Μη σταθείς στο πού θα φτάσεις. Μεγαλύτερη αξία έχει το ταξίδι που θα κάνεις και το ίχνος της πορείας που θα αφήσεις

[[ δαμ- ων ]]

Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι. Σίγουρα ένα ταξίδι στον χρόνο. Για πολλούς κι ένα ταξίδι στο χώρο. Έτσι θα το λέγαμε ένα ταξίδι στο χωρόχρονο. Ο Ν. Καζαντζάκης στην εισαγωγή της “Ασκητικής” του γράφει: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο∙ καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο∙ το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λένε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε αρχίζει κι η επιστροφή∙ ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός.» Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, λοιπόν. Ένα ταξίδι όπου βλέπουμε, ακούμε, γευόμαστε, μυρίζουμε, ακουμπάμε κι έτσι με πολύτιμα εργαλεία τις πέντε αισθήσεις μαθαίνουμε. Σαν τον Οδυσσέα ο καθένας μας στο προσωπικό του ταξίδι «πολλῶν δ᾽ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω». Μα πάνω απ’ όλα θα νιώσει συναισθήματα στο ταξίδι του. Τη χαρά και την ικανοποίηση για το νέο, το δισταγμό και το φόβο μπροστά στο άγνωστο. Τη μοναξιά και την απογοήτευση στα αδιέξοδα, τον πόνο και την απόγνωση στ’ ανυπέρβλητα εμπόδια. Ο ταξιδευτής θα κουραστεί, θα παραπατήσει, θα λυγίσει και κάποιες φορές θα πέσει. Μα θα σηκωθεί, θα τινάξει από πάνω του τη σκόνη και θα συνεχίσει. Κι αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει το ταξίδι.

Η συνέχεια >>> VAGIAblog