Η εξέλιξη της μορφής (β' μέρος)

[[ δαμ-ων ]]


Η όλη εξέλιξη της μορφής μπορεί να παρασταθεί μ’ έναν κατακόρυφο κύκλο, όπου αρχίζοντας από πάνω προς τα κάτω έχουμε το “Κατιόν τόξο”, το αριστερό ημικύκλιο, ενώ το άλλο μισό αρχίζοντας από κάτω προς τα πάνω έχουμε το “Ανιόν τόξο”. Στο Κατιόν τόξο η Παγκόσμια Ζωή παρέχει στην ύλη δυνάμεις και χαρακτηριστικές ιδιότητες, τις οποίες χρησιμοποιεί κατά το Ανιόν τόξο, ώστε να συνενώνεται σε συγκεκριμένες μορφές, σε σώματα ορυκτών, φυτών, ζώων κι ανθρώπων. Έτσι σχηματίζονται οργανωμένα “οχήματα”, διαμέσου των οποίων η συνείδηση μπορεί να επικοινωνεί με τα πεδία της εκδήλωσης και δέχεται τους κραδασμούς τους, αποκτώντας την εμπειρία με την επαφή του αντίστοιχου πεδίου.
Η δόμηση των φυσικών σωμάτων αρχίζει με την κατασκευή των ορυκτών. Τα άτομα της Φυσικής ή της Χημείας επιδείχνουν την ποιότητα της νοημοσύνης, γιατί εμφανίζουν χαρακτηριστικά διακριτικού νου και ίχνη ικανότητας επιλογής, γεγονός για το οποίο συνηγορεί η Κβαντική Φυσική και το φαινόμενο της περίθλασης κινουμένων σωματιδίων, όπως τα ηλεκτρόνια. Με αυτό τον τρόπο η μικροσκοπική ζωή μέσα στην ατομική μορφή επιδείχνει κάποια ψυχική ποιότητα.
Τα άτομα με την ένωσή τους οικοδομούν κάποια μορφή του ορυκτού βασιλείου, που εμφανίζει τώρα εκτός από διακριτικό κι εκλεκτικό “νου” και μια άλλη ιδιότητα, την ευκαμψία. Στη συνέχεια αυτές οι δύο ποιότητες εμφανίζονται και στο φυτικό βασίλειο, αλλά επιπλέον και μια τρίτη, η αισθαντικότητα, που εκδηλώνεται με συγκίνηση ή αίσθημα. Σήμερα, πειράματα με φυτά αποδεικνύουν ότι τα φυτά χαίρονται, λυπούνται, μαραζώνουν, επηρεάζονται από ένα χαρούμενο περιβάλλον ή μπορούμε να επιδράσουμε “ψυχικά” πάνω τους.
Στο ζωικό βασίλειο, εκτός από τις τρεις ιδιότητες που αναφέραμε, εκδηλώνεται και το ένστικτο, ενώ η αισθαντικότητα βαθμιαία εκλεπτύνεται κι αποκτά ιδιότητες αγάπης, αφοσίωσης, θυσίας, υπακοής, όπως τις συναντάμε στο άλογο, τον σκύλο, το δελφίνι κ.α.
Τελικά φτάνουμε στον άνθρωπο, όπου όλες αυτές οι ιδιότητες παρουσιάζονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και που επιδείχνει νοήμονα δραστηριότητα και θέληση, έχοντας την ικανότητα να αισθάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό συγκίνηση κι αγάπη. Όμως η διαδρομή της ανθρώπινης μορφής γνώρισε πολλές αλλαγές, εξελίχθηκε σταδιακά μέσα από διάφορες φυλές και υποφυλές. Τα αρχεία της ανθρώπινης σοφίας μας αναφέρουν ότι η ανθρωπότητα θα φτάσει στην τελείωση περνώντας μέσα από επτά ρίζες- φυλές και κάθε φυλή εξελίσσεται μέσα από επτά υποφυλές. Για τις δύο πρώτες ρίζες- φυλές οι γνώσεις μας είναι ελάχιστες και υπάρχουν στην μυθολογία μας ορισμένες αναφορές για τους Βόρειους και τους Υπερβόρειους. Η Τρίτη φυλή αναφέρεται σαν Λεμούρια και σ’ αυτήν αναπτύχθηκαν τα όργανα της όρασης, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται τα χρώματα. Η τέταρτη φυλή είναι γνωστή αρκετά από τη μυθολογία και τις αναφορές του Πλάτωνα στην Ατλάντεια φυλή. Στους Άτλαντες αναπτύχθηκαν σημαντικά οι αισθήσεις της αφής και της ακοής, που είχαν εμφανιστεί στις δύο πρώτες φυλές, καθώς και της όρασης και γεύσης. Στη σημερινή φυλή, την Αρεία φυλή, έχει αναπτυχθεί η όσφρηση, ενώ στις επόμενες δύο φυλές, την 6η και την 7η θα αναπτυχθούν δύο ακόμη αισθήσεις. Επομένως σε κάθε φυλή ο άνθρωπος αναπτύσσει μία αίσθηση, γι’ αυτό σήμερα στην 5η φυλή έχουμε πέντε αισθήσεις. Εδώ να τονίσουμε ότι για τα μέχρι σήμερα πέντε γένη έχει μιλήσει και ο Ησίοδος.
Έτσι σταδιακά η Θεία Ζωή δομεί τη μορφή του ανθρώπου, προικίζοντάς τον με περισσότερα και πιο ευαίσθητα όργανα, καθώς κι άλλους φορείς, αιθερικούς, συγκινισιακούς και νοητικούς, εγκαθιστώντας κι άλλα αιθερικά ή ενεργειακά κέντρα (τα τσάκρας) τα οποία βαθμιαία θα αφυπνιστούν και τελικά το νευρικό μας σύστημα θα συνδεθεί με αυτά τα κέντρα για να λάβει κι άλλες εντυπώσεις, τις οποίες σ’ αυτή τη φυλή έχουν ελάχιστοι, οι πολύ εξελιγμένοι (οι άγιοι).
Η ανθρώπινη μορφή, το ανθρώπινο σώμα, αποτελεί τον φορέα της ψυχής, που είναι το θησαυροφυλάκιο όπου συγκεντρώνονται όλοι οι θησαυροί των ικανοτήτων που αποκτώνται από τις εμπειρίες της ανθρώπινης εξέλιξης.
Η αλυσίδα αυτή της εξέλιξης, που γνωρίσαμε, επεκτείνεται και στον πλανήτη μας (συνακόλουθα και στους άλλους πλανήτες), όπου μια κεντρική Οντότητα, η οποία αναφέρεται σαν Πλανητικός Λόγος ή βιβλικά σαν ο “Αρχαίος των Ημερών”, εκδηλώνεται. Γι’ αυτό ο πλανήτης μας είναι μια ζώσα μορφή- άραγε, πώς ένας μη ζωντανός πλανήτης μπορεί να διατηρεί τα δισεκατομμύρια των μορφών ζωής, παρέχοντάς τους ζωή;- και θα πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας από τη συμπεριφορά μας απέναντί του.
Η εξέλιξη συνεχίζεται στον ήλιο, όπου άλλη μια Οντότητα, που αναφέρεται σαν Ηλιακός Λόγος ή βιβλικά σαν Μελχισεδέκ, πολύ ανώτερη απ’ αυτήν του πλανήτη μας, ενοικεί κι εκδηλώνεται, και σταδιακά φτάνουμε στην εξέλιξη του γαλαξία.
Επομένως, η Θεία Ζωή υπάρχει παντού και είναι παρούσα από τα άτομα μέχρι τους γαλαξίες.
Όταν μια μορφή φτάσει στο υψηλότερο σημείο της ανάπτυξής της, τότε η Ζωή τη διαλύει, ώστε η “ζωή” (ή ενοικούσα ψυχή), που την ενεργοποιούσε να μπορέσει να συνεχίσει την εξέλιξή της σε μια νέα μορφή, προσαρμοσμένη περισσότερο στις ανάγκες της. Έτσι, όταν μια μορφή φτάσει στο έσχατο όριο της αποδοτικότητάς της και η ύλη της είναι ανίκανη να δώσει περισσότερα, την συντρίβει, ώστε τα υλικά της να συνδυαστούν και πάλι κάτω από τη ζωτική ώθηση για να μπορέσουν να συνθέσουν έναν νέο οργανισμό, πιο εύπλαστο από τον παλιό, όπου η “ζωή” θα μπορεί να εκδηλώσει τις αυξανόμενες δυνάμεις της. Την διάλυση της μορφής, την ονομάζουμε “θάνατο”. Όμως ακόμα και ο θάνατος είναι ένα αγαθοποιό έργο της Υπέρτατης Διάνοιας, γιατί καταλύει μια μορφή άχρηστη, μια μορφή- φυλακή για να αποδώσει στην έγκλειστη “ζωή” μια άλλη μορφή, όπου θα μπορέσει να συνεχίσει την ανάπτυξή της. Μην ξεχνάμε πως τον Χειμώνα τον διαδέχεται πάντοτε η Άνοιξη, οπότε από την άποψη της “ζωής”, κάθε θάνατος αντιπροσωπεύει τη γέννηση ενός όντος με μια νέα μορφή, που έχει μεγαλύτερες δυνατότητες και μπορεί να προσαρμόζεται καλλίτερα στην εξελισσόμενη ζωή. Επομένως του έργο του “καταστροφέα” είναι τόσο θεϊκό, όσο και του “δημιουργού”!
Απ’ όσα αναφέρθηκαν, προκύπτει ότι κάθε άτομο είναι μια “ζωή”, και όλες οι μορφές είναι ζώσες μορφές, που καθεμιά αποτελεί τον φορέα έκφρασης κάποιας ενοικούσας οντότητας, ενός τμήματος του Πνεύματος.
Με την πάροδο του χρόνου και καθώς διευρύνεται η συνειδητότητά μας θ’ αντιλαμβανόμαστε όλο και περισσότερο το σχέδιό Του και θα γινόμαστε συνειδητοί εργάτες- συνεργάτες θα ‘λεγα καλύτερα- για να επιτευχθεί ο ουσιαστικός σκοπός Του.
Θα πρέπει ν’ αντιληφθούμε από τώρα ότι τα πάντα αποτελούν μια ολότητα, οπότε είναι φυσική αναγκαιότητα ο σεβασμός κάθε μορφής ζωής. Όλες οι μορφές, για να υπάρχουν, είναι σπουδαίες, από την ταπεινή χλόη μέχρι τον νομπελίστα επιστήμονα, κι από τον ημιάγριο κάτοικο του Αμαζονίου μέχρι τον πρεσβύτερο αδελφό μας που έφτασε στην τελείωση. Πίσω από κάθε μορφή υπάρχει η Θεία ζωή.
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πως αυτό συμβαίνει σε ολόκληρο το Σύμπαν. Μ’ αυτόν τον τρόπο θ’ αποχτήσουμε μια εκδοχή για τον εαυτό μας και πιθανόν για το μυστήριο του ηλιακού μας συστήματος και κατ’ επέκταση το κλειδί για το μυστήριο του Σύμπαντος…