Κάποτε υπήρχε και φιλότιμο… Το φιλότιμο του Αίαντα του Τελαμώνιου

[[ δαμ-ων ]]

( 4ο Μέρος )

Ο Σοφοκλής αφιέρωσε μια τραγωδία στον ήρωά μας. Εκεί με εικόνες τραγικές δίνει την απόγνωση του Αίαντα, αλλά και το φιλότιμό του. Στους πρώτους στίχους δίνει το διάλογο της Αθηνάς με τον Οδυσσέα, όπου η θεά του περιγράφει πως προκάλεσε στον Αίαντα την παραφορά, που τον οδήγησε στη σφαγή των ζώων. H Παλλάδα έχει τα ομηρικά στοιχεία, ενώ ο Οδυσσέας δεν είναι ο πανούργος ήρωας της Ιλιάδας, αλλά ένας ήρωας που αναδίδει ανθρωπιά, εκφράζοντας συμπόνια και συμπάθεια για τον “άρρωστο” σύντροφο στις μάχες:

« ΟΔ.: Για ποιο λόγο έτσι τρελό σήκωσε χέρι;
AΘ.: Τον θόλωσε ο θυμός για τα όπλα του Αχιλλέα.
ΟΔ.: Γιατί ξέσπασε απάνω στα κοπάδια;
ΑΘ.: Θαρρούσε πως εσάς σκοτώνει.
ΟΔ.: Η απόφασή του αυτή για τους Αργείτες;
ΑΘ.: Και θα την είχε κάνει πράξη, εγώ αν δεν ήμουν.
ΟΔ.: Με ποιάν αποκοτιά και τρελό θράσος;
ΑΘ.: Μονάχος κίνησε για σας κλεφτά τη νύχτα.
ΟΔ.: Ζύγωσε τάχα κι έφτασε στο τέρμα;
ΑΘ.: Ήταν μπροστά στων δυο αρχηγών τις πόρτες.
ΟΔ.: Πώς κράτησε απ’ το φόνο τ’ άγριο χέρι;
ΑΘ.: Τον εμπόδισα εγώ, στα θολά μάτια
βαριές απλώνοντάς του φαντασίες
αγιάτρευτης χαράς και στα κοπάδια
τον στρέφω και τα βόδια, που απ’ το κούρσος
ανάκατα κι αμοίραστα οι βοσκοί φυλάγαν•
με λύσσα ρίχνεται σ’ αυτά κι αρχίζει
μια πολυκέρατη σφαγή με το σπαθί του
τρόγυρα μακελεύοντας, θαρρώντας
πότε πως είχε σφάξει τους Ατρείδες,
πότε απ’ τους στρατηγούς κανέναν άλλον
πέφτοντας πάνω του. Κι εγώ τον άντρα
που ΄χε σαλέψει ο νους απ’ τη μανία,
τον κέντριζα, τον βύθιζα σε μαύρες
παγίδες χαλασμού. Κι όταν κατόπι
λούφαξε ο φονικός του μόχθος, όσα βόδια
ζωντανά μέναν, με σκοινιά τα δένει
κι ολάκερο κοπάδι κουβαλάει
στις σκηνές, σα να ήταν άντρες κι όχι
ζώα με κέρατα, κυνήγι• τώρα
μέσα τα τυραννάει σφιχτοδεμένα. » ( Σοφοκλής, “Αίας” 40-65 )


Ολόκληρο το άρθρο εδώ ...