« Τελευταίος ασπασμός » στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Aπό τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου

Η ελληνική πολιτική ζωή και η Αριστερά είναι από χτες φτωχότερες. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο οραματιστής, ο ευρυμαθής, με πλούσια παιδεία, με στερεή και βαθιά κουλτούρα, με το ρηξικέλευθο, ευθύβολο, πυκνό, και κρουστικό πολιτικό λόγο, ο μεγάλος ευρωπαϊστής και ο επαναστάτης οικολόγος, ο άνθρωπος που με τη νηφάλια πολιτική σκέψη και το ήθος του κέρδισε την αναγνώριση όλου του ελληνικού πολιτικού φάσματος, δεν υπάρχει πια. Έχασε, πρόωρα την πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Η πολιτική κηδεία του έγινε στις 6 μμ την Τετάρτη , από το νεκροταφείο της Καλλιθέας.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης υπήρξε ένας αριστερός δημοκράτης. Αν και ανήκε σε αριστερή οικογένεια τον πατέρα του οποίου εκτέλεσαν οι ναζί, δεν ένιωσε και δε δήλωσε ποτέ κομμουνιστής. Έχοντας μεταβεί στο «σιδηρούν παραπέτασμα» και δει ..ιδίοις όμμασι .. τα κακώς κείμενα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Παρέμεινε συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι την ίδρυση της ΕΑΡ (για την οποία έπαιξε σημαίνοντα ρόλο), ενώ άφησε το ανεξίτηλο αποτύπωμά του στο Συνασπισμό.
Αγωνιζόταν πάντα για μια Αριστερά με σύγχρονη ανανεωτική πολιτική ταυτότητα. Είχε το χάρισμα να βρίσκεται πάντα μπροστά από την εποχή του, να συλλαμβάνει τα μηνύματα των καιρών και να τα μετουσιώνει σε πολιτικές θέσεις και προτάσεις για τις οποίες όλοι θα μιλούσαν κάποια χρόνια μετά...
Ήταν από τους πρώτους στην Ελλάδα που μίλησαν με συνέπεια για την οικολογία, προσεγγίζοντας τα παγκόσμια, ευρωπαϊκά ή τοπικά ζητήματα μέσα από την οικολογική τους διάσταση και συνέτεινε όσο λίγοι στο να καταστούν οι θέσεις της ανανεωτικής Αριστεράς αλληλένδετες με τον περιβαλλοντικό προσανατολισμό.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης υπήρξε από τους μεγαλύτερους Έλληνες ευρωπαϊστές, αγωνιζόμενος όσο λίγοι για το όραμα της ενωμένης Ευρώπης των λαών.
Παραλαμβάνοντας τη «σκυτάλη» από το Λεωνίδα Κύρκο, πάλεψε για το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο μέσα στην ΕΟΚ και την ΕΕ, εκλεγόμενος ευρωβουλευτής το 1989, το 1994 και το 1999. Το 2007 εξελέγη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Έμεινε προσηλωμένος σ' αυτές τις αρχές ως το τέλος, αρνούμενος προ μηνών να παραστεί στην ελληνική Βουλή και να καταψηφίσει την κύρωση της Ευρωσυνθήκης , όπως επέτασσε η κομματική πειθαρχία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης υπήρξε από τους βασικότερους συντελεστές της συγκρότησης της σημερινής «ανανεωτικής πτέρυγας» του ΣΥΝ.
"….Μαζί με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη υπήρξαμε συνιδρυτές του Συνασπισμού της Αριστεράς ….Από την πολύτιμη συνεργασία μας θα θυμάμαι πάντα τον ουσιαστικό ριζοσπαστισμό του, τη διαρκή του αμφισβήτηση, σε συνδυασμό όμως με μια μοναδική πολιτικότητα και ικανότητα σύνθεσης με το διαφορετικό….", σημείωσε η Μαρία Δαμανάκη παλαιό στέλεχος του Συνασπισμού και νυν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
"Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έχασε τη μάχη…. Δεν θα είναι μαζί μας στις μεγάλες μάχες που έρχονται, στις άνισες μάχες που έχουμε μπροστά μας. Ο ευθύς του λόγος, η ανεξαρτησία της σκέψης του, η πολιτική του πράξη και ο μόχθος του για μια κεντροαριστερά ανανεωτική και διαρκώς ανανεούμενη, με αιχμές τον ευρωπαϊσμό και την οικολογία, θα μας στηρίζει - όλους εμάς που βρεθήκαμε αντάμα - στους δύσκολους νέους καιρούς…’’, αναφέρει για τον θάνατο του ο Σπύρος Δανέλλης πριν λίγες ημέρες δήμαρχος Χερσονήσου Ν. Ηρακλείου Κρήτης και νυν υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ
Προσωπικά ομολογώ ότι ρουφούσα πάντα αχόρταγα την αρθρογραφία του στο ‘’Βήμα’’, τα’’ Νέα’’, την ‘’Ελευθεροτυπία’’, τον ‘’Οικονομικό Ταχυδρόμο’’, το ‘’Αντί’’, την ’’ Αυγή’’ και τον ‘’Πολίτη’’, γιατί με το κοφτερό του μυαλό του και την ακέραιη αγωνιστική του συνείδηση ομόρφαινε τη ζωή γύρω του ακόμη και όταν τον σημάδευε με το βόλι του ο χάρος
Ο εκλιπών διατηρούσε μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση με την ευρύτερη περιοχή της Θήβας
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω και είχα διαπιστώσει αυτό που είπε το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς ο Λεωνίδας Κύρκος "…Ο Μιχάλης αξίωνε να μελετούμε τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι και προειδοποιούσε για τους ανώριμους βολονταρισμούς που τόση ζημιά έκαναν και στο παρελθόν..’’.
Κλείνοντας ανατρέχω στο ποίημα του Τίτου Πατρίκιου "Σ` έναν σύντροφο", που του αφιερώνω:

‘’ Ήσουν ένας σπόρος, ένα βαλανίδι
άλλοτε ήσουν ένα μεγάλο δρυ,
μα όταν μιλούσες
γινόσουν ο δρόμος από το σπόρο
στο δέντρο κι από το δέντρο
στο δάσος. ‘’