[[ δαμ-ων ]]
Πριν από μέρες ο διακεκριμένος Αμερικάνος δημοσιογράφος και επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια Dody Tsiantar έγραψε: « Η Ελλάδα πρέπει να αισθάνεται λίγο σαν το Σίσυφο αυτές τις μέρες. Επιβαρύνεται με τα βουνά του χρέους και το 14% του ελλείμματος του προϋπολογισμού και η διαδρομή της προς την ανάκτηση φαίνεται απότομη, ολισθηρή και απρόσιτη. Αλλά όπως ο Σίσυφος, ο βασιλιάς της ελληνικής μυθολογίας που καταλήγει με το βαρύ φορτίο του στην κορυφή μόνο και μόνο για να το δεί να κυλάει πίσω και πάλι, η Ελλάδα φαίνεται βυθισμένη στα προβλήματα, ακόμη και με ένα πακέτο "διάσωσης" 145 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Παρά τον αρχικό ίλιγγο της αγοράς για το ύψος του πακέτου της διάσωσης και την εκδήλωση εμπιστοσύνης από το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση ότι η Ελλάδα, αν και ματωμένη, θα διαχειριστεί το οδυνηρό ταξίδι πίσω στην οικονομική υγεία μια χαρά, οι φόβοι, ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να ωθήσει τον ογκόλιθο πίσω μέχρι το λόφο, επανέρχονται με εκδικητική διάθεση.
Οι οικονομολόγοι ανησυχούν ότι η ίδια η συνταγογράφηση από το ΔΝΤ και τους ευρω-εταίρους -βαθιές περικοπές στον προϋπολογισμό της Ελλάδας, η απότομη μείωση των μισθών και των φορολογικών αυξήσεων- θα ωθήσει την οικονομία σε μια σπείρα ύφεσης που θα περιστραφεί προς τα κάτω γρηγορότερα από ό, τι χάνεται ο ογκόλιθος του Σίσυφου.»
Σίσυφος, λοιπόν, ο ελληνικός λαός! Μόνο που ο μύθος του Σίσυφου δεν επαληθεύεται σ’ αυτή την κρίση. Ο ελληνικός λαός ενεργεί σαν Σίσυφος από την εποχή της απελευθέρωσης από την Τουρκοκρατία. Πριν κάνουμε την μικρή οικονομική ανάλυση, ας ανατρέξουμε στη μυθολογία μας να θυμηθούμε τον μύθο.
Η συνέχεια >> εδω
2 σχόλια:
Λίγα Σχόλια:
● Το μαρτύριο του Σισύφου, όπως γράφει ο Α. Καμύ γίνεται πιό τραγικό γιατί "ο ήρωας είχε συνείδηση του μαρτυρίου του"... που "στηρίζεται στην ελπίδα ότι μπορεί να τα καταφέρει την επόμενη φορά" αλλά κάθε φορά αναβιώνει τον πόνο της ματαίωσης..."... "Αλλά ο αγώνας για την κατάκτηση της κορυφής συνεχίζει ο Α. Καμύ, μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου..αναφερόμενος στην κατάκτηση του ιδανικού.
Όταν όμως η αναζήτηση της ευχαρίστησης από την επιτυχία μας γίνει έμμονη προσδοκία και αναμονή... τότε γεννιέται μέσα μας η απογοήτευση... και το μαρτύριο του Σισύφου γίνεται και δικό μας. Καλή η ελπίδα.. αλλά δεν φτάνει από μόνη της να μας οδηγήσει στην ευτυχία.. δεν είναι τυχαίο ότι ήταν και το τελευταίο κακό πού έμεινε στον πάτο του βάζου της Πανδώρας...
● ΑΛ. ΚΑΜΥ ΚΑΙ ΣΙΣΥΦΟΣ
"Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο"
Στο ομότιτλο έργο του ο Καμύ αναφέρει: " Αλλά όταν ο Σίσυφος αντίκρισε πάλι το πρόσωπο του πάνω κόσμου, όταν απόλαυσε το νερό και τον ήλιο, τις πέτρες και τη θάλασσα, δεν θέλησε πλέον να επιστρέψει στο σατανικό σκοτάδι.Οι κλήσεις του Άδη, σημάδια του θυμού του για την συμφωνία που δεν τηρήθηκε, και οι προειδοποιήσεις του προς τον Σίσυφο ήταν ανώφελες. Για καιρό εκείνος επέμενε να ζει απολαμβάνοντας την εικόνα της λαμπυρίζουσας θάλασσας και τα χαμόγελα της γης. Ένα διάταγμα των Θεών ήταν απαραίτητο. Ο Ερμής, λοιπόν, ήρθε και άρπαξε το αναιδές άτομο από το λαιμό στερώντας του τις επίγειες χαρές του και τον οδήγησε βίαια πίσω στον Κάτω κόσμο, όπου ο βράχος του- η αιώνια τιμωρία του- τον περίμενε".
Και ο Καμύ στο "Μύθο του Σισύφου" συνεχίζει: "Οι Θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλά ασταμάτητα έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού, από όπου όμως αυτή η τεράστια πέτρα, διαρκώς κατρακυλά στη βάση της, λίγο πριν φτάσει στην κορυφή. Είχαν σκεφτεί για κάποιο λόγο ότι δεν υπάρχει πλέον φοβερή τιμωρία από την ανώφελη και μάταιη εργασία. Ήδη έχετε καταλάβει ότι ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Είναι, τόσο μέσω των παθών του όσο και μέσω των βασανιστηρίων του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, η έχθρα του με τον θάνατο και το πάθος του για τη ζωή τον σπρώχνουν σε μία απερίγραπτη ποινική ρήτρα, στην οποία ολόκληρη η ύπαρξη του εξαρτάται και ασκείται να ολοκληρώνει ένα αέναο τίποτα. Αυτό είναι η τιμή που πρέπει να καταβληθεί για τα γήινα και ασυγχώρητα πάθη του".
Ο Camus υποστηρίζει ότι ο Σίσυφος γεύεται για μια σύντομη στιγμή την ελευθερία. Είναι ακριβώς εκείνη η μοναδική στιγμή, όταν έχει τελειώσει με το σπρώξιμο του βράχου και δεν χρειάζεται ακόμα να ξεκινήσει από την αρχή.
"Είναι –αναφέρει- κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η ελπίδα της επιτυχίας; Ο σύγχρονος εργαζόμενος πορεύεται καθημερινά με τους ίδιους στόχους και η μοίρα του δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά το τραγικό είναι ότι μόνο σε σπάνιες στιγμές αυτό το συνειδητοποιούμε. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ".
Και ο Camus καταλήγει: "Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν το αδέσποτο στο εξής δεν του φαίνεται ούτε άκαρπο, ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΙΣΥΦΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ...''
Δημοσίευση σχολίου