[[ Τάκης Μάρκου ]]
Ο Γιαννάκης ήταν ο πιο αδύνατος, ο πιο λιανός, της παρέας μας. Αεικίνητος, δεν μπορούσε να σταθεί σ’ ένα μέρος. Κι αφού ήταν κουρδισμένος να κινείται συνέχεια, που να βάλει ξύγκι ή κρέας πάνω του. Πετσί και κόκκαλο. Σπάνια γελούσε. Αντίθετα ο Νίκος ο Κατσάμπας, ο γείτονάς του ήταν συνέχεια με το γέλιο στο πρόσωπο. Ένας δρόμος χώριζε τα σπίτια τους και συνέχεια κάθονταν στο ίδιο θρανίο. Ο Νίκος χαμογελαστός και καλαμπουρτζής, ο Γιαννάκης αγέλαστος και σοβαρός, ο Νίκος αραχτός και χαλαρός λες και ήταν Θεσσαλονικιός, ο Γιαννάκης αεικίνητος σαν να είχε βάλει μπαταρίες Ντούρασελ- μπαταρίες που βγήκαν αρκετά χρόνια αργότερα. Ο Νίκος δεν γούσταρε τις φασαρίες, ο Γιαννάκης ήταν φασαριόζος και τσαντίλας. Αν και αντίθετοι χαρακτήρες, τα γειτονάκια ήσαν αχώριστα. Ακόμη κι όταν μάλωναν, μπορεί για κάποιες μέρες να μην μιλούσαν, αλλά πάντα μαζί. Ποτέ δεν σκέφτηκαν ν’ αλλάξουν θρανίο ή παρέα επειδή είχαν τσακωθεί.
Εμείς τους γνωρίσαμε στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, όταν γίναμε συμμαθητές. Οι πιο μεγάλοι για να κάνουν χάζι έβαζαν εμάς τους μικρότερους να παλεύουμε. Το άναμμα του φυτιλιού γινόταν απλά με έναν λόγο: « Αυτός είπε ότι “σε μπορεί”»! Η φράση «σε μπορεί» σήμαινε ότι είσαι το χεριού του και σε νικάει. Η αμφισβήτηση της παλικαριάς μας ήταν προσβολή και έπρεπε στο πεδίο της μάχης ν’ αποδείξουμε πως ήμασταν δυνατότεροι. Παλεύαμε λοιπόν- «βάζαμε μέση» το λέγαμε- για ν’ αποδείξουμε ότι «δεν μας μπορούσε». Η πάλη ήταν μια σύνθεση από ελληνορωμαϊκή πάλη με λαβές και τρικλοποδιές και μποξ με γροθιές και κλωτσιές.
Η συνέχεια >>> VagiaBLOG
1 σχόλιο:
Αυτές τις μέρες των γιορτών, βρήκα την ευκαιρία να αρχειοθετήσω και να μαζέψω σε φακέλους όλες τις δημοσιεύσεις μου στο vagiaBlog. Από το 2008 που πρωτοεμφανίστηκε μέχρι το τέλος του 2018 μέτρησα 635 δημοσιεύσεις. Πιθανόν κάποιες να μου ξέφυγαν, γιατί είδα κάποια μεγάλα κενά που δεν μπορώ να δικαιολογήσω, οπότε πιθανόν να είναι και περισσότερες. Όσες κι αν είναι οφείλω να ευχαριστήσω τον Γιώργο τον Αντωνίου που μου παραχώρησε αυτή την ηλεκτρονική σελίδα για να εκφράσω κάποιες σκέψεις, μερικές απόψεις ή και θέσεις, κυρίως, όμως, να δημοσιεύσω το μυθολογικό υλικό, που έχω συγκεντρώσει μέσα από την μεγάλη μου αγάπη για την μυθολογία μας.
Όταν άρχισα να πρωτογράφω- αρχάριος κι επομένως ατζαμής στη νέα τεχνολογία του διαδικτύου- χρησιμοποίησα το όνομά μου. Δέχτηκα, όμως, την επίθεση από κάποιους καλοθελητές με την παρατήρηση ότι στα blog γράφουμε ανώνυμα ή με ψευδώνυμο. Μετά από κάποιες δοκιμές κατέληξα να καθιερώσω το ψευδώνυμο [[ δαμ- ων ]], που εξέφραζε ταυτόχρονα και την ταυτότητά μου, γιατί η κατάληξη «ων» ήταν η μετοχή του ρήματος «ειμί», άρα έλεγε πως «είμαι» και τα πρώτα γράμματα αντιστοιχούσαν στα αρχικά των στοιχείων μου: «δέλτα» Δημήτριος- «άλφα» το όνομα του πατέρα μου Αναστάσιος- «μι» Μάρκου. Έτσι προέκυψε το [[ δαμ- ων ]] με το οποίο γνωρίσατε τις περισσότερες δημοσιεύσεις μου. Όταν άρχισα να σατιρίζω την πολιτική κατάσταση χρησιμοποίησα το όνομα που έδωσε ο πολύτροπος- πολυμήχανος Οδυσσέας στον Κύκλωπα, το {{Ούτις}}, που σημαίνει «Κανένας». Σε κάποια πολιτικά σχόλια χρησιμοποίησα το όνομα «Σχολιαστής», ενώ στα πειράγματα των φίλων ήμουν «Το Πειραχτήρι».
Πριν χρόνια ένας από τους περίεργους προσπάθησε να δώσει μια εξίσωση αποδίδοντας στο ίδιο πρόσωπο όλους όσους έγραφαν με διάφορα ψευδώνυμα. Σήμερα θα γράψω την σωστή εξίσωση, ή για να αποδώσουμε με καλύτερο μαθηματικό όρο, την σωστή ταυτότητα. Αυτή είναι: [[ δαμ- ων ]]= {{Ούτις}}= Σχολιαστής= Το Πειραχτήρι= Τάκης Μάρκου.
Δεν ήμουν ούτε ο Οργισμένος, ούτε η {sfigga}, ούτε ο Ιστοπλόος, ούτε ο Μεδεών κλπ. Την εποχή που υπήρχε η μεγάλη κινητικότητα με αναρτήσεις και σχόλια ακούστηκαν πολύ ωραίες απόψεις, μάθαμε πολλά πράγματα που αγνοούσαμε, αλλά κυρίως γνωρίσαμε ανθρώπους με θαυμάσιες θέσεις και απόψεις, ανθρώπους με γνώσεις και μόρφωση. Σήμερα επικρατεί πλήρης αδράνεια, ένα βασανιστικό τέλμα ιδιαίτερα ανησυχητικό στις δύσκολες μέρες που διανύουμε με τα βαριά και δυσεπίλυτα προβλήματα, που έχουν συσσωρευτεί. Αυτή η απραξία επηρέασε κι εμένα με αποτέλεσμα οι αναρτήσεις μου το 2017 να είναι λίγες και το 2018 ακόμη πιο λίγες.
Πάντως αναπολώ τα πρώτα χρόνια με τις πολλές κι ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις- απόψεις. Προτρέπω τους παλιούς φίλους, που διαβάζουν αυτό το σχόλιο, να κάνουμε μια προσπάθεια να αρχίσουμε και πάλι να γράφουμε. Να πάψει, επιτέλους, αυτή η πολιτιστική νωθρότητα, αυτό το κλείσιμο στο καβούκι μας. Το έχουμε ανάγκη. Πρέπει να ξαναζωντανέψουμε, να αντισταθούμε στο ισοπέδωμα, στη Νέα Τάξη που μας θέλει αμνούς της σιωπής…
Τάκης Μάρκου
Δημοσίευση σχολίου