Το (αν)άξιον εστί (της χώρας μας)…, Δ΄, Η Μεγάλη Έξοδος…

[[ δαμ-ων ]]

Χρόνους πολλούς πριν να ξεσπάσει το κακό στη χώρα, κάμανε μυστική σύναξη αυτοί με την πέτρινη καρδιά που κατέχουν μοναχά από αριθμούς και κέρδη. Βγάλανε απόφαση πως τα κέρδη ήσαν λιγοστά κι έπρεπε μεμιάς να τα αυγατήσουν. Λαοί προβάτων πάντα υπήρξαν, έτοιμοι να φάνε κάθε είδους κουτόχορτο που τους βάζανε στις δημόσιες ταΐστρες. Το ίδιο και μπιστικοί με το μαχαίρι στο στόμα, έτοιμοι να πράξουν τα πρεπούμενα μόλις τους προστάζανε τα μεγάλα αφεντικά, αρκεί να τους δώσουν το ραβδί της εξουσίας και λίγο μάλαμα στη φούχτα .

Στη σύναξη πήρε το λόγο ο μεγάλος μακελάρης με τα χοντρά ματογυάλια, που ‘χε το σόι από τους εκλεκτούς του Σιναΐτη Γιεχωβά.

- Ένα κοπάδι, είπε, είναι παράξενο. Έχει αίμα αλλιώτικο, αψύ, και στο κρανίο σκέψεις αντάρτικες, που άλλα κοπάδια δεν τις κατέχουν. Πιστεύουν σε κάτι αλλόκοτο, που το ονομάζουν ελευθερία. Στα χαλάσματα του μαντριού του τα παλιά χρόνια ξεπήδησε κάτι επικίνδυνο, που το λένε δημοκρατία. Από αυτό το κοπάδι να αρχίσουμε τον αφανισμό.

Χρόνους πολλούς πριν, πάνω στο τραπέζι απλώσανε τα σχέδια του αφανισμού. Δε χρειάστηκε χρόνος πολύς για να βρουν πρόθυμους εκτελεστές. Τα αργύρια να ‘σαν καλά. Αυτά μπόρεσαν να στήσουν στο σταυρό εκείνον οπού ‘λεγε πως ήταν βασιλιάς του ουρανού και μιλούσε για αγάπη.

Αγάπη: τι παράξενη λέξη. Ποτές δεν την ένιωσε η πέτρινη καρδιά τους…

Δε θα μπορούσανε, τάχατες, να εξαγοράσουν μια δράκα ανθρώπων; Κάμποσους από δαύτους, αυτοί τους δασκαλέψανε στα σχολειά των εκλεκτών, οπού ετοιμάζανε τους πρόθυμους μπιστικούς για όλη την οικουμένη. Σε τούτη δω τη χώρα, εξάλλου, πάντα υπήρχαν Εφιάλτες και μηδίσαντες.

Η συνέχεια >> εδώ