{ δαμ-ων}Αν η αλχημεία είναι ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός, τότε είναι επίσης κι ένα μεγάλο υλικό γεγονός! Αν μπορεί να συμβεί στο σύμπαν, τότε μπορεί να συμβεί και στον άνθρωπο. Αν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο, μπορεί να συμβεί στα φυτά και στα ορυκτά. Αν ένα πράγμα στο σύμπαν μπορεί να αναπτυχθεί, τότε
όλα τα πράγματα στο σύμπαν μπορούν να αναπτυχθούν. Αν ένα πράγμα μπορεί να πολλαπλασιαστεί, τότε όλα τα πράγματα μπορούν να πολλαπλασιαστούν, γιατί όπως λέει ο Σμαράγδινος Πίνακας: « το ανώτερο συμφωνεί με το κατώτερο και το κατώτερο με το ανώτερο.»
[ Όλα τα βασίλεια ζωής, όπως τα γνωρίζουμε στο γήινο πεδίο, από το ορυκτό έως το ανθρώπινο, έχουν τη δυνατότητα της εξέλιξης γιατί όλα εμψυχώνονται από την ίδια θεία Ουσία. Όλα είναι εκδηλώσεις της μίας και μοναδικής Ψυχής, που εκδηλώνεται σε διαβαθμίσεις. Γι’ αυτό η μεταφυσική διδάσκει πως δεν υπάρχουν έμψυχα και άψυχα, αλλά μονάχα έμψυχα, αρμονική εκδήλωση της Δημιουργίας, της πανταχού Παρουσίας, στην οποία ως ολότητα δεν υπάρχει δυσαρμονία- που φαινομενικά μπορεί να υπάρχει σε ένα μικρό μέρος. Έτσι όλα έχουν ψυχή, με τις εξής διακρίσεις:
Η ψυχή στο ορυκτό βασίλειο κοιμάται…
Η ψυχή στο φυτικό βασίλειο ονειρεύεται…
Η ψυχή στο ζωικό βασίλειο αφυπνίζεται…
Η ψυχή στο ανθρώπινο βασίλειο δρα…
Η ψυχή αρχίζει το “μακρύ ταξίδι της γνώσης” από το κατώτερο βασίλειο για να φτάσει σιγά- σιγά, χωρίς να βιάζεται, γιατί « ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη και χίλια έτη ως ημέρα μία »,να γίνει Ψυχή. Θάνατος στο ένα βασίλειο σημαίνει γέννηση στο επόμενο. Ένα μυστικιστικό ποίημα λέει:
« Πέθανα σαν ορυκτό και έγινα φυτό,
πέθανα σαν φυτό και ξαναγεννήθηκα σαν ζώο,
πέθανα σαν ζώο και γεννήθηκα άνθρωπος.
Γιατί λοιπόν να φοβάμαι; Πότε μίκρυνα πεθαίνοντας;
Την επόμενη φορά θα πεθάνω σαν άνθρωπος
για να μπορέσω να βγάλω τα φτερά του αγγέλου.
Κι από τον άγγελο πρέπει ακόμα να προχωρήσω∙
για άλλη μια φορά θα τραβήξω το δρόμο μου
πάνω από τους αγγέλους και θα γίνω αυτό που
δεν μπορεί να συλλάβει η φαντασία∙
αληθινά σε ΚΕΙΝΟΝ επιστρέφουμε. »
Το γεγονός της αναλογίας ανώτερου- κατώτερου, αναγνωρίζουμε λέγοντας: « γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ κι επί της γης », γιατί οι ίδιοι Νόμοι ισχύουν σ’ ολόκληρο το Σύμπαν, εφόσον το Θείον είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρόν. ]
Για τους αλχημιστές ο κόσμος είναι όπως τον δημιούργησε ο Θεός. Στην αρχή τον έφτιαξε σαν ένα σώμα, που αποτελείτο από τα τέσσερα στοιχεία και θεμελίωσε το πρωταρχικό σώμα πάνω στην τριάδα: υδράργυρος- θείο (θειάφι)- άλας. Αυτές είναι οι τρεις ουσίες από τις οποίες αποτελείται ολόκληρο το σώμα. Μία από τις κύριες επιδιώξεις των αλχημιστών ήταν η προσπάθεια συμβιβασμού του 4 (τα στοιχεία) με το 3 (υδράργυρος- θείο- άλας) και το 2 (τα αντίθετα: θετικό- αρνητικό, μέρα- νύχτα, καλό- κακό, άσπρο- μαύρο κ.λ.π.) και η μετατροπή τους στο 1 (τη Λίθο).
Έτσι η αλχημιστική θεωρία διέθετε μια τριπλότητα στην ύλη (υδράργυρος- θείο- άλας) που αντιστοιχούσε στη θεία Τριάδα (Πατήρ- Υιός- Αγ. Πνεύμα) και την τριπλή φύση του ανθρώπου (σώμα- ψυχή- πνεύμα).
Στον παρακάτω πίνακα δίνουμε μια σύνοψη της γενικής αλχημικής θεωρίας:
Θείον, Γη: ορατή, υγρή κατάσταση
σταθερή κατάσταση Πυρ: απόκρυφη, λεπτή κατάσταση
Πρώτη Ύλη, Άλας Πεμπτουσία: κατάσταση συγκρίσιμη
μοναδική, με τον Αιθέρα
ακατάστρεπτη
Υδράργυρος, Ύδωρ: ορατή, υγρή κατάσταση
πτητική αρχή Αέρας: απόκρυφη, αεριώδης κατάσταση
Θα μπορούσαμε να έχουμε και τον παρακάτω αναλογικό πίνακα:
Θείο αρσενικό δύναμη αίτιο
Υδράργυρος θηλυκό ύλη υποκείμενο
Άλας παιδί κίνηση αποτέλεσμα
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε: « Η ύλη, μία στην ουσία της, διαφοροποιείται από μόνη της διαμέσου της Μορφής και έχει σαν αποτέλεσμα την Κίνηση που της μεταδίδει η Δύναμη. »
Αν κάποιος θέλει να αναπτύξει μέταλλα, πρέπει να μάθει τα μυστικά τους. Σύμφωνα με τους αλχημιστές πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει πως όλα τα μέταλλα, όπως όλα τα ορυκτά, τα φυτά, τα ζώα και οι γαλαξίες αναπτύσσονται από σπόρους και ότι οι σπόροι βρίσκονται ήδη στο σώμα του υλικού, γιατί και ο σπόρος του ανθρώπου ήταν ήδη μέσα στο σύμπαν προτού ο άνθρωπος γεννηθεί.
Ένα από τα μεγάλα αξιώματα της αλχημείας είναι ότι μέσα στο καθετί βρίσκεται ο σπόρος του καθενός. Έτσι κάθε κόκκος άμμου περιέχει όχι μόνο τους σπόρους των πολύτιμων μετάλλων και των ανεκτίμητων πετραδιών, αλλά και τους σπόρους του ήλιου, της σελήνης και των άστρων!
Όπως μέσα στη φύση του ανθρώπου ανακλάται ολόκληρο το σύμπαν σε μικρογραφία- ο άνθρωπος αποτελεί τον μικρόκοσμο του μεγάκοσμου- και έχει το θείο σπέρμα, που πρέπει ν’ αναπτυχθεί και να γίνει Θεός- να θεωθεί, σύμφωνα με την προτροπή του Χριστού: «θεοί εστέ, υιοί Υψίστου πάντες », έτσι και σε κάθε κόκκο άμμου, σε κάθε σταγόνα νερού, σε κάθε μικροσκοπικό σωματίδιο κοσμικής σκόνης, κρύβονται όλα τα μέρη και τα στοιχεία του κόσμου στη μορφή μικροσκοπικών σπερμάτων.
Για να επιτευχθεί η ανάπτυξη και η τελείωση των πάντων υπάρχουν δύο μέθοδοι. Η πρώτη είναι διαμέσου της Φύσης, που αποτελεί έναν μεγάλο αλχημιστή και επιτυγχάνει αυτό που φαινομενικά είναι αδύνατο. Για τους αλχημιστές η Φύση είναι μοναδική, αληθινή, απλή, αυτάρκης, δημιουργημένη από το Θεό και εμψυχούμενη από την Παγκόσμια Ψυχή. Το τέλος και η αρχή της είναι ο Θεός και η ενότητά της βρίσκεται επίσης στο Θεό, γιατί ο Θεός έφτιαξε τα πάντα.
Είναι η μοναδική πηγή όλων των πραγμάτων, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο έξω από τη Φύση ή αντίθετο προς αυτήν. Εκδηλώνεται με υλικές μορφές και η ύπαρξή της βρίσκεται στη Θέληση του Θεού. Όπως η Φύση έχει την ύπαρξή της στη Θέληση του Θεού, έτσι και η δική της θέληση, ή σπέρμα, βρίσκεται στα στοιχεία. Εκτελεί οτιδήποτε ζητάει απ’ αυτήν το σπέρμα. Η Φύση εργάζεται πάνω στο σπέρμα, όπως ο Θεός εργάζεται πάνω στην ελεύθερη βούληση του ατόμου. Είναι πράγματι θαύμα να βλέπουμε τη Φύση να υπακούει στο σπέρμα, όχι επειδή αναγκάζεται να το κάνει, αλλά με τη δική της θέληση. Κατά παρόμοιο τρόπο ο Θεός επιτρέπει στον άνθρωπο να κάνει ό,τι επιθυμεί, όχι επειδή είναι αναγκασμένος, αλλά εξαιτίας της αγαθής κι ελεύθερης γενναιοδωρίας Του. Οι εκτεταμένες διαδικασίες της Φύσης είναι σαν αυτές που χρησιμοποιούνται στη μετατροπή του μαύρου κάρβουνου σε διαμάντι, που απαιτούν εκατομμύρια φυσικής σκλήρυνσης.
Η δεύτερη μέθοδος είναι με την Αλχημική Τέχνη, οπότε πραγματοποιείται σ’ ένα συγκριτικά συντομότερο χρονικό διάστημα απ’ αυτό που απαιτεί η φύση.
Οι σπουδαστές της Φύσης οφείλουν να είναι σαν την ίδια τη Φύση, αληθινοί, απλοί, υπομονετικοί, σταθεροί, να σέβονται και να πιστεύουν στο Θεό, να αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Οφείλουν να είναι έτοιμοι να μάθουν απ’ αυτήν και να καθοδηγηθούν από τις μεθόδους της. Ο πραγματικός φιλόσοφος, που επιθυμεί να πετύχει το Μεγάλο Έργο, διαμορφώνει τους χειρισμούς του σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης, αναγνωρίζοντας ότι η τέχνη της αλχημείας είναι απλά μια μέθοδος αντεγραμμένη από τη Φύση, αλλά που με τη βοήθεια ορισμένων μυστικών τύπων μπορεί να επιταχύνει τις διαδικασίες, ανάλογα με την ενίσχυση αυτών των τύπων.
Οι πραγματικοί Αλχημιστές ήσαν πάρα πολύ ευσεβείς, αν και αρκετοί απ’ αυτούς κατηγορήθηκαν για μαγεία, και πολλές φορές συναντά κανείς στα έργα τους επικλήσεις προς το Θεό, ενώ μοίραζαν το χρόνο τους ανάμεσα στη μελέτη, την εργασία και την προσευχή. Ορισμένοι ισχυρίζονταν πως είχαν λάβει με φώτιση από τον πνευματικό κόσμο το μυστικό της Λίθου των Φιλοσόφων.
( συνεχίζεται… )
όλα τα πράγματα στο σύμπαν μπορούν να αναπτυχθούν. Αν ένα πράγμα μπορεί να πολλαπλασιαστεί, τότε όλα τα πράγματα μπορούν να πολλαπλασιαστούν, γιατί όπως λέει ο Σμαράγδινος Πίνακας: « το ανώτερο συμφωνεί με το κατώτερο και το κατώτερο με το ανώτερο.»
[ Όλα τα βασίλεια ζωής, όπως τα γνωρίζουμε στο γήινο πεδίο, από το ορυκτό έως το ανθρώπινο, έχουν τη δυνατότητα της εξέλιξης γιατί όλα εμψυχώνονται από την ίδια θεία Ουσία. Όλα είναι εκδηλώσεις της μίας και μοναδικής Ψυχής, που εκδηλώνεται σε διαβαθμίσεις. Γι’ αυτό η μεταφυσική διδάσκει πως δεν υπάρχουν έμψυχα και άψυχα, αλλά μονάχα έμψυχα, αρμονική εκδήλωση της Δημιουργίας, της πανταχού Παρουσίας, στην οποία ως ολότητα δεν υπάρχει δυσαρμονία- που φαινομενικά μπορεί να υπάρχει σε ένα μικρό μέρος. Έτσι όλα έχουν ψυχή, με τις εξής διακρίσεις:
Η ψυχή στο ορυκτό βασίλειο κοιμάται…
Η ψυχή στο φυτικό βασίλειο ονειρεύεται…
Η ψυχή στο ζωικό βασίλειο αφυπνίζεται…
Η ψυχή στο ανθρώπινο βασίλειο δρα…
Η ψυχή αρχίζει το “μακρύ ταξίδι της γνώσης” από το κατώτερο βασίλειο για να φτάσει σιγά- σιγά, χωρίς να βιάζεται, γιατί « ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη και χίλια έτη ως ημέρα μία »,να γίνει Ψυχή. Θάνατος στο ένα βασίλειο σημαίνει γέννηση στο επόμενο. Ένα μυστικιστικό ποίημα λέει:
« Πέθανα σαν ορυκτό και έγινα φυτό,
πέθανα σαν φυτό και ξαναγεννήθηκα σαν ζώο,
πέθανα σαν ζώο και γεννήθηκα άνθρωπος.
Γιατί λοιπόν να φοβάμαι; Πότε μίκρυνα πεθαίνοντας;
Την επόμενη φορά θα πεθάνω σαν άνθρωπος
για να μπορέσω να βγάλω τα φτερά του αγγέλου.
Κι από τον άγγελο πρέπει ακόμα να προχωρήσω∙
για άλλη μια φορά θα τραβήξω το δρόμο μου
πάνω από τους αγγέλους και θα γίνω αυτό που
δεν μπορεί να συλλάβει η φαντασία∙
αληθινά σε ΚΕΙΝΟΝ επιστρέφουμε. »
Το γεγονός της αναλογίας ανώτερου- κατώτερου, αναγνωρίζουμε λέγοντας: « γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ κι επί της γης », γιατί οι ίδιοι Νόμοι ισχύουν σ’ ολόκληρο το Σύμπαν, εφόσον το Θείον είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρόν. ]
Για τους αλχημιστές ο κόσμος είναι όπως τον δημιούργησε ο Θεός. Στην αρχή τον έφτιαξε σαν ένα σώμα, που αποτελείτο από τα τέσσερα στοιχεία και θεμελίωσε το πρωταρχικό σώμα πάνω στην τριάδα: υδράργυρος- θείο (θειάφι)- άλας. Αυτές είναι οι τρεις ουσίες από τις οποίες αποτελείται ολόκληρο το σώμα. Μία από τις κύριες επιδιώξεις των αλχημιστών ήταν η προσπάθεια συμβιβασμού του 4 (τα στοιχεία) με το 3 (υδράργυρος- θείο- άλας) και το 2 (τα αντίθετα: θετικό- αρνητικό, μέρα- νύχτα, καλό- κακό, άσπρο- μαύρο κ.λ.π.) και η μετατροπή τους στο 1 (τη Λίθο).
Έτσι η αλχημιστική θεωρία διέθετε μια τριπλότητα στην ύλη (υδράργυρος- θείο- άλας) που αντιστοιχούσε στη θεία Τριάδα (Πατήρ- Υιός- Αγ. Πνεύμα) και την τριπλή φύση του ανθρώπου (σώμα- ψυχή- πνεύμα).
Στον παρακάτω πίνακα δίνουμε μια σύνοψη της γενικής αλχημικής θεωρίας:
Θείον, Γη: ορατή, υγρή κατάσταση
σταθερή κατάσταση Πυρ: απόκρυφη, λεπτή κατάσταση
Πρώτη Ύλη, Άλας Πεμπτουσία: κατάσταση συγκρίσιμη
μοναδική, με τον Αιθέρα
ακατάστρεπτη
Υδράργυρος, Ύδωρ: ορατή, υγρή κατάσταση
πτητική αρχή Αέρας: απόκρυφη, αεριώδης κατάσταση
Θα μπορούσαμε να έχουμε και τον παρακάτω αναλογικό πίνακα:
Θείο αρσενικό δύναμη αίτιο
Υδράργυρος θηλυκό ύλη υποκείμενο
Άλας παιδί κίνηση αποτέλεσμα
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε: « Η ύλη, μία στην ουσία της, διαφοροποιείται από μόνη της διαμέσου της Μορφής και έχει σαν αποτέλεσμα την Κίνηση που της μεταδίδει η Δύναμη. »
Αν κάποιος θέλει να αναπτύξει μέταλλα, πρέπει να μάθει τα μυστικά τους. Σύμφωνα με τους αλχημιστές πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει πως όλα τα μέταλλα, όπως όλα τα ορυκτά, τα φυτά, τα ζώα και οι γαλαξίες αναπτύσσονται από σπόρους και ότι οι σπόροι βρίσκονται ήδη στο σώμα του υλικού, γιατί και ο σπόρος του ανθρώπου ήταν ήδη μέσα στο σύμπαν προτού ο άνθρωπος γεννηθεί.
Ένα από τα μεγάλα αξιώματα της αλχημείας είναι ότι μέσα στο καθετί βρίσκεται ο σπόρος του καθενός. Έτσι κάθε κόκκος άμμου περιέχει όχι μόνο τους σπόρους των πολύτιμων μετάλλων και των ανεκτίμητων πετραδιών, αλλά και τους σπόρους του ήλιου, της σελήνης και των άστρων!
Όπως μέσα στη φύση του ανθρώπου ανακλάται ολόκληρο το σύμπαν σε μικρογραφία- ο άνθρωπος αποτελεί τον μικρόκοσμο του μεγάκοσμου- και έχει το θείο σπέρμα, που πρέπει ν’ αναπτυχθεί και να γίνει Θεός- να θεωθεί, σύμφωνα με την προτροπή του Χριστού: «θεοί εστέ, υιοί Υψίστου πάντες », έτσι και σε κάθε κόκκο άμμου, σε κάθε σταγόνα νερού, σε κάθε μικροσκοπικό σωματίδιο κοσμικής σκόνης, κρύβονται όλα τα μέρη και τα στοιχεία του κόσμου στη μορφή μικροσκοπικών σπερμάτων.
Για να επιτευχθεί η ανάπτυξη και η τελείωση των πάντων υπάρχουν δύο μέθοδοι. Η πρώτη είναι διαμέσου της Φύσης, που αποτελεί έναν μεγάλο αλχημιστή και επιτυγχάνει αυτό που φαινομενικά είναι αδύνατο. Για τους αλχημιστές η Φύση είναι μοναδική, αληθινή, απλή, αυτάρκης, δημιουργημένη από το Θεό και εμψυχούμενη από την Παγκόσμια Ψυχή. Το τέλος και η αρχή της είναι ο Θεός και η ενότητά της βρίσκεται επίσης στο Θεό, γιατί ο Θεός έφτιαξε τα πάντα.
Είναι η μοναδική πηγή όλων των πραγμάτων, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο έξω από τη Φύση ή αντίθετο προς αυτήν. Εκδηλώνεται με υλικές μορφές και η ύπαρξή της βρίσκεται στη Θέληση του Θεού. Όπως η Φύση έχει την ύπαρξή της στη Θέληση του Θεού, έτσι και η δική της θέληση, ή σπέρμα, βρίσκεται στα στοιχεία. Εκτελεί οτιδήποτε ζητάει απ’ αυτήν το σπέρμα. Η Φύση εργάζεται πάνω στο σπέρμα, όπως ο Θεός εργάζεται πάνω στην ελεύθερη βούληση του ατόμου. Είναι πράγματι θαύμα να βλέπουμε τη Φύση να υπακούει στο σπέρμα, όχι επειδή αναγκάζεται να το κάνει, αλλά με τη δική της θέληση. Κατά παρόμοιο τρόπο ο Θεός επιτρέπει στον άνθρωπο να κάνει ό,τι επιθυμεί, όχι επειδή είναι αναγκασμένος, αλλά εξαιτίας της αγαθής κι ελεύθερης γενναιοδωρίας Του. Οι εκτεταμένες διαδικασίες της Φύσης είναι σαν αυτές που χρησιμοποιούνται στη μετατροπή του μαύρου κάρβουνου σε διαμάντι, που απαιτούν εκατομμύρια φυσικής σκλήρυνσης.
Η δεύτερη μέθοδος είναι με την Αλχημική Τέχνη, οπότε πραγματοποιείται σ’ ένα συγκριτικά συντομότερο χρονικό διάστημα απ’ αυτό που απαιτεί η φύση.
Οι σπουδαστές της Φύσης οφείλουν να είναι σαν την ίδια τη Φύση, αληθινοί, απλοί, υπομονετικοί, σταθεροί, να σέβονται και να πιστεύουν στο Θεό, να αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Οφείλουν να είναι έτοιμοι να μάθουν απ’ αυτήν και να καθοδηγηθούν από τις μεθόδους της. Ο πραγματικός φιλόσοφος, που επιθυμεί να πετύχει το Μεγάλο Έργο, διαμορφώνει τους χειρισμούς του σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης, αναγνωρίζοντας ότι η τέχνη της αλχημείας είναι απλά μια μέθοδος αντεγραμμένη από τη Φύση, αλλά που με τη βοήθεια ορισμένων μυστικών τύπων μπορεί να επιταχύνει τις διαδικασίες, ανάλογα με την ενίσχυση αυτών των τύπων.
Οι πραγματικοί Αλχημιστές ήσαν πάρα πολύ ευσεβείς, αν και αρκετοί απ’ αυτούς κατηγορήθηκαν για μαγεία, και πολλές φορές συναντά κανείς στα έργα τους επικλήσεις προς το Θεό, ενώ μοίραζαν το χρόνο τους ανάμεσα στη μελέτη, την εργασία και την προσευχή. Ορισμένοι ισχυρίζονταν πως είχαν λάβει με φώτιση από τον πνευματικό κόσμο το μυστικό της Λίθου των Φιλοσόφων.
( συνεχίζεται… )
1 σχόλιο:
Τα γενετικά γραφικά σύμβολα στην αλχημεία είναι γεωμετρικά σχήματα, τα οποία κατάλληλα συνδεδεμένα δίνουν πολύπλοκες ή μη, σειρές νοημάτων και συμβόλων που οι αλχημιστές κατόπιν ειδικής παιδείας (μύησης) γνώριζαν.
Ο Πλάτων είχε χρησιμοποιήσει την επιγραφή “Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω”. Θεωρούσε τη Γεωμετρία όχι, σαν απλή επιστήμη και της προσέδιδε μια ιδανική και αινιγματική ταυτόχρονα φύση.
Χρησιμοποιεί λοιπόν, η αλχημεία τα γεωμετρικά σχήματα για να καταμετρήσει το άπειρο και τις αφηρημένες ιδέες, το ιδεώδες ή μεταφυσικό διάστημα.
Τα τέσσερα θεμελιώδη αλχημικά ιδεογράμματα είναι ο κύκλος, ο σταυρός, το τέλειο τρίγωνο και το τετράγωνο. Ο κύκλος συμβολίζει κατά τον Πυθαγόρα τη Μονάδα (Μονάς), που αντιστοιχούσε στον αιθέρα, ο σταυρός τη Δυάδα (Δυάς), που αντιστοιχούσε την ύλη - νερό κι γη, το τρίγωνο την Τριάδα (Τριττύς) που αντιστοιχούσε στο χρόνο και το τετράγωνο την Τετράδα (Τετρακτύς) που αντιστοιχούσε στο χώρο, στον κόσμο.
Η ΛΙΘΟΣ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ, το τέλειο τετράγωνο, παρουσιάζει την εικόνα εκείνου που έχει πετύχει την αρμονία ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη εξουσιάζοντας απόλυτα την φυσική του κατάσταση. Η βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο ήταν η αποδέσμευση από τα υλικά αγαθά φέρνει την πνευματική ισχύ, κάτι που προκαλεί την αύξηση των πνευματικών ικανοτήτων του ατόμου. Η Λίθος των Σοφών ή Φιλοσοφική Λίθος έχει σαν ιδεόγραμμά της το τετράγωνο εγγεγραμμένο κάτω από το σταυρό..
Η Λίθος αυτή έχει τρεις μορφές, πρώτη συμβολίζει τον προς μύηση, δηλαδή το Μαθητή και έχει εγγεγραμμένο το σταυρό κάτω από το τετράγωνο. Η δεύτερη, ο Κυβικός Λίθος που συμβολίζει κάποιον που συμμετέχει στα Έργα, έχει ιδεόγραμμα το τετράγωνο και τέλος η Φιλοσοφική Λίθος που παρουσιάζεται όπως είπα, πιο πριν.
Όμως, οι εξηγήσεις που μπορούν να δοθούν στα αλχημικά ερμητικά ιδεογράμματα είναι πάρα πολλές και εξαρτάται επιπλέον από τις προσωπικές έρευνες και ανακαλύψεις. Ο ουσιαστικός προορισμός των ιδεογραμμάτων αυτών είναι η πνευματική αφύπνιση και η οδήγηση στην ανακάλυψη της Εσωτερικής Αλήθειας.
Θα πρέπει να διευκρινίσω ότι η αλχημεία δεν είναι δόγμα- άλλωστε το δόγμα άγει σε τυραννική πνευματική υποταγή-, είναι μέθοδος δύσκολης και αυστηρής πνευματικής αγωγής, που έχει σαν γενικό αποτέλεσμα την εσωτερική καταφώτιση. Τελικά, ας μη ξεχνάμε ότι η αλχημεία οικοδόμησε κομμάτι-κομμάτι τις σημερινές επιστήμες.
Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, αναφέρει σ'ένα άρθρο της: «Η αρχαία Κίνα, αν και όχι σε τόσο μεγάλη κλίμακα όπως η Αίγυπτος, έχει την φήμη ότι είναι η πατρίδα της υπερβατικής Αλχημείας και πιθανόν να είναι έτσι. {...} Οι πιο εξέχουσες προσωπικότητες, όσον αφορά τις μελέτες για τις αρχαϊκές επιστήμες, και μεταξύ τους ο Ουίλιαμ Γκόντβιν, έχουν φτάσει στο συμπέρασμα ότι η αλχημεία καλλιεργούνταν σε όλες σχεδόν τις χώρες της αρχαιότητας πολύ πιο πριν από την εποχή μας, και όταν οι Έλληνες οι τελευταίοι που, όταν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, άρχισαν να μελετούν, κάνοντάς την πασίγνωστη πολύ αργότερα. Αυτό όσον αφορά την μελέτη της εν γένει, γιατί οι Αντέπτο των ναών της Μεγάλης την ήξεραν από την εποχή των Αργοναυτών. Η Ευρωπαϊκή προέλευση της αλχημείας κατάγεται λοιπόν από την εποχή αυτή, όπως συνεπάγεται από την αλληγορία του Χρυσόμαλλου Δέρατος.»
Το Χρυσόμαλλο Δέρας, σύμφωνα με αυτές τις εκδοχές, ήταν ένα κομμάτι δέρματος πάνω στο οποίο ήταν γραμμές χημικές διεργασίες - συνταγές για την κατασκευή χρυσού. Η αλήθεια είναι πως οι έλληνες γνώρισαν τις Ερμητικές Επιστήμες μόλις τον 3ο-4ο μ.Χ. αι., -εκτός από τους Μύστες της- την εποχή των Νεοπλατωνικών φιλοσόφων, και από αυτούς διαδόθηκαν στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο μέσω των αραβικών κατακτήσεων. Ας έχουμε λοιπόν υπ' όψιν μας την μεγάλη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από τις πρωταρχικές πηγές γέννησης και διάδοσης αυτής της Τέχνης - Επιστήμης, καθώς και οι γνώσεις που χάθηκαν (δεξιά κι αριστερά) στους δρόμους που αυτή ακολούθησε για να φτάσει ως εμάς.
Ο Αλχημιστής, όπως και η Φύση, δε δημιουργεί, δεν γεννά κάτι το νέο, απλά συνεργεί στο σκοπό της Ύπαρξης, την Εξέλιξη, τη μόνη οδό που οδηγεί προς το Θείο Αρχέτυπό της, που είναι και το αληθινό νόημα της Ζωής. Έτσι η Αλχημεία γίνεται μία Ιερή Μυστηριακή Τέχνη που συμβάλει στο μεγάλο μυστήριο του Γάμου, ενώνοντας με ιερά δεσμά τη Ζωή & το Θάνατο, τον Ουρανό & Γη.
Η Αλχημεία λοιπόν είναι «παιδί» των Μεγάλων Μυστηρίων (της Ζωής χωρίς το Θάνατο) και σαν τέτοια η ηλικία της είναι πολύ μεγαλύτερη από την ιστορική Αλχημεία. Πολύ πριν εμφανιστούν οι φιλόσοφοι καθώς και οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές ανά τον κόσμο, υπήρξαν οι μυημένοι στα μυστήρια της Φύσης, οι Μύστες, των διαφόρων μυητικών σχολών σ' όλη την υδρόγειο και που συνέχισαν να υπάρχουν και μετά την εμφάνιση των μή μυημένων φιλοσόφων. Μυημένους φιλοσόφους με γνώσεις Αλχημείας επίσης θα συναντήσουμε σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους. Έτσι μόνο οι μυημένοι στα Μυστήρια εμφανίζονται με αυτές τις απόκρυφες -για τους αμύητους- γνώσεις τις οποίες κατά πως φαίνεται, φύλαξαν καλά, με μία «Ερμητική» στεγανότητα και που δεν άφησαν να διαρρεύσει τίποτα προς τα έξω, από τη Σοφία του Ερμή, του φυσικού Ιδρυτή και εμπνευστή αυτής της Σοφίας, στον οποίο αποδίδονται 36.000 έργα, (πολλοί αλχημιστές υπέγραφαν τα έργα τους με αυτό το όνομα) μεταξύ των οποίων το πιο σημαντικό απ' αυτά που διασώζονται είναι ο Σμαράγδινος Πίνακας, ένα έργο μικρό σε μέγεθος, με αινιγματικές εντολές. Ένα κείμενο που στη συνέχεια αποτέλεσε το πιστεύω των δυτικών αλχημιστών.
ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΛΧΗΜΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ :
Το Αλχημικό Έργο δεν περιορίζονταν απλά και μόνο στην πραγματοποίηση ενός απλού καταλύτη, για την μεταστοιχείωση των μέταλλων και στη συνέχεια την παραγωγή χρυσού, αλλά πρόκειται για την κατασκευή ενός είδους Συμπαντικού διαλύτη με τον οποίο πραγματοποιείται το τριπλό Μ. Έργο. Διαμέσου αυτού (του Συμπαντικού Διαλύτη) όλα τα σύνθετα σώματα επανέρχονται στην ομοιογενή ουσία από την οποία πηγάζουν, τον συμβολικό Χρυσό ή Καθολική αγνή Ύλη. Αυτός ο κοσμικός διαλύτης είναι η γνωστή Φιλοσοφική Λίθος. Όπως λέει ο Κορνήλιος Αγρίππας, ένας από τους γνωστότερους αλχημιστές: «Είναι ένα δημιουργημένο πράγμα που ενώνει τους ουρανούς με τη γη. Είναι ένα σύνθετο των ζωικών, φυτικών και ορυκτών βασιλείων. Είναι το ουσιαστικό θεμέλιο, γνωστό σε πολύ λίγους, οι οποίοι το έχουν ονομάσει με το αληθινό του όνομα, που δεν είναι κανένα όνομα.»
Σε άλλη αναφορά (πάνω στο ίδιο θέμα) διαβάζουμε σ'ένα απόσπασμα από το «Εγχειρίδιο των Αλχημιστών» : «Τώρα θέλω να σε κάνω να καταλάβεις την ουσιαστική φύση της Φιλοσοφικής Λίθου καλυμμένη από ένα τριπλό πέπλο. Πέτρα που αποκαλύπτει όλα τα μυστικά, θαύμα στη Φύση, που μόνο λίγοι μπορούν να το γνωρίσουν. Πρόσεξε καλά αυτό που σου ανακοινώνω και θυμήσου ότι καλύπτεται κάτω από ένα τριπλό όνομα: Σώμα, Ψυχή και Πνεύμα». Με άλλα λόγια αυτή η «πέτρα» εμπεριέχει : το μυστικό της μετάλλαξης των μετάλλων, το ελιξήριο της μακροζωίας και το ελιξήριο της «Συνειδητής Αθανασίας». Ο κόσμος για τους Αλχημιστές είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης Πνεύματος και ύλης. Τα τέσσερα στοιχεία Φωτιά, Αέρας, Νερό και Γη σχετίζονται με το Πνευματικό, Νοητικό, Ψυχικό και Φυσικό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης που το καθένα έχει μέσα του μία τριπλή σύσταση:
σταθερή = Άλας, μεταβλητή = Υδράργυρος, πτητική = Θείο.
Οι τρεις Αρχές : Θείο, Υδράργυρος & Άλας
Το Θείο είναι εκείνη η Ουράνια Φωτιά που ενυπάρχει στους κόλπους κάθε ύπαρξης και με την δόνηση του οποίου κάνει να εκδηλωθεί η εσωτερική μορφή της ύλης.
Ο Υδράργυρος, είναι η υγρή ουσία, τα πρωταρχικά νερά, η παρθένα ύλη στους κόλπους της οποίας βρίσκονται κρυμμένες όλες οι μορφές της εκδηλωμένης ζωής. Είναι το φιλοσοφικό νερό.
Το Άλας, είναι το αποτέλεσμα της Ένωσης των δύο παραπάνω Αρχών.
Τα τέσσερα Στοιχεία Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά είναι τα ενδύματα με τα οποία ντύνεται η Φύση. Κάθε τι το εκδηλωμένο περιέχει σε αναλογίες διαφορετικές και τα τέσσερα αυτά στοιχεία. Αυτή η διαφορά αναλογίας αυτών των βασικών στοιχείων είναι που κάνει και τις μορφές διαφορετικές. Θεωρούν πως πίσω από αυτά υπάρχει μία βασική πρώτη «Ύλη».
Όπως διδάσκει η «Μυστική Διδασκαλία» -που μας μετέφερε η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ- όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο τον εκδηλωμένο έχουν τρία χαρακτηριστικά, μία τριπλή σύνθεση των 7 αρχών: δηλαδή κάθε τι έχει φτιαχτεί με τρεις βασικές αρχές και τέσσερις όψεις της εκδηλωμένης φύσης, όπως είναι η 7πλή σύνθεση του ανθρώπου, που συντελούν μία ενότητα. Μία ενότητα σε τρεις σφαίρες: του Σώματος, της Ψυχής και της Νόησης.
Όλο το Μεγάλο έργο περνούσε από τέσσερις φάσεις - σταθμούς που περιγράφονταν συμβολικά και πρακτικά με χρώματα. Στο έργο του για την Αλχημεία, ο Σέργιος Υτέν περιγράφει τέσσερεις σταθμούς:
Προκαταρκτικά
Προετοιμασία της ύλης της Λίθου
Ψήσιμο του φιλοσοφικού Αυγού
Προετοιμασία της φιλοσοφικής Λίθου.
Στα προκαταρκτικά- προετοιμασία του υλικού και εγκατάσταση του εργαστηρίου - περιλαμβάνεται επίσης η περίοδος αναμονής για την κατάλληλη στιγμή εκκίνησης του έργου. Συνήθως η αρχή του έργου τοποθετείται την άνοιξη, την πιο ευνοϊκή στιγμή, γιατί η Φύση ήταν ολόκληρη γεμάτη από το Πνεύμα του Κόσμου, και επομένως κατάλληλη για σύλληψη και τεκνοποιία. Άλλωστε έπρεπε να λαμβάνουν υπ'όψιν τα άστρα, γιατί έπρεπε να είναι ευνοϊκά σε αυτή τη σύλληψη. Η αστρολογία ήταν πάντα στενά δεμένη με την αλχημεία με την ίδια αρχή της αντιστοιχίας, που ήθελε τα επτά μέταλλα, σταθμούς της μεταμόρφωσης, να βρίσκονται, το καθένα από αυτά σε σχέση με τον καθένα από τους επτά πλανήτες.
Στη συνέχεια έχουμε την προετοιμασία της ύλης του Μ. Έργου που θα επιτρέψει τον σχηματισμό του καινούργιου Corpus (σώματος) με την ένωση δύο αντιθέτων αρχών. Αυτή η χαοτική γη, φορέας όλων των σπερμάτων, σχετίζεται στην Αίγυπτο, με τη Θεά Νουτ, την έναστρη Νύχτα, πρωταρχική ύλη, που είναι φορέας όλων των μορφών ζωής, των άστρων. Οι μύθοι της κοσμογονίας βάζουν σε λειτουργία όλους τους πρωταγωνιστές του κοσμικού δράματος. Το ανεξάτμιστο και το εξατμιστό, ο βασιλιάς και η βασίλισσα, το Αυτό του κόσμου, ο κοσμικός κλίβανος, όλα είναι εκεί• όλα περιλαμβάνονται. Η αυλαία μπορεί να σηκωθεί και το δράμα ν' αρχίσει.
Κι αυτό το δράμα συμβολίζει το ψήσιμο της ύλης μέσα στο φιλοσοφικό αυγό, που είναι με τη σειρά του τοποθετημένο στον κλίβανο.:
Μόλις άναβε η φωτιά, το λεγόμενο Μ. Έργο, άρχιζε: διάφορα φαινόμενα ονομαζόμενα «επιδράσεις» παράγονταν (κρυσταλλοποίηση, εξατμίσεις αερίων που στη συνέχεια συμπυκνώνονταν κλπ.) στη διάρκεια αυτών των επιδράσεων και τα χρώματα του Έργου που διακρίνονταν σε κύρια χρώματα (μαύρο, άσπρο, κόκκινο) και σε συμπληρωματικά (Γκρι, πράσινο, κίτρινο, του ουράνιου τόξου), που χρησίμευαν απλά για μετάβαση από το ένα κύριο χρώμα σε άλλο.
Μετά το «φιλοσοφικό γάμο» εμφανιζόταν το μαύρο χρώμα. Είναι η φάση που προσδιορίζεται με το όνομα σήψη και συμβολίζεται με ένα πτώμα, ένα σκελετό, ένα κοράκι.
Μετά η Λίθος γινόταν σταδιακά άσπρη• ήταν η ανάσταση, που έδινε αφορμή για πολλές αλληγορίες (ο Μπαζίλ Βελεντέν μιλάει για τον σπόρο που χαλάει μέσα στην γη, μετά ξαναγεννιέται από το σώμα που αποσυντίθεται, μετά επαναφέρεται μέχρι την τελική κρίση• σύγκριση προορισμένη να εξηγήσει την έννοια της ύλης που κλεισμένη μέσα στο Αυγό, πεθαίνει, μαυρίζει και μετά «ξαναγεννιέται»). Το άσπρο χρώμα συμβολιζόταν κυρίως με τον κύκνο. Αν σταματούσαν το Έργο σ' αυτό το σημείο, αποκτούσαν την άσπρη Λίθο, ικανή να μετατρέψει τα μέταλλα σε ασήμι.
Τέλος η Λίθος, αφού περνούσε απ' όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, έπαιρνε ένα κόκκινο εκτυφλωτικό χρώμα: αυτή ήταν η ρουμπινοποίηση που συμβολιζόταν με το Φοίνικα, τον πελεκάνο ή ένα νεαρό εστεμμένο βασιλιά, κλεισμένο στο φιλοσοφικό Αυγό.
Αυτή η φιλοσοφική Λίθος αφού είχε υποστεί ειδική προετεοιμασία γινόταν μιά εκτυφλωτικά κόκκινη σκόνη, αρκετά βαριά και λαμπερή. Και είχε τις ακόλουθες ιδιότητες: να κάνει χρυσό, να γιατρεύει το ανθρώπινο σώμα απ' όλες τις αρρώστιες και να το κάνει γερό.
Η πράξη μετατροπής ενός ευτελούς μετάλλου σε χρυσό ονομαζόταν προβολή• ζέσταιναν ένα μέταλλο, συνήθως κοινό υδράργυρο και το «πρόβαλλαν» στη χοάνη μ' ένα κομμάτι της Λίθου που προηγουμένως το είχαν τυλίξει σε κερί. Σύμβολο της πεμπτουσίας, είχε ιατρική λειτουργία και ο Αρνώ ντε Βιλλενέβ λέει γι' αυτήν: «ότι έδινε στους γέρους τη νεότητα.»»
Ανακεφαλαιώνοντας τις φάσεις του Μ. Έργου, έχουμε:
1ο Έργο: είναι αυτό που πραγματώνεται στο φυσικό χώρο, και αποβλέπει στον εξευγενισμό των ορυκτών και του φυσικού επιπέδου γενικά.
2ο Έργο: πραγματώνεται στην ενδιάμεση σφαίρα του ψυχισμού, του ατμοσφαιρικού ουρανού , που αποβλέπει στην αναγέννηση του ανθρώπου, μέσω της απόσταξης, την εξαγωγή του θεού που κρύβεται μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό και
3ο Έργο: εκτελείται στον Θείο - Αρχετυπικό κόσμο αναζητώντας να γνωρίσει ο Άνθρωπος την ουσία των Αρχών.
Όντας ο Αθάνωρας (ο φούρνος-κλίβανος των Αλχημιστών) ο ίδιος ο άνθρωπος σαν μία μικρογραφία όλου του κόσμου.
Βλέπουμε πως η «κλασική» επιστήμη της αλχημείας ενεργούσε σε όλα αυτά τα επίπεδα της φύσης, γνώση που στη συνέχεια χάθηκε και έτσι περιορίστηκε στην παραδοχή ενός μόνο φυσικού- υλικού κόσμου. Ο ψηλότερος στόχος του Μεγάλου έργου είναι να επιστρέψει ο άνθρωπος στην πνευματική του πατρίδα-Αρχή, «ν' αποκαταστήσει την πρωταρχική του αξιοπρέπεια», νά ξυπνήσει την Ιδέα που κοιμάται μέσα του.
Ο ίδιος ο Ιδρυτής της Αλχημείας, (σύμφωνα πάντοτε με τα ιστορικά αρχεία που διασώζονται) ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, είναι ο πρώτος που ολοκλήρωσε το Μ. Έργο στα τρία επίπεδα, γι' αυτό και είναι Τρισμέγιστος (τρεις φορές Μέγας).
Κάποιοι από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους όρισαν σαν πρώτη ύλη ένα από αυτά τα 4 στοιχεία. Όμως τη θεωρία περί των τεσσάρων πρωταρχικών στοιχείων με τα οποία είναι δομημένος όλος ο κόσμος, την εντοπίζουμε και στον «Τίμαιο» του Πλάτωνα, γνώσεις καθαρά «Αλχημικές». Είναι ένα εντελώς ξεχωριστό ως προς το θέμα του διαλόγου από όλους τους υπόλοιπους του Πλάτωνα όπου από το ύφος διακρίνουμε τη γνώση που είχε αυτός ο Μύστης και την οποία αναφέρει όχι και τόσο με τη μορφή διαλόγου που κάνει στα υπόλοιπα έργα του.
« Όταν λοιπόν ο Θεός άρχισε να φτιάχνει το σώμα του Σύμπαντος, χρησιμοποίησε φωτιά και χώμα. Δεν είναι όμως δυνατόν να ενωθούν καλά δύο σώματα χωρίς τη μεσολάβηση και κάποιου τρίτου, γιατί ανάμεσα στα δύο πρώτα πρέπει να υπάρχει κάτι που θα τα συνδέει. Καλύτερος δεσμός είναι αυτός που ενώνει τον εαυτό του τέλεια με εκείνα τα πράγματα που συνδέει σε ένα ενιαίο. Η εργασία αυτή γίνεται με αποτελεσματικό τρόπο από τη φυσική σχέση των αναλογιών. {...} Για τον λόγο αυτό ο Θεός ανάμεσα στη φωτιά και το χώμα έβαλε το νερό και τον αέρα με την ίδια αναλογία, δηλαδή ο αέρας να αναλογεί με το νερό όσο η φωτιά με τον αέρα και το νερό με το χώμα όσο ο αέρας με το νερό, φτιάχνοντας έναν κόσμο ορατό και απτό. Με αρμονική λοιπόν αναλογία αυτών των τεσσάρων στοιχείων, που είναι τέτοιου είδους, δημιουργήθηκε το σώμα του κόσμου.»
Τα τέσσερα αυτά στοιχεία σχηματίζονται από ορθογώνια τρίγωνα (ισοσκελή και σκαληνά) από τα οποία δημιουργούνται τα λεγόμενα Πλατωνικά στερεά. Στον κύβο αντιστοιχεί η Γη, στο τετράεδρο η Φωτιά, στο οκτάεδρο ο Αέρας και στο εικοσάεδρο το Νερό. Το πενταγωνικό δωδεκάεδρο «ο Θεός το χρησιμοποίησε όταν σχεδίασε την τελική διευθέτηση του Σύμπαντος.» Με βάση αυτά υπάρχει η δυνατότητα της μεταλλαγής του ενός στοιχείου σε άλλο, αρκεί να αναλυθούν σε έναν ορισμένο αριθμό τριγώνων και στη συνέχεια να συνθέσουν ένα διαφορετικό. Επίσης αναφέρει και τις ποσοτικές αναλογίες των στοιχείων που περιέχονται μέσα σε ένα από αυτά. « {...} Το νερό όμως, όταν διασπαστεί από τη φωτιά ή τον αέρα, μετατρέπεται σε ένα σώμα φωτιάς και δύο αέρα, όταν ενωθούν και πάλι τα στοιχεία του.»
Τις περισσότερες από αυτές τις ιδέες του Πλάτωνα τις συναντούμε και στην Αλχημεία, αν και πολύ αλλαγμένες από την επίδραση του Αριστοτέλη, ο οποίος όχι μόνο δεν είχε τη γνώση των μαθηματικών του Πλάτωνα αλλά το κυριότερο για το γεγονός ότι δεν ήταν μυημένος στα Μυστήρια. Παρόλα αυτά η επίδραση του Αριστοτέλη δεν μπορεί ν' αγνοηθεί ακόμα και στον χώρο της Αλχημείας. Ο Αριστοτέλης δεν αποδίδει ως πρώτη ύλη κάποιο από τα τέσσερα στοιχεία διότι είναι υλικά, αλλά θεωρούσε ότι αυτό που είναι πρωτογενές δεν μπορεί να είναι παρά μία ποιοτική εκδήλωση που εκφράζεται με δυαδικό -όχι όμως υλικό- τρόπο.
Δημοσίευση σχολίου