συνθήκες;
Τα λεφτά για την παιδεία και η περίφημη υλικοτεχνική υποδομή ασφαλώς και είναι απαραίτητα αλλά σημαντικότερο από όλα είναι, κατά τη γνώμη μου, η ποιότητα των δασκάλων. Χρέος της πολιτείας είναι να διορίζει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης δασκάλους ικανούς και με μεράκι για τη δουλειά τους. Πιστεύω ακράδαντα ότι η παιδεία μας θα βελτιωθεί σημαντικά χωρίς να περιμένουμε «αιώνια» τη βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα χαμογελάσουν και ενδεχομένως «ειρωνικά» με την άποψη αυτή αλλά η πίστη μου στηρίζεται στη μακροχρόνια ενασχόλησή μου με τη διδασκαλία. Πρόσφατα σε δημοτικό σχολείο της περιοχής άλλαξε ο διευθυντής. Τη θέση του παλιού βαριεστημένου διευθυντή ανέλαβε ένας νέος ορεξάτος δάσκαλος που αφιερώνει το χρόνο του για την καλυτέρευση της λειτουργίας του σχολείου. Το πνεύμα στο σχολείο έχει αλλάξει ριζικά με την ίδια υλικοτεχνική υποδομή. Οι νεαροί μαθητές ξυπνούν και πηγαίνουν με χαρά και ενθουσιασμό το σχολείο ενώ πριν δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο.
Καλός δάσκαλος είναι αυτός που έχει μεράκι γι αυτό που κάνει, γνωρίζει καλά το αντικείμενο του μαθήματος, αγαπάει και σέβεται του μαθητές του, διδάσκει με παραδείγματα και επιζητεί τον διάλογο, δέχεται τις ερωτήσεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος, αντέχει την αμφισβήτηση ακόμη και την επιθετικότητα του μαθητή, δεν τον ενοχλούν οι παλιές αίθουσες και τα συνθήματα στους τοίχους, δεν κάνει επίδειξη γνώσεων, δεν ειρωνεύεται τους μαθητές, δεν προσπαθεί να καλύψει την ανεπάρκεια του με υπερβολική αυστηρότητα, δηλώνει με ειλικρίνεια την αδυναμία του να απαντήσει σε κάποια ερώτηση, δημιουργεί οικειότητα και φιλία με τους μαθητές, είναι έτοιμος να ασχοληθεί με τα προσωπικά τους προβλήματα, μεταδίδει γνώσεις αλλά και την αγάπη για τη γνώση και καλλιεργεί και οξύνει την κρίση των μαθητών του. Με την αποφοίτηση η επικοινωνία του δασκάλου με τον μαθητή λήγει και ο μαθητής ακολουθεί τον δικό του δρόμο. Καλός δάσκαλος είναι αυτός που επιβιώνει με θετικά συναισθήματα στη μνήμη των μαθητών του. Πόσοι από μας δεν οφείλουμε άραγε την ύπαρξη και την προκοπή μας σε έναν καλό λόγο, σε μια ενέργεια ή στην έντονη επιρροή ενός καλού δασκάλου στη ζωή μας; Και πόσοι από αυτούς τους δασκάλους, που επηρέασαν θετικά τη ζωή μας, δεν έζησαν και έδρασαν σε αντίξοες συνθήκες;
Τα λεφτά για την παιδεία και η περίφημη υλικοτεχνική υποδομή ασφαλώς και είναι απαραίτητα αλλά σημαντικότερο από όλα είναι, κατά τη γνώμη μου, η ποιότητα των δασκάλων. Χρέος της πολιτείας είναι να διορίζει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης δασκάλους ικανούς και με μεράκι για τη δουλειά τους. Πιστεύω ακράδαντα ότι η παιδεία μας θα βελτιωθεί σημαντικά χωρίς να περιμένουμε «αιώνια» τη βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα χαμογελάσουν και ενδεχομένως «ειρωνικά» με την άποψη αυτή αλλά η πίστη μου στηρίζεται στη μακροχρόνια ενασχόλησή μου με τη διδασκαλία. Πρόσφατα σε δημοτικό σχολείο της περιοχής άλλαξε ο διευθυντής. Τη θέση του παλιού βαριεστημένου διευθυντή ανέλαβε ένας νέος ορεξάτος δάσκαλος που αφιερώνει το χρόνο του για την καλυτέρευση της λειτουργίας του σχολείου. Το πνεύμα στο σχολείο έχει αλλάξει ριζικά με την ίδια υλικοτεχνική υποδομή. Οι νεαροί μαθητές ξυπνούν και πηγαίνουν με χαρά και ενθουσιασμό το σχολείο ενώ πριν δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο.
7 σχόλια:
Μερικά από τα ΠΡΩΤΑ πράγματα που πρέπει να γίνουν, είναι τα επόμενα:
1. Πρέπει να σταματήσουν οριστικά οι μαθητικές καταλήψεις στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, διότι αυτές είναι ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ αλλά ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ και όλη τη διαδικασία της μάθησης. Οι μαθητές, εξ’ αιτίας των καταλήψεων, γίνονται ΑΥΘΑΔΕΙΣ και ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΙ προς τους καθηγητές τους, το οποίο γεγονός φθείρει σημαντικά όλη την ΟΜΑΛΗ διαδικασία της διδασκαλίας.
Οι μαθητικές καταλήψεις στα ελληνικά σχολεία, είναι μια ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ολόκληρης της Ελλάδας.
2. Πρέπει να ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι που καταστρέφουν την Ελληνική Δημόσια περιουσία στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
Το άσυλο των Πανεπιστημίων, ΔΕΝ έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τους κουκουλοφόρους που ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ τη Δημόσια περιουσία των Ελλήνων φορολογούμενων.
Οι κουκουλοφόροι μέσα στα Πανεπιστήμια, είναι μια ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ολόκληρης της Ελλάδας.
3. Πρέπει να καταργηθούν τα ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ κριτήρια ("τα δικά μας παιδιά"), όταν καλύπτονται οι διάφορες θέσεις στην εκπαίδευση.
Θα σας θυμίσω τα όσα έγραψε πριν από λίγες μέρες κάποιος καθηγητής του ΕΜΠ:
[[ Του Δημήτρη Τασιού, Ομότιμου Καθηγητού EMΠ
Φανταστείτε την εξής καταπληκτική συνωμοσία της Καθεστηκυίας: Έχει πείσει τους μαθητές και φοιτητές ότι ο καλύτερος τρόπος να τη πολεμήσουν είναι οι Καταλήψεις. Αυτή όμως στέλνει τα παιδιά της στα Ιδιωτικά σχολεία, τα οποία μένουν ανοιχτά και έτσι αυτά αποκτούν τις απαραίτητες γνώσεις για το Πανεπιστήμιο. Οι καταληψίες απλώς περνούν τη τάξη. Μετά, στέλνει τα παιδιά της στο Εξωτερικό όπου μορφώνονται σωστά, ενώ οι καταληψίες παίρνουν απλώς ένα πτυχίο.
Τα παιδιά της γυρίζουν στην Ελλάδα και με τη σωστή μόρφωση καταλαμβάνουν τις καλά αμειβόμενες θέσεις, ενώ οι πρώην καταληψίες κυνηγούν τα 700 Ευρώ. Μα ποιο νοσηρό μυαλό οργάνωσε αυτή τη καταπληκτική συνωμοσία? ]]
Συμφωνούμε Δάσκαλε με τις ποιότητες (χαρακτηριστικά) του Εκπαιδευτικού .
Ο κατάλογος την Βιβλιογραφία ειναι πολύ μεγάλος . Μα όλο τον σεβασμό θα συνόψιζα ότι πάνω απ’όλα θα πρέπει να είναι Άνθρωπος . Και σαν άνθρωπος έχει λοιπόν και τις «αδυναμίες» του . Η διοίκηση - η για να το πω διαφορετικά – ο Χώρος στον οποίο εντάσσεται αυτός οφείλει να του παρέχει την δυνατότητα να βελτιωθεί επαγγελματικά , να απόκτηση γνώσεις και ικανότητες που θα τον κάνουν καλό δάσκαλο και να τον αμείβει ανάλογα . Κυρίως όμως να τον συμβουλεύει , να τον «ελέγχει» και να τον αξιολογεί , διότι –όπως ξέρετε- σύστημα οργάνωσης και διοίκησης χωρίς έλεγχο και Αξιολόγηση δεν υφίσταται…
Αν τα αφήσουμε στον Πατριωτισμό το χάσαμε το τραίνο …
Ευθύνη έχει και ο Ίδιος .: πχ όσον αφορά την ποιότητα της Υπηρεσίας που παρέχει , για το πώς αυτο-βελτιώνεται .
Εάν όμως η διοίκηση (και δεν εννοώ τον αμμεσο προϊστάμενο ) και η οργάνωση είναι ανύπαρκτη η «ευνουχισμένη» τότε πάντα θα φταίει ο Δάσκαλος η ακόμη να τα παιδιά που ..δεν καταλαβαίνουν(!!!)
Και ο Δάσκαλος χρειάζεται έμπνευση και όραμα και κυρίως πρέπει να ξέρει τους στόχους της Παιδείας που θέλουμε να έχουμε.
Το θέμα που θέσατε είναι ως γνωστόν τεράστιο και δεν εξαρτάται δυστυχώς μόνο από τον Δάσκαλο που είναι μια από τις παραμέτρους του συστήματος.
Σε κάθε περίπτωση οι διαπιστώσεις μια η εμπειρία του Πανεπιστημιακού Δασκάλου είναι χρησιμότατες για όλους μας .
Νίκος Ευθυμίου
Εκπ/κος Τεχνικής Εκπαίδευσης
Εκπαιδευτής Ενηλίκων
Συμφωνώ στα περισσότερα με τους προλαλήσαντες... Με τις καταλήψεις οι μαθητές αντί να πετυχαίνουν τους πιθανούς στόχους τους υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο την ήδη καταπονημένη Δημόσια Παιδεία.
Θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμη. Η ενίσχυση του ΑΣΕΠ πρέπει να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για μια εκπαιδευτική μεταρύθμιση. Θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν παραθυράκια ώστε να μπαίνουν μέσα τα "δικά τους" παιδιά. Θα πρέπει επίσης να σταματήσουν οι αποσπάσεις κ.λ.π. και να μπει η αξιολόγηση σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Με τέτοιες μεθοδεύσεις δημιουργούνται εκπαιδευτικοί με εξαρτήσεις που δε μπορούν αν κάνουν τη δουλειά τους και που τελικά εμποδίζουν και τους υπόλοιπους.
Παντελής Μπουμπούλης
paideia-gr.blogspot.com
Τι κάνει το δάσκαλο μετά από μερικά χρόνια να αισθάνεται "καμένος" (burn-out). Μήπως οι συνθήκες δουλειάς; Μήπως η έλλειψη υλικών κινήτρων. Μήπως η αναξιοκρατία; Μήπως η αίσθηση ματαιοπονίας; Ή όλ' αυτά και άλλα τόσα. Δεν σκέφτηκε κανένας από τους διατελέσαντες Υπουργούς οτι ότι και να κάνει σαν Υπουργός οτι, αν δεν έχει συμμάχους τους εκπαιδευτικούς, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Και ιδού τα αποτελέσματα: Σχολεία υπό κατάληψη σχεδόν κάθε χρόνο, ακόμα κι αν δεν υπήρχε η δολοφονία του Αλέξη, κάτι θα βρισκόταν, όπως πέρυσι, πρόπερσι κλπ. Δεν βλέπει κανένας τα αίτια, αλλά κρίνει από τα επιφαινόμενα. Κανένας δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα. Όσοι διατέλεσαν Υπουργοί Παιδείας έφυγαν χωρίς να κάνουν τίποτα ή αν έκαναν, δεν βελτίωσαν τίποτα. Πώς μπορούν να κάνουν, αφού δεν πιστεύουν σ' αυτό που κάνουν. ΕΠιπλέον: Τα αποτελέσματα στην Εκπαίδευση και στην Παιδεία γενικότερα δεν φαίνονται άμεσα, χρειάζεται χρόνος, και αυτοί είναι πολιτικά πρόσωπα που ενδιαφέρονται για άμεση άνοδο. Γι' αυτό το μόνο που μπορεί να σώσει την ταλαίπωρη Παιδεία μας είναι ένα consensus: Μια Εθνική Συννενόηση. Αλλά αυτό δεν γίνεται γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει κουλτούρα διαλόγου. Έτσι τα ρίχονουμε στον δάσκαλο: Του προσάπτουν χίλια δυο: Ότι είναι αδιάφορος κα βαριεστημένος.Μα δεν είναι άνθρωπος αυτός, δεν έχει προβλήματα επιβίωσης, δεν έχει αισθήματα απαξίωσης του έργου του, δεν έχει οικογενειακά, προσωπικά, υγείας; Οτι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι τα ιδιαίτερά του. Ποιοί και πόσοι μπορούν κάι κάνουν, και επιπλέον ποιος πυροδοτεί την έκρηξη των ιδιότυπου αυτού ελληνικού φαινομένου, αν όχι το ηλίθιο και εξοντωτικό σύστημα εισαγωγής; Ποιος υπονομεύει την παιδαγωγική σχέση δασκάλου-μαθητή, μέσα από ιδιωτικά φροντιστήρια, τη λειτουργία των οποίων υποτίθεται εποπτεύει η πολιτεία. Ακόμη: Πόσο είναι επιμορφωμένος; Με ποιές συνθήκες κάνει μάθημα; Τι συμβαίνει μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, ποιος ξέρει, ούτε οι Διευθυντές των Σχολείων δε γνωρίζουν. Μόνο ο δάσκαλος. Αυτός θα σκύψει, όσο του επιτρέπει το υπάρχον πλαίσιο, να δει τις μαθησιακές δυσκολίες, τα προσωπικά προβλήματα του παιδιού και χωρίς βοήθεια τις πιο πολλές φορές, θα προσπαθήσει να τα επιλύσει. Κι για να κλείσω: Αν έχει μείνει κάτι όρθιο σ' αυτόν τον τόπο, αν κάποιοι κρατάνε κάποιες αξίες και προσπαθούν να τις μεταδώσουν, σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα λαμογιάς, διαφθοράς και επικράτησης των φελλών, των αγραμμάτων και του φτηνού lifestyle, αυτοί είναι οι Ελληνες εκπαιδευτικοί.
Ένας δάσκαλος
Ωραία και γνωστά αυτά που μας λέει ο κ. Παντοκράτορας. Ωραία όμως μόνο στη θεωρία ή στις αίθουσες των πανεπιστημίων. Στη δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως θέλει να πιστεύει ο κ. καθηγητής.
Ο "ένας δάσκαλος" πιο πάνω ανάλυσε σωστά με βάση την εμπειρία του την πρακτική κατάσταση αυτή τη στιγμή στα σχολεία.
Ο ιδανικός τρόπος εκτέλεσης όλων των επαγγελμάτων, και όχι μόνον του εκπαιδευτικού, είναι να τα εκτελεί κάποιος με την "όρεξη" και
την αφοσίωση ενός "χομπίστα" όπως λέει ο κ. Παντοκράτορας. Στη ζωή όμως αυτό το πράγμα δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Όταν δεν υπάρχουν δομές, όταν αυτό που κάνεις έχει απαξιωθεί από το ίδιο το κράτος και την κοινωνία (ως γνωστόν ζούμε στην κοινωνία της ελάχιστης προσπάθειας, του μέσου και της αρπαχτής) ας μην περιμένουμε από τους εκπαιδευτικούς να είναι οι μόνοι ..."πρόσκοποι" στη χώρα, αν και σας διαβεβαιώ πως εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα επαγγέλματα σήμερα στην Ελλάδα.
Ένας εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας
Κατ' αρχάς εύχομαι σε όλους ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Συμφωνώ σε πολλά με τους προηγούμενους σχολιαστές. Θα ήθελα να καταθέσω δύο "υποκειμενικές" διαπιστώσεις. 1. Όλοι μιλούν για αξιολόγηση και αξιοκρατία, αλλά κανένας δε θέτει τέλος στο απαράδεκτο καθεστώς πρόσληψης των εκπαιδευτικών στην ενισχυτική και πρόσθετη διδακτική στήριξη (τα παιδιά των εκπαιδευτικών, των κουμπάρων, των γνωστών κλπ διδάσκουν 10 (και 23!!! ώρες -στο παρελθόν έγινε και αυτό)και φυσικά διορίζονται στην εκπαίδευση, ενώ και οι υπόλοιποι προσπαθούν να καταλάβουν μια θέση από το υπόλοιπο 60% των θέσεων !!!! 2. Όλοι κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς ως υπεύθυνους για την απαξίωση του σχολείου. Στην πραγματικότητα το δημόσιο σχολείο μόνο ΑΝΤΙΚΙΝΗΤΡΑ δίνει στους εκπαιδευτικούς. Και γι' αυτό ευθύνεται ανάμεσα στα άλλα και η αναξιοκρατία στην επιλογή των στελεχών αλλά και απουσία επιμόρφωσης των στελεχών (ανώτερων και κατώτερων στην ιεραρχία). Η δημόσια εκπαίδευση διαθέτει λαμπρούς επιστήμονες - φυσικά, όπως και σε κάθε επάγγελμα, υπάρχουν και αρνητικά παραδείγματα.
Δημοσίευση σχολίου