Όπλο μεν, σε ποια χέρια δε…

Η Α Π Ο Φ Α Σ Η που ο Λαπηθιώτης Μελέτης Αποστολίδης κέρδισε στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) χαρακτηρίστηκε, ήδη, ως σπουδαιότατο όπλο στον αγώνα δικαίωσης της Κύπρου. Ποια, όμως, είναι εκείνα τα άξια χέρια που, πρόθυμα και ικανά, θα αδράξουν και θ’ αξιοποιήσουν ένα τέτοιο σπουδαιότατο όπλο; Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό. Έχει πρακτική σημασία τεραστίων διαστάσεων. Των πιο καθοριστικών διαστάσεων. Διότι ο Ελληνισμός έχει πικρή πείρα ματαίωσης των προσδοκιών, των επιδιώξεων και των δυνατοτήτων που με βεβαιότητα ανέμενε να τού προσφέρουν και πολλά άλλα, στο παρελθόν προσκτηθέντα, σπουδαιότατα όπλα. Αρκεί να μνησθεί ότι, κάποιοι από εκείνους που χαρακτήριζαν ως «άτρωτη ασπίδα προστασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας» το σπουδαιότατο όπλο που κατέκτησε υπέρ της Κύπρου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η Κερυνειώτισα Τιτίνα Λοϊζίδου, οι ίδιοι αποδείχθηκαν ριψάσπιδες: Αποδέχτηκαν το Σχέδιο Ανάν για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετατροπή της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο. Σπουδαιότατο μεν το όπλο, που οι ίδιοι, όμως, δεν αξιοποίησαν αλλά αχρήστευσαν. Σπουδαιότατο όπλο για την αεράμυνα της Κύπρου ήταν και οι S-300. Κατέληξαν στην ατιμωτική για τον Ελληνισμό… εξορία. Σπουδαιότατο για τη στρατηγική επιβίωσης του Ελληνισμού και το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου που, όμως, αφού το εξαΰλωσαν, φρόντισαν να το απονεκρώσουν. Σπουδαιότατο υπερόπλο και η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε ανάξια, άσοφα, ανίκανα και απρόθυμα χέρια, όμως, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε μπούμερανγκ. Και το σπουδαιότερο πιστόλι ν’ αποκτήσει ένας δειλός, το πιο πιθανόν είναι να κινδυνεύει διαρκώς, στα τρέμοντα χέρια του, ν’ αυτοπυροβοληθεί! Πώς λοιπόν να αξιοποιήσουν το σπουδαιότατο όπλο της απόφασης του ΔΕΚ όσοι, με τα μυαλά υποταγμένα στις αξιώσεις των κατακτητών και στα κελεύσματα των Αγγλο-αμερικανών, παραμένουν ξεροκέφαλα κολλημένοι στην πολιτική του «συμβιβασμού» με τους εκπροσώπους, τους συνεργάτες και τα όργανα του Αττίλα; Σάστισαν -λέει- έπαθαν σοκ και πανικό η Άγκυρα και τα όργανά της, Ταλάτ και σία, στο τουρκικό κατοχικό καθεστώς, προχθές, από την απόφαση του ΔΕΚ. Το πιθανότερο είναι ότι θα σπεύσουν να τούς καθησυχάσουν οι, εκ των ημετέρων, αμετανόητοι σημαιοφόροι της «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας» και των «συμφωνημένων αρχών» (άκου, «αρχών»!) του διζωνικού, δι-κρατικού πλέον, «Συνεταιρισμού Δύο Συνιστώντων Στέιτς». Ήδη διαλαλούν ότι οι «συμφωνίες 1977 και 1979 περιορίζουν τα νομικά δικαιώματά μας»! Το σπουδαιότερο λοιπόν δεν είναι ποια και πόσα όπλα, αλλά ποια η εκάστοτε ηγεσία.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Εάν, λόγου χάριν, ένας Τούρκος πολίτης κέρδιζε υπέρ της Τουρκίας και του κατοχικού της καθεστώτος, μια ανάλογη απόφαση στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, πώς θα την αξιοποιούσαν αυθωρεί και παραχρήμα, παγκοσμίως, στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στον κ. Μπα Κι Μουν, στον κ. Ντάουνερ, σε όλα τα ΜΜΕ και τα «θινκ-τανκς» του κόσμου και στις «απευθείας διαπραγματεύσεις», η Άγκυρα, το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και το όργανό τους ο κ. Ταλάτ;


Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ , Λάζ. Α. Μαύρος