Λύτρωση από κάθε είδους λυτρωτή…

[[ δαμ-ων ]]

( 2ο Μέρος )

Πολλοί Δάσκαλοι παρουσιάστηκαν ανά τους αιώνες, στους διάφορους λαού, γιατί ο Θεός «δεν αφήκε αμαρτύρητον εαυτόν». Οδήγησαν με ασφάλεια επιταχύνοντας τις ψυχές στο μακρύ ταξίδι της “επιστροφής στον οίκο”. Αυτός όμως που επέδρασε και επιδρά καταλυτικά για 2000 χρόνια σε όλον τον κόσμο, μη ων εκ του κόσμου τούτου, είναι ο Λόγος, όστις «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».
Χιλιάδες βασανιστικά ερωτήματα ταλανίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Από πού ερχόμαστε, που πάμε, ποιος ο σκοπός της ζωής, γιατί η ζωή να είναι τόσο σύντομη κι όχι σαν του Μαθουσάλα, γιατί να υπάρχουν οι αρρώστιες, η φτώχεια, γιατί άλλοι να μη ξέρουν τι έχουν κι άλλοι να πεθαίνουν από πείνα, γιατί να πεθαίνει ο άνθρωπος; Και σαν πεθάνει χάνεται εντελώς η υπόστασή του ή μήπως “κάτι” διατηρείται; Υπάρχουν ο Παράδεισος και η Κόλαση και πως μπορούμε να σωθούμε από τον Πειρασμό και να κερδίσουμε τον Παράδεισο; Κι αυτά τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται με τις αντικρουόμενες απόψεις των διαφόρων θρησκειών, με τη μεγάλη διάσταση μεταξύ λόγου και πράξης από τους ανώτερους και κατώτερους λειτουργούς τους και κυρίως με τον πόλεμο ανάμεσα στους αντιπροσώπους τους και τη στρατολόγηση φανατικών πιστών. Είναι περίεργη και αινιγματική η περιχαράκωση γύρω από τη “μοναδική τους αλήθεια”, ώστε να πιστεύουν πως αυτοί είναι οι εκλεκτοί στους οποίους έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια, ενώ οι άλλοι είναι οι πλανημένοι και καταδικασμένοι… Τους διαφεύγει κάτι πολύ απλό. Ένας Πατέρας Δίκαιος και Πανάγαθος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν έχει εκλεκτά παιδιά και αποπαίδια. Σε όλα δίνει τις ίδιες ευκαιρίες. Όλα όσα λέγονται από τους φανατικούς των θρησκειών είναι ιδεολογήματα, φραστικές πομφόλυγες. Ο δρόμος του Ορθόδοξου Χριστιανού δεν είναι καλύτερος απ’ αυτόν του Καθολικού, ούτε του Προτεστάντη απ’ αυτόν του Μουσουλμάνου. Σίγουρα Ο Πατέρας γελάει με τους φανατισμούς μας, θλίβεται με τους δήθεν ιερούς πολέμους μας. Ο θρησκευτικός φανατισμός έχει βουλώσει τα αυτιά μας, γιατί αν ήσαν ελεύθερα θα ακούγαμε τη φωνή Του: « Μη μαλώνετε παιδιά Μου, για το σωστό δρόμο. Όλοι οι δρόμοι είναι δικοί Μου, γιατί όλοι οδηγούν σε Μένα!!!».
Από τη νηπιακή μας ηλικία γαλουχούμαστε με την κυρίαρχη ιδέα της αδυναμίας μας. Ξεκινάμε τη ζωή μας με ένα μεγάλο βάρος, για το οποίο δεν έχουμε καμιά ευθύνη. Σηκώνουμε το “προπατορικό αμάρτημα”. Μας μαθαίνουν να αισθανόμαστε ενοχές για τη μεγάλη παρακοή, για το δάγκωμα του μήλου από τους πρωτόπλαστους. Κι όταν ο νουνός μας παίρνει την ευθύνη με το «απεταξάμην σατανά και συνεταξάμην Χριστώ» οπότε φεύγει το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος, ακούμε το «βαπτίζεται ο δούλος του Θεού…». Και ζούμε με το μεγάλο δίλλημα: Είμαστε “ελεύθεροι” ή “δούλοι”;
Μπορούμε να δοκιμάσουμε ως ελεύθεροι, να πειραματιστούμε, να κάνουμε τα λάθη μας- αλλά να πάρουμε κιόλας τα πολύτιμα μαθήματα, να ακολουθήσουμε το δρόμο του άσωτου υιού ή πρέπει να μείνουμε μέσα στην ασφάλεια της “ποίμνης”, να εναποθέσουμε τη ζωή μας στα χέρια του πνευματικού μας; Η συνέχεια >> εδώ