Παναγία, η μάνα όλου του κόσμου

[[ δαμ-ων ]]

Πάλι σήμερα θα ξεφυλλίσουμε τα βιβλία του Ν. Καζαντζάκη και θα σταθούμε σε ένα άλλο απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Ζορμπάς”:

[[ Θυμήθηκε ο γερο- Κρητικός τα παλιά, τα χρόνια της Τουρκιάς, αναστορήθηκε τα λόγια του κυρού του• τα θάματα που γίνουνταν την εποχή εκείνη, γιατί οι άνθρωποι ήταν θεοφοβούμενοι και πίστευαν.

Να, εγώ που θωρείτε, εγώ ο μπαρμπα- Αναγνώστης, από θάμα γεννήθηκα. Ναίσκε, από θάμα. Και να σας στορήσω το πώς, να θαμάξετε και να πείτε: «Μήστητί μου, Κύριε!» και να πάτε στο μοναστήρι της Παναγιάς μας να της ανάψετε ένα κερί.

Έκαμε το σταυρό του κι άρχισε ήσυχα- ήσυχα με τη γλυκιά φωνή του:

-Στο χωριό μας, το λοιπόν, που λέτε, ήταν την εποχή εκείνη μια πλούσια Τουρκάλα-πίσσα στα κόκαλά της! Μα να που γκαστρώθηκε η αναθεματισμένη κι ήρθε ο καιρός της να γεννήσει. Τη βάλανε στα σκαμνιά, και μούγκριζε σαν τη μουσκάρα τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Μα το παιδί δεν έβγαινε. Μια φιλενάδα της-πίσσα στα κόκαλά της!-της κάνει! «Δε φωνάζεις, Τζαφέρ-χανούμ, και τη Μεϊρέ-μάνα;» Μεϊρέ-μάνα λεν οι Τούρκοι την Παναγία, μεγάλη η χάρη της! «Αυτή να φωνάξω; Μούγκρισε η σκύλα η Τζαφέραινα• αυτή; Κάλλιο να πεθάνω!» Μα οι πόνοι ήταν μεγάλοι. Πέρασε ένα μερονύχτι ακόμα, μούγκριζε, μα δε γεννούσε. Τι να κάμει; Δε βαστούσε πια τους πόνους, έσυρε φωνή: «Μεϊρέ-μάνα! Μεϊρέ-μάνα!» Φώναζε, φώναζε μα οι πόνοι δε σκολνούσαν, το παιδί δεν έβγαινε. «Δεν ακούει, είπε η φιλενάδα, δε θα κατέχει τούρκικα• κράξε τη με το ρωμαίικό της όνομα.-Παναγιά των Ρωμιών! έσυρε τότε φωνή η σκύλα, «Παναγιά των Ρωμιών!» - μα του κάκου∙ ο ι πόνοι πλήθαιναν. «Δεν της φωνάζεις καλά, Τζαφέρ χανούμ, είπε πάλι η φιλενάδα∙ δεν της φωνάζεις καλά, και δεν έρχεται.» Και τότε πια η σκύλα η χριστιανομάχα, βλέποντας τα κίντυνα, έσυρε φωνή μεγάλη: «Παναγιά μου!» και μονομιάς γλίστρηξε το παιδί από την κοιλιά, σα χέλι.

Ολόκληρο το άρθρο >> εδώ