Δέν νομίζω ὅτι χρειάζονται ἰδιότητες Κάλχαντος ἤ Τειρεσία γιά νά ἀποδείξει ἤ νά δείξει κανείς ὅτι καί κατ᾽ αὐτήν τήν περίοδο, παρά τά λαμβανόμενα μέτρα –ἴσως καί ἐξ αιτίας τους– ἡ Ἑλλάς θά κινηθεῖ inter flentium et doloris (= μεταξύ θλίψεων καί ὀδύνης).
Ὑπό σωστή διακυβέρνηση καί μέ πολίτες σώφρονες, ἡ Ἑλλάς θά ἔπρεπε νά ἦταν σύμβολο εὐπρεποῦς εὐημερίας, γαλήνης καί ἠρεμίας, ὅπως ἡ beata (= εὐδαίμων) Ἑλβετία. Δυστυχῶς, ὅπως τό ἔχουμε γράψει συχνῶς, ἡ χώρα μας ἐδῶ καί δεκαετίες παραδέρνει σάν τό «Μεθυσμένο Καράβι» τοῦ Ρεμπώ, ἐπειδή ἔχει μπεῖ στό χῶρο τῆς ἐξωπραγματικότητας. Κινεῖται σέ μή πραγματική διάσταση, ἔξω ἀπό τίς δυνατότητές της, τίς συγκυρίες καί τίς εὐκαιρίες.
Ὁ λαός μας ἀφιονισμένος ἀπό τίς ὑποσχέσεις τῶν πολιτικῶν καί τήν εἰκονική πραγματικότητα τῆς τηλοψίας καί τῶν ἐντύπων πού τοῦ «πουλᾶνε ὄνειρο», ἄκουγε τά πολιτικά μυθεύματα καί κουνοῦσε αὐτάρεσκα τό κεφάλι του σάν τό πλαστικό σκυλί πού μερικοί τοποθετοῦν σάν «μασκώτ» στό πίσω μέρος τοῦ αὐτοκινήτου τους. Μέ ἄλλα λόγια, ἐπί ἔτη ὁ Ἕλλην ἐβλάκευε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου