Επίκαιρα αποσπάσματα από το τελευταίο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη: «..Ε, Πρόεδρε..»

Aπό τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου

Το «σχοινοβατικό» και «υψοφοβικό » βιβλίο του (μηχανικός γαρ …με πολλές πολιτικές επισκέψεις του στο παρελθόν στη Θήβα, στη Λιβαδειά δεν γνωρίζω … ) , διάβασα σχεδόν απνευστί και καθώς είναι νωπό στη μνήμη μου παρουσιάζω χαρακτηριστικά αποσπάσματα, που αφορούν την προσωπική και συλλογική ηγεσία, λίγο πριν από, λίγο μετά την κατάκτηση της εξουσίας . Λοιπόν ’’… Αμ έπος αμ έργον..’’

…Αν απορείτε με τον ακροβάτη στο εξώφυλλο, σας λέω το βάσανό μου: Πρέπει να έχω υψοφοβία . Το υποψιάστηκα πρώτη φορά πριν από αρκετές δεκαετίες, όταν είδα στα «Επίκαιρα» του σινεμά το γάλλο ακροβάτη Τσαρλς Μπλοντίν να περνά πάνω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα περπατώντας σε τεντωμένο σχοινί. Ζαλίστηκα δεύτερη φορά στο φιλμ Α Μan on Wire, όταν ένας άλλος ακροβάτης, πάλι Γάλλος, ο Φιλίπ Πετίτ, πέρασε βαδίζοντας σε σύρμα, στα 1.300 πόδια, ανάμεσα στους κακότυχους Δίδυμους Πύργους στο Μανχάταν. Τον ίδιο ίλιγγο, τον ίδιο θαυμασμό, ίσως και μεγαλύτερο, γιατί εδώ έχουμε «ακροβάτη με αιτία», νιώθω καθώς βλέπω τον «Πρόεδρο» να τεντώνει το σχοινί και να ετοιμάζεται να κάνει τα πρώτα βήματα στα ύψη της εξουσίας, να θέλει δηλαδή να κυβερνήσει αυτό που αρκετοί θεωρούν δύσκολα κυβερνήσιμο στον καιρό μας. Ναι, με έχει φάει το άγχος, μετρώ από ΄δώ , κόβω από κει, δεν έχω ύπνο, «η ξένη έγνοια γερνά το σκύλο», μελετώ προσεκτικά την πείρα και τις κινήσεις στο κενό παλαιών «ακροβατών» και γενικά είναι αδύνατο να χαλαρώσω και να πω: «Όποιος έχει τα γένια έχει και την έγνοια». Το Ε, Πρόεδρε! δεν είναι τίποτα παραπάνω από τις «συμβουλές»- Θεέ και Κύριε!- ενός «υψοφοβικού» προς έναν τολμηρό, ριψοκίνδυνο «ακροβάτη». Θέλει θράσος, το ξέρω, ένας που δεν αντέχει ούτε οπτικά τα ύψη να δίνει «μαθήματα» στον ακροβάτη για την κλίση του σώματος, τις κινήσεις των χεριών, τις μετατοπίσεις του κέντρου βάρους, την αντιστάθμιση και την εξισορρόπηση. Οι τελευταίες «εκατό ημέρες». Να πω την αμαρτία μου, η αρχική μου πρόθεση ήταν να γράψω το Οι τελευταίες «Εκατό Ημέρες» των προέδρων. Ήθελα να ξεκινήσω από το τέλος. Να φέρω στην αφετηρία το «στερνή μου γνώση να σ΄ είχα πρώτα». Η συνέχεια >> εδώ