Ο μύθος της Αράχνης και της Αθηνάς

Ο μύθος της Αράχνης και της Αθηνάς

[[ δαμ- ων ]]

Πολλές φορές ενοχληθήκαμε που το σπίτι μας αράχνιασε. Θεωρούμε ότι αυτό το μικροσκοπικό αρθρόποδο μας βάζει σε πρόσθετους μπελάδες, γιατί αναγκαζόμαστε να πάρουμε την ειδική σκούπα, ή το ξεσκονόπανο να απομακρύνουμε τους ιστούς του, επειδή η παρουσία τους δίνει δείγματα μη νοικοκυροσύνης. Κι αν δούμε τα δέντρα στους κήπους μας- ιδίως τα κωνοφόρα- να έχουν γεμίσει με τον πυκνοϋφασμένο ιστό τους, φροντίζουμε να τον καταστρέψουμε. Τα πολύ παλιά, όμως, χρόνια η αράχνη ήταν μια πολύ προκομμένη κοπέλα, μια ξακουστή υφάντρα. Ο υπέρμετρος εγωισμός και η ασέβεια στους θεούς ήταν οι αιτίες να μεταμορφωθεί στο άσχημο ζωύφιο. Ας δούμε τον μύθο, όπως μας τον έχει διασώσει η παράδοσή μας:

Την εποχή που οι θεοί βασίλευαν γαλήνιοι και παντοδύναμοι στις συννεφοσκέπαστες κορφές του Ολύμπου, στα βασιλικά παλάτια τους, σε μια μικρή πολιτεία της Λυδίας, τα Ύπαιπα, ζούσε η Αράχνη. Ήταν κόρη του βαφέα Ίδμονα από την Κολοφώνα. Υφάντρα ξακουστή σε όλον τον κόσμο για τα υφαντά που έφτιαχνε στον αργαλειό της αλλά και για την απαράμιλλη ομορφιά της. Ο αργαλειός αποκτούσε λαλιά στα χέρια της. Τον χειριζόταν καλύτερα απ’ ό,τι χειρίζονταν τους χρωστήρες οι ονομαστοί ζωγράφοι, τη σμίλη οι απαράμιλλοι γλύπτες, ίδια κι απαράλλακτα όπως την λύρα ο θεϊκός Όρφέας και τους στίχους ο Όμηρος. Τα υφαντά της ιστορούσαν τα μεγαλεία των θεών και τις ιστορίες τους, τα μεγάλα κατορθώματα των ημίθεων ηρώων. Απ’ όλη τη Λυδία και την υπόλοιπη πλούσια Μ. Ασία έρχονταν αρχόντισσες και βασίλισσες να παραγγείλουν λεπτοϋφασμένα προικιά για τις κόρες τους και υφαντά για να στολίσουν τα αρχοντικά και τα παλάτια.

Η συνέχεια >>> VAGIAblog