Νομίζω πως τα Πάθη του Χριστού μας, φέρνουν κάθε χρόνο στο κέντρο της επικαιρότητας το ΕΝΑ και βασικό ερώτημα που βασανίζει τον άνθρωπο από καταβολής κόσμου.
Πάμε στις εκκλησιές εμείς οι τζιπάτοι, οι κυρίες βαμμένες και παρφουμαρισμένες, με τα σινιέ κοστούμια και συνολάκια μας, με τα κινητά ανά χείρας να παίζουν Σφακιανάκη στη μέση των ευαγγελίων, να προσκυνήσουμε τον μαραγκό από τη Ναζαρέτ, που ζωντανός μεν, δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνει, τώρα δε κείται γυμνός, νεκρός, καταματωμένος πάνω στο ατιμωτικό ξύλο τού Σταυρού.
Τό ερώτημα αυτό μπορεί να πάρει την μορφή:
Ταπεινός Θεο-άνθρωπος ή αλαζόνας και υπερόπτης υπεράνθρωπος?
Δύναμη κι εξουσία ή ταπείνωση και διακονία?
Βία και τιμωρίες ή ταπεινή αγάπη και υπομονή?
Αυτοβελτίωση, μέσω μιας απρόσωπης κοσμικής ενέργειας, ειδικών τεχνικών και πανάκριβων σεμιναρίων ηγεσίας ή θεογνωσία διερχόμενη μέσω της οδυνηρής διεργασίας της φλογερής μετάνοιας?
Χριστός βοηθός και πρότυπο στη θυσιαστική φιλαδελφία ή «χριστός» εξυπηρετητής στο κυνήγι της δύναμης ,της προβολής και τής επιβολής?
[η εικόνα προέρχεται από τη Μονή Σινά,είναι του 8ου αιώνα.Πάνω από την Παναγία εικονίζεται ο βλάσφημος ληστής Γέστας (κατά το απόκρυφο ευαγγέλιο τού Νικοδήμου) ενώ ο σεσωσμένος ληστής Δυσμάς χάθηκε στη φθορά τού χρόνου.Στη βάση του Σταυρού οι ρωμαίοι στρατιώτες μοιράζονται τα ιμάτια τού Ιησού.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου