Η ελευθερία και η προσκόλληση του ανθρώπου

[[ δαμ-ων ]]

Σήμερα θα χρησιμοποιήσουμε ένα άλλο απόσπασμα, από το μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά”:

[[ Κιτρίνισε ο Ζορμπάς, πρασίνισε, το αστραφτερό του μάτι θόλωσε. Μονάχα, κατά το δειλινό, το μάτι του έπαιξε• άπλωσε το χέρι και μου ‘δειξε δυο μεγάλα δελφίνια που πηδούσαν και παράβγαιναν με το βαπόρι.

- Δελφίνια! Έκαμε χαρούμενος.

Τότε για πρώτη φορά πήρε το μάτι μου πως ο δείχτης του αριστερού χεριού του ήταν κομμένος κοντά ως τη μέση.

- Τι έπαθε το δάχτυλό σου, Ζορμπά; Φώναξα.

- Τίποτα! Αποκρίθηκε, πειραγμένος που δε χάρηκα όσο έπρεπε για τα δελφίνια.

- Σου το πήρε καμιά μηχανή; Επέμεινα

- Τι μηχανή κάθεσαι και λες; Το ‘κοψα μοναχός μου!

- Μοναχός σου; Γιατί;

- Που να καταλάβεις ελόγου σου, αφεντικό! είπε σηκώνοντας τους ώμους. Σου είπα πως όλες τις τέχνες τις πέρασα. Μια φορά το λοιπόν έκανα και τον κανατά. Την αγαπούσα την τέχνη αυτή σαν παλαβός. Ξέρεις τι θα πει να πιάνεις ένα σβώλο λάσπη και να κάνεις ό,τι θες; Φρρρ! Ο τροχός, κι η λάσπη στρουφογυρίζει σα δαιμονισμένη, και συ από πάνω της και λες: θα κάμω κανάτι, θα κάμω πιάτο, θα κάμω λυχνάρι, θα κάμω διάολο! Αυτό θα πει άνθρωπος, σου λέω: Ελευτερία!

Ολόκληρο το άρθρο εδώ