Των Δημήτρη Α. Ιωάννου και Χρήστου Α. Ιωάννου
Εάν η βάσκανος μοίρα τα φέρει έτσι και η χώρα, σε λίγες εβδομάδες ή σε λίγους μήνες, βρεθεί στην ανάγκη να εκδώσει δικό της νόμισμα, υπάρχουν δύο, τουλάχιστον, προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν η μετάβαση αυτή από το ευρώ στην δραχμή να μην γίνει με (απόλυτα) καταστροφικό για την κοινωνία και την οικονομία τρόπο.
Η πρώτη, και ίσως σημαντικότερη, αφορά την ισοτιμία της (νέας) δραχμής. Θα είναι πολύ μεγάλο λάθος αυτή να επανέλθει στη σχέση στην οποία σταμάτησε το 2002, δηλαδή στο 1/340, ή σε κάποια άλλη αναλογία υποπολλαπλάσια του ευρώ. Αντίθετα, θα πρέπει να ορισθεί σε απόλυτη ονομαστική ισοτιμία με αυτό, δηλαδή μία δραχμή για ένα ευρώ. Ο τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι απλός. Οι δαπάνες του δημοσίου που θα χρειασθεί να καλυφθούν με τον νεοκδοθέν νόμισμα, (ακριβώς επειδή δεν θα υπάρχουν πιά άλλα ευρώ), θα πληρωθούν στο δραχμικό ισότιμό τους. Ο υπάλληλος που αμειβόταν έως σήμερα με 1.000 ευρώ, θα αμειφθεί με 1.000 δραχμές. Έτσι το νέο νόμισμα θα διευκολυνθεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά προς το παλιό, με το οποίο άλλωστε θα συνεχίσει να συνυπάρχει στην κυκλοφορία για πολύ καιρό.
Διάβασε αξίζει >> capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου