Xαρμολύπη ...

Από ΙΣΤΟΠΛΟΟΣ

Κρύψαμε το πρόσωπό μας μες στις παλάμες μας από οδύνη για τον αδικοχαμένο έφηβο ή για να αποφύγουμε τα βλέμματα των παιδιών μας, που βασανιστικά χωρίς να μιλάνε, ρωτούσαν:
ΓΙΑΤΙ;
Είδαμε στο χαμόγελό σου το χαμόγελο των παιδιών μας και ανατριχιάσαμε στη σκέψη και μόνο ότι θα μπορούσαν εκείνα να είναι στη θέση σου. Βλέμματα στο κενό, λέξεις που γίνονται λυγμός και με δυσκολία αρθρώνονται, βουβαμάρα κι απόγνωση, Ανάμικτα συναισθήματα. Αγανάκτηση και θλίψη, φόβος και οργή, θυμός και πόνος διαδέχονται το ένα το άλλο σ’ ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι τύψεων και ενοχών.
Και πριν ακόμα στεγνώσει το αθώο αίμα που έβαψε την άσφαλτο ένας σκυλοκαβγάς ξεκίνησε πάνω από το πτώμα σου, όχι σαν τις ομηρικές μάχες για την τιμή του νεκρού, αλλά για τη σκύλευσή σου.
Εσύ έφυγες νωρίς... Εμείς που μείναμε πίσω αναγκαστικά θα ζήσουμε για δεύτερη φορά το θάνατό σου. Τον πολιτικό σου θάνατο. Δεν τους έφτανε ο φυσικός σου θάνατος. Πρέπει το έγκλημα να ολοκληρωθεί. Αυτή τη φορά με τη συνεργία των ΜΜΕ.

Οι χθεσινοί ορκισμένοι στυλοβάτες ενός συστήματος αδικίας που οδηγεί στην περιθωριοποίηση ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και ιδιαίτερα τη νεολαία, τώρα προσπαθούν να μας εξηγήσουν πώς φθάσαμε έως εδώ: Να θρηνούμε τον άδικο θάνατο ενός δεκαπεντάχρονου. Αυτοί που προσπαθούσαν φιλότιμα επί χρόνια να σε νεκρώσουν, εσένα κι όλους τους συνομήλικούς σου, τώρα σκυλεύουν το πτώμα σου. Πάλι έχουν τον πρώτο λόγο. Τον πρώτο και τον τελευταίο.
Πολιτικοί και πρωτοκλασάτοι τηλαστέρες, που με επιμονή έχτιζαν τόσα χρόνια τα τείχη του αποκλεισμού τώρα θρηνούν το θάνατό σου. Νίπτουν τας χείρας τους σαν Πόντιοι Πιλάτοι και σαν σταυρωτήδες διαμοιράζουν τα ιμάτιά σου για να τα ποντάρουν στην τράπεζα του πολιτικού τζόγου. Γιατί στο χρηματιστήριο αξιών τους όλα έχουν μια τιμή κι ένα τίμημα.
Οι «ειδήμονες» έχουν και πάλι το λόγο για να μας εξηγήσουν πώς θα φτάσουμε πάλι… εκεί που ήμασταν. Η κοινωνία στο περιθώριο ή… καλύτερα στον καναπέ της. Από εκεί να παρακολουθεί όλους αυτούς που υποκριτικά χύνουν δάκρυα να της εξηγούν ότι δεν έχουν καμιά ευθύνη ή… ποιος έχει την μικρότερη για τη δολοφονία του εφήβου.
Κι από κοντά όλος ο εσμός των «νομοταγών πολιτών», μικρόψυχος, ασεβής και πάντα απών από τα μεγάλα προσκλητήρια να ρωτά με περίσσιο θράσος και απύθμενη υποκρισία: ΜΑ ΤΙ ΓΥΡΕΥΕ ΕΚΕΙ; ΤΑ ’ΘΕΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ’ΠΑΘΕ. Όπως χθες για τη βιασμένη γυναίκα, προχθές για τον ταλαίπωρο μετανάστη,σήμερα για σένα, αύριο…

Αλλά εμείς τη διαθήκη σου δε θ’ αφήσουμε να μας τη διαβάσουν οι σφετεριστές κι οι υποτακτικοί, οι ερεβομανείς κι οι κοπροκράτες, αλλά τα χείλη του ποιητή:

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί-καθώς διαβάστηκε-
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες, πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο.
Εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν
–Τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα.
Ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι.
Στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:


ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΖΟΥΝ (Μιχάλης Κατσαρός)