Αποθήκες ανθρώπων ...

Istoploos

Τα σύγχρονα κολαστήρια. Οι κοινωνικές χωματερές. Εκκολαπτήρια εγκλήματος. Οι φυλακές. Αυτό το ξεχασμένο κομμάτι της κοινωνίας που στον καθρέφτη του εμφανίζεται η κοινωνία , αυτή η κοινωνία που αρνείται να δει το πρόσωπό της και να δεχτεί να αναλάβει δράσεις για τα όσα συμβαίνουν εκεί μέσα.
Το κατ’ ευφημισμό σωφρονιστικό μας σύστημα. Ένα σύστημα χρεοκοπημένο που ευτελίζει και απαξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Εκεί που η έννοια σωφρονισμός έχει πια εξαφανιστεί και αυτή του ″καταστήματος″ έχει κατισχύσει, συμπολίτες μας κρατούμενοι , ξεχασμένοι από Θεό και ανθρώπους, δίνουν το δικό τους αγώνα να εξανθρωπιστεί το, κατά κοινή ομολογία, μεσαιωνικό καθεστώς φύλαξης που επικρατεί στις φυλακές.
Στοιβαγμένοι στα κελιά οι κρατούμενοι (9.500 κρατούμενοι σε καταστήματα δυναμικότητας 5.000 κρατουμένων. Ο Κορυδαλλός μόνο, με χωρητικότητα 640 θέσεων έχει 2.262 κρατούμενους.. Δηλ. ο χώρος που αντιστοιχεί σε κάθε κρατούμενο είναι 0,7 τ.μ. όταν το ελάχιστο όριο που έχει θέσει η Ε.Ε. είναι 7 τ.μ.) σε πεπαλαιωμένα κτίρια με ξεπερασμένες εγκαταστάσεις, με έλλειψη εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού(εγκληματολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί) χωρίς καμιά μέριμνα, χωρίς τον λεγόμενο και πάντοτε υποσχόμενο διαχωρισμό, χωρίς ένα πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης, χωρίς να μεταμελούνται για τίποτα και για κανέναν, άπραγοι και οκνοί, είναι αδύνατο να μη στρέφονται σε πράξεις καταστροφής ή αποστροφής. Για ποιο λόγο άλλωστε;
Οι αντιλήψεις της κοινωνίας και των σωφρονιστικών υπαλλήλων περί της φύσης των εγκληματιών δεν αφήνουν περιθώρια για μια άλλη σωφρονιστική πολιτική που θα στοχεύει στην κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων. Έτσι οι φυλακές μετατρέπονται σε εργαστήρια παραγωγής εγκληματιών.(Μόνο ένας στους πέντε κρατούμενος δεν οδηγείται πάλι στη φυλακή ή δεν του επιβάλλεται οποιαδήποτε ποινή.)
Η χρεοκοπία επομένως του σωφρονιστικού μας συστήματος στις μέρες μας αποτελεί κοινό τόπο. Μόνο οι ανυποψίαστοι δεν μπορούν να το δουν. Για να υποχωρήσει το φαινόμενο αυτό δεν αρκεί μια μόνο νομοθετική μεταρρύθμιση. Προϋποθέτει την οριστική απομάκρυνση της κοινωνίας από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος και την εμπιστοσύνη της στον άνθρωπο. Αν ο κρατούμενος θεωρείται ″ξοφλημένος″ για την κοινωνία τότε η κοινωνία αυτή νοσεί και θεσμοί της χρήζουν άμεσης αναδιάρθρωσης,
Οι φωνές διαμαρτυρίας των εγκλείστων,: « Δεν ζητάμε ατιμωρησία, απαιτούμε μόνο να ξεκόψουμε απ' ό,τι μας έφερε εδώ. Κανείς δεν μας υπολογίζει, είμαστε ανύπαρκτοι για την κοινή γνώμη. Μόνη απασχόληση, η τηλεόραση και κάποιες σποραδικές δραστηριότητες γύρω από την απεξάρτηση. Μας κρατούν με απίθανους τρόπους μέσα περισσότερο από το χρόνο ποινής. Όσο για τις συνθήκες... Ελλιπέστατη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μεταγωγές - "απαγωγές" για λόγους τιμωρίας, εξευτελισμός όταν γυρνώντας από τις πενθήμερες άδειες μας περιμένει η απομόνωση - ύποπτοι εισαγωγής ναρκωτικών - και κάνουμε την ανάγκη μας μπροστά στους υπαλλήλους.» (κρατούμενος στις φυλακές Διαβατά) «Όταν κάποιος έχει πρόβλημα στα δόντια, του τα βγάζουν! Η ανήκεστος βλάβη είναι προνόμιο των ίδιων που παίρνουν τις ευνοϊκές αποφάσεις. Αν δεν διαπλέκεσαι με όλο το σύστημα στις φυλακές, δεν έχεις καμία πιθανότητα ίσης αντιμετώπισης. Είμαστε άνθρωποι με δικαίωμα στη ζωή, πληρώνουμε την παραβατικότητά μας». (κρατούμενος στις φυλακές Χαλκίδας), αφήνουν παγερά αδιάφορη την κοινωνία που, σαν υπηρέτρια της δεκαετίας του ’60, χώνει κάτω απ’ το χαλί τη σύγχρονη ″κόπρο του Αυγεία″ έχοντας την αίσθηση πως καθαρίζει με τις υποχρεώσεις της.
Στην εποχή μας δεν επιτρέπεται να σκεφτόμαστε στερεοτυπικά και να επηρεαζόμαστε από την ″κοινή γνώμη″ για τα σύγχρονα κοινωνιολογικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν το να αντιδράμε στην ίδρυση ενός νέου σύγχρονου σωφρονιστικού καταστήματος που θα συμβάλλει στην αποσυμφόρηση(το κατ’ εξοχήν πρόβλημα) των υπαρχόντων καταστημάτων και θα προσφέρει ανθρωπινότερες συνθήκες κράτησης στους κρατούμενους το θεωρώ άστοχο. Αφού η κοινωνία μας έχει πολλαπλασιάσει τα μέτρα καταστολής , έχει αυστηροποιήσει την απονομή δικαιοσύνης (ιδίως μετά την αποκάλυψη των παραδικαστικών κυκλωμάτων) και δε λέει να δεχθεί εναλλακτικές μορφές ποινής αντί της κράτησης είναι φυσικό να έχουν συμφορηθεί τα καταστήματα κράτησης.
Η ίδρυση ενός νέου καταστήματος από τη μια δείχνει να αποτελεί μονόδρομο στην αποκλιμάκωση του υπερπληθυσμού των φυλακών αλλά από την άλλη σαφώς και δεν πρόκειται να λύσει τις εγγενείς αδυναμίες του σωφρονιστικιού συστήματος. Θα βελτιώσει όμως τις συνθήκες κράτησης . Κι αυτό δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Επομένως το ερώτημα που ακολουθεί είναι πού θα ανεγερθεί. Φυσικά, μακριά από τον ιστό κατοικημένων περιοχών αλλά όχι βέβαια στο Γκουαντάναμο ή στη Σπιναλόγκα. Αλίμονο αν στην εποχή μας το έγκλημα το προσεγγίζουμε με την ευγονική και όχι με κοινωνιολογικούς όρους. Ποιος θα είναι λοιπόν ο χώρος υποδοχής του και ποιον θα πρέπει να βαρύνει αυτή η απόφαση; Μα βεβαίως του δημότες της προτεινόμενης περιοχής οι οποίοι σε λαϊκή συνέλευση, αφού ενημερωθούν, ας εκφράσουν τη θέλησή τους υπέρ ή κατά της ίδρυσης σωφρονιστικού καταστήματος.

ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΙΑΝΝΗ ΛΟΙΠΟΝ Ή ΤΟΝ ΙΑΒΕΡΗ; ΙΔΟΥ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ !
Υ.Γ. Φρονώ (κι ας μου συγχωρήσουν αυτή την κρίση οι εκλεκτοί σχολιαστές της ιστοσελίδας) πως όσοι αναφέρθηκαν στην ανέγερση σωφρονιστικού καταστήματος στην περιοχή των Βαγίων δεν αδίκησαν μόνο το θέμα , αλλά και τον εαυτό τους, επειδή μας έχουν συνηθίσει σε πιο οξυδερκείς κρίσεις για τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα και όχι σε επιδερμικές αναφορές που δε θίγουν τις αιτίες τους και δεν αναζητούν λύσεις που πρέπει να συνάδουν με το νομικό πολιτισμό ενός κράτους που σέβεται τον πολίτη του.
.