Ιούδας: ο φιλάργυρος προδότης ή ο “βοηθός” στην εκπλήρωση του Θείου Σχεδίου…;

[[ δαμ-ων ]]

… Συνεχίζουμε τις παιδικές αναμνήσεις… Αυτές τις μέρες θυμόμαστε τα έθιμα που έσβησαν από τα εκθαμβωτικά φώτα της φτιασιδωμένης κι εκπορνευμένης γκλαμουριάς. Μπορεί για τους νεοκουλτουριάρηδες να είχαν έναν πρωτόγονο χαρακτήρα, μα είχαν κι ένα προσδιοριστικό στοιχείο. Έδιναν τον “αριθμό” της ταυτότητάς μας. Δήλωναν πως είμαστε κάποιοι, πως υπήρχαν κάποιες ρίζες. Όσα αντικατέστησαν τα “τότε” δεν έχουν κανένα στοιχείο ταυτότητας, είναι χαώδη κι ομιχλώδη, εισαγόμενα με ύποπτη και φαλκιδευμένη ετικέτα προέλευσης… Αντικαθιστώ κάτι από κάποιο καλύτερο, ανθρωπινότερο, σοφότερο, ωφελιμότερο. Δεν το αντικαθιστώ με στοιχεία που με υποβιβάζουν ως άνθρωπο, που με παγκοσμιοποιούν και με δείχνουν ομογενοποιημένο κι απρόσωπο! Χάνουμε βαθμιαία την ταυτότητά μας, μας αναγκάζουν να την ξεπουλήσουμε όσο- όσο για να ξεπεράσουμε την επιβληθείσα οικονομική κρίση. Μακάρι να διαψευστώ… Όσοι είμαστε στα ..ήντα θυμόμαστε πως τη Μ. Παρασκευή μαζί με την περιφορά του επιτάφιου γινόταν και το κάψιμο του Ιούδα. Κατασκευάζαμε ένα ομοίωμα ανθρώπου, παραγεμισμένο με άχυρα, το κρεμάγαμε από ένα καδρόνι και με κλαριά από ελιές ή κληματσίδες, που είχαν όλα τα σπίτια, ανάβαμε φωτιά και το ομοίωμα καιγόταν ξορκίζοντας το κακό της προδοσίας. Κατά την παράδοση, το κάψιμο του Ιούδα, μακρινός απόηχος των δρωμένων στα πλαίσια του μεσαιωνικού χριστιανικού θεάτρου, είναι η τιμωρία του προδότη, που δεν εξιλεώθηκε ούτε με τον αυτοχειριασμό του, αφού και αρχαία παράδοση που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (α' 18) λέει ότι ούτε η γη δεν τον δέχθηκε, όταν έσπασε το κλαδί της αγχόνης «και πρηνής γενόμενος, ελάκησε μέσος και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού...», ενώ ο τόπος εκείνος ονομάστηκε «Ακελδαμά», τουτέστιν χωρίον αίματος. Κατά τον Πάπιο μάλιστα το κουφάρι του Ιούδα «επρήσθη τοσούτον την σάρκα, ώστε μηδέ οπόθεν άμαξα ραδίως διέρχεται εκείνον δύνασθαι διελθείν, αλλά μηδέ αυτόν μόνον τον της κεφαλής όγκον αυτού». Οι Ευαγγελιστές περιγράφουν τον Ιούδα ως άτομο εγωιστικό, ιδιοτελές και φιλάργυρο και ίσως γι' αυτό «εβάσταζε και τα βαλλόμενα» (Ιωάν. ιβ', 6) στο «γλωσσόκομον», το ταμείο δηλ. της μικρής ομάδας τους, έχοντας και τη διαχείρισή του, για τις καθημερινές ανάγκες. Αμφιλεγόμενη και μυστηριώδης μορφή ο Ιούδας, απασχόλησε ήδη τους Πατέρες και πολλούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς και αποτέλεσε το σύμβολο της προδοσίας για το χρήμα και όχι μόνο. Ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός βίωνε την αποστροφή του προς τον προδότη του Χριστού και με δρώμενα, στον περίβολο των ναών ή και στις πλατείες κτλ., με το «κάψιμο» του Ιούδα. Oι χριστιανοί παραδοσιακά κατηγορούν τον Ιούδα ότι βοήθησε και ενθάρρυνε τη Σταύρωση και το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο της προδοσίας. Σύμφωνα με τον Όσιο Λουκά, ο Ιούδας «ήταν δαιμονισμένος». Κατηγορήθηκε από τον χριστιανικό κόσμο και αποτέλεσε το πιο μισητό βιβλικό πρόσωπο. Δίπλα στα γεγονότα που αντλούνται από την Κ. Διαθήκη έχουμε την προσθήκη και άλλων μυθικών γεγονότων. Δεν φτάνει που πρόδωσε τον Χριστό. Προηγουμένως δολοφόνησε τον πατέρα του και έσμιξε σε ανίερο γάμο με τη μητέρα του. Όχι μόνο προδότη, αλλά και πατροκτόνο και αιμομίχτη ήθελε τον Ιούδα ένα μακροσκελές ποίημα της Κρητικής Αναγέννησης, γραμμένο από λατινοτραφή κληρικό.

Η συνέχεια >>> εδώ