[[ δαμ-ων ]]
Μια πύρινη αχλύ και ένας πλανήτης
ένα κρύσταλλο και ένα κύτταρο,
μια μέδουσα και ένα ερπετό,
και σπηλιές όπου τρωγλοδύτες κατοικούν∙
έπειτα μια αίσθηση του νόμου και του κάλλους
και μια όψη από τον περιστρεφόμενο βώλο γης .
Μερικοί το ονομάζουν Εξέλιξη
και άλλοι το ονομάζουν Θεό.
Σαν παλίρροιες σε μισοστρόγγυλη ακαροθαλασσιά
όταν η σελήνη είναι νέα και λεπτή∙
μέσα στην καρδιά μας ανώτερες λαχτάρες
έρχονται, αναβλύζουν και φουσκώνουν,
έρχονται από τον μυστικό ωκεανό
που το χείλος του δεν πατήθηκε.
Μερικοί από μας το ονομάζουν Πόθο
και άλλοι το ονομάζουν Θεό.
Ένας παγωμένος πρόσκοπος στο έργο,
μια μάνα λιμοκτονεί για το μωρό της.
Ο Σωκράτης πίνει το κώνειο
και ο Χριστός πάνω στον σταυρό.
Και εκατομμύρια ταπεινοί και ανώνυμοι
βαδίζουν την ευθεία και σκληρή ατραπό.
Μερικοί το ονομάζουν Αφιέρωση
και άλλοι το ονομάζουν Θεό. [ William Herbert Carrutte ]
Η Σταύρωση και ο Σταυρός είναι τόσο παλιά, όσο και η Ανθρωπότητα. Και τα δυο είναι σύμβολα της αιώνιας θυσίας του Πνεύματος, της θυσίας του Θεού καθώς βυθίζει τον Εαυτό Του μέσα στην μορφική όψη της φύσης. Μ’ αυτό τον τρόπο γίνεται εγκόσμιος παραμένοντας ταυτόχρονα και υπερβατικός.
Ο Θεός ουδέποτε «αμάρτυρον εαυτόν αφήκε» (Πράξεις, ιδ’ 17). Σε όλες τις εποχές έστειλε τους Υιούς του, ελπίδα και ορόσημο, για να δίνουν με το παράδειγμά τους και τη διδασκαλία τους την κατεύθυνση της ηθικής και πνευματικής πορείας στην ανθρωπότητα. Σε όλους τους αιώνες και σε όλες τις χώρες γεννήθηκαν φωτεινές προσωπικότητες για να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Όλοι οι Υοί του Θεού έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:
1) Γεννήθηκαν στις 25 Δεκεμβρίου ή κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο.
2) Γεννήθηκαν από Παρθένο –Μητέρα. Της οποίας το όνομα αρχίζει από Μ.
3) Γεννήθηκαν μέσα σε σπηλιά ή σε υπόγειο δώμα
4) Μόχθησαν και κοπίασαν για την ανθρωπότητα.
5) Πάλεψαν με τις δυνάμεις του Σκότους.
6) Ονομάζονταν: φορέας του φωτός, θεραπευτής, Μεσολαβητής, Σωτήρας, Ελευθερωτής.
7) Κατέβηκαν στον Άδη ή τον Κάτω Κόσμο.
8) Αναστήθηκαν εκ νεκρών και αποτέλεσαν τα κεντρικά πρόσωπα θρησκειών.
9) Έγιναν οι διαμεσολαβητές ανθρώπων και ουράνιου κόσμου.
10) Δημιούργησαν εκκλησίες και κοινωνίες αγίων, όπου οι πιστοί γίνονταν δεκτοί διαμέσου βαπτίσματος.
11) Η μνήμη τους γιορταζόταν με Ευχαριστίας γεύματα.
Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Eλλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Άδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος. Eπειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης. Mε τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας Διδάσκουν στον άνθρωπο τον δρόμο της διαύγειας και της πόρευσής του σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, μέχρι να πετύχουν την πλήρη θέωση, μέσα από διάφορες αφηγήσεις ενός θεϊκού δράματος που αναδεικνύει τις θεότητες αυτές σε οδηγητές και σωτήρες της ανθρώπινης συνείδησης ή ψυχής. Mεγάλη ομοιότητα με την χριστιανική παράδοση, πάνω στο θέμα του θανάτου και της ανάστασης παρουσιάζει ο θάνατος του Kρίσνα. Πρόκειται για την ενσάρκωση του Bισνού, δεύτερου προσώπου της ινδικής τριάδας κατά αντιπαραβολή με την χριστιανική τριάδα. O Kρίσνα, ο οποίος ονομάζεται «υιός θεού», σταυρώθηκε όπως και ο Iησούς. Oι ουρανοί σκοτείνιασαν την ώρα του θανάτου, ο Kρίσνα πέρασε στον άλλο κόσμο, ενώ αναστήθηκε την τρίτη μέρα, οπότε και ανήλθε στον ουρανό.
O Πέρσης θεός Mίθρα, ο λεγόμενος και «ο καλός ποιμένας», σταυρώθηκε μια χιλιετία πριν τον Iησού, για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Μια επιγραφή στο Βατικανό, που προέρχεται από αρχαίο ναό του Μίθρα, λέει "Αυτός που δεν θα φάει από το σώμα μου ούτε θα πιει από το αίμα μου έτσι ώστε να γίνει ένα με μένα και εγώ μ' αυτόν, αυτός δεν θα σωθεί". Τέτοιοι μυστηριώδης παραλληλισμοί μεταξύ του Μίθρα και του Ιησού δεν είναι οι μόνες ομοιότητες τους. Ο Μίθρας αποκαλούνταν ανάμεσα στους πιστούς του σαν "Το φώς του Κόσμου" ή "Ο καλός ποιμένας", ενώ τους προέτρεπε να μοιράζονται την πνευματική θεία κοινωνία. Γεννήθηκε σε μια σπηλιά παρουσία βοσκών, στις 25 του Δεκέμβρη. Ο Aσσυροβαβυλώνιος Tαμούζ σταυρώθηκε και αναστήθηκε από την Aστάρτη. Ο Αττις, αποκαλείται ανάμεσα στους πιστούς του σαν "Ο Αμνός του Θεού", και η σταύρωση και η ακολουθούμενη ανάσταση του γιορτάζεται μια φορά το χρόνο, με θείες κοινωνίες με ψωμί και κρασί. Η μητέρα του, Κυβέλη, λατρεύεται σαν η "Βασίλισσα των Ουρανών". O Mεξικανός Kετσατκοάτλ θανατώθηκε με σταύρωση και αναστήθηκε την τρίτη μέρα. O Όσιρις σκοτώνεται από τον Σεθ, και ανασταίνεται από την Ίσιδα, ενώ ο γιος τους Oρος σταυρώνεται μεταξύ δύο κλεφτών. Ο Ωρος γεννήθηκε από παρθένο Ισιδα-Μαρία στις 25 Δεκεμβρίου. Ένα αστέρι στην Ανατολή σημάδεψε την γέννησή του, 3 βασιλιάδες τον προσκύνησαν, είχε 12 μαθητές. Σταυρώθηκε πέθανε και αναστήθηκε σε τρείς ημέρες O Όντιν σταυρώθηκε στο δέντρο της ζωής, ενώ ο γιος του Mπάλντερ σκοτώνεται από τον πανούργο Λόκι με γκι. Kαι οι δύο ανασταίνονται. Oι θεοί Iάω, και Xέσους σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν για να σώσουν την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πριν την εμφάνιση του Iησού. O Ίντρα αναπαριστάται με οπές από καρφιά. O Xαλδαίος Kρίτε και ο Aσιάτης Mπαλού αναφέρονται στα αντίστοιχα ιερά τους κείμενα ως «εσταυρωμένοι λυτρωτές». Παρόμοιες ιστορίες συναντάμε και στην ελληνική μυθολογία. H ζωή και ο θάνατος του Διονύσου έχει παρόμοιες αναλογίες με αυτές της χριστιανικής θρησκείας. O Άδωνις ανασταίνεται και ανεβαίνει στους Oυρανούς, όπου τον περιμένει η Θεά Aφροδίτη. Oι Oρφέας και Zαγρέας σε κάποιες παραδόσεις σταυρώνονται, κατεβαίνουν στον Άδη και ανασταίνονται μετά την πάροδο τριών ημερών. Mάλιστα, κάποιες πρώιμες απεικονίσεις του Iησού τον δείχνουν να κρατάει την λύρα του Oρφέα Ο Διόνυσος Ζαγρεύς που κατασπαράσσεται από τους Τιτάνες και ανασταίνεται από τον Δία εκ νεκρών ως «Θεός Σωτήρ», αλλά και ο Ίακχος (στην ελευσίνια μυστηριακή παράδοση) και ο Βάκχος (στην ομώνυμη μυστηριακή παράδοση), ουσιαστικά επικλήσεις και λατρευτικά ονόματα του ίδιου «Σωτήρος Θεού», παρουσιάζονται υιοί της Μεγάλης Θεομητέρας, κάτω από διαφορετικά ονόματα, όπως Δηώ-Δήμητρα, Περσεφόνη, Σεμέλη. Σε αφιερωματική επιγραφή που αναφέρει ο T. W. Doane στο γνωστό βιβλίο του «Bible Myths» (1882) διαβάζουμε «Εγώ Είμαι που σε προστατεύω και σε καθοδηγώ. Εγώ που Είμαι το Άλφα και το Ωμέγα». Προς τιμή του Θεού αυτού τελούνται οι μυστηριακές «Εορτές της Τελείας Νυκτός», όπου καθαγιαζόταν το αυγό και αναπαριστάτο Μυστικός Δείπνος, ιεροπραξία που αποτελεί και την κορύφωση των Μυστηρίων του Σαβαζίου. O μύθος της αρπαγής της Περσεφόνης (Aξιόκερσα κατά τα Kαβείρια) περιέχει την κάθοδο στον Άδη, την παραμονή εκεί για ένα χρονικό διάστημα και την επιστροφή στη ζωή, όπως και ο μύθος της Eυρυδίκης. O Pωμαίος ήρωας Kουιρίνους, σταυρώθηκε και η γη σκοτείνιασε. Tέλος, ο Aιγύπτιος Θούλις πέθανε στο σταυρό, θάφτηκε, αναστήθηκε και ανήλθε στους ουρανούς. Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ο οποίος νομιμοποίησε το Χριστιανισμό στη Ρώμη, λάτρευε τον Sol Invictus (Ανίκητος Ήλιος), μια συγχώνευση των θεοτήτων του Μίθρα, του Ήλιου και του Απόλλωνα, και το έκανε αυτό γιατί αναγνώρισε αμέσως τη θέση του Ιησού σ' αυτή τη συγχώνευση. Βέβαια οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί, ταράχτηκαν από αυτές τις ομοιότητες. Ένας πατέρας της εκκλησίας, ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας, είχε πει ότι ο Σατανάς είχε αντιγράψει το χριστιανισμό πριν τη γέννηση του. Αν είχε μελετήσει λίγο καλύτερα το παρελθόν θα είχε καταλάβει ότι δεν είναι καθόλου περίεργη η σύνδεση του Ιησού με το Διόνυσο.
Όπως αναφέραμε παραπάνω ο Σταυρός είναι προαιώνιο σύμβολο. Στον Γολγοθά στήθηκαν τρεις Σταυροί, απεικονίζοντας τους τρεις Σταυρούς του Σύμπαντος που σχηματίζονται στον Ζωδιακό και οι οποίοι είναι:
Α) Ο Σταυρός του Κρυμμένου Χριστού- Μεταβλητός Σταυρός.
Δημιουργεί τις αναγκαίες συνθήκες για τη μετάβαση του ανθρώπου από τα ζωώδη ένστικτα σε νοήμονα άνθρωπο, που αφυπνίζει την ψυχή. Το καλύτερό του σύμβολο είναι η σβάστικα ( αρχαιότατο σύμβολο που καταχράστηκαν οι Ναζί). Κατευθύνει την εξέλιξη της φύσης. Για τους Χριστιανούς είναι ο Σταυρός που αντιστοιχεί στο Αγ. Πνεύμα.
Β) Ο Σταυρός του Σταυρωμένου Χριστού- Σταθερός Σταυρός.
Καθορίζει τις ενέργειες που κατακλύζουν τον συνειδητοποιημένο- αφυπνισμένο άνθρωπο, ο οποίος αγωνίζεται να προχωρήσει στην ατραπό της μαθητείας και της εξέλιξης. Είναι ο ουσιαστικός σταυρός της ψυχής. Συμβολίζεται με τον σταυρό που γνωρίζουμε κι έναν κύκλο, που έχει κέντρο το σημείο τομής των δύο βραχιόνων του σταυρού. Αποτελεί τον Σταυρό του Υιού του Θεού, που καθοδηγείται μέσα από την αγάπη να ενσαρκωθεί στην ύλη και να σταυρωθεί συνειδητά πάνω στον Σταυρό της ύλης.
Γ) Ο Σταυρός του Εγερμένου Χριστού- Θεμελιώδης Σταυρός
Είναι ο Σταυρός στον οποίο, στο χρόνο και στο διάστημα, έχει σταυρωθεί το Πνεύμα και οι βραχίονές του μεταφέρουν την κοσμική ενέργεια του Ενός σε όλο το Σύμπαν. Συμβολίζεται με ένα κεφαλαίο Τ, πάνω στο οποίο σχηματίζεται, με βάση την οριζόντια γραμμή, ένα ισόπλευρο τρίγωνο. Είναι ο σταυρός του Πατρός.
Αυτοί οι τρεις κοσμικοί Σταυροί αναπαραστάθηκαν στον Γολγοθά όπου αντίστοιχα είχαν σταυρωθεί ο αμετανόητος ληστής, ο μετανοημένος ληστής και ο Χριστός. Όταν η ψυχή τελειώσει το κοσμικό της έργο, μπορεί να ειπωθεί το: «Τετέλεσται». Τότε θα έχει κερδίσει το προνόμιο της ανάστασης σε Πνεύμα.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
2 σχόλια:
Ο ΙΟΥΔΑΣ
Οι μεσήλικες θυμόμαστε σήμερα, πως μαζί με την περιφορά του επιτάφιου γινόταν και το κάψιμο του Ιούδα. Κατασκευάζαμε ένα ομοίωμα ανθρώπου, παραγεμισμένο με άχυρα, το κρεμάγαμε από ένα καδρόνι και με κλαδιά από ελιές ή κληματσίδες, που είχαν όλα τα σπίτια, ανάβαμε φωτιά και το ομοίωμα καιγόταν ξορκίζοντας το κακό της προδοσίας. Κατά την παράδοση, το κάψιμο του Ιούδα, μακρινός απόηχος των δρωμένων στα πλαίσια του μεσαιωνικού χριστιανικού θεάτρου, είναι η τιμωρία του προδότη, που δεν εξιλεώθηκε ούτε με τον αυτοχειριασμό του, αφού και αρχαία παράδοση που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (α' 18) λέει ότι ούτε η γη δεν τον δέχθηκε, όταν έσπασε το κλαδί της αγχόνης «και πρηνής γενόμενος, ελάκησε μέσος και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού...», ενώ ο τόπος εκείνος ονομάστηκε «Ακελδαμά», τουτέστιν χωρίον αίματος. Κατά τον Πάπιο μάλιστα το κουφάρι του Ιούδα «επρήσθη τοσούτον την σάρκα, ώστε μηδέ οπόθεν άμαξα ραδίως διέρχεται εκείνον δύνασθαι διελθείν, αλλά μηδέ αυτόν μόνον τον της κεφαλής όγκον αυτού». Οι Ευαγγελιστές περιγράφουν τον Ιούδα ως άτομο εγωιστικό, ιδιοτελές και φιλάργυρο και ίσως γι' αυτό «εβάσταζε και τα βαλλόμενα» (Ιωάν. ιβ', 6) στο «γλωσσόκομον», το ταμείο δηλ. της μικρής ομάδας τους, έχοντας και τη διαχείρισή του, για τις καθημερινές ανάγκες. Αμφιλεγόμενη και μυστηριώδης μορφή ο Ιούδας, απασχόλησε ήδη τους Πατέρες και πολλούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς και αποτέλεσε το σύμβολο της προδοσίας για το χρήμα και όχι μόνο. Ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός βίωνε την αποστροφή του προς τον προδότη του Χριστού και με δρώμενα, στον περίβολο των ναών ή και στις πλατείες κτλ., με το «κάψιμο» του Ιούδα. Oι χριστιανοί παραδοσιακά κατηγορούν τον Ιούδα ότι βοήθησε και ενθάρρυνε τη Σταύρωση και το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο της προδοσίας. Σύμφωνα με τον Όσιο Λουκά, ο Ιούδας «ήταν δαιμονισμένος». Τελικά ο Ιούδας είναι ο καταραμένος προδότης ή ένας από τους πρωταγωνιστές στο «θείο δράμα», χωρίς τον οποίο δεν θα γινόταν η σταύρωση κι επομένως η σωτηρία της ανθρωπότητας; Οι Καθολικοί αναθεωρούν τις απόψεις τους! Να «καθαρίσει» το όνομα του Ιούδα Ισκαριώτη, ο οποίος πρόδωσε τον Ιησού με ένα φιλί, αποφάσισε το Βατικανό. Η αποκατάσταση του ανθρώπου που έλαβε 30 αργύρια, για να υποδείξει στους Ρωμαίους τον Χριστό στον Κήπο της Γεθσημανής, στηρίζεται στον συλλογισμό ότι ο Ιούδας δεν ήταν εσκεμμένα κακός, αλλά απλώς «εκπλήρωνε την αποστολή του στο σχέδιο του Θεού». Όπως αναφέρουν “Τα Νέα”, ο Βάλτερ Μπραντμούλερ, επικεφαλής της Επιτροπής του Ποντίφικα για την Ιστορική Επιστήμη, έχει αρχίσει εκστρατεία με στόχο να κάνει τους πιστούς να δουν με συμπάθεια τον άνθρωπο-προδότη. O θεοφιλέστατος Μπραντμούλερ ανακοίνωσε στους συναδέλφους του ότι έχει έρθει η ώρα για «μια άλλη ανάγνωση» της ιστορίας του Ιούδα. O Μπραντμούλερ δήλωσε ότι η αποκατάσταση του Ιούδα «θα έλυνε το πρόβλημα μιας προφανούς έλλειψης οίκτου του Ιησού απέναντι σε έναν από τους πιο στενούς του συνεργάτες». Όπως είπε στη La Stampa, υπάρχει μια χριστιανική παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς συγχώρεσε τον Ιούδα και τον διέταξε να εξαγνιστεί με «πνευματικές ασκήσεις» στην έρημο. Στους κύκλους των διανοουμένων δεν ήταν πάντα αποδεκτή η δαιμονοποίηση του Ιούδα. Ειδικοί της Βίβλου υποστηρίζουν ότι ο Ιούδας «έπεσε θύμα θεολογικής δυσφήμησης, που συνέβαλε στη δημιουργία αντισημιτισμού» κατασκευάζοντας την εικόνα του «μοχθηρού κακού» που είναι έτοιμος να προδώσει για το χρήμα. Η κίνηση να «καθαριστεί» το όνομα του Ιούδα συμπίπτει με τα σχέδια για την έκδοση του φερομένου ως Ευαγγελίου του Ιούδα για πρώτη φορά στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά, αλλά και τα ελληνικά. Παρ' όλο που δεν έχει γραφεί από τον Ιούδα, λέγεται ότι εκφράζει την πεποίθηση των πρώτων χριστιανών, η οποία τώρα κερδίζει έδαφος στο Βατικανό, ότι με την προδοσία του Ιησού ο Ιούδας έφερνε εις πέρας μια θεϊκή αποστολή, που οδήγησε στη σύλληψη και τη Σταύρωση του Ιησού και επομένως στη σωτηρία του ανθρώπου. Το σημαντικότερο εδάφιο του αμφιλεγόμενου ευαγγελίου είναι αυτό όπου ο Ιησούς λέει στον Ιούδα: «Εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει».
Με άλλα λόγια, ο Ιούδας, διευκολύνοντας το θάνατο του Ιησού, τον βοηθά να απαλλαγεί από την υλική του σάρκα και να απελευθερώσει το θείο σπινθήρα του. Το γεγονός ότι ο Ιησούς αναθέτει αυτό το καθήκον στον Ισκαριώτη είναι ένα δείγμα του πόσο τον ξεχώριζε.
Αυτή την εκδοχή παρουσιάζει και ο Ν. Καζαντζάκης στο μυθιστόρημα “Ο τελευταίος πειρασμός” από το οποίο παραθέτουμε το ακόλουθο απόσπασμα:
[[ Έγνεψε ο Ιησούς στον Ιούδα. Κι αυτός ήρθε και στάθηκε δίπλα του• θα ‘χαν κρυφές κουβέντες οι δυο τους, γιατί μιλούσαν σιγά, και πότε έσκυβε το κεφάλι ο Ιησούς, πότε ο Ιούδας, και φλωροζύγιαζαν τα λόγια τους, να δώσει ο ένας απόκριση στον άλλο.
- Συχώρεσέ με, Ιούδα αδερφέ μου, έλεγε ο Ιησούς, μα πρέπει.
- Κι άλλη φορά σε ρώτησα, ραβή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
- Όχι, Ιούδα αδερφέ μου• κι εγώ θα το ΄θελα, ως τα τώρα το ΄λπιζα κι εγώ και περίμενα• του κάκου• όχι, δρόμος άλλος δεν υπάρχει• έφτασε η συντέλεια του αιώνα• θα γκρεμιστεί ο κόσμος ετούτος, η βασιλεία του Πονηρού• θα ΄ρθει η βασιλεία των ουρανών• εγώ θα τη φέρω• πώς; πεθαίνοντας• δρόμος άλλος δεν υπάρχει. Μην τινάζεσαι, Ιούδα αδερφέ μου• σε τρεις μέρες θα αναστηθώ.
- Μου το λες για να με παρηγορήσεις, για να με κάμεις να σε προδώσω, δίχως να σπαραχτεί η καρδιά μου• λες πως αντέχω, για να μου δώσεις κουράγιο• όχι, όσο ζυγώνουμε στη φοβερή στιγμή, όχι, δεν αντέχω, ραβή μου!
- Αντέχεις, Ιούδα αδερφέ μου• ο Θεός θα σου δώσει τη δύναμη, όση σου λείπει, γιατί πρέπει• πρέπει εγώ να σκοτωθώ κι εσύ να με προδώσεις• εμείς οι δυο πρέπει να σώσουμε τον κόσμο• βόηθα με.
Ο Ιούδας έσκυψε το κεφάλι, και σε λίγο:
- Αν ήταν εσύ να πρόδινες το δάσκαλό σου, θα το ‘κανες;
Πολλήν ώρα έμεινε ο Ιησούς συλλογισμένος• τέλος:
- Όχι, είπε, φοβούμαι πως δε θα μπορούσα• γι’ αυτό κι ο Θεός με λυπήθηκε και μου ΄δωκε το χρέος το πιο εύκολο: να σταυρωθώ.
Τον πήρε από το μπράτσο ο Ιησούς και του μιλούσε σιγά, μαυλιστικά. Μη με παρατήσεις μόνο, βόηθα με• δε μίλησες στον αρχιερέα του Καϊάφα; Δεν είναι έτοιμοι αρματωμένοι, οι δούλοι του ναού πού θα με πιάσουν; Δεν έγιναν όλα, Ιούδα αδερφέ μου, όπως τα ‘χαμε συμφωνημένα; Ας γιορτάσουμε το λοιπόν απόψε το Πάσχα όλοι μαζί, και θα σου γνέψω εγώ να σηκωθείς να πας να τους φέρεις… ]]
Τελικά, μήπως ο Ιούδας είναι ο μεγάλος παραξηγημένος; Αν είχε ως αποστολή να υποβοηθήσει τον Ιησού στο θείο δράμα, θα πρέπει να είχε τεράστιο απόθεμα δύναμης γνωρίζοντας πως το πρόσωπό του θα γνώριζε την αιώνια αποστροφή, μερικές φορές το μίσος των φανατικών και το αιώνιο ανάθεμα. Είναι ο φιλάργυρος προδότης, ο ανάξιος μαθητής, αυτός που αιώνια θα καίγεται στο πυρ της κόλασης;
Κανείς δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σ’ αυτά αλλά και σε δεκάδες άλλα ερωτήματα…
Ευχαριστουμε ΔΑΜΩΝ για αυτη την Αναλυση.
Βοηθα στον αν προβληματιστουμε για το Βαθυτερο νοημα της σταυρωσης του Ιησου και τησ Αποστολης του.
Αγγιζει την ΟΥΣΙΑ κα οχιτον τυπο ο ποιος "δημιουργησε" φανατισμους ,αιρεσεις ,και αλλα.
Καλη Ανασταση
Δημοσίευση σχολίου