… Αυτός ο Κόσμος, ο μικρός ο Μέγας…( 2ο Μέρος )

[[ δαμ-ων ]]

Η μεταφυσική φιλοσοφία είναι το απάνθισμα όσων έχουν πει οι μεγάλο μύστες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Βάση όλων είναι όσα ελέχθησαν από τον Πυθαγόρα και κατέγραψαν οι μαθητές του και όσα έγραψε ο Πλάτωνας.

Κατά τον Πλάτωνα αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου, του θείου Κόσμου. Δημιουργήθηκε με πρότυπο το Αιώνιο κι αποτελεί την εικόνα Του. « Αγαθός ήν, αγαθώ δε ουδείς περί ουδενός ουδέποτε εγγίγνεται φθόνος. Τούτου δ’ εκτός ών πάντα ότι μάλιστα εβουλήθη γενέσθαι παραπλήσια αυτώ.» [ Μετάφρ.: Ήταν αγαθός ( ο δημιουργός ) και ο αγαθός δεν έχει κανένα φθόνο μέσα του για τίποτα. Γι’ αυτό θέλησε να γίνουν τα πάντα όσο το δυνατόν πιο όμοια με τον ίδιο.] Και συνεχίζει παρακάτω: « λογισάμενος ουν ηύρισκεν εκ των παρά φύσιν ορατών ουδέν ανόητον του νουν έχοντος όλον όλου κάλλιον έσεσθαί ποτέ έργον, νουν δ’ αυ χωρίς ψυχής αδύνατον παραγενέσθαι τω. Δια δη τον λογισμόν τόνδε νουν μεν εν ψυχή, ψυχήν δ’ εν σώματι συνιστάς το παν συνετεκταίνετο, όπως ότι κάλλιστον είη κατά φύσιν άριστόν τε έργον απειργασμένος.» [ Μετάφρ.: Αφού λοιπόν σκέφτηκε καλά, κατάλαβε πως οτιδήποτε ορατό από τη φύση και χωρίς λογικό δεν θα είναι ποτέ ωραιότερο από κάποιο άλλο σύνολο με νου χωρίς ψυχή. Με αυτή τη σκέψη έβαλε το λογικό στην ψυχή, και βάζοντας την ψυχή στο σώμα δημιούργησε το σύμπαν, ώστε το έργο του να είναι από τη φύση του το καλύτερο και το ωραιότερο.] ( Πλάτων, “Τίμαιος”, 29e-30b ). Αφού ο Αθηναίος φιλόσοφος περιγράψει τον τρόπο, που ο Θεός, δημιούργησε τον Κόσμο, καταλήγει: « Ως δε κινηθέν αυτό και ζων ενόησεν των αϊδίων θεών γεγονός άγαλμα ο γεννήσας πατήρ, ηγάσθη τε και ευφρανθείς έτι δη μάλλον όμοιον προς το παράδειγμα επενόησεν απεργάσασθαι. Καθάπερ ουν αυτό τυγχάνει ζώον αϊδιον όν, και τόδε το παν ούτως εις δύναμιν επεχείρησε τοιούτον αποτελείν. Η μεν ουν του ζώου φύσις ετύγχανε ούσα αιώνιος, και τούτο μεν δη τω γεννητώ παντελώς προσάπτειν ουκ ήν δυνατόν. Εικώ δ’ επενόει κινητόν τινα αιώνος ποήσαι, και διακοσμών άνα ουρανόν ποιεί μένοντος αιώνος εν ενί κατ’ αριθμόν ιούσαν αιώνιον εικόνα, τούτον ον δη χρόνον ωνομάκαμεν.» [ Μετάφρ.: Ο δημιουργός χάρηκε όταν διαπίστωσε ότι ο κόσμος κινείται και μοιάζει με τους αιώνιους θεούς και, ευχαριστημένος απ’ αυτό, σκέφτηκε να τον κάνει ακόμα πιο όμοιο με το πρότυπο που είχε χρησιμοποιήσει. Ξέροντας ότι το πρότυπό του είναι ζωντανό και αιώνιο, προσπάθησε να κάνει το ίδιο και με τον κόσμο. Επειδή όμως η φύση εκείνου του προτύπου είναι αιώνια και δεν μπορούσε να την μεταδώσει απόλυτα στον κόσμο, σκέφτηκε να τον κάνει σαν κινητή εικόνα της αιωνιότητας. Βάζοντας λοιπόν τάξη στον ουρανό, έφτιασε της σταθερής αιωνιότητας την εικόνα, η οποία κινείται σύμφωνα με τους νόμους των αριθμών, αυτό βέβαια που ονομάζουμε χρόνο.] ( Πλάτων, “Τίμαιος”, 37c-d) ...

Η συνέχεια του άρθρου εδώ