…Το (αν)άξιον εστί (της χώρας μας)…, Γ΄, Το οικόπεδο με τις τσουκνίδες…

[[ δαμ-ων ]]

Μιαν από τις ανήλιαγες μέρες εκείνης της άνοιξης, ένα πρωί Παρασκευής- ωσάν τη Μεγάλη Παρασκευή που τιμά το γένος- σωρός μαύρες λιμουζίνες που λαμποκοπούσαν στο κερί και μοτοσυκλέτες με χωροφυλάκους φτάσανε στο εργοστάσιο, το βαθύγκριζο από τον καπνό που βγάζαν οι τσιμινιέρες. Εκεί ιδροκοπούσε ο Κωσταντής από πριχού να φωτίσει μέχρι που άπλωνε και πάλι η νυχτιά τα μαύρα πέπλα. Γύρα –τριγύρα τα χαμόσπιτα με τι γλάστρες το βασιλικό και τα κόκκινα γεράνια, όπου έτρωγαν το λιγοστό φαΐ, σαν γύριζαν από το εργοστάσιο κι άπλωναν τη μέση να ισιώσει οι εργάτες.

Άνοιξαν οι οδηγοί τις πίσω πόρτες και πρόβαλε πρώτα το μαύρο πόδημα με το κορδόνι των ατσαλάκωτων με το σκούρο κουστούμι. Ταραχή συνεπήρε τους ντόπιους μπιστικούς, ότι είχαν έρθει οι ξενομερίτες μεγάλοι. Βιαστικά δόσαν τις εντολές να μαζωχτούν οι εργάτες και οι εργοδηγοί, οι κομπιουτεράδες και οι λογιστάδες. Ταχύνοντας το βήμα, ίσιωσαν τη γραβάτα και στη γραμμή μπήκαν στο σόδι ωσάν στρατιώτες οπού κάνει ο στρατηγός με πλάκα τα γαλόνια επιθεώρηση.

Μέσα στο εργοστάσιο πνιχτά δινόταν το παράγγελμα για τη σύναξη των εργατών στο οικόπεδο με τις τσουκνίδες. Καθότι το ομπρός στο εργοστάσιο με τη μαύρη άσφαλτό, όπου συνήθειο το ΄χαν να κάνουν σύναξη οι εργάτες, είχε γιομώσει με τις μαύρες λιμουζίνες.Και ως μπήκαν οι ατσαλάκωτοι κι αγέλαστοι, οι ντόπιοι εντολοδόχοι κάναν πως χαρήκαν και το πρόσωπο αντάμωσε το μάρμαρο από τις υποκλίσεις. Συνάχτηκαν στη μεγάλη σάλα, με τους μεγάλους πίνακες στους τοίχους των πρώτων ντόπιων αφεντικών, για τον καφέ, τις πορτοκαλάδες και τα κουλούρια. Ο μεγάλος μπιστικός είπε τα καλωσορίσματα και δυο λόγους σαν Φαρισαίος στη γλώσσα της Εσπερίας προσβάλλοντας των προγόνων τη γλώσσα.

Και μετά βγήκαν στο οικόπεδο με τις τσουκνίδες, οπού είχαν απλώσει πορφυρό χαλί να μη σκονιστούν τα ποδήματα των ξένων. Αυτού περίμεναν συναγμένοι σε σειρές οι μεροκαματιάρηδες με κρεμασμένη τη φροντίδα της οικογένειας στο σκαμμένο από τις ρυτίδες πρόσωπο και την αγωνία στα μάτια. Οι σκουροκουστουμάτοι ήσαν αρματωμένοι από πάνω ως κάτω με των αφεντικών τη σκληράδα οπού προστάζουν τους νέους δουλοπάροικους. Και φόβος μεγάλος έπιανε τους εργάτες, επειδή τύχαινε, σχεδόν όλοι, να κατέχουνε το μυστικό της αντίστασης στην τσέπη ή στην ψυχή τους. Αλλά τρόπος άλλος δεν ήτανε, και χρέος την ανάγκη κάνοντας λάβανε θέση στις γραμμές. Και οι ξενομερίτες με το μολύβι στην όψη, το άχερο στα μαλλιά και τα μαύρα ποδήματα, τους κάρφωσαν με τη ματιά. Και κόψανε στα δυο τα σύγνεφα, όσο που το ψιλόβροχο άρχισε να πέφτει μουσκεύοντας το τριμμένο πανωφόρι. Λίγο το κρύο ψιλόβροχο, λίγο η αγωνία, πήραν να χτυπούν τα δόντια και η καρδιά να σφίγγει σαν τσιμέντο.

Η συνέχεια >>> εδώ