Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι το 2008 θα διαρκέσει ένα δευτερόλεπτο περισσότερο. Αιτία; Η περιστροφή της Γης σταδιακά επιβραδύνεται με αποτέλεσμα η Συντονισμένη Παγκόσμια Ωρα που καθορίζεται με ατομικά ρολόγια να αποκλίνει ελαφρώς από την αστρονομική ώρα που υπολογίζεται με βάση την περιστροφή του πλανήτη. Ετσι ο διεθνής φορέας που ρυθμίζει τη Συντονισμένη Παγκόσμια Ωρα ανακοίνωσε την προσθήκη ενός εμβόλιμου δευτερολέπτου στις 31 Δεκεμβρίου και ώρα 23.59.59.
Λόγω της διαφοράς της ώρας στην Ελλάδα το δευτερόλεπτο θα προστεθεί όταν πλέον βρισκόμαστε στο 2009. Το γεγονός αυτό όμως έχει προκαλέσει πλήθος συζητήσεων στους αρμόδιους φορείς. Η Διεθνής Ενωση Τηλεπικοινωνιών, που είναι υπεύθυνη για τον συντονισμό της παγκόσμιας ώρας, προτείνει να διακοπεί η πρόσθεση δευτερολέπτων όποτε είναι απαραίτητο και αντί για αυτό να γίνεται προσθήκη 60 λεπτών της ώρας κάθε 600 χρόνια.
Αν αποφασιστεί κάτι τέτοιο, για πρώτη φορά η «επίσημη» ώρα του πλανήτη θα αποσυνδεθεί από την περιστροφή του πλανήτη και θα μετριέται με τις ταλαντώσεις των ατόμων καισίου που χρησιμοποιούνται και στην κατασκευή των ατομικών ρολογιών. Επίσης, αν γίνει δεκτή η πρόταση της ΔΕΤ, θα καταργηθεί η Μέση Ωρα Γκρίνουιτς (Greenwich Μean Τime, GΜΤ) που είναι ο μέσος χρόνος που χρειάζεται η Γη για την περιστροφή της από μεσημέρι σε μεσημέρι. Ο μεσημβρινός του Γκρίνουιτς (πρώτος μεσημβρινός ή γεωγραφικό μήκος μηδέν βαθμών) είναι το σημείο έναρξης των ζωνών ώρας του κόσμου και βάση της παγκόσμιας ωρολογιακής ώρας.
ΠΗΓΗ: ToVima.gr, © Τhe Τimes, 2008
6 σχόλια:
{ …άνθη και οπώρες από τον κήπο της γνώσης…}
O Aριστοτέλης στο βιβλίο του “Τα Φυσικά”, μας λέει: « …αντιλαμβανόμαστε το χρόνο μόνον όταν έχουμε έκδηλη κίνηση…, δε μετράμε μόνο την κίνηση με το χρόνο, αλλά και το χρόνο με την κίνηση, γιατί και τα δύο αυτά αλληλοορίζονται ».
Η έννοια του χρόνου δημιουργήθηκε για να περιγράψει και να μετρήσει τους κοσμικούς ρυθμούς που συνεχώς επαναλαμβάνονται.
Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το χρόνο παρακολουθώντας τις μεταβολές στον κόσμο που τον περιβάλλει. Η βιωματική αυτή αίσθηση της αέναης κίνησης όλων των κοσμικών στοιχείων δημιουργεί στο εγκεφαλικό κέντρο συναρμολόγησης και αξιολόγησης των πληροφοριών του έξω κόσμου (συνείδηση) την αίσθηση του χρόνου. Για να μπορέσει ο ανθρώπινος νους να επεξεργαστεί τις εντυπώσεις από τα γεγονότα που πέρασαν, έχει απόλυτη ανάγκη από μια βασική λειτουργία, τη μνήμη.
Ο φυσικός χρόνος μπορεί να μετρηθεί σε σχέση με τις περιοδικές κινήσεις ( τις επαναλαμβανόμενες κατά τον ίδιο τρόπο και σε ίσα χρονικά διαστήματα ) της Γης. Όπως γνωρίζετε η Γη περιστρέφεται γύρω από άξονα και η περίοδος περιστροφής της ( χρόνος ολοκλήρωσης μιας πλήρους περιστροφής ) ορίζεται ως μια ημέρα. Η Γη επίσης περιφέρεται γύρω απ[ό τον Ήλιο και η περίοδος περιφοράς της ορίζεται ως ένα έτος. Αυτές οι κινήσεις της Γης μας δίνουν τη δυνατότητα να μετρήσουμε το χρόνο και να ορίσουμε τις εποχές. Έτσι για πολλούς αιώνες η αρχή της ημέρας εθεωρείτο η χρονική στιγμή κατά την κατά την οποία ο Ήλιος τέμνει μια φανταστική γραμμή στον ουρανό από βορρά ως το νότο που περνάει από την κατακόρυφο ενός τόπου. Αυτή η γραμμή λέγεται μεσημβρινός του τόπου. Ο μεσημβρινός που περνάει από το Γκρίνουιτς, ορίστηκε ως αρχή μέτρησης των υπόλοιπων μεσημβρινών.
Στο αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς υπάρχει ένας αριθμός ρολογιών ακριβείας, που ελέγχονται καθημερινά με τη βοήθεια αστρονομικών παρατηρήσεων. Τα ρολόγια αυτά περιέχουν κρύσταλλο χαλαζία ο οποίος κάνει ταλαντώσεις. Τα ρολόγια του χαλαζία συγκρίνονται με το ατομικό ρολόι καισίου ( Cs- 133 ). Το ατομικό ρολόι καισίου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας πομπός βραχέων Η/Μ κυμάτων, μήκους κύματος περίπου 3cm. Η συχνότητα εκπομπής εξαρτάται από τις ενεργειακές μεταβολές που συμβαίνουν στο άτομο του καισίου και είναι πολύ σταθερή. Φανταστείτε πως το ρολόι καισίου μένει πίσω 1 δευτερόλεπτο σε 3.000 χρόνια. Η βασική μονάδα χρόνου, το δευτερόλεπτο (sec) ορίστηκε με βάση το ρολόι καισίου ως εξής: « 1 sec είναι η χρονική διάρκεια μέσα στην οποία συμβαίνουν 9.192.631.770 καθορισμένες περιοδικές ενεργειακές μεταβολές στο άτομο του καισίου ».
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!
{...άνθη και οπώρες από τον κήπο της γνώσης...}
ΙΣΗΜΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΑ
Μάρτιος 20, 2008 από hliaxtina
(του διευθυντή του Πλανηταρίου κ. Διονύση Π. Σιμόπουλου)
Ο υπολογισμός του Έτους των 365,25 ημερών έγινε από την αρχαιότητα με την παρατήρηση της επίδρασης που έχει πάνω στην Γη η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο, η επίδραση δηλαδή του κύκλου των εποχών! Είναι η επαναλαμβανόμενη παρέλαση της Άνοιξης, του Καλοκαιριού, του Φθινοπώρου και του Χειμώνα! Αν και η επανάληψη των εποχών βασίζεται στην κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο, εμείς δεν αισθανόμαστε την κίνηση αυτή. Τη βλέπουμε όμως να αντικαθρεφτίζεται στον ουρανό όπου, παρόλο που ο Ήλιος είναι ακίνητος, εμάς μας φαίνεται ότι κινείται, από τη Δύση προς την Ανατολή, λόγω ακριβώς της κίνησης της Γης πάνω στην τροχιά της.
Κάθε μέρα η Γη βρίσκεται σε διαφορετική θέση από αυτήν που βρισκόταν την προηγουμένη. Έτσι από κάθε νέα θέση αντικρίζουμε τον Ήλιο από διαφορετική γωνία. Επειδή λοιπόν εμείς βλέπουμε τον Ήλιο από διαφορετική γωνία κάθε μέρα, μας φαίνεται ότι ο Ήλιος βρίσκεται μπροστά από διαφορετικά άστρα. Έτσι κάθε φορά που η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, μας φαίνεται ότι ήταν ο Ήλιος αυτός που συμπλήρωσε έναν κύκλο γύρω από τη Γη, πάνω στην εκλειπτική. Η εκλειπτική δηλαδή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση, ή η προέκταση πάνω στην ουράνια σφαίρα, της γήινης τροχιάς γύρω από τον Ήλιο.
Αν παρατηρήσουμε την εκλειπτική και τη συγκρίνουμε με τον ουράνιο ισημερινό (την προέκταση δηλαδή του ισημερινού της Γης και την αποτύπωσή του πάνω στον ουράνιο θόλο) θα δούμε ότι οι δύο αυτοί κύκλοι δε συμπίπτουν, αλλά αντίθετα τέμνονται, σχηματίζοντας γωνία ίση με 23 μοίρες και 27 πρώτα λεπτά, λόγω της κλίσης που έχει ο άξονας της Γης σε σχέση με το επίπεδο που σχηματίζει η εκλειπτική. Η γωνία αυτή ονομάζεται «λόξωση της εκλειπτικής», και τα δύο σημεία στα οποία τέμνονται οι δύο κύκλοι ονομάζονται «ισημερινά σημεία».
Στο πρώτο σημείο ο ουράνιος ισημερινός τέμνει την εκλειπτική εκεί όπου ο Ήλιος βρίσκεται στις 20-21 Μαρτίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται εαρινό ισημερινό σημείο, και από την ημέρα αυτή αρχίζει η Άνοιξη. Εκ διαμέτρου αντίθετα η τομή γίνεται όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις 22-23 Σεπτεμβρίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το Φθινόπωρο. Και στις δύο αυτές ημέρες, η νύχτα είναι ίση με την ημέρα, δηλαδή επί 12 ώρες ο Ήλιος βρίσκεται πάνω από τον ορίζοντα και επί 12 ώρες βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα, έχουμε δηλαδή ίση-μέρα: ισημερία.
Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν και ο καιρός γίνεται όλο και πιο θερμός. Περίπου τρεις μήνες αργότερα, στις 22 Ιουνίου, ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής από το οποίο θα αρχίσει πλέον να κατέρχεται, «τρεπόμενος» και πάλι προς τον ισημερινό. Το σημείο αυτό, στις 22 Ιουνίου, ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται και πάλι προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.
Μετά τη θερινή τροπή, ο Ήλιος συνεχίζει να κατεβαίνει προς το Νότο, και στις 23 Σεπτεμβρίου φτάνει στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, οπότε, όπως και στο εαρινό ισημερινό σημείο, έχουμε ίση μέρα και νύχτα: ισημερία. Αλλά η κάθοδος του Ήλιου συνεχίζεται, μέχρις ότου, στις 22 Δεκεμβρίου, φτάνει στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του που ονομάζεται χειμερινό τροπικό σημείο, ή απλά χειμερινή τροπή ή χειμερινό ηλιοστάσιο. Από την ημέρα αυτή αρχίζει ο Χειμώνας. Αλλά από κει κι έπειτα ο Ήλιος σταματάει να κατέρχεται και ξαναρχίζει και πάλι να σκαρφαλώνει, κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά.
Φυσικά σήμερα εμείς γνωρίζουμε ότι αιτία των εποχών του έτους είναι η κλίση των 23 1/2 μοιρών που έχει ο άξονας της Γης σε σχέση με το επίπεδο της τροχιάς της γύρω από τον Ήλιο. Πράγμα που αντικαθρεφτίζεται όπως είπαμε στον ουράνιο θόλο, με αποτέλεσμα η εκλειπτική να τέμνει τον ουράνιο ισημερινό με την ίδια γωνία των περίπου 23 1/2 μοιρών. Έτσι στη διάρκεια του Χειμώνα, οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν πάνω στο βόρειο ημισφαίριο της Γης με πλάγιο τρόπο, ενώ συμβαίνει το αντίθετο στο νότιο ημισφαίριο οπότε εκεί έχουν Καλοκαίρι. Στη διάρκεια της Άνοιξης ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ισημερινό της Γης, οπότε και τα δύο ημισφαίρια παίρνουν με τον ίδιο τρόπο της ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου.
Στη διάρκεια του Καλοκαιριού ο Ήλιος ευνοεί το βόρειο ημισφαίριο, οι ακτίνες του πέφτουν πάνω μας περισσότερο κάθετα, και ενώ εμείς έχουμε Καλοκαίρι, στο νότιο ημισφαίριο έχουν Χειμώνα. Τέλος, το Φθινόπωρο, ο Ήλιος βρίσκεται και πάλι πάνω από το γήινο ισημερινό, με ισομερή κατανομή της θερμότητας και στα δύο ημισφαίρια. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι η περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο, και η κλίση των 23 1/2 μοιρών του άξονά της, είναι η αιτία της κυκλικής εναλλαγής των εποχών.
Οι εποχικές αυτές αλλαγές είχαν για τους αρχαίους τεράστια σημασία, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εμφάνιση της γεωργίας πριν από 10.000 περίπου χρόνια. Γι’ αυτό, και επειδή η σπορά, η συγκομιδή και οι άλλες γεωργικές ασχολίες εξαρτιόνταν από τις αλλαγές των εποχών, η διάρκεια ενός ηλιακού έτους έπρεπε να μετρηθεί επακριβώς. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους σαν θεός, μια που γι’ αυτούς ο Ήλιος ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές: από τη σπορά ως τη βλάστηση και από την ανθοφορία ως τη συγκομιδή. Οι Αιγύπτιοι τον ονόμασαν Ρα, Ατόν, ή Όσιρη, οι Βαβυλώνιοι τον αποκαλούσαν Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδούκ ή Νεργκάλ, οι Ινδοί Βράχμα και Βισνού και οι Πέρσες Μίθρα. Για τους αρχαίους Έλληνες, κατά περιστάσεις, ήταν ο Δίας ή ο Πλούτων, ο Βάκχος, ο Διόνυσος, ή ο Φοίβος Απόλλων.
Ανεξάρτητα όμως από την ονομασία που του δόθηκε, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί καθιέρωσαν προς τιμή του Ήλιου, περίφημες και πολλές γιορτές, ιδιαίτερα στις περιόδους των εναλλαγών από τη μια εποχή στην άλλη. Οι μεγαλύτερες από τις γιορτές αυτές γίνονταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές στην εποχή του χειμερινού ηλιοστάσιου, στις 25 Δεκεμβρίου. Ήταν η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, και όχι αδικαιολόγητα. Γιατί όσο ο χειμώνας πλησίαζε και ο Ήλιος του μεσημεριού φαινόταν όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο και οι μέρες μίκραιναν και το κρύο αύξανε. Ήταν η σκληρή εποχή για τον άνθρωπο με τις πολύ μικρές ημέρες και τις ατέλειωτες νύχτες. Οι φροντίδες πολλαπλασιάζονταν, οι ανησυχίες αυξάνονταν και ένα αόριστο συναίσθημα φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο με τα ανύπαρκτα σχεδόν αμυντικά του μέσα και τις περιορισμένες πηγές διατροφής.
Γι’ αυτό αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες προς το θεό Ήλιο για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα. Και πράγματι: μετά από μικρό δισταγμό ο θεός….ενέδιδε! Στο κατώτατο σημείο του, στον αστερισμό του Αιγόκερου, στις πύλες του Ήλιου όπως τον ονόμαζαν οι Χαλδαίοι, «άλλαζε» απόφαση, άρχιζε να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πάνω, και οι μέρες μεγάλωναν. Μια νέα τάξη πραγμάτων θα έμπαινε και πάλι, ωραία όπως και στα προηγούμενα χρόνια, οπότε η Γη θα ανθοφορούσε ξανά χάρη στις ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές του χειμερινού ηλιοστασίου. Και αυτή την παράδοση των αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου «Dies Natalis Invicti», δηλαδή την «Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου θεού Ήλιου».
Τις χειμωνιάτικες μέρες η φαινόμενη ημερήσια τροχιά του Ήλιου στον ουρανό βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα. Οι μέρες είναι μικρές και οι νύχτες μεγάλες. Την άνοιξη ο Ήλιος ακολουθεί ψηλότερη τροχιά, και οι μέρες είναι ίσες σχεδόν με τις νύχτες. Το καλοκαίρι ο Ήλιος φτάνει στο ψηλότερο σημείο της βόρειας φαινόμενης τροχιάς του: οι μέρες είναι μεγάλες και οι νύχτες μικρές.
Το φθινόπωρο, τέλος, η τροχιά του Ήλιου αρχίζει να ξανακατεβαίνει προς τον ορίζοντα όλο και πιο πολύ, με ίσες μέρες και νύχτες. Και ο κύκλος των εποχών τελειώνει με τον Ήλιο και πάλι στο χειμερινό ηλιοστάσιο.
Το παραπάνω σχόλιο ως εισαγωγή για το αυριανό θέμα με τίτλο: ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ, που αστρονομικά είναι αύριο, 22 Δεκεμβρίου.
Έχω έλθει στα Βάγια. Έξυπνο βλογ έχετε.
{ … άνθη και οπώρες από τον κήπο της γνώσης… }
ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ
Ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο γίνεται προς τον Ήλιο ή βρίσκεται πιο μακριά από τον Ήλιο, κατά την ετήσια τροχιά της Γης γύρω από αυτόν. Αυτό ισοδυναμεί με τον Ήλιο να βρίσκεται στο βορειότερο ή στο νοτιότερο σημείο του ουρανού που βρίσκεται ποτέ το μεσημέρι, όπως εμφανίζεται σε εμάς πάνω στην επιφάνεια της Γης.
Η λέξη προέρχεται από το «ήλιος» και το «στέκομαι»/«στάση» επειδή κοντά στα ηλιοστάσια (λίγες ημέρες πριν ή μετά) ο Ήλιος φαίνεται να επιβραδύνει τη φαινομενική κίνησή του προς τα βόρεια ή προς τα νότια (κίνηση στην απόκλιση), μέχρι που την ημέρα του ηλιοστασίου αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αντιστρέφεται. Εξίσου ορθό ετυμολογικώς είναι και το συνώνυμο «ηλιοτρόπιο». Με την ευρύτερη σημασία, ο όρος «ηλιοστάσιο» σημαίνει και την ημέρα που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, δύο φορές τον χρόνο, τον Ιούνιο και τον Δεκέμβριο. Τα ηλιοστάσια, όπως και οι ισημερίες, συνδέονται αναπόσπαστα με τις εποχές του έτους. Σε κάποιες χώρες ή γλώσσες θεωρείται ότι αρχίζουν ή διαχωρίζουν τις εποχές, ενώ σε άλλες θεωρούνται τα κέντρα τους.
Τα ηλιοστάσια συμβαίνουν και για τους άλλους πλανήτες. Ορίζονται αντίστοιχα ως οι χρονικές στιγμές κατά τις οποίες ο άξονας περιστροφής του πλανήτη εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο προς ή μακριά από τον Ήλιο συμβαίνει κατά την ετήσια τροχιά του πλανήτη γύρω από αυτόν.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο ή Χειμερινή Τροπή λέγεται το σημείο που βρίσκεται ο Ήλιος κάθε χρόνο στις 22 Δεκεμβρίου, όπου έχει τη μικρότερη απόκλιση του: -23 27'.
Οι Έλληνες την ημέρα αυτή γιόρταζαν τη Γέννηση του Διονύσου από τη μητέρα του Σεμέλη. Το κύριο δρώμενο ήταν η περιφορά στην πόλη ενός Ελάτου στολισμένου με καρπούς ή ενός καρποφόρου κλαδιού Αγριελιάς. Έθιμο που μεταφέρθηκε αλώβητο στις ημέρες μας.
Η 25η Δεκεμβρίου, ημέρα ιδιαίτερης σημασία για τις διάφορες θρησκείες, συμπίπτει παραδοσιακά με το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή με τη νύχτα με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Η επόμενη νύχτα είναι θεωρητικά μικρότερη για κάποια δευτερόλεπτα, καθώς ο ήλιος ανατέλλει νωρίτερα και δύει αργότερα, ενώ μέχρι την ημερομηνία αυτή συμβαίνει το αντίθετο
Όλοι οι πολιτισμοί είχαν καθιερώσει γιορτές για αυτή την ημερομηνία, καθώς πίστευαν πως είναι η μέρα της ανάστασης του ηλιακού θεού.
Η αρχαιότερη απόδειξη της σημαντικότητας της ημερομηνίας αυτής για τους αρχαίους λαούς είναι το μεγαλιθικό μνημείο του Newgrange στην Ιρλανδία, το οποίο θεωρείται παλιότερο από τις πυραμίδες και είναι ένα κυκλικό πέτρινο κατασκεύασμα απίστευτης τεχνικής. Κατασκευασμένο, υποτίθεται, από πρωτόγονους, είναι παρόλα αυτά έτσι χτισμένο που ο κεντρικός του θάλαμος φωτίζεται κάθε χειμερινό ηλιοστάσιο και μόνο. Η ακτίνα του ήλιου περνά μέσα από πολλά μέτρα πέτρας και φωτίζει μια λεκάνη στολισμένη με ηλιακά σύμβολα και σπείρες. Σήμερα δε γνωρίζουμε ποιο σκοπό εξυπηρετούσε και τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάστηκε.
Οι Σουμέριοι και οι Μεσοποτάμιοι γιόρταζαν το ηλιοστάσιο σαν την ημέρα της μάχης του Μαρντούκ με τις δυνάμεις του Χάους. Επειδή, μάλιστα, η παράδοση απαιτούσε την αυτοκτονία του βασιλιά τους για να «μεταφερθεί» στο πλευρό του Μαρντούκ και να τον βοηθήσει, ανακήρυτταν βασιλιά τους για την περίοδο του δωδεκαήμερου κάποιον τυχαίο και, αφού του πρόσφεραν βασιλικές τιμές, τον έσφαζαν τη δωδέκατη μέρα τελετουργικά.
Οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες εκτελούσαν την ίδια περίοδο παρόμοιους εορτασμούς, στους οποίους οι άρχοντες και οι δούλοι άλλαζαν τίτλους.
Οι Σκανδιναβοί, που αντιμετώπιζαν νύχτες μεγαλύτερες από 25 ώρες(!), γιόρταζαν το Yuletide, κατά το οποίο οι κυνηγοί έφευγαν στα ψηλά βουνά για να δουν πρώτοι την επιστροφή του Ήλιου που είχε χαθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο πρώτος που θα την αντίκριζε έφερνε τα καλά νέα στους καταυλισμούς και ήταν επικεφαλής στο πλούσιο γλέντι που διοργανωνόταν στην επιστροφή του. Στα ίδια μέρη του Βορρά, έδεναν μήλα στα κλαδιά των δέντρων για να υπενθυμίζουν πως η άνοιξη θα γυρίσει, ξεκινώντας ίσως έτσι την παράδοση του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Δεν ήταν μόνο ο Χριστός και ο μιθραϊκός ηλιακός θεός που λέγεται πως γεννήθηκαν τη μέρα αυτή, αλλά και ο Όσιρις, ο Ώρος, ο Διόνυσος, ο Άδωνις, ο Δίας και ο Jupiter, ο Tammuz, ο Ηρακλής και όλοι οι ηλιακοί ημίθεοι. Η περσική μυστηριακή θρησκεία του Μίθρα, που μέχρι την επίσημη καθιέρωση του χριστιανισμού ήταν η βασική θρησκεία των Ρωμαίων στρατιωτών, την ονόμαζε «Ημέρα της Γέννησης του Ήλιου».
Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την περίοδο αυτή τα Σατουρνάλια και τα Κρόνια, τις γιορτές που ήταν αφιερωμένες στο χθόνιο θεό της γης, τον Κρόνο. Οι εορτάζοντες φώναζαν στους δρόμους «Ιώ Σατουρνάλια!», αντάλλασσαν δώρα και γλυκά και διοργάνωναν γλέντια με φαγητό. Θεωρούσαν πως η εποχή της κυριαρχίας του Κρόνου ήταν η Χρυσή Εποχή της ζωής, μια παραδείσια κατάσταση ευδαιμονίας, που την έκλεψε και τη σταμάτησε ο Δίας, όταν μαχαίρωσε τον Κρόνο για να του αποσπάσει την εξουσία.
Σαν χθόνιος θεός, ο Κρόνος ήταν ταυτόχρονα και θεός του θανάτου και του σκότους. Έτσι, οι εκδηλώσεις είχαν αρκετά σκοτεινά σημεία. Σε συνδυασμό με τους εορτασμούς του Βάκχου Διόνυσου που γίνονταν την ίδια εποχή, πολλοί «μετατρέπονταν» σε σάτυρους και κρατώντας τεράστιους φαλλούς, επιτίθονταν στους περαστικούς με σκοπό να τους τρομοκρατήσουν.
Η «τραγωδία», τα τραγούδια των τράγων δηλαδή, ήταν στην πρώτη τους μορφή μέρη των πρωτόγονων αυτών εορτασμών.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος, που επέβαλε το χριστιανισμό έχοντας αρκετούς πολιτικούς σκοπούς στην προσπάθειά του να σιγάσει τους εορτασμούς του Μίθρα, που συνεχίζονταν κρυφά και μετά την επιβολή του χριστιανισμού, διέταξε το 336 μ.Χ. τον επίσκοπο της Ρώμης, Ιούλιο Α΄, να επιβάλει την 25η Δεκεμβρίου σαν τη μέρα των Χριστουγέννων. Ο σκοπός του ήταν να «υπεξαιρέσει» τους εορτασμούς των Μιθραϊστών και των υπόλοιπων παγανιστών, επειδή δεν μπορούσε να τους σταματήσει με άλλο τρόπο.
Για τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια, η Φθινοπωρινή Ισημερία ( 23 Σεπτεμβρίου) συμβόλιζε την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής, η οποία θα περάσει το πρώτο στάδιο εξέλιξής της, που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων προς γονιμοποίηση Ιδεών. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις με την επενέργεια της ειμαρμένης.
Η περίοδος από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου συμβόλιζε την εποχή κατά την οποία η ψυχή μπόρεσε να δεχθεί τις επιδράσεις του Ουρανού, δηλ. του πνευματικού κόσμου, να διαπλάσει τον ηθικό χαρακτήρα του ανθρώπου και να διαμορφώσει την συνείδησή του κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει τη ζωή του σε αρμονία με τους νόμους της φύσης και τον ηθικό νόμο.
Στο φυτικό επίπεδο έχουμε την καλλιέργεια της γης, που προετοιμάζεται για να δεχθεί τα σπέρματα, την σπορά και την κυοφορία των σπερμάτων μέσα στο γόνιμο έδαφος από τις βροχές του φθινοπώρου.
Η Χειμερινή Τροπή ( 22 Δεκεμβρίου ) συμβόλιζε την ανθρώπινη ψυχή, η οποία έφτασε στα όρια της διανόησης. Τότε αυτή έγινε ικανή να εκδηλώσει τις κατάλληλες δυναμικότητες που θα της επιτρέψουν να έρθει σε επαφή με τον Ουρανό, δηλ. τις πνευματικές δυνάμεις, ώστε να εκδηλωθεί σ΄ αυτήν η ικανότητα για απόκτηση περισσότερης γνώσης. Η γνώση αυτή θα την φέρει στην κατάσταση να γνωρίσει τα μέσα της πνευματικής προόδου και της επιτάχυνσης των βημάτων στην άνοδο. Γίνεται επίσης ικανή να εκδηλώσει τα σπέρματα των Ιδεών στο ανθρώπινο πνεύμα.
Ένας Διδάσκαλος της εσωτερικής γνώσης λέει πως την ημέρα του Χειμερινού ηλιοστασίου, στην οποία φτάνει το λιγότερο ηλιακό φως στη Γη, ο πλανήτης μας κατακλύζεται από το περισσότερο πνευματικό φως! Τότε ο μύστης και ο μαθητής που βαδίζει την ατραπό της μαθητείας γίνεται αγγείο υποδοχής έντονου φωτός και πνευματικής δύναμης, αναγκαίων για την πνευματική πρόοδο και πηγή έμπνευσης για τους τρόπους της υπηρεσίας στην ανθρωπότητα.
Η περίοδος από την Χειμερινή Τροπή μέχρι την Εαρινή Ισημερία ( 21 Μαρτίου ) συμβόλιζε την εποχή κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου αποβάλει τα πάθη και οδεύει προς την πνευματική αναγέννηση, που θα λάβει χώρα κατά την εαρινή ισημερία.
Στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο ( 25 Δεκεμβρίου όπως όρισε ο Μ. Κων/νος ) γεννιέται ο Χριστός στο σπήλαιο, δηλ. η ψυχή ( θείας προέλευσης ) ενσαρκώνεται στο γήινο πεδίο. Το θείο φως κατέρχεται στη γη για την απόκτηση της βιωματικής γνώσης. Το πνεύμα αποκτά την εμπειρία της γνώσης των κατώτερων πεδίων διαμέσου του σώματος του ανθρώπου, που είναι εφοδιασμένο με τις αισθήσεις. Καθώς η ημέρα μεγαλώνει μετά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψυχή, το παιδίον Χριστός, αναπτύσσεται και μεγαλώνει- εξελίσσεται. εκδηλώνοντας τις ανώτερες ιδιότητες που σπερματικά φέρει μέσα της.
Την ίδια εποχή στο φυτικό επίπεδο γίνεται η εκκόλαψη και η βλάστηση των σπερμάτων, δηλ. η γέννηση νέων φυτών μέσα στο γόνιμο έδαφος. Συνεπώς είναι η εποχή της εκδήλωσης της φυτικής ζωής και της βλάστησης.
Με την ευκαιρία της σημερινής γιορτής του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο ασήμαντος γραφιάς του μικρού αυτού αφιερώματος στην σημερινή ημέρα, σας εύχεται ο Πνευματικός Ήλιος, που διαχέει το περισσότερο Φως, να σας δώσει φώτιση και ενέργεια ώστε να διεκπεραιώσετε τους στόχους που η ψυχή σας έχει θέσει .
Δημοσίευση σχολίου