Η τουρκική στρατηγική μέσα από την ανάλυση ενός Τούρκου

Mια άκρως αποκαλυπτική ανάλυση της τουρκικής στρατηγικής δημοσιεύεται σε ένα από τα τελευταία κυριακάτικα ένθετα της τουρκικής εφημερίδας «Ραντικάλ». Συντάκτης της ανάλυσης είναι ο γνωστός στην Τουρκία δικηγόρος και υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ορχάν Κεμάλ Τσενγκίζ, ο οποίος, με αφορμή το θέμα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, επιχειρεί μια βαθιά διείσδυση στην τουρκική πολιτική, από τα συμπεράσματα της οποίας μπορούν και οι ηγέτες μας εδώ να πάρουν πλούσια διδάγματα. Συνεπώς, όσα ακολουθούν, πρέπει να ενδιαφέρουν και τον Πρόεδρο Χριστόφια και όλους εκείνους που άκριτα, και έχοντας πλήρη άγνοια της τουρκικής πολιτικής, εισέρχονται σε διαλόγους, με την ψευδαίσθηση ότι θα επιτύχουν λύση.
Υπό τον τίτλο, λοιπόν, «Το Πατριαρχείο και η στρατηγική των τετελεσμένων γεγονότων», ο Τούρκος αναλυτής γράφει: «Η Τουρκία έχει κάποια στρατηγική για τις μειονότητες; Ναι, κατά την άποψή μου, έχει μια συνειδητή στρατηγική, την οποία εφαρμόζει πολύ συστηματικά απέναντι στις μειονότητες. Προκειμένου να αντιληφθούμε ποια είναι και πώς εφαρμόζεται, πρέπει να εξετάσουμε την κατάσταση του Πατριαρχείου Φαναρίου, μέσα από την ιστορική προοπτική του. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη «λεπτή πολιτική» του κράτους. Αυτή η πολιτική έχει φέρει το ιστορικό αυτό Ίδρυμα σε σημείο εξαφάνισης. Δηλαδή, σύντομα το κράτος θα πετύχει το σκοπό τον οποίο επιδιώκει. Εν πρώτοις, τι είναι αυτή η στρατηγική; Το όνομά της είναι fait accompli. Μπορούμε να το μεταφράσουμε και ως «άπαξ και τελείωσε». Το fait accompli εργάζεται με τον εξής τρόπο: Από τον εχθρό σας, ή τον αντίπαλό σας, με μία αιφνίδια κίνηση, λαμβάνετε κάτι. Για την ακρίβεια τού αποσπάτε κάτι. Όταν το επιτύχετε, αισθάνεστε πλέον βέβαιος για το χαρακτήρα του αντιπάλου σας. Διότι ο αντίπαλός σας αποδεικνύεται αρκούντως συντηρητικός και φοβάται μήπως χάσει αυτά τα οποία του ανήκουν. Για το λόγο αυτό, με μια κίνηση αιφνιδιαστική και χωρίς να το αντιληφθεί, βάζετε στο χέρι ένα μέρος από αυτά που κατέχει ο αντίπαλός σας. Αυτός σκέπτεται: «Εντάξει, αυτό με πόνεσε, εάν όμως προχωρήσω σε αντιπαλότητα, μπορεί να τα χάσω όλα». Έτσι, εσείς δημιουργείτε μια νέα κατάσταση. Έχετε ενισχυθεί περισσότερο και ο αντίπαλός σας έχει αποδυναμωθεί. Περιμένετε λίγο καιρό και αφού περάσει κάποιο χρονικό διάστημα, επιχειρείτε νέα επίθεση, τη στιγμή που ο αντίπαλός σας δεν το περιμένει και του αποσπάτε ακόμη ένα κομμάτι από όσα κατέχει.
Ο αντίπαλός σας παραμένει, και μετά το νέο κτύπημα, διστακτικός. Σκέφτεται όχι αυτά που έχει χάσει, αλλά εκείνα τα οποία δυνατόν να χάσει επιπλέον. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, πραγματοποιείτε και πάλιν μια νέα επίθεση και οι ισορροπίες αλλάζουν άρδην. Ο αντίπαλος έχει χάσει τα περισσότερα από αυτά που είχε στα χέρια του. Η στρατηγική αυτή συνεχίζεται, μέχρις ότου ο αντίπαλος απολέσει όλα όσα κατέχει».
Όσοι έχουν κρίση και νουν, εύκολα αντιλαμβάνονται ότι αυτή η στρατηγική, που με τόσο παραστατικό τρόπο περιγράφει ο Τούρκος αναλυτής, εφαρμόστηκε πλήρως στην περίπτωση της Κύπρου. Και στο στρατιωτικό και στο διπλωματικό τομέα. Εφαρμόστηκε με επιτυχία και συνεχίζεται να εφαρμόζεται μέσω του διακοινοτικού διαλόγου. Μετά την εισβολή, από το φόβο μας μήπως χάσουμε τα πάντα, παραδίδουμε με ευχαρίστηση στον Τούρκο ένα-ένα όσα μας απέμειναν. Είναι η φοβία που εκφράζεται από τους άκριτους φίλους του διακοινοτικού διαλόγου. «Εχάσαμε όσα εχάσαμε. Να σώσουμε ό,τι περισώζεται», είναι η φιλοσοφία. Και στην προσπάθειά μας να σώσουμε ό,τι περισώζεται, δίνουμε κομμάτι-κομμάτι στους Τούρκους όσα μας ανήκουν. Από το ενιαίο κράτος υποχωρήσαμε στη διζωνική, δεχθήκαμε το σχέδιο Ανάν, την εκ περιτροπής προεδρία, την παραμονή εποίκων και πολλά άλλα. Πονέσαμε, αλλά συνεχίζουμε να δίνουμε, λόγω της φοβίας μας να μην τα χάσουμε όλα. Η Τουρκία, όταν αντελήφθη με πόσο ψοφοδεή αντίπαλο έχει να κάνει, συνεχώς ζητά και συνεχώς παίρνει. Σε πλήρη εξέλιξη η στρατηγική του fait accompli. Μέχρι να μας τα πάρει όλα...

H ΣΗΜΕΡΙΝΗ, του Κ. Αντωνίου