Όσοι είναι πάνω από 40 ετών, αλλά όχι και πάνω από 50 ώστε να ανήκουν στην γενιά του Πολυτεχνείου (ξέρουν αυτοί γιατί… εξαιρούνται) νιώθουν τις τελευταίες ημέρες μια απίστευτη κατάθλιψη. Πετυχημένοι ή αποτυχημένοι, χωρίς μοίρα στον ήλιο, ή με καλές επαγγελματικές προοπτικές δεν έχει σημασία. Όλοι νιώθουν μια απέραντη μιζέρια. Νιώθουν πως ότι και να κάνουν, δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Νιώθουν τη χώρα που αγάπησαν να διαλύεται. Ακόμη και οι πιο αδικημένοι της ζωής νιώθουν το περιθώριο που έως τώρα βίωναν να γίνεται ακόμη πιο έντονο. Τη μοναξιά τους να γίνεται περισσότερο αβίωτη. Κάτι που τελικά νιώθουμε όλοι μας.
Η συνέχεια>>topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου