Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Ο Έλληνας εργαζόμενος και το μαρτύριο του Τάνταλου

[[ δαμ-ων ]]

Ένα από τα μεγάλα μυθικά μαρτύρια είναι αυτό στο οποίο υπέβαλαν οι Ολύμπιοι θεοί τον Τάνταλο. Είναι το μαρτύριο της αιώνιας πείνας και δίψας. Στο μαρτύριο αυτό υποβλήθηκε και ο Έλληνας εργαζόμενος από την κυβέρνηση. Οι υπαίτιοι του οικονομικού και πολιτικού χάους, χωρίς να αναγνωρίσουν το μερτικό της ευθύνης τους, έριξαν στον Καιάδα, για να διασωθούν και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, τον μισθωτό, τον μεροκαματιάρη και τον συνταξιούχο, δηλ. τον αδύναμο. Ξήλωσαν το κοινωνικό κράτος και τον έριξαν, εντελώς γυμνό από δικαιώματα, στο λάκκο των λεόντων της στυγνής εργοδοτικής εκμετάλλευσης. Ό,τι εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα κέρδισε με αγώνες αιώνων και αίμα, του το στέρησαν μέσα σε τρεις μήνες. Και τώρα ο εργαζόμενος στέκεται σαν τον Τάνταλο μεταξύ ενός δέντρου με καρπούς (της εργασίας) και μιας λίμνης με νερό (του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού) χωρίς να μπορεί ούτε να κορέσει την πείνα ούτε να ξεδιψάσει όταν έρθει στο τέρμα του εργασιακού του ταξιδιού.
Τι έκανε όμως ο Τάνταλος για να τιμωρηθεί;
Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τον μύθο του βασιλιά από την Μ. Ασία:
Ο Τάνταλος υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα πρόσωπα θείας και αιώνιας καταδίκης στην Ελληνική Μυθολογία, με τον οποίο και στηλιτεύτηκε η αμφισβήτηση προς ό,τι το «Θείο» και «Ιερό».
Συγκεκριμένα ο Τάνταλος ήταν βασιλιάς της Φρυγίας με έδρα την Σίπυλο. Ήταν γιος του Δία ή του Τμώλου και της Πλουτούς. Έγινε πατέρας της Νιόβης του Πέλοπα και του Βραττέα. Ο Τάνταλος λοιπόν σαν γιος της Πλουτούς (= της αφθονίας) έφθασε να θεωρείται φίλος και ομοτράπεζος των Ολύμπιων Θεών γιατί καθώς ήταν πολύ αγαπητός στους θεούς, ο Δίας τον καλούσε συχνά στα συμπόσια τους!
Πολλές φορές μάλιστα του αποκάλυπτε πολλά από τα μυστικά του. Ο Τάνταλος, συνεπαρμένος από την ευνοϊκή μεταχείριση των θεών,, έκλεψε αμβροσία και νέκταρ, για να το μοιραστεί με τους φίλους του! Τους έλεγε επίσης όλα τα μυστικά των θεών που γνώριζε.
Μα το χειρότερο ήταν ότι έκανε ανοσιούργημα. Κάποτε ο Τάνταλος προσκάλεσε στο παλάτι του τους θεούς, οργανώνοντας ένα συμπόσιο προς τιμήν τους. Κι επειδή έκρινε ότι τα τρόφιμα που είχε στο κελάρι του δεν επαρκούσαν ή θέλοντας να βάλει σε δοκιμασία την παντογνωσία των θεών, έσφαξε το γιο του τον Πέλοπα, τον κομμάτιασε, έβρασε τα κομμάτια του σε μια χύτρα, τα ανακάτεψε με τα υπόλοιπα φαγητά και τα πρόσφερε στους θεούς. Οι θεοί κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί και αρνήθηκαν το φαγητό, εκτός από τη Δήμητρα, που καθώς ήταν απορροφημένη στη θλίψη της από την απώλεια της κόρης της Περσεφόνης έφαγε τη σάρκα της αριστερής ωμοπλάτης του Πέλοπα.
Ο Δίας φρόντισε να αναστήσει τον Πέλοπα, προστάζοντας τον Ερμή να μαζέψει τα κομμένα μέλη του και να τα βράσει στην ίδια χύτρα. Η μοίρα Κλωθώ ανέλαβε να συνταιριάξει τα κομμάτια και η Δήμητρα αποκατέστησε το κομμάτι που είχε φάει μ' ένα άλλο, φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο. Έτσι ο Πέλοπας βγήκε ξανά ζωντανός μέσα από τη μαγική χύτρα.
Όσο για τον Τάνταλο, ο Δίας τον καταδίκασε σε αιώνια τιμωρία. Αφού τον κεραυνοβόλησε (σκότωσε), όρισε τον τόπο του μαρτυρίου του δίπλα σ' εκείνον του Σίσυφου. Από τότε ο Τάνταλος είναι καταδικασμένος να λιμοκτονεί αιώνια, ενώ βρίσκεται μέσα στην αφθονία. Τοποθετήθηκε σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω ακριβώς από κλαδιά δένδρων που ήσαν κατάφορτα με ποικίλους και πεντανόστιμους καρπούς (αφθονία).
Μόλις πεινασμένος άπλωνε τα χέρια να κόψει καρπούς τα κλαδιά απομακρύνονταν ενώ μόλις διψούσε και έσκυβε για να πιει, το νερό αποτραβιόταν. Έτσι παρέμενε αιώνια πεινασμένος και διψασμένος...

Η συνέχεια >> εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια: