Το επιστημονικό παραμύθι του “ινδοευρωπαϊσμού”

[[ δαμ-ων ]]

Οι ερευνητές και αποκωδικοποιητές των μεστών σοφίας μύθων της παράδοσής μας, έχουν να αντιμετωπίσουν δύο παραμύθια παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού: το παραμύθι των ‘‘φοινικικών γραμμάτων’’ και το παραμύθι του ‘‘ινδοευρωπαϊσμού’’, που βασίζονται σε αυθαιρεσίες και θεωρίες χωρίς επιχειρήματα και επιστημονική βάση.

Χθες προσπαθήσαμε, με στοιχεία που αντλήσαμε από την ελληνική γραμματεία, να ανατρέψουμε το πρώτο παραμύθι, πως πήραμε δηλαδή τα γράμματα του αλφαβήτου μας από τους Φοίνικες.

Θα προσπαθήσουμε σήμερα, με επιχειρήματα, που αντλούμε από τα γραπτά των προγόνων μας αλλά και τα αρχαιολογικά ευρήματα, να ανατρέψουμε και το δεύτερο παραμύθι. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι πως αυτά τα δύο παραμύθια διδάσκονται τα ελληνόπουλα στα σχολεία μας. Τα ελληνόπουλα διδάσκονται λανθασμένες θεωρίες που είναι σε βάρος της εθνικής μας ταυτότητας!

Ας ξεκινήσουμε να δούμε πρώτα τι είναι ο ‘‘ινδοευρωπαϊσμός’’.

Το 1786 ο άγγλος δικαστής στη Βεγγάλη της Ινδίας William Jones, συστηματοποιώντας τις μελέτες για τις τρεις αρχαίες γλώσσες Ελληνικά, Λατινικά και Σανσκριτικά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι γλώσσες αυτές προέρχονται από μία κοινή πηγή. Αργότερα κι άλλοι μελετητές, ειδικοί και μη, επιβεβαίωσαν τα συμπεράσματα του Jones, ώσπου το 1813 ο Άγγλος Τ.Yung πρότεινε αυτή η ομογλωσσία να πάρει την ονομασία ‘‘ινδοευρωπαϊκή’’, με το σκεπτικό πως αυτές οι γλώσσες μιλιούνται από τις Ινδίες μέχρι την Ευρώπη. Η συγκριτική όμως γλωσσολογία, έρχεται σε αντίθεση με τα αποτελέσματα των ερευνών των αρχαιολόγων και των ανθρωπολόγων. Ενώ είναι αναμφισβήτητη η γλωσσολογική ομοιότητα της Ελληνικής-Λατινικής-Σανσκριτικής, είναι όμως πασιφανής και κραυγαλέα η ανθρωπολογική ανομοιότητα των Ινδών-Ελλήνων-Ιταλών -Γερμανών κ.λ.π. Πώς μπορεί λοιπόν να εξηγηθεί επιστημονικά η ομοιότητα στη γλώσσα και η ταυτόχρονη ανομοιότητα στη φυλή;

Ο C. Renfrew λέει πως το μεγαλύτερο μέρος της σύγχυσης της « ινδοευρωπαϊκής υπόθεσης » οφείλεται στο γεγονός ότι η γλωσσολογία καλλιεργεί την απόλυτη άποψη ότι το λεξιλόγιο μιας γλώσσας παρέχει με ασφάλεια κάθε ιστορική πληροφορία για την ύπαρξη του πολιτισμού και της γεωγραφικής θέσης ενός λαού. Έτσι αν δεχτούμε ότι μόνον οι φιλολογικές ή γλωσσολογικές μαρτυρίες αρκούν για την εξαγωγή ιστορικών συμπερασμάτων, τότε οδηγούμαστε σε παράλογα συμπεράσματα, όπως λ.χ. : « Επειδή στη Λατινική υπάρχουν οι όροι ‘‘disco’’ και “tabacum’’, υπάρχει το ενδεχόμενο οι Λατίνοι να πήγαιναν …στις ντισκοτέκ ή να…κάπνιζαν ». Σε τέτοιου είδους παραλογισμούς μπορούν να οδηγηθούν όσοι απολυτοποιούν κάποια επί μέρους συμπεράσματα, μη λαμβάνοντας υπόψη τους και τα πορίσματα των άλλων συναφών επιστημών, που είναι απαραίτητα για να είναι πλήρης και σαφής η ιστορική ανασύνθεση του παρελθόντος. Επομένως στον ίδιο παραλογισμό οδηγεί η σύγκριση ανισόχρονων γλωσσών, όπως η Μυκηναϊκή-Ελληνική, η Λατινική, η Σανσκριτική, η Γοτθική κ.λ.π.

Την εποχή που οι υποτιθέμενοι Ινδοευρωπαίοι βρίσκονταν στις ουγγρικές πεδιάδες ή στις ρωσικές στέππες, στον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου ήκμαζε ο Νεολιθικός Πολιτισμός του Σέσκλου, του Διμηνίου κ.λ.π. Στην 7η χιλιετία π.χ. εντοπίζεται η αρχαιότερη ναυσιπλοΐα του κόσμου στη διαδρομή Φράγχθι Αργολίδος-Μήλος για τη μεταφορά του οψιδιανού (* ). Ενώ έχουμε μαρτυρίες για το νεολιθικό πολιτισμό του Ελλαδικού χώρου, αρχαιολογικά επιβεβαιωμένο, με την αρχαιότερη γραπτή κεραμική της Ελάτειας ( ασφαλής ραδιοχρονολόγηση στο 6290_+110 π.χ. ), κανένα εύρημα δεν πιστοποιεί την παρουσία των ‘‘Ινδοευρωπαίων’’ στις κοιτίδες του Βορρά. Έτσι δίκαια ο Δ. Θεοχάρης γράφει : « Η Ελλάδα είναι ο τόπος, όπου δρα εξακολουθητικά η αρχαιότερη πολιτιστική παράδοση του κόσμου ».

Δεν υπάρχει καμία ιστορική πηγή, που να κάνει λόγο για τους ‘‘Ινδοευρωπαίους’’, ενώ όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, κι εδώ υπάρχουν γραπτές ιστορικές πηγές, δέχονται την αυτοχθονία των Ελληνικών φύλων στον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου.

Η συνέχεια >>> εδώ