Γράμμα σε έναν Έλληνα που δεν αντέδρασε ποτέ…

ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ

Ένα χρόνο τώρα σε σκέφτομαι συνεχώς. Φαντάζομαι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, πόσα θα μπορούσαμε να αλλάξουμε, να γκρεμίσουμε και να ξαναχτίσουμε. Η φωνή μου γίνεται ένα με την δική σου, περπατάμε δίπλα – δίπλα, κοιτάζουμε μπροστά χωρίς να φοβόμαστε τίποτα. Μαζί μας έρχονται και άλλοι. Περπατάμε όλοι μαζί και στον δρόμο φτιάχνουμε τον κόσμο που ονειρευτήκαμε.

Δεν ξέρω πόσο χρόνων είσαι. Ίσως είσαι 18 και μόλις ξεκινάς τη ζωή σου. Ίσως είσαι 30 και τώρα φτιάχνεις τη δική σου οικογένεια. Ίσως είσαι 67 και μόλις τελείωσες να λες ένα παραμύθι στα εγγόνια σου για μια όμορφη χώρα με γαλάζιες θάλασσες, λουσμένη στον ήλιο, γεμάτη χαμογελαστούς ανθρώπους που κάποτε την έλεγαν Ελλάδα…

Είχες ζητήσει εκλογές, ψήφισες μια επαναδιαπραγμάτευση που ποτέ δεν έγινε, στήριξες μια κυβέρνηση που το μόνο που δεν σου είπε είναι ότι λεφτά υπάρχουν, γύρισες από τις διακοπές σου και κάθισες αναπαυτικά στον καναπέ σου μπροστά στην τηλεόραση για να ακούσεις τα νέα, για ακόμα μια φορά τελευταία, μέτρα.

Άκουσες ότι θα σου καταργήσουν τα δώρα, θα σου μειώσουν την σύνταξη, το εφάπαξ, τον μισθό… Άκουσες ότι θα σου αυξήσουν τους φόρους, ότι μπορεί να σου βάλουν και άλλους φόρους… Άκουσες ότι το πτυχίο σου θα θεωρείται τεκμήριο και θα φορολογείται. Είδες τις βάσεις των πανελλαδικών και αναστέναξες με ανακούφιση που το παιδί σου δεν πέρασε σε άλλη πόλη. Ίσως να άκουσες το ποσοστό των ανέργων κρατώντας και την δική σου κάρτα ανεργίας στο χέρι. Μπορεί να έκλεισες την επιχείρησή σου ή να είσαι υποψήφιος προς εφεδρεία. Άκουσες μερικές ακόμα υποσχέσεις για ανάπτυξη, την frau Merkel να σου λέει πως σε λυπάται, και ξεκίνησες ανακουφισμένος για το για το super market, με καλάθι πλέον και όχι καρότσι, για τα ψώνια της εβδομάδας.

Κοιτούσα και τη δική μου κάρτα ανεργίας και σε σκεφτόμουν… Σου ζητάω να μου κρατήσεις το χέρι και εγώ να κρατήσω το δικό σου για να προχωρήσουμε μαζί. Αλλά δεν με βλέπεις, δεν με ακούς. Γιατί κάτω από το στρώμα σου έχεις ακόμα λίγες οικονομίες. Γιατί οι Αμερικανικές εκλογές δεν θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς εσένα. Γιατί σε κούφαναν οι υποσχέσεις των εκπροσώπων σου, εκείνων που ζουν στην Πολιτεία. Γιατί προτίμησες να ακούσεις τα έγκυρα δελτία των 8. Ακόμα αντέχεις μάλλον. Ακόμα πιστεύεις τα μεγάλα λόγια. Εξάλλου τι πρόβλημα να έχεις; Εσύ δεν έφαγες!

Αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο! Δεν βαρέθηκα να φωνάζω για σένα, αλλά κουράστηκα να μην φωνάζεις για μένα. Εσύ πώς μπορείς; Πόσα μάγουλα έχεις τελικά;