… Η αδικία …

[[ δαμ-ων ]]

Ο Χ. Ίψεν είπε: « Η μειονότητα έχει πάντοτε δίκιο. » Κι όταν η μειονότητα των τραπεζιτών έχει δίκιο αδικούνται οι μη έχοντες και οι μη κατέχοντες. Έτσι υπερισχύει το δίκιο του ισ- χειρότερου ( όχι, δεν είναι ορθογραφικό λάθος!) σε βάρος του αδύναμου να αντιδράσει.

Ποιος από μας μπορεί να αρνηθεί ότι τα μέτρα που εξήγγειλε για την οικονομική ανάκαμψη η κυβέρνηση δεν τα ένιωσε σαν γροθιά στο στομάχι; Πως δεν αισθάνεται την πικρή και συνάμα στυφή γεύση της αδικίας; Πως καλείται να σηκώσει τα βάρη μιας κρίσης για την οποία στο μεγαλύτερο μέρος - το μέρος που του αναλογεί είναι η εκλογή φαύλων κι ανήθικων εκπροσώπων του στη δημόσια διοίκηση - δεν έχει καμιά ευθύνη, να πληρώσει χρέη που ίδιος δεν έκανε;

Η άρχουσα τάξη- οικονομικό κατεστημένο με τους υποτελείς πολιτικούς του και ιερατείο- προσπαθούν να μας πείσουν, το έχουν κατορθώσει θα ‘λεγα, πως η αδικία είναι συνυφασμένη με τη ζωή. Πως είναι νόμος της ζωής οι πολλοί να αδικούνται για την υπερ- καλοπέραση των ελαχίστων. Η ίδια η εκκλησία μας φορτώνει από τη στιγμή της γέννησής μας με ένα προπατορικό αμάρτημα, για το οποίο καμία ευθύνη δεν έχουμε και με βάση αυτό μας δίνει βορά στις πονηρές δυνάμεις του “εξαποδώ” που μας βασανίζουν για να αποβάλουμε κάθε υλική επιθυμία. Εμείς να μην θησαυρίζουμε επί της γης, επιδιώκοντας τους θησαυρούς της ουράνιας βασιλείας, αλλά η εκκλησία να έχει τόσο συσσωρευμένο πλούτο, που αν τον παραχωρούσε θα λυνόταν μεμιάς το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα και η χώρα χωρίς κλυδωνισμούς θα προχωρούσε προς την ανάπτυξη. Μας γαλουχεί με στωικότητα να υπομένουμε την αδικία, γιατί έτσι γινόμαστε αρεστοί στον Θεό, και μας φέρνει σαν παράδειγμα τον Ιωβ, που με την ιώβειο υπομονή του υπέστη τις αδικίες που του έφερε το “παιγνίδι” Θεού και Σατανά!

Οι πολιτικοί παίζουν τα παιγνίδια των οικονομικών εγκληματιών στις πλάτες των λαών. Κρατούν στη μιζέρια τους απλούς πολίτες, στέλνουν στα πολεμικά σφαγεία τους νέους, στα σύγχρονα κρεματόρια τους αμάχους, βυθίζουν στην απελπισία τους μη προνομιούχους. Από τον περιώνυμο πλανητάρχη μέχρι τον τελευταίο υφυπουργό της τριτοκοσμικής μπανανίας έχουν καταντήσει άβουλα πιόνια, θλιβερές μαριονέτες των αόρατων νέων δικτατόρων της παγκόσμιας οικονομικής δικτατορίας.

Ας ανατρέξουμε στη λογοτεχνία μας πρώτα, να πάρουμε μια μικρή γεύση της αδικίας και μετά θα εξετάσουμε λίγες πτυχές του προβλήματος που μας βασανίζει και μας πλακώνει με μαύρες σκέψεις. Το απόσπασμα είναι από το μυθιστόρημα “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” του Ν. Καζαντζάκη. Η επιλογή έγινε γιατί ο μισθωτός, ο μικρομεσαίος, ο συνταξιούχος σταυρώνεται καθημερινά στον Γολγοθά που του ετοίμασαν οι τραπεζίτες και οι παγκόσμιοι επενδυτές, στους οποίους τους παρέδωσαν ως Πόντιοι Πιλάτοι οι πολιτικοί και οι μεγάλοι οργανισμοί, όπως η Ε.Ε.:

[[ Ο παπα-Γρηγόρης σήκωσε το καλοθρεμένο χέρι, μιλούσε:

- Ό,τι γίνεται στον κόσμο γίνεται με το θέλημα του Θεού, είπε με δυνατή φωνή. Αυτός βλέπει από ψηλά τη γης, κρατάει ζυγαριά και ζυγιάζει. Αφήνει τη Λυκόβρυση να χαίρεται τα’ αγαθά της και βυθίζει το χωριό σας στο πένθος. Ο Θεός ξέρει τι αμαρτίες θα ‘χετε κάμει!

Σώπασε μια στιγμή, για να καταλάβει το πλήθος καλά τα βαριά λόγια που ξεστόμισε. Σήκωσε πάλι το χέρι, φώναξε επιτιμητικά:

- Γέροντα, την αλήθεια! Μολόγα τι πράξεις κάματε και πέσατε σ’ αυτή τη συφορά;

- Παπα-Γρηγόρη, αποκρίθηκε ο παπάς, χαλινώνοντας την οργή που άρχισε να χλιμιντρίζει στο στήθος του• παπα-Γρηγόρη, είμαι κι εγώ λειτουργός του Υψίστου, μελετώ κι εγώ τις Γραφές, κρατώ κι εγώ στα χέρια μου το Δισκοπότηρο με το σώμα κι αίμα του Χριστού. Είμαστε, θες δε θες, ίσοι. Μπορεί να ‘σαι εσύ πλούσιος κι εγώ φτωχός• μπορεί να ΄χεις εσύ παχιά λιβάδια να βόσκεις το ποίμνιό σου• κι εγώ, το βλέπεις, σεν έχω πού την κεφαλήν κλίναι• όμως, μπροστά στο Θεό είμαστε ίσοι. Μπορεί να ‘μια εγώ και πιο κοντά στο Θεό, γιατί πεινώ. Χαμήλωσε λοιπόν τη φωνή σου, αν θες να σου αποκριθώ.

Ο παπα-Γρηγόρης κόμπιασε. Ένιωσε κι αυτός την αγανάκτηση να φουσκώνει το στήθος του, μα κρατήθηκε. Είδε πως ήταν στο άδικο, ένιωσε πως όλοι οι χωρικοί ήταν εδώ μάρτυρες κι έριχναν το δίκιο στον άγριο τούτον ξενοπάτη παπά.

- Λέγε, λέγε, παπά μου, είπε μαλακώνοντας τη φωνή του• ο Θεός μας ακούει, ο λαός μας ακούει, χριστιανοί, μαθές, είμαστε κι εμείς, και Ρωμιοί. Και ό,τι μπορούμε, κι ακόμα παραπάνω, θα το κάμουμε, για να σώσουμε τις ψυχές που κρέμουνται στο λαιμό σου. ]] ....

Η συνέχεια >>> εδώ