Μουδιασμένοι κι άκεφοι σήμερα, χαμένοι στα τόσα μας προβλήματα και χωρίς ελπίδα, τιμάμε την επέτειο του ΟΧΙ. Μια ηρωική και λαμπρή στιγμή της ιστορίας μας, που έγινε αφορμή να γραφούν σελίδες δόξας, για τις οποίες ήσαν υπερήφανοι οι παππούδες και οι πατεράδες μας. Αυτοί φύτεψαν το δέντρο της ελευθερίας και το παρέδωσαν σ’ εμάς να γευτούμε τους καρπούς του. Πέρασαν τα χρόνια, αυτοί φύγανε για την άλλη πατρίδα, την ουράνια. Και μείναμε εμείς, οι κατ’ όνομα Έλληνες, για να το ξεριζώσουμε στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της αμφίβολης ταυτότητας του Ευρωπαίου. Γιατί στοχεύσαμε στο να περάσουμε εμείς καλά και να μη χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας. Τρέχα γύρευε τώρα να αγωνιζόμαστε για δημοκρατία, εθνικά δικαιώματα, ελευθερία, αξιοπρέπεια. Λέξεις αφηρημένες, οι οποίες στο όνομα του συμφέροντος και της καλοπέρασης χάνουν το νόημά τους. Εξάλλου περαστικοί είμαστε σ’ αυτή τη ζωή. Σήμερα είμαστε, αύριο δεν θα είμαστε…
Άσε που με τα νέα μέσα, την τηλεόραση, το internet, το facebook και τα υπόλοιπα των νέων τεχνολογιών δεν μας μένει χρόνος για διάβασμα. Έτσι οι περισσότεροι δεν έχουμε διαβάσει Καζαντζάκη, ο οποίος στο μυθιστόρημα “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά” γράφει σε μια διήγηση του Ζορμπά στο αφεντικό του:
[[Να, μια μέρα περνούσα από ένα χωριουδάκι. Ένας μπαμπόγερος ενενήντα χρονώ φύτευε μια μυγδαλιά. «Ε παπούλη, του κάνω, μυγδαλιά φυτεύεις;» Κι αυτός, έτσι σκυμμένος που ήταν, στράφηκε και μου κάνει: «Εγώ, παιδί μου, ενεργώ σα να ήμουν αθάνατος!»]]
Η συνέχεια >>> VAGIAblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου