…Ως πότε θα γεννιέται για να Τον σταυρώνουμε…;

[[ δαμ-ων ]]

Δεν ήταν στις προθέσεις μου να ασχοληθώ και πάλι με τα θέματα της τοπικής εκκλησίας. Θαρρούσα πως όσα έγραψα στις 9-12-2009 στο άρθρο «Ιερή αντίθεση» ήταν αρκετά. Είχα χρησιμοποιήσει ένα απόσπασμα από το “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” του Ν. Καζαντζάκη κι έκανα κάποια σχόλια.

Μα έλα που αυτές τις μέρες αναμοχλεύεται και πάλι η «ιερή αντίθεση», που σύρονται κάποια πέπλα για να φανεί πως ό,τι συμβαίνει δεν είναι αθώο. Αποδεικνύεται πως ίσως τα πράγματα να είναι πολύ πιο σοβαρά, απ’ όσο φαίνονται από πρώτη όψη. Γιατί έχουμε μια στάση καθαρά αντιχριστιανική στο «όνομα του Χριστού»! Μια καταστρατήγηση της διδασκαλίας Του. Την εκφορά ενός λόγου με φαρισαϊκό μανδύα και μια σειρά από ενέργειες αντιαδελφικού χαρακτήρα από «εν Χριστώ αδελφούς» και συλλειτουργούς.

Διαβάσαμε όσα θλιβερά γράφτηκαν ανώνυμα ή με ψευδώνυμο τον τελευταίο μήνα, και, ακόμη και το 10% να ισχύει- αν και η παροιμία «χωρίς φωτιά καπνός δε βγαίνει», έχει πάντοτε ισχύ- σύννεφα γκρίζα πλάκωσαν την ψυχή μας. Γιατί θέλουμε κάποιοι θεσμοί να παραμείνουν αμόλυντοι και αγνοί, ιδίως όταν άπτονται του “ιερού” κι έχουν σχέση με το “υπερβατικό”. Απ’ όποια μεριά κι αν βλέπει κάποιος το «Ιερό»- και δεν είναι ανάγκη να το βλέπει αποκλειστικά και μόνον από την πλευρά του εγκλωβισμού στο δογματισμό μιας εκκλησίας- επιθυμεί να στέκει πολύ ψηλά, πέρα από τα μιάσματα της ανθρώπινης πλεονεξίας και σκοπιμότητας.

Θα χρησιμοποιήσω την προσφιλή μου τακτική. Θα παραθέσω ένα απόσπασμα- μεγάλο μεν, αλλά πολύ δυνατό και συγκλονιστικό- του στοχαστή Ν. Καζαντζάκη. Και πάλι η πηγή άντλησης θα είναι το μυθιστόρημα “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”:

[[ Ακούστηκε βραχνή, πνιγμένη, όλο λύσσα, η φωνή του Αγά:

- Πάρτε τον, σκοτώστε τον, κάντε τον κιμά, ο διάολος να σας πάρει όλους.

Είπε κι έκλεισε την πόρτα με βρόντο.

Χίμηξε πρώτος ο παπάς, άρπαξε το Μανολιό από τον ώμο, ο Παναγιώταρος από τον άλλο, ο λαός τον έζωσε βουίζοντας, έπεφτε απάνω του, τον χτυπούσε, τον έσπρωχνε, τον χαμόσερνε κατά την εκκλησιά. Η νύχτα είχε πέσει, κανένα άστρο, μαύρα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό, βουβές, ανήμπορες αστραπές άναβαν κι έσβηναν μακριά, κατά τη δύση.

Προσπέρασαν τον πλάτανο, άγγισαν όλο λαχτάρα, έψαχναν, οσμίζουνταν το Μανολιό, λαχανιαστά, μα κανένας δε μιλούσε.

Έτρεξε ο καντηλανάφτης, έβγαλε από τη μέση του το μεγάλο κλειδί, άνοιξε διάπλατα την πόρτα της εκκλησιάς, μπήκε ο λαός. Τρία ασημένια καντήλια άναβαν στο τέμπλο- το ένα ομπρός στο Δεσπότη Χριστό, το άλλο μπρος στην παναγιά, το τρίτο στον Άι-Γιάννη τον Πρόδρομο. Όλοι οι επίλοιποι μεγαλομάρτυρες κι οι άγγελοι οι ζωγραφισμένοι στους τοίχους ήταν πλανταγμένοι στο σκοτάδι. Στη μονόφυλλη μονάχα πορτούλα του ιερού, φωτισμένες από το καντήλι της παναγιάς, λαμπύριζαν δυο μεγάλες φτέρουγες του Αρχάγγελου Μιχαήλ και τα κόκκινα, σν της πέρδικας, ποδάρια του. Μοσκομύριζε η εκκλησιά κερί και λιβάνι.

Ο παπά-Γρηγόρης είχε αρπάξει τώρα το Μανολιό από το σβέρκο, τον τράβηξε ως το τέμπλο, τον έριξε με μια σπρωξιά κάτω και τον έβαλε και γονάτισε μπροστά από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Ήταν τόσο ανυπόμονος, τόσο η χαρά της εγδίκησης τον πλαντούσε, που δεν είχε μπορέσει ως τώρα να μιλήσει. Τα λόγια στριμώγνουνταν, σπρώχνουνταν, παραμορφώνουνταν στο λαιμό του• έβγαιναν σαν ένα μπερδεμένο ακατάπαυτο μουγκρητό.

Η συνέχεια του άρθρου >> εδώ