Οι ηρωϊκοί Αγωνιστές του 21 : Μήτρος Μπινιάρης- Ιωάννης Πρωτόππαπας - Αθανάσιος Τζουνάρας

ΜΗΤΡΟΣ ΜΠΙΝΙΑΡΗΣ

Ο Μήτρος Μπινιάρης γεννήθηκε στο Μoρόκαμπο το έτος 1798 και σε ηλικία 21 ετών πήρε τα όπλα κατά των Τούρκων, αμέσως με την έναρξη της επανάστασης του 1821. Ο Μήτρος Μπινιάρης ήταν και αυτός μεταξύ των πρωτοπόρων της επανάστασης, οι οποίοι παρευρέθηκαν στα Βάγια, τέλος Μαρτίου ή αρχές Απριλίου 1821, όπου καταστρώθηκαν και τα πρώτα επαναστατικά σχέδια κατά των Τούρκων.

Ο Μήτρος Μπινιάρης έλαβε μέρος στην πολιορκία των Θηβών και στη μάχη για την κατάληψη του Ανηφορίτου Θηβών, κάτω από τις διαταγές του Γιάννη Λάππα όπου, όπως αναφέρει ο ιατρός και ιστοριοδίφης Γ. Τσεβάς, «έδειξεν τόλμην και ανδρείαν αξιοθαύμαστο».

Μετά την διέλευση του Μαχμούτ πασά της Δράμας (Δράμαλη) από τη Βοιωτία το 1822, ο «λεοντόκαρδος» Μήτρος επικεφαλής 120 παλικαριών, μαζί με 140 Θηβαίους υπο την αρχηγία του ηγούμενου Σταύρου Μπεκιρώνα και 260 Ταναγραίους και Δερβενοχωρίτες υπο την αρχηγία του Αθανασίου Σκουρτανιώτη συνεκρότησαν σώμα για την προστασία της επαρχίας Θηβών από Τούρκικες επιδρομές.

Στίς 19 Μαίου 1824 ευρίσκεται στο Ναύπλιο όπου μετά από αιτησή του πρός το Υπουργείο των Πολεμικών, ζητά να τεθεί στήν διάθεση της πατρίδας μαζί με 60 παλικάρια. Ο οπλαρχηγός Μήτρος Μπινιάρης επολέμησε, μέχρι το 1825, μαζί με τους ήρωες της επανάστασης Οδυσσέα Ανδρούτσο, Νικόλαο Κριεζώτη και Βάσο Μαυροβουνιώτη. Την άνοιξη του 1825 o Μπινιάρης, αρχηγός σώματος παλικαριών από την επαρχία Θηβών, πήγε στην Κρήτη για να ενισχύσει τους εκεί επαναστάτες. Εκεί τέθηκε κάτω από τις διαταγές του Καλλέργη και πολέμησε σε πολλές μάχες, μεταξύ των οποίων και στη μάχη για τη νικηφόρο κατάληψη του φρουρίου του Κισσάμου.

Στη μάχη για τη κατάληψη του μικρού, αλλά δυσπόρθητου φρουρίου της Γραμβούσης (Κίσσαμος, Κρήτη) έπεσαν ηρωϊκά μαχόμενοι τα αδέλφια του Αναστάσιος Μπινιάρης, Κωνσταντίνος Μπινιάρης και Νικόλαος Μπινιάρης. Ο Μήτρος τραυματίστηκε σοβαρά σ’ αυτή την μάχη και επέστρεψε από τη Κρήτη αρχές του 1826. Το σώμα με τα παλικάρια του απο την επαρχία Θηβών τέθηκε στη διάθεση της Κυβερνήσεως. Αρχικά με τους Διονύσιο Ευμορφόπουλο και Στάθη Κατσικογιάννη και αργότερα με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Πριν το τέλος του 1826 ο οπλαρχηγός Μήτρος Μπινιάρης τέθηκε υπό τις διαταγές του αρχιστράτηγου της Στερεάς Ελλάδος Γεώργιου Καραϊσκάκη. Τον ακολούθησε σε όλες τις νικηφόρους εκστρατείες όπου πολεμούσε με θάρρος και ηρωϊσμό. Ο Μήτρος Μπινιάρης πολέμησε με «ξεχωριστή ανδρεία» στη περίφημη μάχη της Αράχωβας στις 24 Νοεμβρίου 1826. Ο οπλαρχηγός έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες στο πλευρό του Καραϊσκάκη μέχρι και το θάνατο του στις 23 Απριλίου 1827.

Το 1828 ο κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας διόρισε αρχιστράτηγους για την Ανατολική Ελλάδα τον Δημήτριο Υψηλάντη και για την Δυτική Ελλάδα τον Richard George. Ο Μήτρος Μπινιάρης πλαισίωσε τον αρχιστράτηγο Δημήτριο Υψηλάντη και πήρε μέρος σε πολλές μάχες στην Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο, «καθ’ άς επολέμησε μετά τόλμης και γενναιότητος».

Μετά την απελευθέρωση ο οπλαρχηγός Μήτρος Μπινιάρης προάχθηκε σε αξιωματικό του νεαρού Ελληνικού κράτους και τιμήθηκε με το “Παράσημο το Αγώνος” και το “Σταυρό του Σωτήρος”. Του απενεμήθη ο βαθμός του Ανώτερου αξιωματικού (Συνταγματάρχη) της Φάλαγγας.

Ο οπλαρχηγός Μήτρος Μπινιάρης άφησε την τελευταία του πνοή στα Βάγια, το έτος 1875, σε ηλικία 77 ετών. Ετάφη στην εκκλησία του Άγιου Αθανάσιου στο Μωρόκαμπο. Λίγο πρίν απο το 1940, μετέφεραν τα οστά του στα Βάγια ...

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΣ

Με την έναρξη της Επανάστασης οι αγωνιστές οπλαρχηγοί σχεδίαζαν την απελευθέρωση της πόλης των Θηβών. Αποφάσισαν να περιμένουν τον Αθανάσιο Διάκο και να επιτεθούν κατά των Θηβών, διότι είχαν μάθει ότι οι Τούρκοι των Θηβών είχαν στη διάθεση τους αρκετό οπλισμό και άνδρες εμπειροπόλεμους. Επειδή βιάζονταν και ο Διάκος αργούσε, αποφάσισαν να την πολιορκήσουν καταλαμβάνοντας περιοχές γύρω από τη Θήβα. Στις 2 Απριλίου 1821 όταν στη δύναμη των Τούρκων προστέθηκε και ο Ομέρ μπέης της Καρύστου με μερικές εκατοντάδες άνδρες, οι Τούρκοι επιτέθηκαν κατά των πολιορκούντων Ελλήνων. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γ. Τσεβάς, «Η σύγκρουσις υπήρξε πεισματώδης. Οι επαναστάται είχαν φθάσει μέχρι του λόφου του Κολωνακίου. Εκεί ο εκ Βαγίων Ιωάννης Πρωτόπαπας κρατών αναπεπταμένην την σημαίαν εφόνευσε τον τρομερόν Τούρκον παλληκαράν Ζεϊνέλην και δύο άλλους Τούρκους, αλλά παρασυρθείς εκ του ενθουσιασμού επροχώρησε μέχρι των τουρκικών τάξεων, πρό των οποίων ενέπηξε την σημαία του. Εκεί έπεσεν βληθείς υπό δεκάδος σφαιρών, ή δε σημαία μετά της κεφαλής του περιήλθον εις τους Τούρκους. Μετά τον θάνατον του ηρωϊκού τούτου ανδρός, οι Τούρκοι ήρξαντο επιτιθέμενοι μετά σφοδρότητος καθ’ όλων των σημείων» .

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΖΟΥΝΑΡΑΣ

Το 1825 οι Τούρκοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι είχαν χάσει τον στρατιωτικό έλεγχο της περιοχής μας και άρχισαν να βιαιοπραγούν και να λεηλατούν τα χωριά δυτικά των Θηβών. Οι κάτοικοι ζήτησαν από τον γενικό αρχηγό της Βοιωτίας Αθανάσιο Σκουρτανιώτη να τους βοηθήσει. Ο Σκουρτανιώτης ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των κατοίκων της περιοχής ήλθε και εγκαταστάθηκε στο Νεοχώρι Θεσπιών, όπου κάλεσε τους οπλαρχηγούς της περιοχής Γ. Κουκούλεζα, Κώτσο Βόγλη, Γεώργιο Γκέλη, Μήτρο Μπινιάρη, Κόλλια, Πετεινάρη, Κουμπίτσα, Κιόκεν, Αλγερά και άλλους, να συγκεντρωθούν στις 27 Οκτωβρίου 1825 στα Παραπούνια, για να συζητήσουν πώς και πότε θα κτυπήσουν τους Τούρκους. Ο Τσεβάς περιγράφει το χρονικό με τη γλώσσα της εποχής : «... και ωσεί προαισθανόμενος ο Σκουρτανιώτης το ένδοξον, αλλά θλιβερόν τέλος του “έχουμε γάμο, έγραφε, και δεν πρέπει να λείψη κανείς, διότι τέτοιο δεν θα ξαναϊδούμεν άλλον”. Την πρωΐαν της 26ης Οκτωβρίου (1825) ευρέθη εις το Μαυρομάτι μετά 70 άλλων και ουχί 47 ως αναφέρει ο Μ. Οικονόμου, διότι την τελευταίαν στιγμήν προσετέθη και έτερον τμήμα εξ 23 άλλων υπό τον εκ Βαγίων Αθανάσιον Τζουνάραν. Μεταβάντες εν σώματι εις την εκκλησίαν ησπάσθησαν τας εικόνας και παρέλαβον μεθ’ εαυτόν καλόγηρον τινά αγνώστου επωνύμου, ον εύρον εις την εκκλησίαν. Έπειτα έσπευσεν αμέσως ο Σκουρτανιώτης να στείλη τον Δρίτσουλα μετά δέκα ανδρών να παρακολουθή τας κινήσεις του εχθρού ....

Και την μεν θύραν της εκκλησίας κατέλαβεν ο Σκουρτανιώτης, ρίπτων ανά πάσαν στιγμήν Τούρκους νεκρούς τολμώντας να πλησιάσωσι, τας δε θυρίδας ο Δρίτσουλας, ο Κώνστ. Σκουρτανιώτης αδελφός και Κωνσταντίνος Βιέννας, γυναικαδελφός του αρχηγού, πράττοντες το αυτό. Τέλος ήλθε στιγμή, καθ’ ην πας πυροβολισμός εκ μέρους των Ελλήνων κατέπευσε, διότι όλα τα φυσίγγια είχον καταναλωθή. Τότε οι Τούρκοι επέπεσαν καθ’ ομάδας κατά της εκκλησίας και αναβάντες επί της στέγης και ανοίξαντες οπάς, έρριπτον δι’ αυτών πίσαν, ρητίνην και θείον και άλλας ευφλέκτους ύλας, αίτινες καιόμεναι ανέδιδον δύσοσμα και δηλητηριώδη αέρια, τα οποία επροκάλεσαν τον θάνατον πάντων των εγκλείστων ηρώων, ων τα ονόματα ατυχώς δεν διεσώθησαν ίνα παραδώσωμεν αυτά εις την αθανασίαν."

vagia-gr