Το Χρέος στη Ράτσα μας

[[ δαμ-ων ]]

Ο εθνικός μας ποιητής Διον. Σολωμός στο ποιητικό του έργο του τόνισε τις αθάνατες αξίες της ζωής: Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Αλήθεια, Θρησκεία, Αγάπη, Χρέος. Χρέος προς τον εαυτό μας, χρέος προς την πατρίδα, χρέος προς τον πλαϊνό μας, χρέος προς την Ανθρωπότητα. Με αυτές τις αξίες, που είναι ακατάλυτες δυνάμεις, έζησε και μεγαλούργησε ανέκαθεν το έθνος μας, η ράτσα μας. Η λέξη “Ράτσα” προέρχεται από την πρώτο-Ελληνική γλώσσα. H λέξη είναι η διαφοροποίηση της λέξης ρις - ρισός (ριζός) = ρίζα στην Αχαϊκή διάλεκτο. Ενώ "ρίς" στην πρώτο-Ελληνική γλώσσα σημαίνει "ρίζα μικρή άγρια", το "ράς" σημαίνει στην πρώτο-Ελληνική γλώσσα "ρίζα φυτού χρήσιμη, ανθρώπου χρήσιμη" και αυτή η λέξη "ρας- ράτσα" διασώθηκε μόνον στην Αχαϊκή Ελληνική προφορική διάλεκτο.

Σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη με την έννοια: ( ράτσα: το γένος, η φυλή). Ο Ν. Καζαντζάκης επιχειρεί να δώσει με τον πρωτότυπο τρόπο του τον ορισμό. Λέει: «Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος, αυτή το κρέας. Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου. Όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται. Όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου.» Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο “Πολιτικά” γράφει: « Φύσει μεν εστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν» { ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον }. Ζώντας μέσα στην κοινωνία, μέλος μιας ευρύτερης ομάδας, πρέπει να ενεργεί συλλογικά. Να αντιλαμβάνεται πως πέρα από αυτόν και πάνω από αυτόν είναι τα μέλη της μεγάλης ομάδας. Και όχι μόνο τα τωρινά, αλλά και τα προηγούμενα, οι πρόγονοι, καθώς και τα επόμενα, οι απόγονοι. Έτσι πάνω από εμάς είναι η ράτσα, το γένος, η φυλή, το έθνος, όποια έκφραση κι αν χρησιμοποιήσουμε.

Για να ξεδιπλώσουμε τη σκέψη μας, θα ανατρέξουμε στην “Ασκητική” του Ν. Καζαντζάκη, από την οποία παραθέτουμε το ακόλουθο απόσπασμα:

[ Να ζεις βαθιά, όχι σαν Ιδέα, παρά ως σάρκα κι αίμα, την ταυτότητα τούτη. Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας. Να νιώθεις το χώμα ν' ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και ν' απλοκαμιέται στα κλαριά και στα φύλλα.

Ποιός είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί κι είτε σα φύλλο είτε σαν άνθος είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, ν' ανανεώνεται και ν' αναπνέει αλάκερο το δέντρο.

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.

Αγωνία μέσα σου. Κάποιος παλεύει να φύγει, να ξεσκιστεί από τη σάρκα σου, να γλιτώσει από σένα. Ένας σπόρος στα νεφρά σου, ένας σπόρος στο μυαλό σου δε θέλει πια να 'ναι μαζί σου, δε χωράει πια στο σπλάχνο σου, μάχεται για ελευτερία.

Η συνέχεια >>> εδώ