Αναπάντητα ερωτήματα…

[[ δαμ-ων ]]

{ Στη μνήμη του άτυχου μικρού Σωτήρη που χάθηκε αναπάντεχα…

Αυτό το άρθρο είχε δημοσιευθεί τον Δεκέμβρη του 2009. Το ανασύρω από τη λησμοσύνη και σαν ένα λευκό τριαντάφυλλο το εναποθέτω στο υγρό- από τα δάκρυα των συγγενών και φίλων- χώμα του νεοσκαμμένου τάφου του αδικοχαμένου εφήβου…}

Θα πασχίσουμε να κολυμπήσουμε στον άγνωστο ωκεανό των αναπάντητων ερωτημάτων που πολλές φορές ταλανίζουν τη σκέψη μας. Σίγουρα δε θα βρούμε την απάντηση που θα μας ικανοποιήσει. Μπορεί όμως κάπως να γαληνέψει η κρούστα του μυαλού και να πάψει να μας ταράζει ο χτύπος του σαρακιού που κατατρώει το δέντρο της διάνοιας γεμίζοντας με φόβο και πόνο τη ζωή μας.

Θα ανατρέξουμε σε ένα απόσπασμα του βιογραφικού μυθιστορήματος “Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά”, που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης:

[[ Καθίσαμε στην άκρα της θάλασσας. Ένας φοβερός αστερισμός ανέβηκε από το βουνό, πολυόμματο τέρας με στρουφιχτήν ουρά, κάπου – κάπου ένα αστέρι ξεκολλούσε κι έπεφτε.

Ο Ζορμπάς κοίταξε τα’ αστέρια, με το στόμα ανοιχτό, σα να τα ‘βλεπε για πρώτη φορά.

- Τι γίνεται εκεί απάνω! Μουρμούρισε.

Και σε λίγο πήρε την απόφαση, μίλησε:

- Ξέρεις να μου πεις, αφεντικό, είπε κι η φωνή του ασκώθηκε επίσημη, συγκινημένη μέσα στη ζεστή νύχτα, ξέρεις να μου πεις τι πάει να πουν όλα αυτά; Ποιος τα ‘καμε; Γιατί τα ‘καμε; Και πάνω απ’ όλα, ετούτο (η φωνή του Ζορμπά ήταν γεμάτη θυμό και τρόμο): Γιατί πεθαίνουμε;

- Δεν ξέρω, Ζορμπά! Αποκρίθηκα, και ντράπηκα σα να με ρωτούσαν το πιο απλό πράμα, το πιο απαραίτητο, και δεν μπορούσα να το ξηγήσω.

- Δεν ξέρεις! Έκαμε ο Ζορμπάς και τα μάτια του γούρλωσαν.

Όμοια γούρλωσαν και μια άλλη νύχτα, όταν με ρώτησε αν χορεύω και του αποκρίθηκα πως δεν ξέρω χορό.

- Τότε τι ‘ναι τα παλιόχαρτα που διαβάζεις; Γιατί τα διαβάζεις; Άμα δε λένε αυτό, τι λένε;

- Λένε τη στεναχώρια του ανθρώπου που δεν μπορεί ν’ απαντήσει σε αυτά που ρωτάς, Ζορμπά, αποκρίθηκα.

- Να τη βράσω τη στεναχώρια τους! Έκαμε ο Ζορμπάς χτυπώντας με αγανάκτηση το πόδι στις πέτρες.

Στράφηκε πάλι σε μένα.

- Εγώ θέλω να μου πεις από πού ερχόμαστε και που πάμε. Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες απάνω στις Σολομωνικές • θα ‘χεις στύψει δυο- τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί• τι ζουμί έβγαλες;

Τόση αγωνία είχε η φωνή του Ζορμπά, που η πνοή μου κόπηκε• αχ, να μπορούσα να του ‘δινα μιαν απόκριση!

Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η καλοσύνη, μήτε η Νίκη• μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι ΄ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει.

- Δεν απαντάς; Έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία.

Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:

- Είμαστε σκουλήκια μικρά- μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ’ ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η Γη μας• τ’ άλλα φύλλα είναι τ’ αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα• τ’ οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει• το γευόμαστε, τρώγεται• το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.

Η συνέχεια >> VAGIAblog